Eva Pauwels: ‘Mijn huwelijk met Jacques was een feest, maar het maakte wel dat ik de smaak voor alcohol té goed te pakken kreeg’

In 2020 sprak Humo uitgebreid met Eva Pauwels. Een gesprek over afkicken van de drank, over de bizarre verhalen waarmee ze jarenlang in het nieuws kwam en over haar relatie met Jacques Vermeire. Herlees het interview hieronder.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk 1 juni 2020.

Er was een tijd dat er geen week voorbijging zonder dat er een smeuïg verhaal over Eva Pauwels (43) verscheen. De ene keer was de ex van Jacques Vermeire halsoverkop met een vrouw getrouwd, dan weer was ze in de prostitutie gestapt of ladderzat in een supermarkt flauwgevallen. Het absolute dieptepunt: toen ze op vakantie in Turkije, in de nabijheid van een groepje Vlaamse toeristen, haar gevoeg had gedaan aan de rand van het hotelzwembad. Maar kijk, er is een mirakel gebeurd in de Lourdesstraat in Oostakker: Eva Pauwels is herrezen. 'Ik drink al anderhalf jaar geen druppel alcohol meer.’

Toen dochter Julie Vermeire (22) vorig jaar 'Dancing with the Stars' won, zat Eva Pauwels in het publiek voor haar dochter te supporteren. Het viel iedereen op hoe verrassend normaal en rustig ze eruitzag. Vandaag, een halfjaar later, bezoeken we Eva in haar appartementje in Oost-akker, op een boogscheut van de Lourdesgrot.

HUMO Hoe ben je hier verzeild geraakt? Het laatste wat ik over je had gehoord, was dat je in Aalst woonde en compleet aan lagerwal was geraakt: je was zwaar aan de drank, trok op met foute mannen, kwam geregeld in aanraking met de politie en je kinderen wilden je niet meer zien...

EVA PAUWELS «Ik heb daar drie jaar gewoond. Kort voor ik naar Aalst verhuisde, was ik afgekickt van de drank, maar daar ben ik zwaar hervallen, erger dan ooit tevoren. Het is in Aalst volledig uit de hand gelopen, niet alleen door mijn drankmisbruik, maar ook door de vent met wie ik samenleefde... Dus heb ik mij laten opnemen om - nóg maar eens - komaf te maken met mijn verslaving én een punt te zetten achter die destructieve relatie.

»Ik heb de voorbije twintig jaar zeker zes of zeven pogingen ondernomen om af te kicken. Dat lukte elke keer wel, maar het duurde nooit lang voor ik herviel. Ik trapte elke keer in de val waar veel alcoholisten in trappen: eentje kan geen kwaad.

»Anderhalf jaar geleden ben ik er voor het eerst aan begonnen met de juiste ingesteldheid: ik stop, en vanaf dan drink ik nooit nog één glas. Maar alle ontwenningsklinieken en psychiatrische afdelingen van de ziekenhuizen zaten op dat moment vol. Omdat ik toen terug bij mijn ouders in Sint-Amandsberg woonde - zij hadden me uit Aalst weggehaald - ben ik daar aan mijn ontwenning begonnen. Dat was de hel. De cold turkey duurde zeker drie dagen. Ik was verslaafd aan wodka en heb dagenlang liggen schudden, zweten en kotsen in de living. Ik vond het vreselijk dat mijn ouders dat moesten meemaken, ik schaamde me diep.

»Nadat ik lichamelijk was afgekickt, kwam er een plaats vrij in Karus, een psychiatrisch ziekenhuis in Sint-Denijs-Westrem waar ik me eerder al had laten opnemen. Drie maanden later was ik officieel clean. Het liefst wilde ik daarna aan de zee gaan wonen, maar dat vonden mijn ouders te gevaarlijk. Ook Gent vonden ze geen goed idee. Dus ben ik hier in Oostakker terechtgekomen, in de Lourdesstraat, vlak bij de grot en de basiliek: een veilige plek, op vijf minuten van mijn ouders.»

HUMO Woon je hier graag?

PAUWELS «Het is een nieuwbouwappartement, ik mag niet klagen. Maar het is te klein: ik heb al veel meubels en zo moeten verkopen. Plus: ik vind mijn draai hier niet, ik kan er mijn ziel niet in leggen. Zonder Charlie zou ik me hier heel eenzaam voelen.»

HUMO Wie is Charlie?

PAUWELS «Mijn hond, een Cavalier King Charles-spaniël van elf maanden. Hij zorgt ook voor de routine die ik nodig heb. Charlie heeft veel verzorging nodig, en ik ga soms wel acht keer per dag met hem wandelen: meestal naar de grot, waar we vaak samen een kaarsje branden.»

HUMO Je ziet er goed uit.

PAUWELS «Bedankt. Ik voel me ook goed. Alleen ben ik 20 kilo aangekomen.»

HUMO Als je terugkijkt op je hobbelige parcours van de voorbije twintig jaar, was drank dan de grote oorzaak van je problemen? Of was er meer aan de hand?

PAUWELS «Drank heeft zeker heel veel kapotgemaakt in mijn leven. Maar ik had ook de neiging om op de verkeerde mannen te vallen, en ik kan heel uitdagend, dominant en losbandig zijn. Ik heb een sterk karakter, maar om de één of andere reden viel ik de voorbije jaren altijd op mannen die het niet goed met mij voorhadden. Zoals die laatste gast in Aalst. Hij dronk ook, waardoor ik vaak in situaties belandde die volledig escaleerden. Die man heeft mij fysiek en psychisch zo mishandeld, dat ik me op den duur totaal waardeloos voelde. Nu ik nuchter ben, kan ik me niet voorstellen dat een man mij vastpakt, me naar de voordeur sleept en me daar op de mat zet, zoals een hond, om me daar drie uur te laten zitten, zonder drank en zonder sigaretten... Ik zat in een vicieuze cirkel van zelfdestructie.»

HUMO In welk opzicht was drinken zelfdestructief voor jou?

PAUWELS «Ik werd er zeker niet agressief van: eerder vrolijk en uitbundig, soms ook wel wat provocatief en impulsief. En losbandig ook.

»In het begin, toen ik nog met Jacques getrouwd was, dronk ik vooral wijn en champagne, en was er geen enkel probleem. Maar vooral de laatste tien jaar ben ik overgeschakeld op sterkedrank. Op het einde dronk ik makkelijk twee flessen wodka per dag. Als er iemand op bezoek kwam of ik ergens naartoe moest, al was het maar naar de winkel, dan moest ik eerst een glas wodka drinken om het beven te doen stoppen en op mijn benen te kunnen staan. Ik dronk van 's morgens tot 's avonds.

»Iedereen wist dat, hè: ik heb nooit in den duik gedronken. Mijn flessen stonden overal in het zicht in huis. Ik was geen zuipschuit - ik dronk op het gemak, maar wel de hele dag door.»

HUMO Heb je, op je reis langs ontwenningsklinieken, kunnen achterhalen wat de achterliggende reden van je verslaving was?

PAUWELS «Het is een ziekte, hè: de ene mens heeft die, de andere niet... Bij mijn eerste opname kreeg ik wel voor het eerst te horen wat er met mij aan de hand is: ik lijd blijkbaar aan een borderlinestoornis. Dat leidden de psychiaters af uit het feit dat ik vaak heel impulsief reageer, gevoelig ben voor verslavingen, last heb van hevige stemmingswisselingen en moeilijk relaties kan aangaan... Tijdens een latere opname volgde een tweede diagnose: bipolaire stoornis. Maar als ik het lijstje met symptomen van die twee aandoeningen bekijk, kan ik alleen maar zeggen: dat is gewoon mijn karakter. Ik bén heftig, uitbundig, impulsief, uitdagend, heel emotioneel... Maar is dat verkeerd? Dat is gewoon de schorpioen die ik ben. Toen ik geboren werd, stonden de sterren héél zot (lacht). Je kunt veel over mij zeggen, maar één ding weet ik zeker: ik ben niet geestesziek.»

HUMO Zit je bij de AA?

PAUWELS «Nee, maar wel bij SOS Nuchterheid. De AA was niks voor mij: daar wordt te veel over God gesproken en je moet er heel nauwgezet een stappenplan volgen. Bij SOS Nuchterheid voelde ik me wel direct thuis. Ik ga wekelijks naar een bijeenkomst in Gent. Dan praten we in een kleine groep over de voorbije week en hoe we omgaan met onze verslaving en ons herstel. Soms is het heel confronterend om te zien hoe erg sommige mensen eraan toe zijn als ze de eerste keer komen: helemaal ontredderd, radeloos en bevend. Dan denk ik: oh my God, ik was ook zo.

»Ik ken mensen die twintig jaar niet meer hadden gedronken, op het trouwfeest van hun dochter één glas champagne namen en twee weken later weer in de goot lagen. Ik ben me ervan bewust dat dat mij ook kan overkomen. Het is simpel: ik ben ziek. Ik kán niet met mate drinken. De enige manier om met die ziekte om te gaan, is nooit meer drinken.»

VOL LITTEKENS

HUMO Wat vind je het ergste wat er over je is gezegd of geschreven?

PAUWELS «Dat verhaal over Turkije, natuurlijk. Maar dat was wel totaal uit de context gerukt. Het is zeker niet zo dat ik daar van pure zattigheid tussen twee stoelen ben gaan kakken, in het zicht van iedereen... Ik had zeker wel wat gedronken, en opeens moest ik dringend en kon ik het niet meer ophouden: de darmen van iemand die constant drinkt, zijn helemaal ontregeld. Dus heb ik mij zo goed als ik kon weggestoken tussen een paar ligstoelen. Maar blijkbaar niet discreet genoeg voor een paar Vlamingen die wat verderop zaten en het nodig vonden om dat akkefietje aan de grote klok te hangen... Ik heb alles daarna zo goed mogelijk met water weggespoeld, maar dat zeiden ze er natuurlijk niet bij. Ik wil mijn gedrag niet goedpraten - ik vind die historie nog altijd heel beschamend, vooral omdat mijn ouders en mijn kinderen dat ook allemaal te lezen hebben gekregen - maar wat kan ik zeggen? Shit happens (lacht).

»Veel van de verhalen die over mij verschenen zijn, kloppen totaal niet. Ik heb nooit als prostituee gewerkt, alleen maar een tijdje als madame in een bar. En ik ben ook nooit naar audities van 'Belgium's Got Talent' geweest, laat staan dat ik daar de boel op stelten heb gezet of op de grond heb geplast... En ik ben ook nóóit strontzat flauwgevallen in een supermarkt. In die winkel in De Pinte kreeg ik plots een epileptische aanval. Ik ben wakker geworden in het ziekenhuis, met mijn ouders huilend aan mijn bed. Achteraf vertelden de dokters me dat die epilepsie waarschijnlijk een gevolg was van mijn drankmisbruik.

»Mijn hele lijf staat vol littekens, en elk heeft zijn verhaal: meestal zijn ze het gevolg van domme valpartijen, maar ik ben ook een paar keer serieus mishandeld. Een kerel uit Sint-Niklaas, met wie ik op een nacht naar huis was gegaan omdat ik geen plek had om te overnachten, heeft me eens hardhandig op straat gegooid omdat ik niet op zijn avances wilde ingaan. In het ziekenhuis bleek mijn schouder gebroken te zijn en mijn sleutelbeen verbrijzeld. Hij is nooit gestraft. Tegen de politie beweerde hij dat ik hem had uitgedaagd. Dat is wat ze altijd zeggen: 'Eva daagt uit, vooral als ze gedronken heeft.'

»Dat is ook wat de politie in Aalst altijd tegen mij zei, maar dat is echt crapuul. Als ik voor de zoveelste keer met een blauw oog in het politiekantoor stond, door die klootzak met wie ik samenwoonde, zeiden de flikken: 'U zult hem wel weer hebben uitgedaagd, zeker?' Die flikken hebben mij op een gegeven moment zélf mishandeld, toen ik een klacht wilde indienen wegens slagen en verwondingen. Ik was in het ziekenhuis om mijn verwondingen te laten vaststellen, maar omdat ik blijkbaar wat te veel praat had, verkochten ze mij een paar trappen, sloegen ze mij in de boeien en gooiden ze me in de cel. Daar bestaan camerabeelden van, van op de spoedafdeling, maar toen ik een klacht wilde indienen, waren die beelden 'toevallig' verdwenen.»

HUMO Wat een marginaal gedoe allemaal, zeg.

PAUWELS «Ik heb altijd een hekel gehad aan marginaliteit, maar ik zat er wel middenin. Jarenlang.»

HUMO Als je terugkijkt op de voorbije twintig jaar, van wat heb je dan het meeste spijt?

PAUWELS (stil) «Dat ik mijn twee kinderen niet de jeugd heb kunnen geven die ik hun wilde geven en die zij verdienden. Mijn bedoelingen waren alleen maar goed: ik heb geen kinderen gemaakt om niet op de juiste manier voor hen te zorgen. Maar dat is wel wat er is gebeurd.

»Ik wéét dat ik een heel goede moeder had kunnen zijn. Ik ben van nature heel zorgzaam, ik heb een groot hart. En ik wóú heel graag kinderen. Als jong meisje droomde ik ervan om een jonge moeder te zijn en de tienerjaren van mijn kinderen bewust mee te maken. Jammer genoeg heb ik een groot deel van die tienerjaren in instellingen doorgebracht... De drankduivel was sterker dan mijn goede bedoelingen en mijn liefde voor mijn kinderen.»

HUMO Ik ga ervan uit dat dat niet plotsklaps is gebeurd?

PAUWELS «Het kaartenhuisje begon ineen te storten na mijn scheiding, toen ik in Antwerpen ging wonen. Daar heb ik een jaar lang de aap uitgehangen. Ik had het gevoel dat ik mijn jeugd had gemist door tien jaar met Jacques samen te leven. Dat was natuurlijk onzin: ik houd vooral goede herinneringen over aan mijn tijd met Jacques.

»Na dat jaar hebben mijn ouders ingegrepen en mij terug naar het Gentse gehaald. Ze waren bezorgd om mij, maar vooral om de kinderen, die toen nog maar 2 en 3 jaar oud waren. Maar in Gent kwam ik al snel in contact met een heleboel mensen die net als ik graag feestten en dronken. Ook later, in De Pinte, woonde ik in een straat met allemaal mensen die niets liever deden dan feestjes bouwen. Daar is het helemaal uit de hand gelopen. Het probleem was dat al mijn vrienden daar een vrij normaal leven leidden: ze hadden een job en moesten dus op een gegeven moment naar huis om te slapen. Ik werkte als enige niet, dus als de kinderen in het weekend bij Jacques waren of bij mijn ouders, blééf ik feesten. Mijn deur stond altijd open, dag en nacht, voor wie zin had in een feestje. Iedereen in de buurt wist: als je wilt zuipen, eten en lachen, moet je bij Eva zijn.

»Mijn ouders hebben mij toen een eerste keer laten opnemen, na die epilepsieaanval. En ze haalden ook mijn kinderen, die toen 5 en 6 waren, bij me weg. Ik begreep toen wel dat ik hulp nodig had, maar toch heeft het nog heel lang geduurd voor ik aan mezelf kon toegeven dat ik een alcoholverslaving had. Ik zag mezelf als een uitbundige jonge vrouw die van feesten hield, maar mijn ouders, mijn vrienden en Jacques zagen natuurlijk wat er werkelijk aan de hand was.»

EEN SPROOKJE

HUMO Ik heb je geïnterviewd in 1996, in de villa van Jacques in Keerbergen, aan de vooravond van jullie huwelijk. Jij was toen 19 jaar en straalde van geluk.

PAUWELS «Als ik daaraan terugdenk, lijkt die periode zó ver weg... Ik had echt het gevoel dat ik in een sprookje was terechtgekomen. Jacques en ik waren dolverliefd op elkaar, en ik was van plan voor altijd bij hem te blijven.

»Ik ben verliefd geworden op Jacques toen ik 15 was. We hebben nog vijf jaar gewacht om te trouwen - zo wilde Jacques het. Toen ik eindelijk met hem in Keerbergen woonde, was ik de gelukkigste vrouw ter wereld. Kort daarna zijn Julie en Maxime (nu 21, red.) geboren. Mijn geluk kon niet op, ook al omdat het voor mij alle dagen feest was. Jacques en ik gingen vaak uit eten, of naar feestjes, en daar hoorde altijd champagne en goede wijn bij. Ik ging ook vaak met vriendinnen lunchen, en die dronken ook allemaal graag een glas. Zo ben ik langzaam maar zeker steeds méér beginnen te drinken, ook thuis. Maar voor alle duidelijkheid: de drank heeft mijn huwelijk niet kapotgemaakt. Mijn huwelijk heeft ervoor gezorgd dat ik de smaak voor alcohol goed - té goed - te pakken kreeg.»

HUMO Wat heeft je huwelijk dan wel kapotgemaakt?

PAUWELS «Jacques en ik zijn acht, negen jaar gelukkig geweest, en toen zijn we allebei iets te decadent gaan leven. Zowel hij als ik. Ik begon me opgesloten te voelen in ons huwelijk en had het idee dat ik als jonge twintiger nog niet genoeg van het leven had geprofiteerd. Ik ben toen mijn vleugels beginnen uit te slaan en vaker alleen beginnen uit te gaan. Daar hoorden avontuurtjes bij, onder andere met een andere vrouw. Jacques wist dat en tolereerde dat. Hij deed hetzelfde, we konden dat van elkaar verdragen. Tot Jacques vond dat ik overdreef. Hij eiste dat ik zou stoppen met die avontuurtjes, maar ik had de smaak te pakken. Toen zijn de eerste ruzies begonnen.»

HUMO Jacques is 25 jaar ouder. Ben je niet gewoon veel te jong getrouwd met een man die je vader had kunnen zijn?

PAUWELS «Ik ben altijd op oudere mannen gevallen, ook als jong meisje. Toen ik Jacques voor de eerste keer zag, wist ik: dat is de man die ik wil. Ik voelde me geborgen bij Jacques, hij was voor mij een vaderfiguur. Ik vond hem ook charmant, slim en grappig. En ook heel aantrekkelijk. Dat ons huwelijk is mislukt, heeft niets met leeftijd te maken. Ik wilde uitbreken: er zat een wild beest in mij dat per se naar buiten moest. Maar ik ben niet verbitterd. Als ik bij Jacques in Keerbergen was gebleven en daar braaf aan de haard was blijven zitten, was ik vandaag wellicht wél verbitterd geweest.

»Ik weet dat ik een grote chaos van mijn leven heb gemaakt, maar dat móést blijkbaar gebeuren. Ik ben iemand van uitersten, ups en downs. Blijkbaar had ik het nodig om geregeld met mijn gezicht tegen de muur te lopen. Dat heeft veel pijn veroorzaakt, niet alleen bij mezelf, maar ook bij anderen, niet in het minst mijn ouders en kinderen. Daar heb ik spijt van en schaam ik me om.

»Over spijt gesproken: nadat ik een paar jaar flink de beest had uitgehangen, begon ik te beseffen dat het leven dat ik leidde toch niet zo geweldig was als ik me had voorgesteld, en dat de tien jaar met Jacques zeker niet de slechtste jaren waren geweest. Ook Jacques vertrouwde me toe dat de relaties die hij sindsdien had gehad niet zo fantastisch waren geweest. Ik heb hem toen een paar keer voorgesteld om de spons over het verleden te vegen en er samen opnieuw voor te gaan. Maar dat wilde hij niet. Hij zei: 'Maar allez, Eva, wat gaan de mensen daarvan zeggen?' Hij was bang dat er over hem geroddeld zou worden, omdat hij terug bij 'die zotte doos' was. Volgens mij had het zeker kunnen lukken: er was nog genoeg liefde tussen ons. Ik heb Jacques nooit iets verweten na onze scheiding, en dat doe ik nog altijd niet, maar hij heeft één minpuntje waar ik het altijd moeilijk mee heb gehad: hij trekt zich te veel aan van wat andere mensen over hem denken.»

HUMO Je bent in die periode met een vrouw getrouwd.

PAUWELS «Ik dacht dat ik biseksueel was. Dat was ook voor mij een verrassing, maar ik volgde gewoon mijn hart, én mijn onderbuik (lacht). Ik was echt verliefd op de vrouwen met wie ik een relatie heb gehad, maar ik ben ook enorm ontgoocheld door hen. Vrouwen kunnen heel jaloers en bezitterig zijn, dat heb ik aan den lijve ondervonden. Allicht ben ik toch niet zo biseksueel als ik toen dacht - het zal een bevlieging zijn geweest, een zotte poging om wat avontuur in mijn leven te brengen... Vandaag ben ik ervan overtuigd dat ik een echte hetero ben die op grote, stevige venten valt.»

HUMO Wat vonden je ouders ervan dat je opeens met een vrouw was getrouwd?

PAUWELS «Wat denk je? Net zoals bij alle bokkensprongen in mijn leven waren ze teleurgesteld en maakten ze zich grote zorgen. Ik ben voor mijn ouders geen groot cadeau geweest.»

HUMO Op een gegeven moment wilden je kinderen je niet meer zien. Dat is bijgelegd?

PAUWELS «Ja, gelukkig. Toen ik me anderhalf jaar geleden liet opnemen, heb ik via een psycholoog een ontmoeting met Julie en Maxime geregeld. Ik heb toen, samen met die psycholoog, lang met hen gepraat. Julie heeft toen gezegd: 'Mama, wij zien je graag, maar dit moet echt stoppen. Dit is je laatste kans. Als je nu nog één keer hervalt, verbreken wij het contact voorgoed.'

»Het moet niet makkelijk geweest zijn voor hen om op school telkens weer te moeten horen: 'Zeg, wat heeft je moeder nu weer uitgestoken?' Maar ik heb hun allebei duizend keer mijn excuses aangeboden. Ze hebben die aanvaard, en ze geloven dat ik mijn best ga doen. Sindsdien hebben we weer geregeld contact, maar ik kan natuurlijk niet verwachten dat het vanaf dag één opnieuw grote liefde is tussen ons. We proberen op die momenten vooral samen plezier te maken en niet meer te praten over het verleden. Ik heb wel heel erg het gevoel dat ik me constant moet bewijzen, maar dat vind ik niet erg: dat heb ik aan mezelf te wijten. Het is aan mij om hun vertrouwen stap voor stap terug te winnen. Af en toe krijg ik ook een kaartje van hen: 'Wij zijn trots op je, mama.' Dat doet uiteraard deugd.»

HUMO Denk je dat ze blijvende schade hebben opgelopen?

PAUWELS «Nee. Ik ben dan wel geen goede moeder geweest, maar Jacques en vooral ook mijn ouders hebben altijd heel goed voor hen gezorgd. Julie en Maxime zijn pas als jonge tieners bij Jacques in Keerbergen gaan wonen. Ik stel wel vast dat ze nauwelijks alcohol drinken. Julie drinkt heel af en toe eens een glas wijn of champagne met vriendinnen, maar Maxime drinkt alleen maar water.»

HUMO Julie heeft een heel goede band met Jacques en dat is ook duidelijk als je ze samen op tv ziet.

PAUWELS «Ik vind dat uiteraard geweldig, voor hen allebei, maar het doet ook pijn. Ik besef dat ook ik zo'n goede band met mijn dochter had kunnen hebben. Dat is een heel pijnlijke waarheid... Hopelijk kan ik veel goedmaken met mijn toekomstige kleinkinderen.»

IK LEEF NOG!

HUMO Heb je nog contact met Jacques?

PAUWELS «Sinds mijn escapades in Aalst is er iets geknakt en wil hij niets meer met mij te maken hebben. Iedereen die toen nog een beetje met mij inzat - mijn ouders, de paar vrienden die ik nog had, en Jacques - zag dat het berg-af ging met mij en probeerde mij te helpen. Maar ik moest er niets van weten.

»Jacques negeert mij nu compleet. Ik zou liever hebben dat hij me uitscheldt en me alles verwijt wat ik verkeerd heb gedaan, maar hij doet alsof ik niet besta. Ik heb het voorbije jaar drie lange brieven naar hem geschreven - met de hand, want ik heb geen computer meer - waarin ik oprecht mijn excuses aanbied. Hij heeft natuurlijk veel met mij meegemaakt. Elke keer opnieuw heb ik zijn vertrouwen beschaamd, terwijl hij mij bleef steunen, op alle mogelijke manieren, ook financieel. Hij stort nog altijd elke maand een bedrag op mijn rekening, dat is zo overeengekomen na onze scheiding, maar daarmee houdt het op.

»Hij wordt 69, en ik ga hem zeker een sms'je sturen. Maar ik weet nu al dat hij ook daar niet op zal reageren. Maar wannéér mag ik dan opnieuw met hem praten en hem feliciteren voor zijn verjaardag? Als hij 80 wordt en in een rusthuis zit? Komaan, wake up: I'm sorry! Ik wil het weer goedmaken, laten zien dat hij me niet mag opgeven. We hebben samen twee kinderen, en ik wil graag verder samen voor ze zorgen. Oké, Jacques heeft het niet getroffen met zijn vrouwen. Maar ik leef nog, ik ben de moeder van zijn kinderen en ik ben verdorie nuchter en goed bezig!

»Ook mijn oudere broer heeft met mij gebroken: ik zie hem al jaren niet meer. Ik begrijp het wel, hoor, maar hoelang moet ik clean zijn om opnieuw het vertrouwen te krijgen? Ik vrees dat velen zullen blijven denken dat ik ooit wel weer herval...»

HUMO Hoe groot is de kans?

PAUWELS «Nul komma nul. Als ik opnieuw zou beginnen te drinken, ben ik mijn kinderen kwijt. Zij zijn het enige wat ik nog heb. Ik heb op dit moment weinig om naar uit te kijken, het enige waar ik van droom is om ooit oma te worden. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik mijn kleinkinderen nooit zou kunnen zien.»

HUMO Ik ga ervan uit dat je af en toe nog veel zin hebt.

PAUWELS «Nee, gelukkig niet. Andere ex-verslaafden vertellen me dat ze nog elke dag met triggers worden geconfronteerd: als ze zich goed voelen, als ze zich slecht voelen, als ze moe zijn, of onrustig, of stress hebben... Ik heb dat niet.

»Af en toe voel ik me wel heel onrustig, omdat ik mijn plekje nog niet heb gevonden. Vroeger zou ik dan meteen zijn beginnen te drinken. Nu heb ik iets anders gevonden: ik schrijf. Ik ben al anderhalf jaar mijn memoires aan het neerschrijven, alles wat ik heb meegemaakt, of toch wat ik me ervan herinner. Ik hoop ooit een manuscript klaar te hebben dat ik kan laten uitgeven, zodat mensen die ook met een drankverslaving worstelen er iets aan hebben.

»Mijn geheugen is soms echt een probleem. Soms herken ik mensen gewoon niet, en dan vraag ik me direct af van welke instelling ik ze zou kennen... Affrontelijk, hè?»

HUMO Werk je?

PAUWELS «Nee, ik leef van de alimentatie van Jacques. Die is wel serieus verminderd, maar ik kom rond.

»Ik wil wel graag werken. Ik zou graag iets met catering voor de televisie doen. Als Annie, de kokkin van 'Gert Late Night', er ooit mee stopt, wil ik haar job meteen overnemen. Ik heb al naar verschillende productiehuizen geschreven en gebeld. Misschien zijn ze daar wel bang om iemand met mijn verleden in dienst te nemen.»

HUMO Wat doe je de hele dag?

PAUWELS «Ik ga wandelen met Charlie en zit veel bij mijn ouders. Ik heb ook twee vrienden uit de ontwenningskliniek die ik regelmatig bel. En ik kijk veel tv, met een glas erbij.»

HUMO Een glas?!

PAUWELS «Ja, alcoholvrij bier, alcoholvrije wijn en alcoholvrije mojito. En veel koffie. Water drink ik alleen als ik mijn pil pak. Hoewel ik me de laatste tijd steeds vaker afvraag waarom ik dat nog doe. De kans is klein dat ik zwanger raak, want ik heb al anderhalf jaar geen man meer in mijn bed gehad.»

HUMO Je bent niet meer geïnteresseerd in mannen?

PAUWELS «Ik had er echt mijn buik van vol. Maar wie weet, binnen een paar maanden... In plaats van drie keer per week met mijn moeder Uno te spelen, zou ik het wel prettig vinden om eens iets met een leuke man te gaan doen. Ik ben ervan overtuigd dat ik als vrouw nog wel wat te bieden heb aan de juiste man. Ik ben 43 en een heel andere vrouw dan toen ik nog dronk. Ik ben zorgzaam, heb een gouden hart, en je kunt je heel goed amuseren met mij. Maar waar zou ik vandaag een geschikte man tegenkomen? Ik kom bijna nooit buiten, en aan de Lourdesgrot ben ik nog niet veel interessante mannen tegengekomen (lacht).»