Goedele Liekens: ‘De mythes die porno ons voorhoudt, moeten dringend worden ontkracht’

Hoera! Goedele Liekens blaast vandaag 60 kaarsjes uit. Een betere aanleiding is er niet om haar Humo-interview vanonder het stof te halen. Uit de tijd dat Liekens nog enkel zetelde op uw televisiescherm en dat van elke andere Europeaan.

Wanneer ik die regenachtige dinsdagochtend bij het geheime landgoed van Goedele Liekens aanbel, hoor ik haar doorheen de deur luidkeels een manspersoon afblaffen die blijkbaar Maurice heet. ‘Af, gij deugniet! Laat me los! Terug, zeg ik je. Braaf zijn, hè, makker. Of... Oké, straks geen eten, Maurice. Je hebt er zelf om gevraagd.’ Ongehoorzame minnaar bij strenge Meesteres? De tuinman, misschien? De melkboer? Polle Pap?

De deur draait open en het geheim is meteen opgelost. Ik word besprongen door een wel zéér hitsige dog, die mijn kruis besnuffelt en mij vervolgens met overgave begint te likken. La Liekens ziet er góéd uit. Ze is mooi in het zwart gekleed, draagt een T-shirt dat een riante inkijk biedt in haar alom bekende Apennijnen, en heet mij allerhartelijkst welkom.

De freule is, ondanks haar 51, tegenwoordig niet meer weg te branden van de Europese schermen. Voor Channel 4, de Britse openbare én tegelijk zeer commerciële omroep, legt ze de laatste hand aan ‘Sex in Class’, een voorlichtingsprogramma gericht op Britse tieners. Op VIJF maakt ze haar comeback met ‘Sex Academy’, en in Nederland heeft ze ook nog wat vers in de pan liggen. Voorwaar, van deze madam kan ik zeker één en ander opsteken.

Om het interview wat pit te geven, besluit ik Prinses Goedele, een gediplomeerde seksuologe en psychologe, wat te teasen en bij de vraagstelling de rol van male chauve pig op mij te nemen. Tegen mijn gewoonte in, want in wezen ben ik een braaf beertje, vakkundig maar liefdevol getemd door mijn allerliefste G.

GOEDELE LIEKENS «Ik kom uit een eenvoudig Vlaams gezin met vijf dochters, geen enkele zoon. Mijn ouders zijn, hout vasthouden, allebei nog in leven én gezond. Vader is een zeer intelligente, al te bescheiden man van boerenafkomst, die indertijd op kosten van mijnheer pastoor heeft gestudeerd. Die pastoor hoopte in stilte dat er in dat jongetje een priester zou zitten. Maar daar had hij zich blijkbaar wat misrekend (lacht). Ook moeder kwam uit een typisch boerengezin, met veel kinderen. Zij is tot haar 18de naar school gegaan, in die tijd vrij uitzonderlijk voor een meisje van de buiten. Mijn moeder had wel die drive: ze was bijvoorbeeld voorzitster van de vrouwengilde.»

HUMO Werd je vader ondergesneeuwd door dat matriarchaat? Beklaagde hij zich nooit z’n lot?

LIEKENS «Ik denk het niet. Ondanks zijn talent en capaciteiten verwachtte hij niet zoveel van het leven. Hij zou wat mij betreft rustig een groter stuk van de taart hebben mogen opeisen.»

HUMO Wat heb je van hem geleerd?

LIEKENS «Zijn devies was: ‘Doe maar gewoon, dat is al gek genoeg. Wees eenvoudig, krijg geen dikke nek. Wees niet te ambitieus.’»

HUMO Terwijl jij net een zeer ambitieuze vrouw bent.

LIEKENS «Vind je? Ik heb als 12-jarige nooit gezegd: ‘Ik ga naar de universiteit. Ik wil op tv! Ik wil dit of dat.’ Ik had goede punten op school en dús ging ik naar de unief. Meer was het niet.»

HUMO De vijf dochters Liekens hadden, wed ik, bijzonder veel aantrek bij de plaatselijke boerenzonen?

LIEKENS «Aantrek én bezoek (lacht). ’t Was bij ons de zoete inval. Wij waren allemaal bij de Chiro: het enige wat er in Begijnendijk te beleven viel, toen. Begijnendijk: zijn eiermarkt, zijn Chiro. De Chiro was dé escape, dáár gebeurde het allemaal: je rookte er je eerste sigaret, je kreeg er je eerste tongkus, je dronk er je eerste pintje.»

HUMO Was je er vroeg bij met de boys?

LIEKENS «Niet echt. Ik deed gewoon mee. Dan vroeg een gast het aan, en báf, ik had een lief. Gibberen en giechelen. Zeker niet de grote passie, zeker geen gebroken hart. Totáál niet.»

ONNOZEL WICHT

HUMO Je trok naar de VUB om er psychologie te gaan studeren. En later werd je, out of the blue, Miss België.

LIEKENS «Op kot gaan in Brussel, dat was enorm emanciperend. Vanuit het kleine, brave dorpje naar het grote, boze, geváárlijke Brussel (lacht). Die jaren hebben mij veel bijgebracht: présence, manier van praten, savoir-faire.»

HUMO Er zat, vooral in die jaren, een ranzig kantje aan ‘Miss Belgique’. Oudere, likkebaardende, hoofdzakelijk Franstalige juryleden, bijvoorbeeld.

LIEKENS «Ik wist helemaal van niks, toen. Had er ook nooit iets over gelezen. Dag Allemaal bestond nog niet (lacht). En Humo haalde er zijn neus voor op, zeker? Het was no big thing. Bon, ik naar Brussel, naar het Astoria Hotel, waar ik mij straalbelachelijk heb gemaakt. ‘Gelieve je aan te melden in badpak’, klonk het. Maar het enige badpak dat ik thuis had liggen, was zo’n oude Speedo met een wit lijntje, voor het schoolzwemmen. Daar stond ik dan, tussen al die modellen met een beautycase. En ik met een geel boekentasje. My god! Wat was ik een troela, toen.»

HUMO En toch won je.

LIEKENS «Precies omdat ik zo’n onnozel wicht was, denk ik. Madame Cécile Müller (legendarische organisatrice van Miss België, red.) wilde ’ns wat anders. Ik was atypisch en net daardoor val je op. Wat ik aan modellentrucs miste, ving ik mooi op met mijn babbel.»

HUMO Je kreeg een auto en wat reisjes. Maar daarna volgde de keerzijde: eindeloze actes de présence. Werd je uitgebuit?

LIEKENS «Ik liet me niet doen. Er waren dus discussies met madame Müller. Alhoewel: Cécile heeft me veel geleerd, dat mag ik niet ontkennen. Ze heeft me om te beginnen geleerd witte wijn te drinken (lacht). Dat kon ze zelf als de beste. En ze leerde me netwerken, iets waar ik vroeger totaal geen verstand van had. Jammer genoeg had ik de koele afstandelijkheid van een miss niet in de vingers: ik was een flapuit, mijn hart lag op m’n tong. Twee keer mocht ik een modeshow lopen, maar dat was echt niks voor mij. Ik liep op de catwalk met de mensen te praten (lacht).»

HUMO Was je niet te zwaar, als model?

LIEKENS «Nee, man. In 25 jaar tijd zijn er wel wat kilo’s bijgekomen (lacht). En daar ben ik blij om. Stel je voor: een 50-jarige vrouw met een jongemeisjeslijn, dan heb je zo’n oude kop, vind ik.»

HUMO Je hebt toen zelfs meegedaan aan de verkiezing van Miss Universe, in Panama. En daar heb je het bont gemaakt, naar het schijnt.

LIEKENS «Mijn God, dát was erg. Afgezien. Mijn strafste stoot: wij moesten generaal Noriega, de plaatselijke dictator, de hand gaan schudden. En ik weigerde! Vanaf toen was het hek van de dam: de organisatie beweerde dat ik een mol was, een journaliste die zich als miss had vermomd. Enkele jaren later is zoiets ook wérkelijk gebeurd. En wat ik daar heb geleerd? Een flauw maar belangrijk zinnetje: schoonheid is relatief. (Met grote nadruk) En dat ís ook zo. Wat heb je eraan bloedmooi te zijn, als je een rotkarakter hebt?»

HUMO Vanuit je regering als Miss België schoot je pijlsnel het Hollandse medialandschap binnen. ‘Goedele efkes’ werd je daar genoemd.

LIEKENS «Het zal die van Humo misschien spijten, maar eigenlijk hebben zíj de basis van mijn tv-carrière gelegd. Tot spijt van wie ’t benijdt (lacht). Jan Lenferink won met z’n tv-show ‘RUR’ de Pop Poll-medaille als Beste Buitenlandse Programma (in 1988, red.) en was uiteraard aanwezig op de uitreiking. Iemand van Humo zei hem: ‘Kijk, die dame daar, da’s onze nieuwe Miss België. Die moet je ’ns uitnodigen, want dat is een zot projectiel.’ VTM bestond toen nog niet, hè. Het enige wat wij in Vlaanderen hadden, waren de elitaire journalisten van de BRT, stuk voor stuk houten klazen die zichzelf als de crème de la crème beschouwden en allemaal prááátten alsof ze op dictieles záááten.»

HUMO Jááá?

LIEKENS «En toen kwam ik eraan met mijn flapuiterigheid. Tijdens m’n eerste show had ik al prijs. ‘Wacht efkes,’ riep ik. En ik had mijn epitheton ornans beet. Ik zou de Jeroen Meusen en de Ben Crabbés en de huppeldepups de kost niet willen geven die er tegenwoordig al ’ns een efkes uitgooien. Maar volgens de toenmalige táááladviseur van de BRT was dat een doodzonde.»

HUMO Je hebt school gemaakt?

LIEKENS «Dat is de rode draad doorheen mijn carrière. Alles waarvoor ze mij hebben uitgelachen, zijn ze nadien zelf gaan doen.»

HUMO Je kreeg toen allerlei fraais naar het hoofd geslingerd: je was de ‘tv-bimbo’, de ‘boekskes-bamboela’. Ooit werd je door onze lezers zelfs verkozen tot ‘Ergerlijkste Tv-figuur’.

LIEKENS «Nee, hoor. Ik ben bij Humo wél meermaals verkozen tot Persoonlijkheid van het Jaar. Of was het nu Bekwaamste Tv-figuur, ik herinner het mij zelfs niet meer. Ach, in alle lijsten heb ik gestaan: ‘Strafste Madam’, ‘Met wie wil je wel ’ns dit of dat’, noem maar op.»

HUMO (kijkt in z’n notities) ’t Was in 1999. ‘Goedele Liekens: Ergerlijkste Tv-figuur’.

LIEKENS (onverstoorbaar) «Een bamboela, wat is dat eigenlijk?»

HUMO Zeg maar: een lekker stuk.

LIEKENS «Een compliment, dus!

»Maar jij blijft toch graag lekker negatief, hè? Die éne slechte prijs eruit halen en zwijgen over al die andere?»

HUMO Waar ik naartoe wil: je bent altijd iemand geweest die controverse oproept.

LIEKENS «Dat komt door de onderwerpen die ik aankaart. Ik had ook omroepster kunnen worden, maar dat interesseerde mij niet. Ik wilde programma’s maken over mijn vakgebied: psychologie en seks. Herinner je je ‘De lieve lust’ op Studio Brussel? Daar is zelfs een parlementaire vraag over gesteld.»

KLEIN PIETJE

HUMO Je bent seks gaan mediatiseren. Heb je dat – excusez le mot – gat in de markt zelf ontdekt?

LIEKENS «Ik voelde gewoon dat dat braakliggend terrein was. En ik ben er trots op dat ik dat terrein heb ontgonnen.»

HUMO Je uiterlijk speelde natuurlijk wel mee.

LIEKENS «Ik besef best wel dat in het succesverhaal mijn uiterlijk een rol heeft gespeeld. Maar ik heb het nooit al te grof in de verf gezet. Ik heb me gespecialiseerd in het vertalen van seksuologische wetenschap naar een breed publiek. En seks is nu eenmaal een controversieel onderwerp. Als ik de controverse analyseer kom ik altijd uit op: angstige mannen. Zeg maar: mannen met een klein pietje (lacht).»

HUMO Je bedoelt toch niet dat ik…

LIEKENS «Helemáál niet. Hoe kom je erbij (hilariteit). Ik zeg dat vaak in het verkeer als zo’n aso met veel bravoure en boenkeboenkeboenke door kleine straatjes scheurt. Dan doe ik zó (houdt duim en wijsvinger drie centimeter van elkaar): ‘Zo’n klein pietje heb jij, makker.’ Dat zijn gasten die problemen hebben met hun rol als man; ze twijfelen aan zichzelf en willen hun ego in het gezelschap van vrouwen voortdurend opvijzelen. Die mannen vinden een vrouw als ik bedreigend. Een vrouw die de guts heeft om te zeggen: ‘Sorry hoor, jij vertelt mij hier dikke zever.’»

HUMO Ook je presenteerstijl is controversieel: ‘Klinkt het niet, dan botst het. Ik vlieg erin.’

LIEKENS «Euh, hoezo ‘dan botst het’? Ik interviewde vanuit nieuwsgierigheid en vanuit het hart. Dat was indertijd allemaal nieuw. Mijn taal is wat ze is, ik loop rond op de set, ik dreun geen uit het hoofd geleerde lesjes af, ik improviseer. Dat was indertijd allemaal heiligschennis, maar ik had dat bij een NOS-interviewcursus zo geleerd. De moeder van een verkeersslachtoffertje ’ns bij de schouder nemen, dat was not done in Vlaanderen. Vanuit empathie interviewen: geen sprake van.»

HUMO Emo-tv moet kunnen? Is dat niet onfris? Moeten wij de ellende van de sukkelaars in de samenleving kamerbreed uitsmeren?

LIEKENS «Ik vind dat ronduit een kwalijke, schandalige vraag, Wilfried. Want dan ga je voorbij aan de essentie van ons mens-zijn. Moraal hééft met emoties te maken. En met rechtvaardigheid, liefde, medeleven… álles! Als je daar niet meer over mag praten, tja, doe dan de deur dicht, hè.

»En het gaat hier niet over sukkelaars, het gaat over verstandige, geïnformeerde mensen die hun verhaal willen doen en hopen daarmee enig begrip te krijgen. Dus het moet met respect gebeuren. Maar ik zie het als een morele plicht, ja: meevoelen met mensen, begrip tonen met mensen. Wij zijn hier in Vlaanderen verdorie wereldleider in zelfmoord. Precies omdat wij onze emoties zo binnenhouden.»

HUMO In de States zijn er zelfmoorden geweest van tv-gasten die zich na hun getuigenis bekocht voelden en nadien op hun werk werden uitgelachen.

LIEKENS «Omdat de programmamakers er hun voeten aan hadden geveegd. Nog eens: alles staat of valt met de manier waarop je dit soort werk doet. Alle goeie dingen in het leven kunnen negatieve bijwerkingen en uitschuivers hebben, die moet je zo veel mogelijk vermijden. Een vaststelling: de staatsomroep is nadien zélf begonnen met wat jij zo smalend emo-tv noemt. Met dezelfde getuigen, nota bene! Gisteren, bij ‘Bart & Siska’, ging het over transgenders. Dat bracht ik twintig jaar terug al!»

EMANCIPATIE

HUMO Laten wij het ’ns over je corebusiness hebben: seks.

LIEKENS «Wat is dat, ‘seks’?»

HUMO Het tegen elkaar wrijven van de genitaliën, me dunkt.

LIEKENS «Dat klopt: zonder wrijving geen genot (lacht).»

HUMO Laat mij even advocaat van de duivel – de man dus – spelen. We hebben nu ongeveer vijftig jaar emancipatie achter de rug. En wat is het resultaat? Een immense stoet gebroken gezinnen en een almaar groter wordend leger van alleenstaande moeders met kind.

LIEKENS «Nu ga je toch wel zwáár door de bocht, vind ik. De emancipatie heeft enorm veel goede en noodzakelijke dingen opgeleverd: de vanzelfsprekendheid waarmee meisjes gaan studeren, bijvoorbeeld. De vanzelfsprekendheid waarmee wij vrouwen uit werken gaan. Pas op: je hebt deels gelijk, ik zie wel degelijk de slechte dingen die de emancipatie heeft veroorzaakt. Maar in de derde wereld, die ik regelmatig voor de Verenigde Naties bereis, zie ik nog altijd schrijnende toestanden, zowel economisch als emotioneel.

»Ondertussen ben ik ook niet blind voor hoe het schoonheidsideaal van de vrouw tegenwoordig wordt gepusht. En daar zijn de vrouwen gedeeltelijk zelf verantwoordelijk voor. Ik heb tienerdochters, ik weet waarover ik spreek. Een vrouw wordt vandaag de dag bijna uitsluitend beoordeeld op haar uiterlijk: ziet er goed uit, ziet er níét goed uit. Punt.»

HUMO Als jij naar een feestje gaat, maak je je dan op? Gebruik je lippenstift?

LIEKENS «Absoluut.»

HUMO Dan doe je toch niets anders dan wat jullie seksuologen noemen: je ‘visuele interessewekker’ in de verf zetten, nee? Als vrouwelijke goudvissen de drang voelen om te paren, ontwikkelen ze een rode streep op hun onderbuik. Dat trekt de mannetjes aan. Als de onderzoekers níét-paarlustige vrouwtjes van een likje rode verf voorzien, storten de mannetjes zich met evenveel enthousiasme op die dames. Wat is het verschil met jouw rode lippen? De boodschap is toch dezelfde: ‘Paar met mij!’

LIEKENS «Ik ken die test (lacht). En je hebt gelijk: rode lippen zijn een niet mis te verstaan seksueel signaal. Sterker nog: je lippen rood verven is eigenlijk bedrog. Je zendt het signaal uit: ‘Ik ben nu vruchtbaar, heren! Kom mij pakken. Je kunt hier succesvol je genen verspreiden!’ Tja… Ik kan je dit vertellen: onlangs lag ik hier op mijn rug de goot te herstellen. En ik riep: ‘Weg met de emancipatie!’ Een goot herstellen, daar dienen mannen voor, me dunkt (lacht).

»Veel vrouwen lijden onder de emancipatie, om de simpele reden dat ze uit werken móéten gaan om het gezinsbudget op peil te houden – zij zouden veel liever, net als hun moeder vroeger, lekker thuis blijven en voor hun vent en hun kindjes koken, wassen en plassen.»

HUMO Terug naar het uitgangspunt: wat doe je met al die alleenstaande moeders met kinderlast? Je bent er zelf één. Gelukkig heb je een mooie job. Maar veel van die alleenstaande moeders glijden af naar de kansarmoede. Is dat geen te hoge prijs?

LIEKENS (knikt) «Nu komen we op mijn terrein: relationele problemen. De vraag is: gaan koppels niet veel te snel uit elkaar, tegenwoordig? Opmerkelijk: het zijn net de vrouwen die het vaakst het initiatief tot scheiden nemen. Ze voelen zich onbegrepen, onbemind, verwaarloosd – wat weet ik allemaal. Vrouwen zijn relationeel duidelijk veeleisender dan mannen. Een man denkt: ‘Als het huis proper is, de soep op tijd op tafel staat, en ik mag er twee keer per week op, dan is het al goed. En als ze niet te veel zeurt, natuurlijk!’»

HUMO Meen je dat nu echt, Goedele? Is dat je manbeeld?

LIEKENS «Vrouwen ontleden het denken van hun man, hoor. En dat doen ze constant. Mannen doen dat veel minder.»

HUMO Aha, ik leer hier wat bij.

LIEKENS «Wij vragen ons voortdurend af: ‘Is hij of zij wel de ware?’ Dat voortdurend in twijfel trekken is precies de reden waarom vrouwen zo vaak een punt achter hun relatie zetten. Wij willen constant weten dat er van ons gehouden wordt. Wij willen constant superhappy zijn. Wij zijn niet in staat te genieten van een rustige relatie die op een laag vuurtje brandt. Het moet altijd weer een steekvlam zijn – geen smeulend vuurtje, maar een vuur dat hoog oplaait.

»Door die gigantisch hoge vlammen is het hout natuurlijk snel opgebrand. En dan volgt: wanhoop, teleurstelling, ‘hij houdt niet meer van mij’.

»Tja, al die alleenstaande moeders. En hun kinderen, niet te vergeten. Dat is blijkbaar de prijs die wij nu betalen voor de even grote stoet vrouwen die vroeger gevangen zaten in een zeer ongelukkig huwelijk, waar ze onmogelijk uit weg konden. Je mag het economische aspect – gelijk loon voor gelijk werk, bijvoorbeeld – niet koppelen aan het relationele aspect.

»Die enorme overwaardering voor de gigantische steekvlam van passie maakt iedere normale relatie kapot. Daar moeten we van terugkomen, vind ik.»

HUMO De slinger is te ver de andere kant uitgeslagen.

LIEKENS «Voilà, dat denk ik ook. Ik zit natuurlijk mee in het bootje: ook míjn relatie is stukgelopen. Waarom? Dat ga ik niet aan je neus hangen. Zeer in het kort: het was op. Het had te maken met: ‘Wat zoek je precies in een partner?’ Mensen veranderen in de loop van hun leven. Je hebt je eigen top tien van wat je bij een man zoekt. En als dan nummer één van dat lijstje wegvalt… Je doorziet je partner mettertijd ook beter. En ik geef het toe: ook ík ben in de val van het te hoog gegrepen – en dus valse – ideaalbeeld getrapt.»

VROUWENFLUISTERAAR

HUMO Ik blijf advocaat van de duivel spelen: wat vaak gebeurt in een relatie is dat, zodra er kinderen komen, de vrouw haar rol als hoer en minnares vergeet en zich blindelings op de kinderen stort. Gevolg: de man blijft op z’n honger, zit te vaak op café met z’n maten, en daar valt hij dan op slechte madammen, enzovoort.

LIEKENS «Dat is inderdaad zo. Vrouwen zouden de rol van minnares moeten blíjven spelen. Maar mannen zouden evengoed moeten leren hun honger en gemis op tafel te gooien: ‘Hé, schatje, ik ben er ook nog.’ Vaak weten mannen niet eens hóé ze dat moeten zeggen, en dat ze het recht hebben om dat te zeggen. Dat kan emo-tv ze misschien leren. De venten hebben nu simpelweg het lef niet. Ze kruipen in hun schulp. Zo vervreemdt een koppel van elkaar.»

HUMO Het valt me op dat je tegenwoordig veel gematigder over relaties praat. Vroeger klonk je veel eenzijdiger, tegen de mannenhaat aan.

LIEKENS «Dat komt natuurlijk door al die eenzijdige interviews waarin de journalist je zijn of haar eigen woorden in de mond legt. Ik ben zéker geen mannenhaatster. Hoe saai zou de wereld niet zijn zonder mannen!»

HUMO You bet! Vertel ’ns: hoe werkte je vroeger als therapeute? Was je goed?

LIEKENS «M’n collega’s beweerden van wel. Met die beperking dat ik het best functioneerde in een groepspraktijk. Mijn mening is niet alleenzaligmakend, ik geloof in de groep, in de dialoog, in het uitwisselen van ervaringen. En, eerlijk, de rode draad in mijn leven is ook: onzekerheid. Ik bulk niet bepaald van het zelfvertrouwen. En dan is het aangenaam om met collega’s te overleggen.»

HUMO Je steekt die onzekerheid wel mooi weg.

LIEKENS «Dat heb ik met vallen en opstaan moeten leren. Ik denk dat vrijwel iedereen onzeker is. Wij verschillen alleen door de mate waarin wij onze onzekerheid en onze verlegenheid kunnen camoufleren.»

HUMO Wat hebben je patiënten je geleerd?

LIEKENS «Dat de meeste mannen niet doorhebben dat hun vrouw ongelukkig is én dat die vrouwen dat blijkbaar niet duidelijk genoeg zeggen. Je brengt het koppel samen en dan zegt de vrouw: ‘Ik zend al twee jaar lang signalen uit dat ik mij niet meer lekker voel in onze relatie, dat er dringend iets moet veranderen. Maar jij hebt dat nooit serieus genomen, jij weigert die signalen te zien.’ En dan gaapt die man haar aan alsof hij het in Keulen hoort donderen: ‘Qué? Signalen?’ Eerlijk: ik had vaak te doen met zulke mannen. Tussen haakjes: seksuele lust is lang niet altijd de reden waarom mannen vreemdgaan. Het kan net zo goed uit innerlijke boosheid tegenover hun vrouw of vanuit een narcistische behoefte: hun ego wil graag gestreeld worden. En als je dat als vrouw niet doorhebt, loop je gevaar. Zo’n man wil horen: ‘Maar schat, waw, wat kun jij goed parkéren, zeg!’ (hilariteit) Narcisme is overigens een typisch kenmerk van seksverslaving. Als jij iedere middag behoefte hebt aan een vidange complet, dan is er wat met je aan de hand. Met jou, en met je ego.»

HUMO En wat mag het vrouwelijke pendant dan wel zijn?

LIEKENS «Mannen zijn visueel ingesteld, vrouwen raken eerder auditief opgewonden. Slaak kreetjes. Fluister ons lieve woordjes in het oor. Wij willen je ademhaling horen, we willen je horen kreunen van genot. Vandaar ook het grote succes bij vrouwen van ‘Vijftig tinten grijs’. Die vrouwen zien die tekst niet, nee, ze hóren hem. Het begint al met de stationslectuur: mannen kopen de Playboy, vrouwen kopen hete doktersromannetjes.»

HUMO Kortom: ‘Man, wees een vrouwenfluisteraar’?

LIEKENS «Dat is dé man voor ons, ja. ‘Vijftig tinten grijs’ vind ik overigens een afschuwelijk slecht boek. De held van dat verhaal, Christian Grey, is een echte stielbederver. Als ik een man was, ik zou die vent haten. Hij is bloedmooi, heeft een prachtig lijf, is schatrijk. Hij heeft niet alleen een wit paard maar ook nog ’ns een helikopter, waar hij zélf mee vliegt. Hij geeft een vrouw doorgaans twee orgasmes vooraleer hij haar ontmaagdt. Hallokes! Vingeren, likken, álles. En aan het slot van het verhaal bindt hij madame vast. Wáw. En altijd vol zorgzaamheid: háár genot primeert. En ’s ochtends staat hij eitjes voor haar te bakken. Zó moet je dat doen, Wilfried: pannenkoeken, eitjes en vers geperst fruitsap.»

HUMO Wat een duffe, onwaarschijnlijke loser!

LIEKENS «Wel, dat is de vrouwelijke tegenhanger van porno. Dit soort kleffe fantasieën.

»(Denkt na) Dit sluit nauw aan bij wat ik tegenwoordig in Engeland voor Channel 4 doe: ‘Sex in Class’. Blijkt dat 97 procent van de 16- en 17-jarige jongens naar porno kijkt. Eén van mijn onderwerpen was: hoe doen jullie het nu, eigenlijk? Wel, één jongen kon zich niet voorstellen dat je in de vagina kunt klaarkomen. ‘Komaan, miss Goedele, je haalt je prick eruit en je komt klaar in haar gezicht, nee? Zo doen wij dat allemaal.’ En dat alles in hun nauwelijks verstaanbare Noord-Engelse accent (lacht).»

HUMO Komaan. Die gast speelde met je voeten.

LIEKENS «Was het maar zo. Nee, hij méénde het. Doodernstig. Ze spuiten op de buik, op de borsten of op de neus. De meisjes willen dat zaad zien vloeien, snap je.»

HUMO ’t Is ook een vorm van anticonceptie, natuurlijk.

LIEKENS «Zo had ik het nog niet bekeken (lacht). Dit is gewoon het effect van porno op het seksuele gedrag van jonge mensen. Ze apen simpelweg dat ideaal na dat ze op hun computerscherm hebben gezien. Ik zeg: ‘Moet je dan niet op z’n minst vragen of je meisje dat wel lekker vindt?’ En zij, in koor: ‘Maar nee, miss Goedele. Als een meisje toestemt in seks, dan wéét ze vooraf dat ze het in haar gezicht zal krijgen. Ze wil het zélf zo.’ En de meisjes in de klas kijken beschaamd de andere kant uit, durven niet te protesteren, want ze weten het ook niet.

»De grote populariteit van anale seks komt ook van die kant: ze zien het op hun computer. Na de tweede keer móét het anaal, toch? Tieners zijn sponzen, hè. Ze zuigen alles op. ’t Is één grote stoerdoenerij onder elkaar, jongens én meisjes. Nee, er is tegenwoordig – meer dan ooit – een zeer grote nood aan een holistische, totale seksuele opvoeding. De mythes die porno ons voorhoudt, moeten dringend worden ontkracht. (Tot de hond die mij enthousiast aan het aflikken is) Maurice! Af!»

OLYMPISCHE PENISSPELEN

HUMO Wij hebben vandaag al heel wat geleerd, juf Goedele. De hoogste tijd om af te sluiten. Misschien nog enkele levenslessen, als toemaatje?

LIEKENS «In de eerste plaats: kies een partner niet alleen met je hart maar ook met je verstand. Het mariage de raison van de 19de eeuw was heus niet zo dom. Zoek niet blindelings de wilde passie. Kies een partner uit met wie je goed, leuk, gezellig oud kunt worden.

»En verder: het zijn niet de Olympische Penisspelen, hè, heren. Breng wat humor in je seksleven. Want zo leer je elkaar pas echt goed kennen. Houd het licht, maak er een spel van. Het liefdesspél, dat woord zegt het helemaal.»

HUMO Je hebt ooit ’ns een lans gebroken voor het beffen.

LIEKENS «En terecht. Een vrouw wordt net zo graag gelikt als een vent wordt gepijpt. Lik haar, verdorie! Man, leer te beffen. En kóéster haar, val in slaap met je hand op haar kruis.»

HUMO Zijn er dingen in je leven waar je spijt van hebt?

LIEKENS «Jááá. Absoluut. Olala… Er zijn dingen die ik niet meer zo zou doen, wetende wat ik nu weet. Een flapuit als ik maakt wel ’ns een uitschuiver. Ik had bijvoorbeeld nooit aan m’n magazines mogen beginnen. Dat was mijn corebusiness niet. Ik heb me daar jammer genoeg toe laten overhalen door jouw zeer charismatische ex-baas Aimé V. (lacht). Mijn tweede magazine, GDL, was ik op ’t einde zo beu als kouwe pap. Ik ronselde medewerkers, was altijd op zoek naar kopij, moest slag om slinger gaan lunchen met adverteerders. Kleurtjes kiezen, brieven typen, komaan zeg. Ik werd zot, man. ’t Was een driedubbele dagtaak.

»Fouten, dus: jawel. Maar geen enkele fout heeft mij in een depressie geduwd. Ik ben taai. Een paar jaar geleden zat ik op het randje van een burn-out. Ik begon kort te worden, bars. En altijd net tegen de mensen die je het liefst zijn. Gelukkig was er Nederland. Amsterdam heeft mij opgevangen. Een prachtige escape. Ik ben nog altijd megadol op Amsterdam. Sfeer! Ambiance! Had ik dat vroeger maar geweten.»

HUMO Allen daarheen, Goedele. En bedankt.