Het allereerste interview met Alexander De Croo (28): ‘Ik heb niet echt veel goesting om de politiek in te gaan’

Alexander De Croo (Open VLD) is de nieuwe premier van België. Zestien jaar geleden sprak Humo al met, de toen 28-jarige, Alexander en met zijn zus Ariane in onze serie ‘Jonge Leeuwen’. Lees ons interview hier terug.

(Verschenen in Humo op 13 januari 2004)

Brussel, een doodlopende straat met fraaie herenhuizen. Hier bereidt Ariane De Croo (25), studente kunstgeschiedenis, zich con-sciëntieus voor op de semesterexamens. Onze eerste interviewaanvraag dateert al van voor de verkiezingen van 18 mei. Toen weigerde ze resoluut elk gesprek: ‘Ik leef graag in de luwte.’ Aan het eind van de zomer - en enkele schitterende examens later - klonk het al iets hoopgevender: ‘Als Alexander nog eens naar België komt, moet u maar eens terugbellen.’ Die Alexander (28), ‘naamdrager’ van het geslacht De Croo, bijna net zo joviaal als zijn vader en van opleiding handelsingenieur, studeert al anderhalf jaar in Chicago; hij heeft er een beurs aan de gerenommeerde Northwestern University. Maar voor de feestdagen is hij even komen overvliegen, en zo komt het dat wij ons op een heldere maandagmiddag tussen kerst en nieuwjaar met de telgen De Croo op een Brusselse studentenkamer bevinden.

HUMO Wat is jullie favoriete televisieprogramma?

ARIANE DE CROO «’Frost’ en ‘24'. Ongelofelijk, maar van ‘24' had Alexander nog nooit gehoord.»

ALEXANDER DE CROO «Als je in Amerika tv kijkt, moet je je door minstens vijf lange reclame-blokken per uur worstelen. Dus lees ik ondertussen de krant, of ik beantwoord mijn mails. Toen ik laatst naar het Sportjaaroverzicht van de VRT zat te kijken, wist ik niet wat ik meemaakte: anderhalf uur lang geen reclame!»

HUMO Ik vraag het omdat jullie zonder televisie zijn opgegroeid.

ALEXANDER «Ja. Als enigen op de hele school.»

ARIANE «Een nicht van mijn vader had iets modernere ideeën over opvoeden. Zij heeft ons eens meegenomen naar ‘ET’. Ik wist niet wat ik zag: die snelle opeenvolging van beelden, die aanzwellende muziek, en dan dat ontzettend droevige verhaal. Toen de lichten in de bioscoop weer aanfloepten, was ik helemaal van de kaart.»

ALEXANDER «Als ik mijn Amerikaanse vrienden vertel dat wij thuis heel lang geen televisie hebben gehad, moet je hun gezichten zien: alsof ik uit een ontwikkelingsland kom! Onze ouders hebben pas een tv gekocht toen ik achttien was.»

ARIANE «Tijdens een stage in Engeland had ik geleerd met een camcorder video’s te maken. Toen ik thuiskwam, waren papa en mama razend benieuwd wat ik ervan gebakken had. Nog geen maand later stond er een televisie én een videorecorder.»

ALEXANDER «Een paar maanden lang heb ik elke dag uren naar dat toestel zitten gapen. Ik vond alles even geweldig (lacht).»

HUMO Hadden jullie als kinderen veel speelgoed?

ARIANE «Nee, ook niet. Ik had twee barbiepoppen, maar die zijn maar een paar maanden meegegaan: vrienden van mijn broer vonden er een duivels genoegen in hun beentjes uit te rukken.»

HUMO Jeugdtrauma’s! Kom maar op.

ALEXANDER «Wachten! Mijn mama beloofde altijd dat ze ons op tijd zou komen halen als we naar de muziekschool of de training waren, maar ik heb dikwijls een uur moeten wachten.»

ARIANE «Op den duur zeiden de mensen: ‘Ocharme, die kindjes.’ Je kan je wel voorstellen hoe ze reageerden als we zeiden wie onze ouders waren.»

ALEXANDER «Mama en papa hadden blijkbaar veel vertrouwen in ons - en in de inwoners van Brakel (lacht).»

HUMO Jullie vader laat geen gelegenheid onbenut om de schoonheid van de Vlaamse Ardennen te roemen. Zijn jullie ook zo verknocht aan de streek?

ALEXANDER «Hmmm, de laatste tijd kom ik er weer heel graag. Maar in Brakel wonen en in Brussel werken, dat moet een marteling zijn.»

ARIANE « Papa staat bijna elke dag om vijf uur op; hij wil uiterlijk om zeven uur in Brussel zijn. Waanzin!»

ALEXANDER «Veel klasgenoten zijn uit de streek weggetrokken, omdat je er steeds moeilijker werk vindt. Maar ik zou me daar niet door laten afschrikken.»

ARIANE «Ah, dat zal papa graag horen.»

HUMO Zelfs Panamarenko, notoir stadsmens, is naar Brakel verhuisd.

ARIANE (enthousiast) «Ja, en Jan Fabre ook. Papa was vroeger nooit in voor moderne kunst, maar nu wil hij opeens alles van die twee weten.»

ALEXANDER «Fabre woont in een magnifiek kasteel. Mijn vriendin is een Antwerpse, en zij was er ondersteboven van.»

ARIANE «Rust zet aan tot creëren.»

HUWIO Zou dat voor jou, kunstenares in spe, ook geen argument zijn om ooit naar Brakel terug te keren?

ARIANE (beslist) «Ik ben lang geen kunstenares. Ik heb jaren academie gevolgd, en ik ben tot het besef gekomen dat ik eigenlijk niet kan tekenen. Ik zal wel blijven prutsen, maar de Grote Kunst heb ik niet in mij. Schaduwen te-kenen gaat me bijvoorbeeld helemaal niet af.»

HUMO Was je erg teleurgesteld toen je dat ontdekte?

ARIANE «Als je wat er in je hoofd zit niet kan vertalen naar het papier, is dat wel even vloeken. Misschien probeer ik het over tien jaar nog eens; helemaal opgeven doe ik niet.

»Alexander, je zit mij uit te lachen!»

ALEXANDER «Helemaal niet. Dit is gewoon nieuw voor mij.»

Dochter von een schurk

HUMO Jullie vader zegt weleens dat hij diep in z’n hart een boer is gebleven. Heeft hij z’n zoon die liefde voor de boerenstiel ingelepeld?

ALEXANDER «Nee, maar mijn grootmoeder probeerde dat wel. Als ik vroeger met een slecht rapport naar huis kwam, zei zij tegen mijn ouders: ‘Als Alexander moeilijk studeert, kan hij nog altijd de boerderij overnemen.’»

ARIANE «Papa heeft geen broers; Alexander is de enige die de mannelijke tak van de De Croos kan voortzetten.»

ALEXANDER «Het lot van 18.000 fruitbomen ligt in mijn handen (zucht).

»Eerlijk, ik vind landbouwer een mooi beroep. ‘t Is hard werken, maar ik ben graag buiten, en ik zorg met plezier voor onze dieren. Je zal mij niet horen zeggen dat ik nooit boer word.»

ARIANE «Van vaders plaats aan tafel kijk je uit over de hele streek. Vaak zegt hij: ‘Kijk daar, een buizerd! En ginds, een paar reigers!’ Wel, vorig weekend was ik Alexander gaan halen in Brussel; op de terugweg zat ik volop tegen hem te vertellen toen hij me onderbrak: ‘Daar Ariane, een fazant!’ Echt de zoon van zijn vader.»

ALEXANDER «Toen ik nog in België woonde, ging ik minstens één keer per week met papa paardrijden.

»Ik zal mijn roots nooit verloochenen. Mijn grootouders waren appelboeren; ik vind het nog steeds jammer dat ik hen maar heel kort heb gekend.»

ARIANE «Bompa had zúlke handen. Hij kon zo op een schilderij van Permeke.»

HUMO In Humo heeft je vader eens toegegeven dat hij het heel erg vond dat hij zijn kinderen zo weinig zag.

ARIANE (ongelovig) «Echt waar?! Verdikke, daar hadden we nog meer gebruik van moeten maken.»

ALEXANDER «Mama legde ons altijd heel vroeg in bed, dikwijls al om zeven uur. Als papa dan net voor middernacht thuiskwam, maakten ze ons opnieuw wakker; dan aten we samen iets kleins, en daarna kropen we weer in bed.»

HUMO Wanneer hebben jullie voor het eerst gevoeld dat je vader niet de eerste de beste was?

ARIANE « In de derde kleuterklas. Papa was minister van... euh, ik weet niet meer wat - en hij kwam onze school bezoeken. Ter voorbereiding hadden we met de klas een pop gemaakt die mijn vader moest voorstellen; ik had speciaal een das van hem meegebracht. Ik herinner me nog goed hoe zenuwachtig de leraren waren dat de minister op bezoek kwam. En de kindjes waren bang van die man met zijn donkere baard, brrr!»

HUMO Hebben jullie stiekem nooit gehoopt dat het snel afgelopen zou zijn met zijn drukke carrière?

ARIANE «Oh nee, dat zou wishful thinking zijn geweest. En nu ik volwassen ben, heb ik juist gráág dat het goed gaat met zijn carrière - politiek is zijn lang leven.

»Ik heb het wel nog steeds moeilijk met die achternaam. Onlangs zei iemand tegen mij - goed luid, zodat iedereen het kon horen: ‘Het moet toch erg zijn om de dochter van zo’n schurk te zijn.’ Ik gruw er ook van als ik goeie punten haal en ik hoor de mensen fezelen: ‘Dat heeft ze te danken aan haar naam.’ Zo’n opmerking kan nog altijd mijn hele dag verknallen. Gelukkig liggen kunsthistorici meestal niet wakker van politiek.»

ALEXANDER «Ik ga daar veel makkelijker mee om. Ik pák er niet mee uit dat ik de zoon van m’n vader ben, maar ik zal het ook nooit verbergen.»

ARIANE «In Brakel voel ik toch dikwijls dat iedereen gezien heeft wat ik doe en laat.»

HUMO Jij was toch het meisje dat tijdens verkiezingscampagnes in de omroepwagen kroop en de hele tijd ‘Stem PVV! Stem De Croo’ door de microfoon riep?

ARIANE «Toen was ik nog heel klein. En in die wagen hoorde ik het toch niet als ze iets slechts over ons zeiden.»

ALEXANDER «De verkiezingen waren een supertijd. De kindjes van de campagnemedewerkers liepen de hele tijd in ons huis rond: ambiance!»

HUMO Je vader heeft ooit beweerd dat jij vanaf je vierde al mee op dienstbetoon ging.

ALEXANDER « Kindermishandeling (lacht)!

»Mijn vader had een vast tijdstip om mensen te ontvangen. Toen ik al wat ouder was, belde hij soms een halfuur op voorhand: ‘Alexander, ik zit vast. Kan jij het niet even van me overnemen?»

ARIANE «Tiens, mij heeft hij dat nooit gevraagd.»

ALEXANDER «Het woord dienstbetoon heeft tegenwoordig een heel negatieve bijklank, maar wij kregen mensen over de vloer die hun weg in de administratieve mallemolen niet vonden; zulke mensen helpen is geen vriendjespolitiek, dat is eerstelijnshulp.»

ARIANE «Mijn moeder is advocate, en ik kreeg regelmatig huilende cliënten van haar aan de lijn. Ik zei dan altijd: ‘Ik ben maar de dochter, maar als u uw verhaal wilt vertellen, doe maar.’ Wij hebben geleerd voor iedereen respect te tonen.»

Home Alone

HUMO Jullie ouders waren bijna veertig toen jullie geboren werden. Willen jullie ook zo lang wachten?

ALEXANDER «Ik heb geen concrete plannen, maar nog eens tien jaar wachten lijkt me wel heel lang.

»Maar wij hebben nooit hinder ondervonden van het leeftijdsverschil met onze ouders, hoor.»

ARIANE « Ik merk nu pas hoe groot dat verschil eigenlijk is. Mijn ouders doen hun uiterste best om mee te zijn, maar papa heeft bijvoorbeeld besloten dat het Internet niks meer voor hem is. Hij denkt nog altijd dat het een hype is die over een paar jaar wel weer voorbij zal zijn.»

ALEXANDER «Mama niet: die mailt regelmatig naar Amerika. Af en toe is ze razend omdat de computer niet doet wat ze wil, maar ze geeft de moed tenminste niet op.»

ARIANE «Toen mijn broer nog in Ronse naar school ging, kregen ze daar om de haverklap telefoon van onze ouders: ‘Kan er iemand Alexander uit de klas halen, want onze printer doet het niet’. (lacht)»

HUMO Jullie generatie heeft de naam dat ze zo lang mogelijk thuis wil blijven. Herkennen jullie dat?

ALEXANDER « Nadat ik was afgestudeerd aan de VUB, ben ik met-een op eigen benen gaan staan. Als ik een auto wilde, moest ik ‘m zelf betalen.»

ARIANE «Onze ouders hebben ons ook al heel vroeg alleen thuis gelaten.»

ALEXANDER «Ik was amper zeven, acht toen ze mij al alleen met Ariane achterlieten - en die is drie jaar jonger.»

ARIANE «Eén keer ben ik serieus bang geweest. We zaten in papa’s secretariaat te spelen toen er een grote man met een baard op het raam klopte. Wáááh!Toen we eindelijk het gordijn opzij durfden te schuiven, bleek het een meneer van Taxipost te zijn (hilariteit).

»Toen ik twaalf was, ging ik regelmatig met mama naar Brussel. Terwijl zij naar het Justitiepaleis ging, dwaalde ik in mijn eentje door de stad. Daar is mijn liefde voor Brussel ontstaan. Ik heb het nooit vreemd gevonden dat mama mij zo alleen liet, al ben ik soms wel bang geweest dat ze in haar verstrooidheid zonder mij zou wegrijden (lacht). Maar van Dutroux had in die tijd nog niemand gehoord, en ik misbruikte mijn vrijheid niet. Ik moest wel om het anderhalf uur langs onze auto om de parkeermeter bij te vullen.»

ALEXANDER «Of beter nog: de munten er pas insteken als je zag dat er een agent aankwam - dat was voordeliger (bulderlach).

»Ik ben ervan overtuigd dat Brussel nu niet onveiliger is dan vijftien jaar geleden. Elke overval of aanranding haalt tegenwoordig de krant, maar het is echt wel een veilige stad.»

ARIANE «Toen ik zei dat ik in Brussel ging studeren, kreeg ik de vreemdste reacties: ‘Daar wonen zwarten en spreken ze Frans!’ Zo heb ik nooit naar Brussel gekeken.»

Een kus van de prins

HUMO Jullie vader is een man van de wereld, met relaties in alle windstreken. Merkten jullie daar vroeger iets van?

ARIANE «Vroeger niet, nu wel. Als ik iemand ontmoet op een receptie, mag je er bijna zeker van zijn dat mama en papa weten wie het is.»

ALEXANDER «Op een feestje in Chicago ben ik eens twee Belgen tegen het lijf gelopen: die begonnen meteen over hun ontmoetingen met papa. Soms denk ik dat hij echt overal is geweest.»

HUMO Is Mobutu ooit bij jullie thuis geweest?

ALEXANDER « Mijn ouders kregen regelmatig Congolezen op bezoek, maar bij mijn weten was Mobutu daar nooit bij.»

»Onze ouders nodigen zelden vrienden uit, maar ze kunnen wel op veel mensen rekenen.»

HUMO Gaan jullie, net als je vader, even makkelijk om met ‘gewone mensen’ als met presidenten?

ARIANE «Ik heb nog nooit een president ontmoet. Wel al prins Laurent, maar dat is niet hetzelfde.»

HUMO Toen Laurent een paar jaar geleden aanwezig was op de voorstelling van het boek ‘De wereld volgens Herman De Croo’, dacht bijna iedereen dat jij z’n nieuwe vriendin was.

ARIANE (slaat de handen voor de ogen) «Wat was dát allemaal?

»Kijk, toen de prins de zaal verliet, gaf hij iedereen een hand. Toen hij voor mij stond, trok hij mij naar zich toe: ‘Aan een vrouw geef ik altijd twee kussen!’ Nu is het bij ons de gewoonte elkaar drie kussen te geven, dus hield ik een fractie van een seconde mijn wang klaar voor nummer drie. En net op dat moment drukten alle fotografen af. Door dat beeld - Laurent en ik, lachend om het misverstand - is de geruchtenmolen op gang gekomen: de dag erna stond het bericht op bijna alle voorpagina’s. Ik raakte er echt van in paniek.

»Begrijp je nu waarom ik zo achterdochtig ben tegenover journalisten?»

HUMO Er is dus nooit iets geweest tussen jou en de prins?

ARIANE « Natuurlijk niet - al moeten mama en papa er nog steeds om lachen.»

HUMO Welk besluit heb je uit die historie getrokken?

ARIANE «Dat ik nooit meer een kus geef aan prins Laurent.»

ALEXANDER « Allez Ariane, we hadden verdorie tot de koninklijke familie kunnen behoren!»

ARIANE «Het is tegenwoordig bon ton om te zeggen dat de koninklijke familie een bende nietsnutten is, maar ik ben het eens met mijn vader: het koningshuis is goed voor België.»

HUMO Waarin verschil je wél van mening met je vader?

ARIANE « Over de politiek die de VS de laatste tijd voert.»

ALEXANDER «Ik heb nochtans hard op hem moeten inpraten voor ik naar de States mocht vertrekken. Hij had liever dat ik naar Parijs ging: hij was bang dat ik, als ik naar Amerika vertrok, nooit meer zou terugkeren. Misschien omdat hij vroeger zélf die aanvechting heeft gehad.»

ARIANE «Komaan, niemand is zo honkvast als papa. Mama moest en zou in Brakel komen wonen!»

ALEXANDER «Papa was pas gerust toen hij in mijn visum las dat ik de States na twee jaar moest verlaten.»

HUMO Heeft anderhalf jaar Amerika je veranderd?

ARIANE (lacht) «Hij mist Burger King, en zijn haar begint uit te vallen.»

ALEXANDER «Toen ik vertrok, wou ik de Amerikaanse cultuur beter leren kennen. Maar in Chicago ben ik terechtgekomen in een internationaal gezelschap, en ik heb snel gemerkt dat ik meer affiniteit had met de Zuid-Amerkanen; die zijn vaak even cynisch en sarcastisch als wij.

»Aan de andere kant: Amerikanen zijn géén cultuurbarbaren, zoals hier maar al te graag wordt aangenomen.»

ARIANE «Als ik tegen papa zeg dat de Europese schilderkunst een trapje hoger staat dan de Amerikaanse, kijkt hij altijd meewarig: daar is ze weer met haar kunstgeschiedenis.»

ALEXANDER «Ik vind het wat al te makkelijk George Bush voor te stellen als een idioot die voortdurend taalfouten maakt; hij is wel degelijk intelligent. Het probleem is dat hij zich van zijn adviseurs alléén mag richten tot zijn eigen kiezers, en niet tot de rest van de Amerikanen.

»De Amerikanen zijn dominant in de economie, de sport, de cultuur...»

ARIANE «De oorlogvoering.»

ALEXANDER (onverstoorbaar) «... maar ze hebben heel lang geen voordeel gehaald uit die dominantie. Pas de laatste jaren neemt het zelfvertrouwen toe: ‘Als Europa niet wil meedoen, doen we het zelf.’ Dat hadden ze tien jaar geleden nooit durven zeggen.

»Ik was wel verrast door de uitbarsting tegen de Fransen - alsof ze hun frustratie vijftig jaar hadden opgekropt. Op Fox News werd tijdens de oorlog elke dag verteld dat er in Irak wapens van Franse, Duitse of Belgische makelij waren gevonden. Kléts! Toen Saddam was opgepakt, was de eerste vraag van de anchorman: ‘Denk je nu dat de Duitse en Franse leiders zitten te beven voor wat Saddam allemaal zal vertellen?’ Alsof de VS in de jaren tachtig niét geholpen heeft om Saddam in het zadel te houden.»

HUMO Is de Amerikaanse woede tegen Europa ook geen vorm van onzekerheid?

ARIANE « Wat Amerika nu meemaakt, is de Witte Mars maal duizend.»

ALEXANDER «In Europa zijn we gewend geraakt aan terrorisme - zie Baskenland, zie Corsica - maar de Amerikanen hadden nooit gedacht dat ook zij het slachtoffer konden worden. Daarom is de bereidheid om te gaan vechten nu zo groot. Jongens van achttien melden zich spontaan voor het leger; dat is hier ondenkbaar.»

Eerste lief

HUMO Ariane, ben jij minder agnostisch dan je vader?

ARIANE «Nee. Onlangs hoorde ik kennissen aan de universiteit vertellen dat ze tijdens de examens kaarsjes gingen branden in een kerk. Komaan zeg, waarom heb je dan voor een vrijzinnige universiteit gekozen?»

ALEXANDER «Ariane, de verzuiling is verleden tijd. De VUB is de universiteit van Brussel en Vlaams-Brabant; niets meer en niets minder.»

ARIANE «Ik heb respect voor gelovigen, maar voor mij is het duidelijk dat er na dit leven niets meer is. Veel mensen kunnen dat niet aanvaarden, of worden kribbig bij de gedachte dat ze er helemaal alleen voor staan. Ik ga ervan uit dat ik alles zelf moet doen. Ik ben ook niet gedoopt, en ik zal later zeker nooit voor de kerk trouwen.»

HUMO Jullie vader is er trots op dat hij de zesde generatie De Croo is die niet gedoopt is.

ALEXANDER «Papa is wél gedoopt. Hij is niet voor niets naar de jezuïeten geweest.»

ARIANE «Ons mama, dié is niet gedoopt. Haar ouders waren daar veel principiëler in dan die van papa.

»Godfried Danneels is een keer bij ons komen eten, en papa en hij hebben zich toen fantastisch geamuseerd. Mama was op voorhand wat argwanend, maar zelfs zij ontdooide bijna. Danneels gedroeg zich helemaal niet als een oud paterke - ik had bijna gezegd dat hij er cool uitzag.»

ALEXANDER «Ik herinner me nog dat hij midden in het gesprek zijn gsm te voorschijn haalde om een sms-je te beantwoorden. Ik had ‘m bijna gevraagd of het een boodschap van God was, maar ik wist niet of hij dat soort grapjes kon waarderen.

»Je kan van Danneels denken wat je wil, maar hij weet zijn marketing perfect te verzorgen.»

HUMO Namen jullie je liefjes meteen mee naar huis?

ALEXANDER «Er mochten toch heel snel vriendjes en vriendinnetjes blijven slapen.»

ARIANE «Mama zegt altijd dat pa-pa haar eerste lief was, en dat ze meteen wist dat hij de man van haar leven zou worden. Zo zeker ben ik niet als het om de liefde gaat.

»Pas sinds kort beginnen ze zo tussen neus en lippen naar mijn toekomst te polsen, maar ze zetten me helemaal niet onder druk of zo.»

HUMO Steven Van Herreweghe zei onlangs in Humo: ‘Wij zijn de generatie van we-zien-wel. Zeggen dat je voor altijd bij iemand wil blijven, is not done.’ Herken je dat?

ARIANE « Nee, maar misschien ben ik daar klassieker in dan de meeste twintigers en dertigers. Ik wil altijd heel ver gaan in mijn engagement, en ik laat mij leiden door mijn gevoel. Alexander is veel rationeler.»

HUMO Hebben jullie al veel liefjes gehad?

ARIANE «Wat een vraag! Toen ik een jaar of zestien was, was het kleinste meningsverschil voldoende om het uit te makén, maar zo’n periode zal iedereen wel gehad hebben. Gaandeweg leer je te véchten voor een relatie.»

ALEXANDER «Wij zijn de spelende generatie, de generatie die voortdurend uitstelt. Veel van mijn vrienden blijven bijvoorbeeld huren, gewoon omdat ze hun vrijheid nog niet willen opgeven.»

HUMO Is dat niet gewoon kiezen voor de makkelijkste weg?

ARIANE «Nee; we wachten gewoon liever wat af, in plaats van ons halsoverkop ergens in te storten. Hoewel: alles verandert tegenwoordig zo snel dat langer thuis blijven voor veel mensen een soort van bumper tegen de harde buitenwereld is. Misschien is het dan toch onzekerheid.»

ALEXANDER « Mij valt vooral op dat veel leeftijdsgenoten een hoop geld spenderen aan dure kleren of technische snufjes.»

HUMO Jullie ook?

ARIANE (lacht) «Oeioei, mijnheer Humo gaat met zijn wijsvingertje zwaaien!

»Ik ben student, en ik vind 20.000 frank (500 euro) echt wel veel geld. Gisteravond was er op de Nederlandse tv een documentaire over Roemeense straatjongens die in riolen wonen. Ik had net lekker gegeten en lag warm in bed. Toen dacht ik wel even: ‘Zie mij hier nu liggen!’ Dan besef je hoe rijk wij zijn. Maar moet ik me daar dan élke dag schuldig over voelen?»

ALEXANDER «‘t Is me opgevallen dat jongeren in de VS veel meer sociaal bewogen zijn dan hier - misschien doordat de sociale zekerheid daar minder voorstelt. Aan mijn universiteit in Chicago is het heel normaal dat je een middag per maand gaat poetsen of opruimen - ik was verrast toen ik dat hoorde. En als er ergens een natuurramp gebeurt, in eigen land of ver weg, komen er meteen inzamelacties op gang.

»Maar Ariane en ik hebben thuis echt wel meegekregen dat we mensen die het minder goed hebben moeten helpen, hoor.»

Burgmeester van Brakel

HUMO Ariane, jij hebt rechten gestudeerd omdat je ouders dat wilden. Je broer is daaraan ontsnapt; zegt dat iets over jullie karakter?

ARIANE « Ach, hij is de oudste en de naamdrager; misschien werd hij daarom wat meer ontzien.»

ALEXANDER «Er was toch heel veel druk, hoor: papa is er lang van uitgegaan dat ik het advocatenkantoor zou overnemen. Ik vind dat mijn ouders een mooi beroep hebben, en ze doen het ook heel graag, maar toen ik de cursussen van rechten zag, wist ik genoeg. Dus heb ik besloten handelsingenieur te gaan volgen. Mijn vader zei: ‘Geen probleem: als je er het eerste jaar niet door bent, kun je nog altijd rechten gaan doen.’ (bulderlach)»

ARIANE « Ik wist echt niet wat te kiezen: de ene dag was het Romaanse filogie, de volgende dag - echt waar - journalistiek. (Tot Humo:) Sorry, maar toen ik dat voorstelde, zeiden mijn ouders meteen: ‘Doe dan maar rechten!’ Ik verwijt mijn ouders niks: op mijn achttiende was ik nog een klein kind.»

HUMO Hoe groot is jullie drang om op eigen benen te staan?

ARIANE «Ik ben ervan overtuigd dat mijn leven een ommezwaai zal nemen als ik begin te werken. In principe is dat na de zomer - hoop ik. Een stemmetje in mij zegt: ik wil beginnen met mijn leven.»

HUMO Je bent niet bang van het ‘echte leven’?

ARIANE « Helemaal niet. Ik wil een job waar ik ‘s ochtends met plezier aan begin, en waar ik ‘s avonds van thuiskom met het gevoel: ‘Ariane, dat heb je weer goed gedaan.’Dat gevoel zou ik nooit hebben als ik advocaat zou worden.»

ALEXANDER « Voor ik naar Amerika vertrok, heb ik een tijdje bij een consultancybureau gewerkt. Dat was leerrijk, maar als ik komende zomer definitief naar België terugkeer, neem ik een nieuwe start. Ik wil voelen dat wat ik doe een verschil maakt.»

HUMO Waar denk je aan?

ALEXANDER « Ik zou graag beginnen met een eigen bedrijf. Het is altijd mijn droom geweest andere mensen aan werk te helpen.»

HUMO Word je zo’n harde, neoliberale bedrijfsleider die alleen maar aan de winst denkt?

ALEXANDER « Wat is er toch mis met het imago van de bedrijfsleider? Ik weet zeker dat de meeste bazen hun werknemers echt wel waarderen. Het probleem is alleen dat de meeste beslissingen tegenwoordig buiten België worden genomen.»

HUMO Jij wilt klein blijven?

ALEXANDER «Dat heb ik niet gezegd.

»De sluiting van Ford Genk was natuurlijk dramatisch, maar wat je nooit leest of hoort, is dat de meeste ontslagen werknemers naderhand goed terechtkomen. Ik geloof nooit dat het aantal jobs in België dramatisch zal verlagen - maar we zullen wel regelmatig van werk veranderen, en ook van soort werk. Die flexibiliteit zou onze kracht moeten worden. Het is dom van de regering te zeggen dat ze 200.000 banen zal creëren, want dat lukt toch nooit. De overheid moet de voorwaarden scheppen waarin bedrijven en werknemers zich naar die nieuwe arbeidscultuur kunnen schikken; ze moet mensen warm maken om nieuwe dingen te willen leren.»

HUMO Zou jouw bedrijf in Brakel kunnen staan?

ARIANE «Dames en heren, de nieuwe burgemeester van Brakel (lacht).»

ALEXANDER «De Vlaamse Ardennen zijn nog niet ontsloten, en dat speelt de streek parten. Maar als je een rechte lijn trekt van Amsterdam naar Parijs, ligt Brakel daar pal op. Dat biedt perspectieven.»

Idool 2004

HUMO Hoe groot is de druk om op een lijst te gaan staan?

ARIANE «Heel groot, nog altijd. Als wij ons in Brakel durven te vertonen en we lopen toevallig een liberaal tegen het lijf, is het altijd van dat: ‘Je gaat deze keer toch op de lijst staan!’»

ALEXANDER «Iemand moet je papa toch opvolgen!’»

HUMO Maar daar hebben jullie geen zin in?

ARIANE «lk ga niet op de lijst staan óm op de lijst te staan. Je kent de argumenten: ‘De partij heeft een vrouw nodig, en met jouw achternaam hoef je niet veel te doen.’ Maar voor dat soort taal ben ik totaal ongevoelig.»

ALEXANDER «Wij hebben nooit voordeel gehaald uit onze achternaam. En als ik zie hoe jonge politici tegenwoordig voor de leeuwen gegooid wordén, krijg ik niet echt goesting.»

HUMO Over wie heb je het nu? Een rooie uit Gent met een bekende vader?

ARIANE «Hoezo? Freya Van den Bossche is toch niet voor de leeuwen gegooid? Op de avond van de verkiezingen hield ze nog vol dat ze eerst het werk in de Kamer onder de knie wilde krijgen, en een maand later bezweek ze voor de macht. Dat gaat er bij mij niet in.

»De liberale ministers hebben stuk voor stuk heel jonge kinderen. Als we iémand in de gaten moeten houden, zijn het misschien wel de zonen van Karel De Gucht.»

HUMO Het gerucht gaat dat de VLD, in ruil voor een Europees Commissariaat, het kamervoorzitterschap aan de PS wil overlaten. Is het eind van jullie vaders loopbaan in zicht?

ALEXANDER «Nee. Onderschat de ervaring van Herman De Croo niet: na Guy Verhofstadt is hij de liberaal met de meeste voorkeurstemmen. Hij zal altijd invloed blijven uitoefenen.»

ARIANE «Ik zie hem nog diplomaat worden.»

HUMO Welke Belgische politicus, uitgezonderd Herman De Croo, doet het in jullie ogen goed?

ARIANE «Didier Reynders, omdat hij met kennis van zaken spreekt en erin slaagt zich tot zijn domein te beperken.»

ALEXANDER «lk heb bewondering voor Karel Van Miert. Hij verdedigt met verve de vrije markt, maar verliest nooit de sociale verantwoordelijkheid uit het oog.»

HUMO VTM wil op zoek gaan naar het politieke ‘Idool’ van 2004. Daar lijken jullie geknipt voor.

ALEXANDER « Als ze veel kijkers willen halen, moeten ze ons zéker niet vragen. Dat programma zal de politiek wel dichter bij de gewone mensen brengen...»

ARIANE «...maar het reduceert het politieke bedrijf weer een beetje meer tot een circus.»

HUMO Stefaan De Clerck zei onlangs in De Morgen: ‘Van een politicus wordt tegenwoordig verondersteld dat hij alleen nog maar opduikt op de symbool plekken van de netwerksamenleving: kerken, dancings, BV-recepties en vooral de televisiestudio’s? Heeft hij gelijk?

ARIANE «Het is een beetje flauw van De Clerck om zich daarachter te verschuilen. In élke sector moet je netwerken, zelfs in kunstgeschiedenis zeggen ze al in eerste kan: ‘Het belangrijkste is je adressenboekje. Ga naar zoveel mogelijk openingen of vernissages, anders leren ze je nooit kennen.’»

HUMO Zoals jullie vader ten overvloede bewezen heeft. Zijn optredens in ‘De laatste show’ en ‘Recht van antwoord’ zijn legendarisch.

ARIANE «Oei, nu raken we een gevoelig punt.»

ALEXANDER «Als je zo goed voor de camera bent als mijn vader, moet je zéker niet minder op tv komen.»

ARIANE «Goh... Toen hij laatst aan een quiz over Miss België deel-nam, dacht ik toch wel even: ‘Wat is het volgende?’»

ALEXANDER «Hij kijkt zelden televisie; soms weet hij echt niet in wat voor programma hij terechtkomt. Hij noemt VT4 ook nog altijd die Britse zender.»

ARIANE «Hoe harder wij roepen ‘Doe het niet, papa!’, hoe sneller hij in de studio zit (lacht).»