‘Het eerste wat ik doe als ik wakker word is mijn borsten vastnemen en vriendelijk goedemorgen wensen’

‘Ik ben een muur en mijn borsten zijn de torens. Daarom ben ik in zijn ogen de stad waar men vrede vindt.’ Zo zingt de bruid in Het Hooglied van Salomo. Maar wat als je borsten géén torens zijn, maar molshoopjes, of hooggebergte, kaboutermutsjes of hangtuinen?

Katja, zangeres (25): ‘Van pompelmoes tot appelsien’

KATJA «Ik ben er absoluut niet rouwig om dat ik grote borsten heb. Muzikanten zeggen: alles wat meer is dan een hand vol, is jammer. Aan mij zit nogal wat jammer.

»Mijn moeder heeft ondanks haar vijf kinderen nog een zeer mooie boezem. Dus als dat in de genen zit hoef ik me geen zorgen te maken. Maar ik zie toch al de eerste tekenen van verval. Met vijf jaar geleden is er een serieus verschil. Ik ben daar wel mee bezig: als ik bijvoorbeeld een vrijscène van Susan Sarandon zie, let ik op haar botsten. Die hangen ook al wat lager, denk ik dan, en toch zijn ze nog steeds mooi. Dat stelt me dan gerust. Maar ik doe wel oefeningen en draag beha’s met ijzeren steunen. Ik pomp en ik heb ook een bull-worker, zo’n staaf met twee handvaten die je ineen moet proberen te duwen en als ik in een file zit durf ik ook mijn handen wel eens in bidhouding hard tegen elkaar te duwen.

»Sinds ik gestopt ben met de pil zijn mijn borsten iets kleiner. Eigenlijk ben ik daar wel blij om. Die appelsienen van nu zijn toch iets handiger dan de grote pompelmoezen van vroeger. Die stonden echt tè opgespannen, die staken er echt uit. Ze wogen echt, ik stootte ze, ik moest mijn kleren eraan aanpassen... Ik denk ook dat hele grote borsten minder sensueel zijn. Als je dáárover een body aantrekt.. tja: Trop est trop, hè.

»Mijn huidig lief vindt mijn borsten fantastisch, mijn vorig lief ook. Mannen vleien zich graag tegen grote borsten aan en ik voel me dan heerlijk: vrouw en moeder tegelijk. Ik ben echt trots op ze. Ik vind ze mooi. Ik zorg ook altijd voor lingerie waarin ik ze goed presenteer. Voor de spiegel kan ik dan echt denken: mmm, ze staan er mooi bij. Dat geeft me een energieopstoot waar ik, weer een poosje op voortdrijf.

»Als ik op straat loop in iets dat behoorlijk gedecolleteerd is, zet ik wel altijd een zonnebril op omdat ik het zeer vervelend vind als de kijker merkt dat ik zie dat hij kijkt. Ik weet wel dat ze bekeken worden, maar als iemand op straat echt naar mijn borsten begint te staren, voel ik een soort plaatsvervangende schaamte, omdat iemand zich zo laat gaan. Ik wil hem dan niet laten merken dat ik hem daarop heb betrapt. Ik voel me daar toch een beetje verantwoordelijk voor, dus wil ik niet dat hij zich daar schuldig over voelt. Ingewikkeld, hè?

»Op een podium draag ik meestal een diep uitgesneden body, waarin de welvingen van mijn borsten bloot zijn. Als ik mijn borsten in de verf zet tijdens een optreden dragen ze bij tot mijn zelfvertrouwen. Voor een publiek moet een mooi decolleté toch ook aangenaam zijn? Ik denk dat zij het wel appreciëren om niet alleen met de stem, maar óók met de lichamelijke schoonheid van de zangeres geconfronteerd te worden. Dat geldt voor de mannen, maar toch ook voor een groot gedeelte voor de vrouwen. Ik geloof niet in vrouwelijke nijd; ik zie zelf:ook graag vrouwen die diep gedecolleteerd zijn, of ze nu grote borsten hebben of niet. P.J. Harvey had op T/W ook een wonderbra aan; ik vond dat enorm sexy. Ik heb ook nergens gelezen dat zij het publiek met haar borsten moest overtuigen. Als ik dóór het publiek naar het podium moet lopen, wordt er ook wel eens naar mijn borsten gefloten. Laatst droeg ik een wonderbra en toen kreeg ik wel de reactie: o wat een joekels. Ik loop dan gewoon door; zodra ik op het podium ben durven ze toch niet meer. Daar gaat het immers om mijn stem.

»Ik ben me wel bewust van het effect. Mijn gevoel van macht neemt toe als ik weet dat ik er mooi uitzie. Als een agent er onder de indruk van is, zal hij ons misschien eerder boeken. Op die manier zijn die borsten indirect wel een wapen.

»Verder is iedereen in de muziekwereld natuurlijk nogal wat gewend. Oké, ik zal als ik met muzikanten speel die ik nauwelijks ken, mijn t-shirt wel op de wc uittrekken, maar voor mijn vaste muzikanten die zelf voor mijn neus hun broek laten zakken, geneer ik mij niet. Hier en daar krijg ik bovendien nog wel eens een complimentje, maar eigenlijk kijken ze allang niet meer op van mijn borsten. Voor hèn ben ik dan in eerste instantie muzikant en daarna pas vrouw: Tof! Maar ook wel jammer (lacht).»

Sofie (31), kleine borsten: ‘Tuttertjes’

SOFIE «Ik ben me heel bewust dat ik borsten heb. Zeker in de zomer. Elk jaar zie ik er een beetje meer tegenop om schaars gekleed rond te moeten lopen en te zien dat alle ogen zijn gericht op vrouwen mèt borsten. Ik begrijp dat; ik vind grote, volle vrouwenborsten ook opwindend en mooi. Ik heb ze niet. Ik heb een klein beetje, en ik zou heel graag wat meer hebben. ‘Beter een beetje borst dan geen borst of borstkanker,’ denk ik dan om mezelf te troosten. Of te grote borsten: dat moet ook verschrikkelijk zijn voor iemand die zo actief is als ik.

»Vroeger heb ik nooit dikkere borsten gewild. Integendeel: grote borsten deden mij denken aan dat meisje uit de klas dat haar enorme boezem tussen krom gebogen schouders, onder hooggesloten bloesjes en in te kleine beha’s probeerde te verbergen. Ik had gewoon het lichaam waarmee ik was geboren en stond er niet bij stil dat mijn borsten een invloed hadden op hoe mannen naar mij keken. Maar de laatste paar jaar is het me meer en meer opgevallen hoe in een ruimte met vrouwen met dikke borsten mannen hun ogen altijd op hèn richten; en hoe mijn beste vrienden als ze het over meisjes hadden altijd spraken over ‘Die heeft dikke tieten! Die heeft een goed balkon.’ Die dikke bor-sten vallen hen duidelijk veel eerder op dan bijvoorbeeld lange benen of mooie heupen.

»Ik heb wel eens een operatie overwogen, maar ik kán het niet Ik heb geen vijf tepels, en geen handicap, dus moet ik mezelf maar aanvaarden zoals ik ben en dankbaar zijn voor dat beetje dat ik heb.

»Ik loop wel altijd zo veel mogelijk rechtop. En als er borstvergrotingspillen zouden zijn, zou ik die ook wel slikken, en aan ijskoude douchekuren heb ik me vroeger ook wel eens gewaagd, maar verder ga ik niet. Ik doe zelfs geen wonderbra aan. Ik heb er wel een maar die doet zo’n pijn dat ik het er niet voor over heb.

»Ik vraag me vaak af: hoe zou het zijn als ik dikkere borsten had? Ik zou er in ieder geval heel veel mee doen, allerlei decolletés dragen, ze echt gebruiken. Maar als ik nu een uitgesneden jurk aandoe, zie ik eruit als Jane Birkin of Charlotte Rampling, en dat is absoluut niet mijn schoonheidsideaal. Ze vergelijken me ook met die graatmagere Kate Moss. Bah, die is toch gewoon niet mooi? Geef mij maar Brigitte Bardot. Al die rondingen, prachtig.

»Het gaat mij om de schoonheid, niet om macht. Want wat geven die borsten voor macht? Veel mannen in mijn omgeving zeggen tegen mij dat ze er echt problemen mee hebben dat de bloesjes zo strak en kort en de decolletés zo ongelofelijk zijn. Dat ze zich niet op hun werk kunnen concentreren omdat ze constant in staat van opwinding rondlopen. Die macht om mannen af te leiden, om ze zin te geven jou te pakken, daar ben je toch niet mee gediend als je die man helemaal niet wil?

»Mijn vrienden zeggen: het is toch normaal dat wij op borsten letten, we zijn mannen. En als ik dan vraag: ‘Maar hoe zit dat dan in een relatie?’, zeggen de meesten dat het dáárvoor niet belangrijk is; dat ze voor hun relatie misschien wel liever een vrouw hebben met kleine borsten. Sommigen zeggen dat natuurlijk om mij te paaien, maar anderen ge-ven eerlijk toe: ik ben bang van vrouwen met grote borsten, bang dat ik dat niet zal aankunnen. Ze vinden vrouwenborsten wel heel aantrekkelijk en ze kijken er graag naar, maar ze schrikken hen ook af omdat ze zoiets vreemds zijn, iets dat heel ver van hen afstaat, zo helemaal vrouw.

»Vriendjes zijn nog nooit over mijn kleine borsten gevallen. Ze vinden mijn tepels heel sexy. Ik heb wel hele mooie te-pels, niet te groot, rozig, een beetje kinderlijk eigenlijk, net tuttertjes. Echt gemaakt om aan te sabbelen. In het liefdesspel zijn ze essentieel. Als je opgaat in het vrijen komt alles gelukkig toch op het tactiek neer en mijn borsten zijn supergevoelige antennes, mijn meest erogene zone. Daarom zon ik ook liever niet topless. Borsten zijn voor mij seks, een bron van erotiek en genot die ik niet zomaar met iedereen wil delen.

»Op het strand, in een douche of in een sauna zijn er sowieso momenten waarop ik me ongemakkelijk voel. Omdat ik daar met andere vrouwen ben. Vrouwen kunnen zo hard zijn. Als ik bijvoorbeeld weiger topless te zonnen, zeggen ze algauw: ‘Waarom niet? Er is toch niks te zien.’ Als ik dan mijn borsten met die van hen vergelijk, voel ik mij net een klein meisje. Dan denk ik: ik zal nooit een echte vrouw worden. En.dat doet pijn.»

Eva (55), oudere borsten: ‘Toen ging de beha uit’

EVA «In mijn tijd grepen vrouwen niet zo snel naar operaties, maar gefrustreerd waren ze wel. Ik voelde in ieder geval zeer sterk dat er als vrouw van je werd verwacht dat je dikke borsten had. Door de mannen, hè. Want ikzelf was tevreden over mijn borsten. Ik vond helemaal niet dat ik grotere moest hebben: ze pasten goed in het geheel, en mij ging het om het stijlvolle geheel. Maar ik besefte al wel snel dat meisjes met grote borsten veel meer succes hadden dan ik, zelfs al zagen zij er verder bij lange na niet zo /goed uit. Ik herinner me nog een feestje met een vrij lelijke vrouw om wie mijn man en zijd beste vriend bijna vochten om met haar te kunnen dansen. Om beurten wierpen ze zich op haár als op een prooi. Eerst begreep ik er niets van, tot ik door kreeg dat het om die borsten ging.

»Tijdens de zwangerschap merkte ik ook dat mijn man mijn volumineuze borsten prachtig vond. Niet rechtstreeks, maar indirect: ‘Er is pák aan,’ durfde hij dan te zeggen. Toen ze daarna vermagerden kreeg ik het ook wel te horen: ‘Eet toch eens wat meer.’ Maar meer zei hij nooit. Gelukkig maar, anders had ik me misschien gefrustreerd gevoeld. Het lijkt mij echt kwetsend zoveel als mensen nu tegen elkaar durven te zeggen. De opmerkingen van mijn man hebben mij nooit onzeker gemaakt; hij is niet in de eerste plaats gefascineerd geraakt door mijn borsten, dat wist ik; het waren mijn lange blonde haren en mijn ogen. Ik vond van mijzelf dat ik mooie ogen had.

»Bij het ouder worden vind ik dat die borsten tot nu toe eigenlijk nog het minst van al veranderd zijn. De grootste ontgoocheling kwam na de borstvoeding van mijn drie kinderen: als puddingen zakten ze in elkaar. Ik vond het erg. Ik kleedde me er ook naar. Camoufleerde mijn dijen om de proporties weer een beetje in evenwicht te krijgen. Maar uiteindelijk ben ik dat andere type borsten snel gewoon geworden en heb ik er geen probleem meer van gemaakt.

»Integendeel eigenlijk. Na mijn drie kinderen ben ik weer gaan studeren en voel-de ik me opeens weer helemaal vrouw. Vooral vanwege die jonge gasten, die niet onder stoelen of banken staken dat ze een oudere vrouw heel aantrekkelijk vonden. Dat lieten de jaren zeventig ook toe. En in dat gevoel van vrijheid en vrouw zijn heb ik toen ook van de ene op de andere dag mijn beha uitgelaten. Ik vond mijn borsten verleidelijker zonder. Het was een teken van: ik durf me tonen zoals ik ben. Daar genoot ik van. Mijn man had dat absoluut niet graag. Voor hem was dat bijna een vorm van prostitutie. Maar ik deed het toch. Zelfs onder die doorschijnende bloesjes van Indisch katoen die toen in de mode waren. ‘Waarom studeer je niet gewoon helemáál naakt,’ zei mijn man dan, ‘dat is nog véél verleidelijker.’ Ik begrijp dat nu wel: het was natuurlijk alsof ik mijn borsten van hem afnam en ze zomaar te grabbel gooide. Hij heeft het mij nooit vergeven. Mijn vriendinnen trouwens ook niet. Vanaf het moment dat ik mijn beha uittrok, was ik voor hen allen nog maar een bedrei-ging: ‘Kom maar eens terug als je de oude bent,’ zeiden ze me.

»Nu ik gestopt ben met hormonen tegen de menopauze, maak ik me een beetje zorgen. Ik zie nu bovenaan hier en daar rimpeltjes en dan denk ik: nu moeten ze toch blijven zoals ze zijn. Vooral als ik me op mijn zij leg, ben ik voor het eerst soms een beetje beschaamd. Dan geniet ik niet meer tijdens het vrijen. Die borsten horen toch bij het verleidingspakket van een vrouw en als ze te slap worden voel ik me seksueel niet meer aantrekkelijk. Dat gevoel van ‘ik ben niet meer opwindend’ maakt mijzelf ook koel en koud. Het is toch mijn eigen verleidelijkheid die voor mij het vrijen prettig maakt: de opwinding die ik veroorzaak windt mij op. Zodra ik begin te twijfelen aan dat effect, kan ik me er niet meer aan overgeven.

»Ik weet wel dat wijze ma-nen mij zullen waarderen om de persoon die ik ben, maar eerlijk gezegd voel me toch het meest op mijn gemak bij mannen die mij als jong meisje hebben gekend. Die weten hoe ik was. Het is echt wel even wennen als je merkt dat de mannen op straat niet meer omkijken. Soms, ja, heel soms voel ik mezelf bijna onzichtbaar.»

Karin (30), modelborsten: ‘Watte en nylonkousen’

KARIN «Als model in Parijs werd ik ‘la petite crevette’ genoemd. Mijn.borsten zijn klein. Te klein voor de wonderbra zelfs. En beha’s zónder beugel hoef ik helemaal niet kopen, want daar schieten ze gewoon onderuit. ‘Maar ik vind ze mooi en ze hangen tenminste niet in de weg.

»Tijdens de defilés kwamen ze me vaak goed uit, want met die kleine maat konden ze me tenminste geen lingeriesetjes in mijn maag splisten. In mijn tijd was er veel vraag naar magere planken zoals ik, maar er waren natuurlijk heus wel collecties die ik alleen maar kon showen als ik mijn beha’s opvulde met watte en nylonkousen. » Ik herinner me wel dat ik, toen ik in het modebeeld de boezems langzaam zag opzwellen, dacht: oké, dat zijn weer zo-veel opdrachten minder voor mij, maar uiteindelijk ben ik vóor de grote borstenboom zelf uit het vak gestapt. Enorm veel van degenen die er nog in zitten hebben hun borsten ondertussen wel laten vergroten, gewoon omdat dat commercieel beter is. Ze verkopen hun lijf, hè, dus moeten ze meegaan met de tijd.

»Ik heb ook mijn flaporen en mijn neus laten bijwerken omdat ik het beu was altijd in driekwart profiel te staan. Als model denk je daar nu eenmaal heel nuchter over.

»In Nederland kun je nu al borstvergrotingen op afbetaling krijgen. Maar ik moet toch eerst al mijn kinderen hebben gehad en met twee velletjes zitten voor ik tot zo’n operatie overga. Na alle ellende die ik héb gezien kan ik moeilijk geloven dat die ingreep gezond is. Ik ken nogal wat jonge meisje die aan het begin van hun carrière stonden, het zo snel mogelijk wilden maken, geen geld hadden, naar een ‘goedkope’ dokter gingen voor commerciële silliconenborsten, en wel drie keer onder het mes moesten omdat ze bobbels of lekkende borsten kregen. Onlangs hoorde ik trouwens dat een deel van de modellen bij nader inzien toch maar liever de Kate Moss-toer opgaat en hun kunstborsten alweer hebben laten wegnemen.

»Problemen met vriendjes heb ik nooit gehad. Ik trek simpelweg nooit mannen aan die op grote borsten vallen. Een vrouw wordt toch vooral sexy door haar uitstraling, en niet door haar borsten? Ik vind een gast ook niet opwindender als hij goed bedeeld is.»

Ingrid, actrice (40): Dag lieve borsten’

INGRID «Het eerste wat ik doe als ik ‘s ochtends wakker word is mijn borsten vastnemen en ze vriendelijk toespreken. Ze zijn het deel van mijn lichaam waar ik het makkelijkst bij kan en ze passen precies in mijn hand. Zo stap ik elke morgen in mijn lichaam, zo van: dit is mijn lichaam en ik vind dit lichaam oké.

»Onder invloed van de pil zijn mijn borsten weer wat gegroeid en ik vind dat absoluut niet leuk. Ze vormen nu niet langer zo’n evident en harmonisch onderdeel van mijn lichaam, ze zijn te zwaar, staan te gespannen en eisen te veel van mijn aandacht op. Misschien zijn ze wel mooier, maar ze storen me. Ze zijn me ook te zichtbaar. Dat klinkt misschién vreemd omdat ik zo ontzettend vaak naakt op de scène en in TV-feuilletons heb gestaan. Ik heb er’ zeker in een beroepssituatie - helemaal geen problemen mee om mijn lichaam te tonen, maar er zit absoluut - niets exhibitionistisch in mijn karakter. In het gewone leven wil ik helemáál niet provoceren. Integendeel. In een pull met een diep decolleté voel ik me absoluut niet op mijn gemak. Zo’n decolleté werkt echt als een rode lap op een stier. Vreselijk. Je kan met geen man meer een gewoon gesprek voeren. Voor hen blijft zo’n decolleté toch een teken voor: ‘Daar heb ik toegang toe. De jacht is open’, en die signalen zend ik helemaal niet uit. Maar jij draagt dat decolleté, dus jij krijgt de verantwoordelijkheid in je schoenen geschoven. Terwijl het natuurlijk hun dirty mind is die van dat decolleté een poging tot provocatie maakt. Maar het is een hele klus om hen dat te laten inzien. Ook omdat ze het eigenlijk van zichzelf heel charmant vinden dat ze zo zijn: een teken van ware mannelijkheid.

»Ik krijg al problemen als ik de oude beha’s van mijn moeders vriendin draag, terwijl mijn borsten daar zo goed inpassen. Die beha’s heb-ben van die ouderwetse spitse cups. Als ik dan in de spiegel die geprononceerde borsten zie, denk ik: wat is dat toch mooi. Maar meteen daarna: maar zal ik me wel op m’n gemak voelen als ze iedereen op-hitsen? Meestal besluit ik met: foert, dat ze mijn gat kussen! En bereid ik me voor op een dag waar alle blikken, hoeps!, voortdurend naar beneden zullen gaan en ik mijn gesprekspartners regelmatig bij de les zal moeten houden. »Er is wel een dancing waar ik vroeger negen kansen op tien na een uur met ontbloot bovenlijf stond te dansen. Als ik dans, geef ik me totaal over, en in die overgave wil ik dan ook dat mijn borsten méé swingen. Ik deed dat dus niet om te provoceren, maar juist omdat ik even helemaal niet stilstond bij waar ik was.

»Provocerend en exhibitionistisch word je volgens mij pas als je van jezelf vindt dat je een schitterend lichaam hebt. Qua seksualiteit en sensualiteit hèb ik dat wel, maar esthetisch gezien zeker niet. Tijdens een naaktrol zal ik, zodra ik van het podium stap, metéén kleren aantrekken, terwijl ik genoeg actrices ken die zolang mogelijk in hun blote kont blijven rondlopen of zich in een ter hoogte van hun borsten net openvallende kamerjas hullen. Ik voel me in gezelschap gekleed echt beter dan naakt. Alleen al omdat ik onder die kleren al mijn imperfecties kan verbergen. Naakt op een podium zal er, als ik stilsta of zit, ook altijd maar één ding door mijn kop razen: Goed rechtop staan, zorgen dat mijn borsten niet te veel hangen. Geen stijve tepels, want in ontspannen toestand is de vorm van mijn borsten veel mooier.

»Weet je dat er vrouwen zijn die nooit stijve tepels krijgen? Dat lijkt me wel jammer. Ik vind stijve tepels heel opwindend om zien. Die van mij zijn vrij donker. Omdat ik blond ben zou je misschien eerder roze tepels ver-wachten, maar daar ben ik gelukkig aan ontsnapt. Ze bevinden zich ondertussen wel één á twee centimeter lager dan vroeger, maar ze zitten nog wel mooi in het midden en wijzen recht naar voren. Ze maken mijn borsten heel spits. De meest gemaakte opmerking? ‘Die passen perfect bij uw karakter.’