Joey Ramone, 20 jaar na zijn dood: de Ramones waren geen groep maar een natuurkracht

In 2011 schreef (jub) deze ode aan Joey Ramone, de ‘Roy Orbison’ van de punkrock.

Er is geen groep die ik meer heb zien spelen dan de Ramones. Geïnterviewd heb ik ze nooit. Of toch, Marky Ramone, de drummer, heb ik één keer aan de lijn gehad. Het gesprek duurde zeven minuten, de tijd die de Ramones live nodig hadden om vijf songs te spelen. ‘Did you have any questions, mister Beckers?’ One, two, three, four… en gedaan. ‘Nice talkin’ to you.’

Vandaag, meer dan vijftien jaar nadat ik ze voor het laatst aan het werk heb gezien, in het cultureel centrum van Bissegem, is Marky de enige nog levende Ramone. Johnny Ramone, gitarist, stierf in september 2004 aan prostaatkanker, bassist Dee Dee maakte twee jaar eerder de grote oversteek middels een overdosis heroïne, zanger Joey (echte naam: Jeff Hyman), de meest getalenteerde Ramone, zal op 15 april al tien jaar dood zijn. De Ramones zelf overleden in 1996, toen ze na een laatste Lollapaloozatour, jarenlange interne vetes en gevechten, en het uitblijven van commercieel succes de handdoek in de ring gooiden.

Hoewel Joey Ramone officieel geveld werd door lymfeklierkanker, was het de obsessieve-compulsieve stoornis waarmee hij heel zijn leven worstelde die hem uiteindelijk de das omdeed. In 1994 al wordt bij Joey kanker vastgesteld, maar met de juiste medicatie slagen de dokters erin om zijn toestand wonderwel onder controle te houden. Als hij op oudejaarsavond 2000 echter de besneeuwde straten van New York op wil om te controleren of hij de buitendeur bij zijn chiropractor, waar hij net vandaan komt, wel goed heeft dichtgedaan, komt hij op de stoep voor zijn deur ten val en breekt zijn heup. Voor de operatie moet zijn medicatie worden stopgezet, waardoor de kanker weer vrije baan krijgt en vliegensvlug oprukt. Op 13 april 2001 wordt hij in de intensive care opgenomen. Bono, met wie hij bevriend was geraakt, belt hem op, maar Joey is zo verzwakt dat zijn broer voor hem de hoorn moet vasthouden. In de ochtend van 15 april wordt Joey net als op alle andere ochtenden van zijn verblijf in het ziekenhuis gewekt met ‘Beautiful Day’ van U2. Na de middag vraagt hij in het bijzijn van zijn familie om ‘In a Little While’, een andere song van het dan net verschenen ‘All That You Can’t Leave Behind’. ‘In a little while, this hurt will hurt no more’. Tegen dat Bono is uitgezongen is Joey Ramone dood.

Als de Ramones in 1974 worden opgericht, is Joey Ramone nog drummer. Dee Dee zingt, maar omdat die dat geen vijf songs na elkaar volhoudt, wordt Joey al vlug van achter zijn vellen gehaald en aan de microfoon gezet. Tommy Erdelyi, tot dan adviseur van de groep, neemt de stokken van Joey over en wordt Tommy Ramone (en wordt later vervangen door Marc ‘Marky’ Bell). Het is als zanger dat Joey helemaal openbloeit, zich ontpopt tot de Roy Orbison van de punkrock, en voor het eerst in zijn leven vergeet wat hij tot dan toe is geweest: dodelijk verlegen, verstoten, gepest, lelijk. Het nieuwe zelfvertrouwen is niet naar de zin van Johnny Ramone, die er behoorlijk rechtse sympathieën op nahoudt en binnen de groep geen tegenspraak duldt. Of het een wraakactie betrof, is tot op heden niet geweten, maar in 1980 gaat Johnny aan de haal met Linda Danielle, de vrouw van Joey. Vanaf dan communiceren de twee alleen nog met elkaar via songs. Mooiste voorbeeld: ‘The KKK Took My Baby Away’, geschreven door Joey. U mag raden voor wie.

Van de Ramones zou het verplicht moeten zijn hun eerste zeven platen – van 1976 tot 1981 – in huis te hebben (hun titelloze debuut wordt officieus gezien als de allereerste punkplaat), en bij uitbreiding van uw budget eigenlijk gewoon alles. De Ramones waren zoveel meer dan een drieakkoordenpunkgroep. Sterker: de Ramones waren geen groep maar een natuurkracht. Tik op YouTube ‘Ramones live London 1977 full show’ in, en u weet waarover ik het heb.

Dat Joey de meest getalenteerde Ramone was, daarover is Phil Spector, die in 1980 ‘End of the Century’ met hen opnam, het alvast met mij eens. Toen Johnny en Dee Dee overleden, zweeg Spector – toen nog op vrije voeten – in alle talen. Een dag na de dood van Joey postte hij op zijn website een lang en emotioneel in memoriam: ‘Je komt in je leven niet vaak zo’n mooi mens als jij tegen, Joey. Je was een vrijdenker die zielsveel hield van het leven en van muziek. En je deed de dingen op jouw manier. (…) En ook al huil ik nu voor jou, ik weet: zonder tranen in de ogen geen regenboog in de ziel’. Ik heb daar 20 jaar later niets aan toe te voegen.