Jonge Leeuwen: Robin Keyaert, zoon van Ingeborg 'Mijn moeder zweeft niet. Punt!'

‘Blind Date’ is het VTM-programma waarmee zijn moeder televisiegeschiedenis schreef. En zo daalt de geest van Ingeborg, inclusief zeven chakra’s en twaalf lichtlichamen, al neer aan onze tafel nog voor het interview met zoonlief Robin Keyaert goed en wel begonnen is.

Het enige kind van Ingeborg Sergeant en haar man, artiestenmanager Roland Keyaert, staat nochtans te popelen om zelf de wereld te veroveren.

HUMO Geniet je van de zomervakantie?

Robin Keyaert «Ik ben al volop bezig met het plannen van mijn volgende schooljaar. In september begin ik aan mijn laatste masterjaar kleinkunst, waarin we zelf een voorstelling in elkaar moeten boksen. Daarvoor moet ik op tijd een repetitiezaal zien vast te leggen, maar dat blijkt niet zo simpel. Daarnaast heb ik deze vakantie ook een studentenjob: ik mag binnenkort ridder en piraat gaan spelen op een paar zomerkampen voor kinderen. Kindertheater dus, maar dan op verplaatsing.»

HUMO Een tripje naar het buitenland zit er niet meteen in?

Keyaert «Als ik tussendoor nog een weekje vrij heb, ga ik in mijn eentje op reis. Op mijn 18de ben ik drie weken alleen door Europa getrokken, en de vrijheid die bij het soloreizen hoort, beviel me wel. Ik vind het geweldig om in een stad aan te komen en nog niet te weten waar ik die avond een slaapplaats zal vinden. Dat idee dat niets moet en alles kan, daar word ik rustig van.»

HUMO Je volgt een opleiding kleinkunst in Antwerpen, net als je moeder dertig jaar geleden. Stom toeval?

Keyaert «Toch wel (lacht). Al in het middelbaar trad ik op met allerlei schoolbandjes en vond ik de creatieve, mondelinge opdrachten tijdens de les Nederlands de leukste. En ook buiten de schooluren was ik veel bezig met muziek: ik speel al meer dan tien jaar gitaar. Ik denk dat ik mijn weg naar het podium wel zou hebben gevonden – ook zonder die studie.»

HUMO Herinner je je nog de eerste keer dat je een gitaar vastnam?

Keyaert «Ik moet zo’n jaar of 10 zijn geweest. Ik had aan mijn moeder gevraagd of ik een gitaar kreeg, maar zij stond daar nogal weigerachtig tegenover. Toen heb ik mijn grootmoeder voor Kerstmis een gitaar gevraagd, en van haar kreeg ik er wel één. (Enthousiast) Echt een geweldige vrouw, mijn grootmoeder: superlief, en net zo’n grote mond als mijn moeder. Onlangs heb ik nog een Sweet 82-feestje voor haar georganiseerd, met uitsluitend muziek uit haar tijd. Topavond!»

HUMO Je had al heel vroeg in de schijnwerpers kunnen staan: in één van de laatste programmavoorstellen van je moeder, ‘Op zoek naar goud’, speelde jij een hoofdrol.

Keyaert «Juist. Ik moet toen 12 geweest zijn. De bedoeling was dat mijn moeder en ik mensen zouden gaan interviewen die ons inspireerden. Maar dat is er nooit van gekomen – misschien maar goed ook. Ik ben blij dat ik zelf bewust heb gekozen om deze weg in te slaan. Wie weet waar ik was geëindigd als zij indertijd de touwtjes in handen had genomen.»

HUMO Een citaat van je moeder, toen ze hoogzwanger was van jou: ‘Ik hoop dat het een meisje is.’ Ooit iets van gemerkt in je opvoeding?

Keyaert (lacht) «Of ze me ooit in een rokje heeft gestoken? Nee, dus. Robin is zowel een jongens- als een meisjesnaam, maar daar houdt het wel op.»

HUMO Toen jij geboren werd, liep de televisiecarrière van je moeder nog als een trein. Viel dat te combineren met jouw opvoeding?

Keyaert «O ja, we hadden natuurlijk een kuisvrouw en zo, maar op de belangrijke momenten was mijn moeder er altijd. Ik heb haar in ieder geval nooit gemist.»

HUMO De naam van je peetvader doet ook een belletje rinkelen: Koen Wauters.

Keyaert «Een superlieve mens! Al zie ik ’m niet zo vaak, hij heeft het altijd druk, natuurlijk. Maar als we elkaar zien, is het contact heel hartelijk.»

HUMO Bekende ouders hebben: het heeft op pestkoppen weleens hetzelfde effect als een bos rood haar of een beugel.

Keyaert «Daar heb ik nooit veel last van gehad. Op de speelplaats werd weleens de jingle van ‘Schuif af’ gezongen, het kinderprogramma van mijn moeder. Maar dan zong ik gewoon mee. Over het algemeen was iedereen heel vriendelijk tegen me. Ik zal nooit weten hoe het voelt om op te groeien met een moeder die niet op tv komt. Voor mij was dat heel normaal, hè.»

HUMO Je naam staat volgens een oud interview met je moeder voor ‘ROland-Binding-INgeborg’. Nooit bezweken onder de druk van die symbolische nomenclatuur?

Keyaert «Nee, ik denk net dat we thuis alle drie de behoefte hebben om vrij te zijn – en elkaar die vrijheid dus ook gunnen. De job van mijn moeder (Ingeborg is docente in haar eigen meditatiecentrum De Evolutie, red.) verschilt enorm van die van mijn vader, maar toch oordelen ze nooit over elkaar. Precies omdat ze elkaars vrijheid en keuzes respecteren.»

HUMO Kon je zelf ook al vroeg de vruchten van die vrijheid plukken?

Keyaert «Ik mocht als kind zo vaak gaan spelen en sjotten met vrienden als ik zelf wou, ja. En als ik uitging, moest ik voor een bepaald uur thuis zijn, maar dat was flexibel.»

HUMO Op je 15de, zeven jaar geleden dus, zei je in de gespecialiseerde pers dat je je moeder meer als een vriendin zag. Zou je dat nu nog zeggen?

Keyaert (twijfelt) «Ja. Al klinkt dat wel heel raar als je het nu zo voorleest (lacht). Ik had op die leeftijd gewoon ook al een goede band met haar. Maar een vriendin... het blijft wel je moeder, natuurlijk.»

HUMO Ik krijg de indruk dat jij thuis nooit echt gerebelleerd hebt, wel?

Keyaert «Nee, dat klopt. Zoals elk kind gedroeg ik me soms ambetant, maar écht rebelleren... Ik voelde als puber vrij snel waar de grens lag. Natuurlijk overschreed ik die soms, maar na een tijd dacht ik: wat is hier eigenlijk het nut van?»

HUMO Moet niet iedereen zich op een bepaald moment losmaken van zijn ouders – al was het maar om te zien waar zij ophouden en jij begint?

Keyaert «Ja, maar die vrijheid heb ik altijd gehad: als kind mocht ik eropuit trekken wanneer ik wou, en nu mag ik hier in Antwerpen mijn dromen komen najagen. Ik heb dus nooit de neiging gehad om los te breken, net omdat ik niet werd vastgeketend (schiet in de lach). Om het eens poëtisch uit te drukken.»

Yoga met kater

HUMO Je vader is een stuk ouder dan je moeder. Heb je ooit iets van dat leeftijdsverschil gemerkt?

Keyaert «Integendeel: mijn vader is erg jong van geest. Ook nu hij de 60 gepasseerd is, komt hij nog steeds ongelooflijk ad rem en scherp uit de hoek.»

HUMO Voor een buitenstaander lijken je ouders heel verschillend: je vader de nuchtere zakenman en je moeder de zweverige yogi.

Keyaert «Ze vullen elkaar sowieso op veel vlakken aan. Maar in hun verschillen kunnen ze net ook heel gelijkend zijn. Als je bijvoorbeeld zou stellen dat mijn vader de noeste werker is en mijn moeder het rustige type, geldt vaak ook net het tegenovergestelde. Veel mensen denken ook dat mijn vader de nuchterste van de twee is, maar vaak is het ook andersom. Die misvatting dat mijn moeder één en al zweverigheid is, leeft blijkbaar bij veel mensen. Terwijl ze veel nuchterder is dan de meesten denken. Zal ik dat misverstand dus maar eens en voor altijd de wereld uit helpen? Mijn moeder zweeft niet. Punt!

»Zo kan ze zich heel geconcentreerd en kalm op iets focussen. Nu is ze bijvoorbeeld psychologie aan het studeren, en daar haalt ze dan absolute topcijfers voor. Mijn moeder wil die leerstof helemaal doorgronden, tot in de details. Tegelijk kan ze zich ook perfect inleven in de mensen achter al die woorden en cijfertjes.»

HUMO Je moeder vindt rust in meditatie en yoga. Heb jij die spirituele wereld al verkend?

Keyaert «Nee, ik snap dat anderen daar rustig van worden, maar aan mij is het niet besteed. Dan ga ik liever iets drinken met vrienden of bekijk ik een tv-serie. Al heb ik tijdens mijn eerste jaar kleinkunst wel het keuzevak yoga gevolgd. Je kon kiezen tussen dans en yoga, en ik had weinig zin om mijn dansmoves te oefenen (lacht). Maar ook daar is de vonk niet overgeslagen. Waarschijnlijk omdat die yogales om acht uur ’s morgens plaatsvond, op een vrijdag dan nog! Terwijl je als eerstejaarsstudent de donderdagavond natuurlijk benut om stevig door te zakken. Geen pretje om de volgende ochtend alles naar je hoofd te voelen lopen terwijl je de downward facing dog-positie onder de knie probeert te krijgen.»

HUMO Welke trekjes van je ouders herken je in jezelf?


Keyaert «Ik denk dat ik mijn vaders gevoel voor humor heb geërfd en mijn moeders energie. Net als zij zit ik niet graag stil. Daarnaast ben ik net als mijn moeder erg empathisch. Ik luister graag naar mensen en probeer altijd te doorgronden wat ze precies bedoelen.»

HUMO Een paar maanden geleden kon heel Vlaanderen je moeder zien meeleven met Laura Tesoro op het Eurovisiesongfestival. Toen leek de empathie even de bovenhand te nemen.

Keyaert «Ja, maar dat lag ook aan de klankman van ‘Van Gils en gasten’. Die had haar microfoon niet stiller gezet! Al riep mijn moeder natuurlijk ook verschrikkelijk hard (lacht). Ik vond haar optreden daar gewoon heel grappig – ik ken mijn moeder zo ook, hè. Al is ze thuis zelden zo enthousiast over iets. Het was vooral de opgebouwde spanning – de finaleplaats van Laura Tesoro werd als allerlaatste afgeroepen – die er op dat moment uitkwam.»

HUMO Je moeder had zich die avond ook uitstekend voorbereid: ze had de liedjesteksten van alle deelnemers tot in de puntjes bestudeerd.

Keyaert «Tja, zo perfectionistisch is ze wel. Ook dat heb ik van haar geërfd, zij het in mindere mate. Maar ik kan eveneens tot diep in de nacht aan een tekst bezig zijn om ’m precies goed te krijgen. Of over iets blijven tobben, omdat het me niet loslaat.»

Theatermicrobe

HUMO Je hebt je moeder een tijdje op gitaar begeleid tijdens haar optredens. Zie je jezelf dat ooit opnieuw doen?

Keyaert «Ik weet het niet, dat is ook alweer even geleden. Ik stond toen op een plaatsje achter op het podium, om al eens voorzichtig te proeven van het publiek.»

HUMO Koester je nog steeds muzikale ambities?

Keyaert «Ik ben aan mijn opleiding kleinkunst begonnen met het doel zelf nummers te leren schrijven. Dat ik ook toneellessen zou krijgen, vond ik mooi meegenomen. Maar gaandeweg heb ik iets in dat theatergedeelte ontdekt dat me enorm aanspreekt. Ik hou van de duizend verschillende mogelijkheden die het theater biedt, van de vertelkracht.

»Het moet in mijn tweede jaar zijn geweest dat ik plots die microbe te pakken kreeg. Ik liep stage bij de KVS, bij regisseur Thomas Bellinck, en zijn aanpak vond ik zeer verfrissend. Thomas is heel intelligent: hij weet precies wat hij met een stuk wil vertellen en integreert interessante maatschappelijke en politieke thema’s in zijn werk.»

HUMO Is dat het soort theater dat je zelf graag zou maken?

Keyaert «Goh, ik ben bij lange na niet slim genoeg voor dat soort maatschappijkritisch theater (lacht). Twee jaar geleden mocht ik op de planken staan met Mark Verstraete: hoe hij erin slaagt lichtheid en zelfs speelsheid te brengen in van die zware, geëngageerde stukken, daar heb ik mateloos veel bewondering voor.

»Vanaf januari speel ik mee in een voorstelling van Arne Sierens. Daar kijk ik enorm naar uit, al was het maar omdat ik naast Johan Heldenbergh mag spelen. Johan geeft zich altijd volledig op het podium, in die mate dat zijn speeksel vaak alle kanten uit vliegt. Daar kan ik nog wat van leren: ik durf me tijdens het acteren nog niet altijd helemaal te geven.»

HUMO Al iets gemerkt van de ego’s in de theaterwereld?

Keyaert «Dat is een beetje inherent aan het vak, denk ik. Als je op een podium staat, loop je een veel groter risico om verslaafd te raken aan al die aandacht.»

HUMO Op je Facebookpagina zag ik dat je ook al je eerste televisieopnames achter de rug hebt, in ‘Wat als?’ dan nog.

Keyaert «In het derde seizoen vertolk ik een paar gastrolletjes. Via Nico Sturm, die ik tijdens mijn opleiding heb leren kennen, mocht ik op auditie komen. Televisie is wel iets helemaal anders dan theater, heb ik tijdens die opnames ondervonden. Bij televisie ligt alles veel meer op voorhand vast, al werd er bij ‘Wat als?’ vaak nog geïmproviseerd op de set. Heel leuk, want dan kwamen we vaak bij een clou uit die nog veel grappiger was dan die in het oorspronkelijke script.»

Pasta à la Meus

HUMO Je beschikt over een uitstekend paar stembanden en een perfecte uitspraak van het Standaardnederlands. Zegt presenteren op tv je niets?

Keyaert «Geen idee of dat iets voor mij is. Zeg nooit nooit. Ik ben sowieso niet van plan om de komende jaren veel kansen die me worden aangeboden af te slaan.

»Ooit zou ik graag lesgeven. Inspirerende leerkrachten kunnen heel waardevol zijn, zowel in het middelbaar als aan het conservatorium. Mentoren die met een bepaalde overtuiging spreken, zodat je zelf bevlogen raakt en je je eigen talent leert aanboren. Die rol zou ik later ook wel willen – maar dat is nog niet voor meteen, ik mankeer nog levenservaring.»

HUMO Hou je voor je theatercollega’s eigenlijk verborgen wie je moeder en vader zijn?

Keyaert «Nee, je ouders zijn toch heel bepalend voor wie je zelf bent? Bijna al mijn medestudenten hebben een liedje geschreven voor of over hun ouders. Dus als mensen aan mij vragen of ik ‘die zoon van Ingeborg’ ben, zal ik daar altijd eerlijk op antwoorden.»

HUMO Sommige deuren zullen misschien net iets makkelijker opengaan voor jou.

Keyaert «Hmm, of net iets moeilijker. Maar ik zou niet graag een deur zien openzwaaien omdat mijn moeder de sleutel al had. Ik wil absoluut mijn eigen weg gaan in het leven – is dat niet het doel van elke jonge mens? Ik snap dat in ieder geval niet, van die mensen die alles gewoon in de schoot geworpen krijgen en daar vrede mee hebben. Je wilt toch zelf je dromen najagen? Zelf onnozele jobkes doen om er te raken? Ik haal daar alvast enorm veel voldoening uit.»

HUMO Ook je vader heeft als artiestenmanager vast wat sleutels op zak.

Keyaert «In de muziekbusiness wel, ja. Tegenwoordig is hij trouwens vooral met televisie bezig, Jeroen Meus is één van zijn grote klanten. Daar heb ik al wel eens mijn voordeel mee gedaan. Ik belde mijn vader op terwijl ik spaghetti carbonara aan het maken was, omdat ik niet wist hoeveel parmezaanse kaas ik precies moest gebruiken. Toevallig zat hij net samen met Jeroen Meus – toen heb ik ’m gevraagd om de televisiekok even door te geven. Meteen ook de enige deur die mijn vader ooit voor me geopend heeft (lacht).»

Bang voor IS

HUMO Eén van de theaterstukken waarin je dit schooljaar meespeelde, ging over terreurgroepering IS.

Keyaert «Ja. Voor de tekst hebben we toen mensen op straat naar hun mening over IS gevraagd. Uit hun antwoorden hebben we nadien onze theatertekst gepuurd.

»De avond van de première herinner ik me nog goed, want die viel samen met de aanslagen in Parijs op 13 november. Behoorlijk heftig. Twee maanden lang zit je mensen hier in Vlaanderen te vragen of ze bang zijn voor terreur, twee maanden lang krijg je als antwoord dat ‘die terroristen toch ver van ons bed wonen’. En net op de avond van de première komt dat gevaar plots heel dichtbij.»

HUMO Lig jij wakker van IS?

Keyaert «Bij elke aanslag houd ik mijn hart vast. Al vind ik de reacties op zulke nieuwsberichten vaak al even interessant. Zo heftig! Mensen reageren vaak heel ondoordacht en irrationeel: haat met haat bestrijden lost toch niets op? Misschien ligt daar zelfs net de oorzaak van zulke conflicten.»

HUMO Zou je jezelf politiek geëngageerd noemen?

Keyaert «Nee, al erger ik me soms wel aan politieke beslissingen en uitspraken. Het baart me vooral zorgen hoeveel mensen in extreme standpunten vervallen. Ook de brexit vind ik als jonge mens onbegrijpelijk. Dat populistische spel dat de Britse politici hebben gespeeld: vreselijk.»

HUMO Kon de recente snoeibeurt van minister Sven Gatz in de cultuursubsidies op jouw begrip rekenen?

Keyaert (zucht) «Néé. Net nu er op maatschappelijk vlak zoveel vragen rijzen, is het belangrijk dat kunstenaars daarover iets kunnen maken, daarover kunnen nadenken, zonder dat ze meteen ook de verantwoordelijkheid dragen om het op te lossen. Theater daagt het publiek uit: mensen kunnen hun mening bijstellen en meeleven met anderen in conflictsituaties. Neem nu de vluchtelingencrisis: ik vraag me als bevoorrechte westerling ook af wat ik daar in godsnaam voor zinnigs over kan zeggen. Maar soms is het genoeg om de dingen ter discussie te stellen, om te luisteren en begrip op te brengen voor anderen. Daar kan theater – en cultuur in het algemeen – sowieso toe bijdragen.»

HUMO Ondervind je zelf de gevolgen van die besparingen?

Keyaert «Voorlopig niet, al zijn er geen subsidies meer voor het KIP in Gent, het theatergezelschap van Gilles De Schryver en Robrecht Vanden Thoren. In het eerste jaar kleinkunst heb ik bij hen mijn vuurdoop voor een groot theaterpubliek beleefd – een geweldige ervaring. Zulke kansen heb je als beginneling nodig, om wegwijs te raken in die wereld en mensen in het theatervak te leren kennen. En nu moeten net zulke toneelgroepen, die investeren in de toekomst, het met veel minder of zelfs zonder subsidies doen.

»Ik vraag me af hoe ik als jonge theatermaker nog zal kunnen rondkomen. Je ziet zo veel goede initiatieven verdwijnen door een gebrek aan geld. Sommige mensen werpen op dat het geld van de regering nu eenmaal beter naar andere dingen kan gaan dan naar cultuur. Maar 9,5 miljard pompen in defensie en maar een paar miljoentjes in cultuur? Sorry, maar dan is de balans toch volledig zoek.»

HUMO Worden er vanuit de culturele sector protestacties op poten gezet?

Keyaert «Dat doen ze al jaren. Vorig jaar nog had je die actie in Oostende, waarbij mensen in zee gingen staan om te tonen dat het water hen letterlijk aan de lippen stond. Er worden dus voortdurend signalen gegeven aan de regering. Maar wíj kunnen niet staken, natuurlijk, zoals de spoorbonden! Dat zou ook lijnrecht ingaan tegen mijn artistieke natuur: ik wil net dingen maken en elke dag bezig zijn met cultuur. Als artiest weet je dat je een onzeker beroep hebt gekozen. Maar als je dat écht graag doet, dan klop je met plezier meer uren dan andere mensen voor veel minder geld. Maar een beetje overheidssteun voor de culturele sector zou fijn zijn.»

HUMO Ik gooi je tot slot nog een citaat voor de voeten uit een interview met je 15-jarige zelf: ‘Ik ben op zoek naar een poes van een vrouw’. Geldt dat nog steeds?

Keyaert «Ja, hoor. Is daar iets mis mee?»

HUMO Het klinkt nogal, euh, playerig.

Keyaert «Ik bedoelde daarmee dat ik een lieve vrouw zocht – zoals een poes die op je schoot komt zitten spinnen. Geen sexy poes of zo! Nu ja, op die leeftijd bedoelde ik dat waarschijnlijk ook wel. Jongens, wat had ik toen een grote mond!

»Misschien moet ik die vrouw nog tegenkomen, misschien is ze al in mijn leven. Maar in dat laatste geval weet ik het zelf nog niet!»