Lance Amrstrong wordt 50: hoe stelt hij het, 8 jaar na de biecht bij Oprah?

Lance Armstrong wordt 50. Acht jaar geleden zat hij tegenover Oprah op de biechtstoel. Na jaren van ontkenningen bekende hij dopinggebruik. Wat en waar heeft het hem gebracht?

'Yes.'

'Yes.'

'Yes.'

'Yes.'

'Yes.'

Vijf keer yes, vijf jaar geleden. Kort, simpel, maar ze zeiden meer dan genoeg. Het waren de eerste antwoorden van Lance Armstrong op de vragen van Oprah Winfrey. Of hij doping had gebruikt, of daar epo bij hoorde, of hij bloedtransfusies had ondergaan, of hij testosteron en cortisonen had gebruikt en of hij in al zijn zeven gewonnen Tours doping had gebruikt. Yes, yes, yes, yes en yes – we wisten het allemaal al, maar toch klonk het vreemd uit de mond van een man die al die jaren ervoor zo hard no, no, no, no en no schreeuwde.

Het is op de dag af vijf jaar gelden, de bekentenis van Armstrong bij Oprah. De biecht kwam na een lange, lange periode waarin de druk op Armstrong steeds verder werd opgevoerd. Door het USADA-rapport, door de getuigenissen van zijn ex-ploeggenoten, door de publieke opinie en doordat zijn sponsoren hem één voor één lieten vallen. Het zorgvuldig opgebouwde kaartenhuis van Armstrong donderde stukje bij beetje in elkaar. De overgebleven ruïnes waren maar op één manier te beschermen: door te bekennen. Amstrongs biecht bij Oprah was niet emotioneel, maar rationeel. Alles was voorgekookt, voorbereid en voorgekauwd door PR-mensen en advocaten. Hij wist precies wat hij wilde zeggen, hij wist precies was hij kón zeggen.

Armstrong probeerde bij Oprah te redden wat er te redden was. Wat er over was van zijn imago en zijn geloofwaardigheid, van zijn macht in de sport, maar ook om zoveel mogelijk van zijn financiële vermogen te behouden. Nu, vijf jaar later, kun je zeggen dat het ten dele is gelukt.

Klap

Financieel gezien is Armstrong flink op zijn smoel gegaan. Van de meeste sponsordeals en partnerschappen is niets over, hij verloor rechtszaken van bedrijven en trof schikkingen met verzekeringsmaatschappijen die beloningen voor zijn overwinningen uitkeerden, hij betaalde het gewonnen geld van een lasterzaak terug aan The Sunday Times en hij kon niet langer lezingen geven voor tienduizenden dollars per keer.

Maar de grootste klap moet wellicht nog komen. Er loopt nog altijd een rechtszaak van de Amerikaanse staat tegen hem. De overheid, die hem jarenlang sponsorde via de US Postal Services, eist 100 miljoen dollar van Armstrong als schadevergoeding. Hij zou hun naam hebben besmeurd en de bepalingen in het sponsorcontract hebben overtreden. Saillant detail: in het Amerikaanse rechtssysteem is er een premie (in dit geval ettelijke miljoenen dollars) voor de klokkenluider. Dat is een oude bekende van Armstrong: zijn ex-ploeggenoot Floyd Landis. O, ironie: Armstrong maakte hem kapot en bracht hem financieel naar de afgrond, maar straks kan Armstrong Landis dus ook weer rijk maken. De rechtszaak is al enkele keren uitgesteld: hij zou ergens in mei van dit jaar moeten dienen.

Qua imago is Armstrong er de afgelopen vijf jaar wel op vooruit gegaan. Na de bekentenis kantelde een deel van de publieke opinie, zoals wel vaker bij dubieuze personen die (deels) openheid van zaken geven. Hij was een paria, maar de afgelopen twee jaar kruipt hij voorzichtig uit het verdomhoekje. Hij roept af en toe iets op Twitter, hij geeft af en toe een interview waarin hij zichzelf nét iets te graag in een slachtofferrol manoeuvreert. Hij speelde een rolletje (zichzelf, met de nodige zelfspot) in een comedy – Tour de Pharmacy – over doping in het wielrennen. En hij heeft weer een stem in wielerland: de podcast die hij tijdens de afgelopen Tour opnam werd veel en vaak beluisterd. In de podcast geeft hij onomwonden zijn mening over de koers en de huidige generatie renners. Over de details van de zwarte kanten van zijn eigen verleden zwijgt hij trouwens nog steeds oorverdovend. Spijt betuigen tegenover al die mensen die hij heeft geprobeerd kapot te maken omdat ze de waarheid wilden spreken? Nope.

Eregast

En wat betreft zijn rol in de sport: hij mag nooit meer koersen, hij mag geen officiële rol in een sportteam of bij een sportwedstrijd vervullen, hij mag zelfs geen leider van het honkbalteam van zijn zoontje worden. Maar hij werd vorige maand wel uitgenodigd om bij de komende Ronde van Vlaanderen aanwezig te zijn als eregast. Wouter Vandenhaute, de grote baas van organisator Flanders Classics, zei: 'Voor hem is het ook een terugkeer naar de wielersport en wat mij betreft is hij welkom. Lance Armstrong is en blijft een groot kampioen. Ik heb al jaren het gevoel dat hij vooral gestraft is voor zijn arrogantie.'

Op de Paaszondag van 1 april moet het gebeuren: de Ronde van Vlaanderen mét een eregast die een vijf jaar geleden het zwartste schaap van allemaal was. Nog tweeënhalve maand en dan is Lance Armstrong terug in het wielrennen.

Een heel klein beetje dan toch.