Luca Brecel in 2012: ‘Ik drink geen bier en ik zit niet achter de meisjes aan. Gelukkig maar’

Het heeft zijn tijd geduurd, maar kijk eens aan: onze 28-jarige landgenoot Luca Brecel staat in de finale van het WK snooker. Na een heuse stuntzege tegen levende legende Ronnie O’Sullivan klonk het nog dat hij ‘na de vorige match stomdronken was geweest’, maar in 2012 – toen Humo al op bezoek ging bij ‘the next big thing’ in het snooker – klonk dat toch nog lichtjes anders. ‘Ik heb ook nog nooit een pint gedronken – ik weet echt niet hoe het smaakt.’

Een bos- en lommerrijke buurt in het Oost-Limburgse Maasmechelen. Op een zolderkamer met afgeplakte dakramen is Vlaanderens jongste campionissimo Luca Brecel enkele ballen aan het potten op een reusachtige snooktertafel, terwijl zijn vader Carlo, tevens manager, goedkeurend toekijkt. In de hal staan de koffers al gepakt: morgen zullen vader en zoon Brecel afreizen naar Sheffield, Noord-Engeland, waar Luca zich via een viertal kwalificatiepartijen zal proberen te plaatsen voor het wereldkampioenschap voor profs.

Dat hij glansrijk zal slagen in zijn missie, weten we op dat moment nog niet (thuis weer eens onze glazen bol vergeten). Nu we het wél weten, sommen we graag nog even de redenen op waarom die prestatie een klein wonder mag heten:

1. Met zijn zeventien jaar en anderhalve maand is Luca Brecel de jongste speler die zich ooit voor een wereldkampioenschap heeft weten te plaatsen. Het vorige record stond op naam van de Schot Stephen Hendry, die anderhalve maand minder piep was toen hij in 1986 zijn WK-debuut maakte. Goed om te weten: Stephen Hendry mag zich inmiddels de succesvolste snookerspeler aller tijden noemen, met op zijn erelijst onder meer zeven wereldtitels (z’n vijfde behaalde hij nota bene enkele dagen na de geboorte van Luca Brecel).

2. Het wereldkampioenschap snooker is al sinds mensenheugenis een overwegend Brits-Iers onderonsje, de occasionele Chinees, Canadees of Australiër niet te na gesproken. Een Belg op het WK snooker valt enigszins te vergelijken met een Luxemburger op de Olympische finale van de honderd meter sprint, of een Togolees bij het schansspringen in Garmisch-Partenkirchen.

3. Luca Brecel veegde in het kwalificatietoernooi in Sheffield de vloer aan met vier doorgewinterde profs, die stuk voor stuk aanzienlijk hoger gerangschikt staan op de wereldranglijst. Eén van die profs heet Ian McCulloch, wat we hier enkel vermelden omdat we het niet geheel ongrappig vinden (noot aan de lezers van Luca’s leeftijd en jonger: de zanger van een popgroepje dat populair was in de jaren tachtig, Echo & The Bunnymen, heet eveneens Ian McCulloch). Djiezus!

Maar nu snel terug naar Maasmechelen, waar we inmiddels in de woonkamer van huize Brecel zijn beland. Afwezig zijn moeder des huizes Mirella en Luca’s grote broer Jordi (23); aanwezig is Luca’s verstandelijk beperkte zus Jessica (30), die zich deze middag voornamelijk op haar iPad zal concentreren. The boy wonder zelf blijkt oprecht sympathiek, maar tegelijk zo ongeveer het tegendeel van een spraakwaterval: voor het interview wordt hij dan ook zonder morren bijgestaan door vader Carlo, die al langer dan vandaag gewend is met journalisten te praten. Hoe Het Allemaal Ooit Begonnen Is? Wel, zo’n beetje als volgt, dus:

CARLO BRECEL «De eerste keer dat Luca een keu vasthield was op vakantie in Italië, toen hij negen was. Vlak bij ons hotel was er een poolzaal, en daar wilde hij graag eens naartoe. Ik zeg: ‘Kom, laat de dames maar fijn in de zon liggen, dan gaan wij samen poolen.’ Ik geloof niet dat hij die middag veel ballen gepot heeft – hij hield z’n keu zelfs nog met twee handen vast – maar het voornaamste was dat hij zich amuseerde. ’t Was tenslotte grote vakantie.»

LUCA BRECEL «Toen we terug thuis waren, wilde ik heel graag nog eens gaan poolen. Op een zaterdagmiddag zijn we dan naar een snookerclub in Maasmechelen gegaan, waar ook pooltafels stonden.»

CARLO «Daar heb ik hem zijn eerste lessen gegeven – hoe hij zijn hand moest zetten en zo. Niet dat ik geweldig goed kon poolen, verre van zelfs, maar toch beter dan hij.

»Na die eerste zaterdagnamiddag volgde er nog een zaterdagnamiddag, en daarna nog eentje, en in heel korte tijd is hij enorme sprongen voorwaarts beginnen te maken.

»Een paar weken later zagen we iets over een kwalificatieronde voor het Belgisch kampioenschap pool, en iemand van de club kwam eens polsen of Luca zich niet wilde inschrijven – ze hadden gemerkt dat hij serieus veel talent had. ‘Och ja,’ zeg ik, ‘waarom ook niet?’ Ik heb hem dus ingeschreven, en tot mijn steile verbazing heeft-ie vervolgens zowaar enkele routiniers uit de kwalificaties geknikkerd, vaste waarden uit het Belgische poolcircuit. En ja, amper twee of drie maanden na die vakantie in Italië kwalificeerde hij zich dus als negenjarig ventje voor dat kampioenschap.»

LUCA «Uiteindelijk heb ik er wel niet aan meegedaan.»

CARLO «Klopt: ’t was ergens in de Vlaanders te doen, en Luca had geen zin om helemaal naar ginder te reizen.»

LUCA (lachje)

HUMO Was het toen dat je de overstap van pool naar snooker hebt gemaakt, Luca?

LUCA «Ongeveer, ja.»

HUMO Waarom precies? Je had het op tv gezien?

LUCA «Nee, ik wilde eigenlijk al vanaf het begin graag eens op die veel grotere tafels spelen. De eerste keer dat ik een snookerwedstrijd op tv zag, dat was pas een paar maanden later.»

CARLO «Was dat niet een wedstrijd met Mark Williams?»

LUCA «Ja, Mark Williams tegen Robert Milkins, in 2005. Het straffe was: in het allereerste frame dat ik zag, scoorde Williams een one-four-seven (147 punten, de hoogst mogelijke score in één beurt, red.).»

HUMO Jij dacht meteen: ‘Dat moet ik ook eens proberen’?

LUCA «O, nee. Ik dacht dat ik dat zeker nooit ging kunnen.»

HUMO Mis gedacht.

LUCA «Ja, ondertussen heb ik er al wel zeventig gemaakt. Op training dan, hè.»

CARLO «Zeventig? Ik denk dat het er eerder négentig zijn.»

HUMO Eerder dit jaar maakte je in Peer je eerste officiële one-four-seven. Dat moet een euforisch moment geweest zijn: in competitie wordt er hoogst zelden een one-four-seven gemaakt.

LUCA «Bwa, viel wel mee.»

CARLO «Het was vooral voor de papa een euforisch moment, vrees ik: ik was na afloop helemaal aan het shaken. Maar Luca leek helemaal niet onder de indruk, want in het volgende frame scoorde hij meteen weer een break van 140. Ik zou geen bal meer hebben kunnen potten, denk ik.»

LUCA (haalt zijn schouders op) «Ik heb daar allemaal zo geen last van.»

CARLO «Ik heb altijd veel meer zenuwen dan hij tijdens wedstrijden. Als ik naar hem ga kijken, zet ik me altijd ergens apart: ik moet zo’n wedstrijd in m’n eentje kunnen volgen.»

HUMO Rond Luca’s elfde verjaar-dag, zes jaar geleden, was het u blijkbaar al duidelijk dat er toekomst zat in zijn talent: u offerde de woonkamer op om er een snookertafel te kunnen neerzetten.

CARLO «Meer zelfs: we hebben er een muur voor uitgebroken.»

LUCA (met grote ogen) «Wablief?»

CARLO «Ja, jij weet dat misschien niet meer.

»(tegen Humo) We woonden toen nog in ons vorige huis, in Lanklaar. Luca was inmiddels lid geworden van een snookerclub in Genk, Riley Inn, en in die tijd ging hij daar iedere dag trainen. Heel tof, alleen kostte het twintig, vijfentwintig euro per dag: dan is de rekening gauw gemaakt, natuurlijk. En dus hebben we de woonkamer beneden omgetoverd tot een trainingsruimte voor Luca, en van één van de slaapkamers boven hebben we een nieuwe woonkamer gemaakt – achteraf bekeken was dat trouwens heel gezellig. Op de dag dat ze die snookertafel zouden komen leveren, zei ik tegen mijn vrouw: ‘Kom, we gaan onze Luca eens verrassen.’ Want hij wist wel dat die tafel ging komen, maar niet wanneer.»

LUCA «Ah ja, nu herinner ik het me weer. Ik kwam ’s avonds van school en de rolluiken waren al dicht: toen wist ik het eigenlijk al.»

CARLO «Man, je had ’m moeten zien toen-ie binnenkwam en die tafel daar zag staan: een glimlach van oor tot oor.»

LUCA «Ik vond dat wel tof, ja.»

CARLO «Vanaf dan is hij echt als een bezetene beginnen te trainen. In de weekends soms wel tot vijftien uur per dag.»

LUCA (kijkt alsof hij het niet gelooft) «Djiezus!»

CARLO «In de schoolvakanties lagen mijn vrouw en ik soms al in bed, en hoorden we hem beneden nog bal-len potten. Hij nam ook alle snookermatchen op die op de BBC werden uitgezonden: bepaalde shots bekeek hij dan vijf, tien keer opnieuw, en dan ging hij ze beneden nadoen.»

LUCA «Man, what the fuck?!»

HUMO Verbaasd over jezelf, Luca?

LUCA «Amai. Ik ben al lang niet meer zo bezeten als toen.»

HUMO Hoeveel uur train je tegenwoordig per dag?

LUCA «Drie tot vier uur. Soms vijf.»

CARLO «Hij traint minder dan vroeger, maar wel intensiever en gerichter – twee keer per week is dat met zijn coach (Danny Moermans, red.). En sinds een maand of twee hebben we hier een professionele snookertafel staan, de enige in België. ’t Is er eentje die enkele jaren in het profcircuit gebruikt is, en dan is afgeschreven – als je weleens naar snooker kijkt op tv, dan heb je ’m heel zeker al wel een paar keer gezien. En nu heb ik ’m dus voor ongeveer zesduizend euro kunnen kopen, gelukkig met sponsorgeld van Brugge Kaas. ’t Is er eentje met een lichtjes verwarmd laken, om de snelheid te bevorderen.»

TAEKWONDO

HUMO Luca, volg je naast het snooker nog altijd thuisonderwijs?

LUCA (knikt) «Twee keer per week.»

HUMO Wat is je favoriete vak?

LUCA (denkt lang na) «Misschien... wiskunde.»

HUMO En je minst favoriete vak?

CARLO «Hmmm... Nederlands, denk ik. In talen ben ik niet zo sterk als in exacte vakken.»

HUMO Nochtans zou je jezelf wel een mondje Portugees hebben aangeleerd.

LUCA «Ja, dat klopt. Twee jaar geleden heb ik eens op een toernooi in Portugal gespeeld, en ik vond de taal daar wel mooi. Ik heb mezelf dan een paar dingetjes aangeleerd, via internet. Eu falo um pouco de Português.»

HUMO Ik las dat je grote sportheld ook uit Portugal komt: Cristiano Ronaldo.

LUCA (knikt)

HUMO Waarom hij?

LUCA «Ronaldo vind ik de chicste voetballer van allemaal. Zijn manier van spelen, bedoel ik, maar ook zijn manier van doen. ’t Is een beetje een rebel, dat spreekt me wel aan. Hetzelfde met Mourinho, zijn trainer bij Real Madrid: da’s ook zo’n speciaal geval.»

CARLO «’t Zit in de familie: wij houden hier wel van rebellekes. Mensen die een beetje tegendraads zijn, daar zal het ook altijd rapper mee klikken dan met mensen die klakkeloos met de kudde meelopen. Claudio is ook zo’n beetje wacko – hij kan zo van die rare gedachten hebben.»

HUMO Claudio?

LUCA «Claudio Mercurio, mijn beste vriend. Hij gaat vaak mee naar Engeland, zodat ik wat gezelschap heb.»

CARLO «Claudio is tien jaar ouder dan Luca – hij is een soort van grote broer voor hem. En hij speelt zelf ook snooker, dus ze hebben wat om over te babbelen. Voor mij is dat weleens makkelijk: zo hoef ik Luca niet altijd en overal te begeleiden wanneer we in Engeland zijn.»

HUMO Hoe is je Engels eigenlijk, Luca?

LUC «Ja, wel oké. Met spreken heb ik soms nog wat moeite, maar ik versta alles. Ik vind het alleen niet zo’n mooie taal – Engels Engels, bedoel ik. Amerikaans Engels vind ik wel chic.»

HUMO Stel dat je binnenkort het ouderlijk huis wilt verlaten, zou je dan een oversteek naar Engeland overwegen? Om al dat op-en-afgereis te vermijden?

LUCA «Nee, ik denk het niet. Eerlijk gezegd heb ik de meeste Engelsen niet zo graag. Ze hebben daar toch een andere mentaliteit dan wij. Arrogant, vaak.»

HUMO Heb je het nu over je Britse collega’s?

LUCA «Ook. Al zijn er ook bij met wie ik erg goed overweg kan, hoor. Martin Gould en Judd Trump, bijvoorbeeld. En Ding Junhui, maar dat is een Chinees.»

HUMO Zou je ze vrienden willen noemen?

LUCA «Bwa, vrienden...»

CARLO «Je hebt daar zo eens een tip over gekregen van, euh, hoe heet die Ierse speler ook weer?»

LUCA «Joe Delaney.»

CARLO «Ja. Die zei dat je niet te familiair moet worden met je collega’s. Dat je afstand moet blijven houden. Het is ook beter om een beetje mysterie te creëren rond je persoon, zoals Ronnie O’Sullivan dat doet. Die zie je nu eens nooit met een collega aan de toog zitten, en dat is eigenlijk alleen maar goed.»

HUMO Vorig jaar zou je een avond met Ronnie O’Sullivan hebben getraind. Leuk?

LUCA «Ja, dat was tof.

»We waren in Sheffield, en ik stuurde hem een sms’je met de vraag of hij geen zin had om samen wat te trainen. Tien seconden later kreeg ik zijn antwoord: ‘Zes uur in The Academy.’ Ik stuur een sms terug: ‘The Academy sluit toch om zes uur?’ Hij antwoordt: ‘Voor mij is-ie nooit gesloten.’ (lacht) Ze hebben dus speciaal voor ons die snookerclub opengehouden, tot een uur of negen ongeveer. Een heel toffe mens wel, Ronnie O’Sullivan.»

CARLO «Ronnie hebben we een jaar of twee geleden leren kennen, toen Luca in de O2 Arena in Londen tegen hem moest spelen. Het klikte meteen, ook al omdat hij het tof vond om te horen dat Luca net als hij een Italiaanse moeder heeft (de moeder van O’Sullivan is Siciliaanse, red.).»

HUMO Vanwaar in Italië komt uw vrouw precies?

CARLO «Mirella is van Sardinië, al is ze hier geboren. Haar achternaam is Cocco.»

HUMO Brecel klinkt evenmin overdreven Vlaams.

CARLO «’t Is een Joegoslavische naam. Mijn grootvader kwam van daar – uit Slovenië, als ik het goed heb, dicht bij Oostenrijk. Hij is naar België gekomen om hier met een Nederlandse te trouwen, en hun zoon – mijn vader – is op zijn beurt ook met een Nederlandse getrouwd. Een mix van van alles en nog wat, kortom.»

HUMO Terzijde: klopt het dat u nog ooit Belgisch kampioen taekwondo bent geweest?

CARLO (knikt) «Lang geleden inmiddels. Ik heb in mijn leven ook veel gehad aan die vechtsport. Allee, vechtsport – ikzelf noem het liever krijgskunst. Door die sport heb ik geleerd alles in het leven te relativeren, en respect te hebben voor iedereen. Ik heb ook altijd geprobeerd om mijn kinderen dat bij te brengen: in ieder mens zit misschien wel iets slechts, maar zeker ook iets goeds. Yin en yang: dat is het, hè.»

JESSICA BRECEL (lacht luid) «Jing jang!»

2.000 HANDTEKENINGEN

HUMO Luca, vanaf het begin van je carrière heb je tegenstanders verslagen die veelal dubbel zou oud als jij waren, soms zelfs drie keer zo oud. Minder bekende spelers aanvankelijk, maar sinds een jaar of twee ook toppers als Joe Perry en voormalig wereldkampioen Ken Doherty.

LUCA «Ja, dat was wel tof: die mannen kende ik tot dan toe alleen van de tv.»

HUMO Kunnen die heren daar wel mee lachen, verliezen van een broekventje?

LUCA «In het geval van Joe Perry en Ken Doherty viel dat goed mee, ja. Maar sommige spelers hebben het er toch moeilijker mee. Ik heb inmiddels al een paar keer gewonnen van Andy Hicks (38 jaar en nummer 64 op de wereldranglijst, red.), en die vindt dat nooit zo heel fijn. Laatst moest ik tegen hem spelen op de China Open: voor de match gaf hij me een íéts te stevige handdruk, en keek hij me zo heel dreigend in m’n ogen.»

CARLO (grijnst) «Psychologische oorlogsvoering.»

LUCA «Veel heeft het alleszins niet geholpen, want ik heb die match gewonnen. En op het einde gaf hij me opnieuw zo’n stevige handdruk, dit keer met nóg meer kracht – ik zag aan zijn gezicht dat hij echt gefrustreerd was. Niet dat het pijn deed, hoor.»

HUMO Kun jij zelf goed tegen je verlies?

LUCA «Nu wel, ja. Vroeger betekende snooker alles voor me. Toen begon ik weleens te wenen als ik een match had verloren.»

CARLO «En dan de papa erachteraan: ‘’t Is niks, Luca.’ (lacht)»

LUCA «Maar dat is allemaal lang geleden. Inmiddels weet ik dat snooker niet het belangrijkste is in het leven, en kan ik beter relativeren. Da’s normaal wanneer je ouder wordt, denk ik.»

HUMO Je bent nu zeventien. De meeste jongens van jouw leeftijd gaan uit, drinken bier, zitten achter de meisjes aan. Jij ook?

LUCA «Nee, gelukkig niet. ’t Zou niet goed zijn voor mijn snooker.»

HUMO Je gaat nooit uit?

LUCA «Nooit, nee. Ik heb ook nog nooit een pint bier gedronken – ik weet echt niet hoe het smaakt. Het interesseert me gewoon niet zo.»

HUMO Wat interesseert je wel in het leven? Wat doe je graag wan-neer je niet aan het snookeren bent?

LUCA «Eens naar de cinema gaan. Muziek luisteren. (Denkt na) Dat is het wel zo’n beetje.»

HUMO Welke muziek vind je goed?

LUCA «Hiphop en R&B vooral. Lil’ Wayne, Eazy-E, 2Pac, Chris Brown, Justin Timberlake. Dat soort dingen.»

HUMO Sinds enige tijd wordt er walk on-muziek gebruikt in het snooker, om de spelers te begeleiden wanneer ze vóór een wedstrijd de zaal betreden. Ben jij al ooit op muziek een zaal binnengekomen?

LUCA «Eén keer ja, maar toen mocht ik het nummer niet zelf kiezen. Ik kende het niet eens.»

CARLO «’t Was ‘Children of the Revolution’ van T.Rex. Meer muziek uit mijn tijd, zal ik maar zeggen.»

HUMO Bij zo’n opkomst hoort traditioneel ook een MC, die in zijn aankondiging van de spelers altijd ook hun eventuele bijnaam zal vermelden. In jouw geval is dat The Kid.

LUCA (lachje) «Ja, het schijnt zo.»

HUMO Ik heb begrepen dat je via Facebook aan die bijnaam bent geraakt.

LUCA «Huh? Dat wist ik niet.»

CARLO «Dat klopt, Luca.

»(tegen Humo) Ik had op Facebook aan de fans van Luca gevraagd of ze een goeie bijnaam voor hem konden verzinnen. Van alles en nog wat heb ik toen binnengekregen: De Komeet, The Arrow, Thunderstorm...»

LUCA (lacht) «Allee jong, De Komeet.»

CARLO «The Kid vond ik zelf de beste inzending, dus die heb ik Luca voorgelegd. En hij vond het oké, zei hij.»

HUMO Word The Kid eigenlijk al vaak herkend, wanneer-ie bij de bakker komt of zo?

LUCA «Ja, steeds vaker.»

CARLO «Zelfs tot in China toe.»

LUCA «In Sjanghai, ja, een paar maanden geleden. Daar werd ik door bijna iedereen herkend.»

CARLO «Wanneer we daar naar een wedstrijd zaten te kijken, kwamen ze tijdens de pauzes massaal op hem af voor een handtekening. Echt waar, het hield niet op. En in Duits-land was het zo mogelijk nog erger.»

LUCA «Ik ging daar een exhibitie-toernooi spelen met Stephen Hendry en Steve Davis (in de jaren tachtig zesvoudig wereldkampioen, red.). Tweeduizend man zat er in de zaal, en na afloop zijn die alle tweeduizend komen aanschuiven voor een handtekening. Op het einde had ik kramp in mijn vingers.»

CARLO «’t Was een schoon zicht: Steve Davis, Stephen Hendry en onze Luca, broederlijk naast mekaar aan een tafeltje. En ook Michaela was erbij, mijn grote vriendin (lacht).»

HUMO Wie?

CARLO «Michaela Tabb, een vrouwelijke referee. Dit jaar staat ze voor het eerst in de finale van het WK.»

LUCA «’t Is nogal een knappe, vindt onze pa.»

HUMO Tussen twee haakjes: heb jij al een vriendin?

LUCA (knikt)

HUMO Aha. Sinds wanneer?

LUCA «Sinds november vorig jaar. Er was toen een toernooi in Antwerpen, en daar heb ik een meisje uit Brugge leren kennen, dat aan een informatiebalie werkte. Ze is zestien.»

PA IN ’T ENGELS

HUMO Luca, drie jaar geleden werd je Europees kampioen bij de min 19-jarigen; twee jaar geleden werd je Belgisch én Europees kampioen bij de senioren; nu kun je je voor het eerst voor het wereldkampioenschap plaatsen. Waar gaat dit eindigen? Met andere woorden: stel eens een concreet doel voor ogen?

LUCA «Wat ik wil bereiken in mijn carrière? De top 16, dat lijkt me al heel mooi.»

HUMO Mij lijkt het vooral erg bescheiden.

LUCA «Pas op, ’t is echt niet zo makkelijk om de top 16 te halen. Er zijn zo veel goeie spelers, tegenwoordig.»

HUMO Chris Henry, je Britse mental coach, voorspelde vijf jaar geleden dat jij in 2014 wereldkampioen zou worden.

LUCA «In 2014? Dan ben ik negentien. Nja, zou kunnen.»

HUMO Op welke gebieden schiet je nog tekort, vind je?

LUCA «Mijn long pots kunnen beter. Ik weet niet waarom ik daar niet zo goed in ben. Misschien heeft het met mijn zicht te maken.»

CARLO «Vaak is Luca de eerste twee frames van een wedstrijd heel sterk, en dan volgt een kleine terugval. Daarna wordt hij doorgaans opnieuw sterker, tot het einde. Hoe verder hij in professionele toernooi-en raakt, denk ik dus, hoe groter zijn kansen worden. Het aantal te winnen frames loopt namelijk op naarmate je verder komt.»

HUMO Zonder tegenslag zul je de komende jaren meer en meer in de zogeheten televised stages van snookertoernooien raken. Vind je dat niet lastig, al die camera’s om je heen?

LUCA «Nee, ik vind dat juist tof. Hoe meer belangstelling, hoe beter ik me kan concentreren.»

CARLO «Luca heeft daar nooit problemen mee gehad.

»Een paar jaar geleden moest hij een exhibitiewedstrijd tegen Stephen Hendry spelen in Brugge, in een zaaltje met vijf-, zeshonderd man publiek, dicht rond de tafel. Hij won die match, en achteraf zei Hendry dat hij nog nooit zoiets van een veertienjarige had gezien: ‘Hij loopt hier rond alsof hij in zijn woonkamer rondloopt.’ Dat zit in de familie, denk ik: ik zou daar ook geen probleem mee hebben.

»Enfin, alleen toen Luca verkozen werd tot Belgische Sportbelofte van het Jaar (in 2010, red.) had ik er een probleem mee.»

LUCA «Haha, ja, dat weet ik nog. (Tegen Humo) Hij zegt: ‘Als je wint, ga ik daar een fameuze speech afsteken.’ Ja, het zal wel.»

CARLO «Ik heb daar op dat podium maar iets gemurmeld over dat het fenomenaal was, en iedereen bedankt, maar dat was het wel. Ik was emotioneel te zeer aangedaan, denk ik.»

HUMO ’t Zal wat geven wanneer Luca ooit wereldkampioen wordt, en u door de BBC om een reactie gevraagd wordt.

LUCA «In dat geval zal ik zelf wel een speech afsteken. Onze pa in het Engels, dat wil je echt niet horen.»

We nemen afscheid, en wensen Luca veel succes met de kwalificaties en het eventuele wereldkampioenschap dat erop zou kunnen volgen. In de auto op weg naar huis zappen we langs wat radiozenders, tot we ineens midden in het refrein belanden van ‘We Are the Champions (Of the World)’ van Queen. Toeval, besluiten we, en we steken een cd’tje in. ‘Songs to Learn and Sing’, van Echo & The Bunnymen.