Onze Vrouw op vakantie in swingersparadijs Cap d’Agde: ‘Er is hier een onverzadigbaar meisje. Ze gaat drie keer op een middag in de duinen en pijpt. Iedereen’

‘Jongens, nog een rondje?’ Het is even voor middernacht, ik zit op een terrasje, en iets verderop genieten twee oudere koppels na het diner van sigaren en koffie. Hun tafeltje staat vol lege wijnflessen. De vrouwen hebben hun beste avondkledij aan, en pronken met hun juwelen. Ze komen uit Zweden, hoor ik. Alles lijkt normaal, ik bestel een Martini en wacht op mijn gezelschap.

Als de Zweden even later opstaan, zie ik dat de chique kleren van de vrouwen maar tot aan hun navel reiken. Daaronder hebben ze niets aan, zelfs geen onderbroek. Pas nu dringt het goed tot me door waar ik ben. ‘Kijken en bekeken worden, dáár draait het hier allemaal om.’

* * *

‘Welkom in Cap d’Agde,’ zegt de nachtreceptionist van hotel Eve, een uitgeleefd gebouw in jarenzeventigstijl. Hij geeft me een sleutel, vraagt of ik een goeie reis heb gehad en of het mijn eerste keer is. In de Zuid-Franse badplaats Cap d’Agde, aan de Middellandse zee, is het grootste naturistencentrum van Europa gevestigd. Een naturistencentrum met een speciale reputatie ook: elk jaar komen duizenden koppels hier op vakantie om te genieten van vrije seks, partnerruil en vuile manieren. Humo pakte een klein koffertje (who needs clothes?) en zocht Vlamingen op die in dit hete vakantieoord hun libido de vrije loop laten.

Mijn compagnon de route is Christophe Deschildre (42), uitbater van de ‘Hot and Spicy’, een winkel in erotische kledij in Heist-opden-Berg. Hij heeft samen met zijn vrouw een appartement in Heliopolis, een gigantisch, U-vormig complex vlakbij het strand. Christophe zal me meenemen naar de donkerste uithoekjes van het nachtleven in Cap d’Agde. De folders van privé-clubs aan de receptie beloven gangbangs en pikante avonturen.

Onderweg kruisen we een gearmd koppeltje: hij gewoon in hemd en broek, zij – een mollig ding – ingesnoerd in een leren pakje dat er ondanks heroïsche inspanningen maar net in slaagt de borsten en bilnaad te bedekken. Een ingepakte worst op wandelende pootjes. Dit is normaal, begin ik te leren. Leren pakjes en ontblote genitaliën maken hier deel uit van de klederdracht. Ik wandel samen met mijn gids het hotel uit, het nachtleven in.

Extra-extra-large

In de zomermaanden is het naturistenpark met z’n 30.000 vakantiegangers vergelijkbaar met een kleine stad. Het betonnen centrum werd in de jaren zeventig in één ruk bovenop de gedempte moerassen gebouwd. Er zijn hotels en appartementen, een camping, winkelgalerijen, supermarkten, een boulevard, kappers, traiteurs, banken, een postkantoor en een bioscoop. Intra muros doe je alles in je blootje. Als bezoeker betaal je wel een entreekaartje: dagprijs 12 euro. Niet goedkoop, maar naturisme is altijd duurder dan gewoon toerisme, omdat het niet overal kan.

Nog voor de opening van het centrum was de streek al ontdekt door ‘libertijnse naturisten’, die niet alleen van naaktlopen hielden, maar ook van vrije seks, exhibitionisme en sm. Zij bezochten al sinds de jaren ’50 de naturistencamping die werd opengehouden door een plaatselijke wijnboer met zakelijk inzicht, René Oltra. Zijn kantoor is nog altijd een van de belangrijkste onroerendgoedzaken in het nudistendorp. ‘Oltra, pionnier du naturisme’, zegt de slogan op de etalage. Vandaag zijn de winkelgalerijen een aaneenschakeling van erotische kledingshops, nachtclubs voor koppels, trio’s en homo’s (Le Boudoir, Le Jul’s), en erotische sauna’s die luisteren naar namen als ‘Histoires d’O’. Cap d’Agde heeft daardoor bij ‘gewone’ naturistenfederaties een slechte reputatie, omdat ze er een soort commercieel Sodom en Gomorra in zien. Maar anderen, zoals mijn gids Christophe Deschildre, vinden dat nu net deel uitmaken van de magie van Cap d’Agde.

CHRISTOPHE «Op een gewoon naturistenterrein loopt iedereen overdag naakt, en gaan bij zonsondergang de kleren weer aan. Hier is iedereen ’s avonds sexy en pikant uitgedost; de straten rond het uitgangscentrum zijn dan één grote modeshow. Kijken en bekeken worden, daar draait het om. Ik ken een man die elke avond naar dezelfde pizzeria op de hoek gaat. De pizza’s zijn er niet te vreten, zegt hij zelf, maar hij wil geen moment missen van het gratis defilé dat er vanaf een uur of zeven voorbij trekt.»

Op weg naar de Melrose, een paaldansclub, krijg ik een voorproefje. Ik zie ranke silhouetten in rode latex kleedjes. Gespierde torso’s boven een luipaardbroekje. Lillend vlees onder minuscule lingerie. Witte mannenbillen in een uitgesneden broek. Overhangende buiken en rimpelige billen in een string van witte kant. Jong vlees, oud vlees, onderbroeken die het kruis blootlaten... alles wriemelt hier door elkaar. Ik zie SM-koppeltjes op hun avondwandeling: meneer heeft zijn geslacht verpakt in een klein leren etuitje en trekt mevrouw, naakt en op handen en voeten, voort aan de hondenketting. Eentje hangt zelfs met haar clitoris aan de ketting vast en dribbelt hitsig, op de achterpoten, achter haar meester aan. Sommigen verzamelen aan de oesterbar, slurpend aan oesters in sado-maso-tenue.

‘Ik vind ook niet alles sexy, maar ik heb er wel respect voor dat sommige mensen er zo durven bijlopen,’ zegt Christophe Deschildre.

CHRISTOPHE «In mijn winkel verkoop ik ook vaak erotische kledij aan vrouwen met een maatje meer: de XL’s en de XXL’s zijn altijd het snelst de deur uit. Want wie zijn mijn beste klanten? Koppels die al dertig jaar bij elkaar zijn, en die wat punch in hun seksleven willen. Huisvrouwtjes van middelbare leeftijd, waar al wat kilootjes aanhangen. Dat is ook logisch. Als je al wat ouder bent, zijn de kinderen het huis uit, en is de hypotheek afbetaald: dan kan je je dat permitteren.

»Mijn klanten hadden toen ze twintig waren doorgaans een gezond en actief seksleven, maar door de kinderen en de dagelijkse sleur is er sleet op gekomen. En dan beginnen ze aan een tweede jeugd: parenclubs, erotische kledij...»

De eenzame rukkers

De Melrose is een soort stripteasebar waar gewone huisvrouwen met een paar glaasjes te veel op de dienst uitmaken. Verspreid over de bar staan zes podia, met paal, vanzelfsprekend. Amateurstriptease is hier net zo gewoon als free podium of karaoke, en velen voelen zich geroepen. Helaas. Meestal worden de vrouwen overgehaald door dronken mannen in hun gezelschap. ‘Allez Marie-Louise! Ge kunt het!’

‘Ik zie het mezelf niet doen,’ zegt Linda, terwijl ze nadenkend kijkt naar een vrouw van rond de veertig, die dronken met het hoofd schuddend haar topje omhoogtrekt en haar borsten aan het publiek toont. Er volgt een trage, bezopen paringsdans met de paal: achtereenvolgens vliegen het rokje, de schoenen en het slipje uit, en bij wijze van apotheose krijgen we de ingang van haar baarmoeder te zien. Mét piercing.

LINDA «Er zijn er toch die beter niet op het podium zouden kruipen. Soms kan ik niet meer kijken van plaatsvervangende gêne.»

Ik begrijp wat Linda bedoelt. Daarstraks heb ik ongevraagd een glimp opgevangen van de aambeien van een oudere stripteaseuse. Zonder piercing, gelukkig.

Linda en Dirk zijn een Vlaams koppel uit Temse. Ze zijn al meer dan dertig jaar getrouwd, en komen hier, zoals de meeste mensen, incognito.

LINDA «In België weet niemand er iets van. De collega’s op het werk van Dirk niet, mijn vriendinnen niet en zeker onze kinderen niet, stel je voor! Ze vinden nu al dat hun ouders gek geworden zijn (lacht).»

Dirk is een drukbezet zakenman, Linda een mooie klassedame van rond de vijftig. Ze draagt een sexy topje dat de helft van haar borsten en haar buik blootlaat. ‘Té pikant om in België te dragen, maar eigenlijk iets te braaf voor hier,’ zegt ze.

LINDA «Het is allemaal een kwestie van wennen geweest. Gewoon naar Cap d’Agde komen, was voor mij in het begin al een hoge drempel. Eerst naakt, dan ’s avonds sexy gekleed, vervolgens een keer naar de parenclub... Toen ik voor het eerst in de darkroom kwam, kreeg ik een paniekaanval. Ik voelde een hand op mijn rug en mijn hart stond stil. Dirk heeft me weer naar boven gebracht, ik denk dat ik zijn hand bijna kapotgeknepen heb. Nu zou ik me gewoon omdraaien en zeggen dat ik er geen zin in heb, maar toen...»

DIRK «We zijn die avond niet meer naar beneden geweest. Ik heb dagen moeten werken om haar weer mee te krijgen (lacht). Naar zo’n parenclub gaan is meestal het idee van de man, en de vrouw staat er vaak huiverachtig tegenover. Maar zodra vrouwen die drempel over zijn, willen ze het zeker even graag als de man. Nu zeurt zij soms om uit te gaan: ‘Amai, gaat gij nu wéér vroeg slapen deze avond?’»

LINDA «Ik denk dat er al veel huwelijken en relaties kapot gegaan zijn in dit dorp. Vooral jonge koppels. Ik kan er niet goed bij dat die hier naartoe komen. Wat zoeken die hier? De eerste tien jaar dat je getrouwd bent, wil je toch niet dat een wildvreemde vent met zijn fikken aan het lijf van je vrouw zit?! Dan is ze van jou en daarmee basta. Misschien ben ik van de oude stempel, maar dat is dan maar zo.»

Op het podium heeft inmiddels een koppeltje plaatsgenomen, een stoere bonk – lookalike van Sergio – en een jonge vrouw met een Mireille Mathieu-kapsel, die elkaar onder luide aanmoedigingen uitkleden. Als de vrouw onhandig haar partners broek afstroopt, komt er een grijze Avion-onderbroek tevoorschijn. ‘Hoe stijlloos,’ klinkt het afkeurend naast mij. De opmerking komt van een kleine, ronde, in pluimen getooide dame. Maar ook de Avion-onderbroek gaat naar beneden, en even later blijkt onze Sergio drager van dríé onderbroeken: onder een zwarte minislip zit nog een piepkleine string, die pas na lang en enthousiast aandringen van de omstanders in het publiek wordt gegooid.

LINDA «Koppeltjes die dansen, dat is uitzonderlijk. Meestal zijn het vrouwen op hun eentje. Af en toe kruipt er eens een man op het podium, maar die gaan bijna nooit tot het uiterste: ze houden hun onderbroek aan en schurken tegen de paal aan als een beer met jeuk.»

Sergio en Mireille Mathieu gaan nog even door, tot ze naakt en verstrengeld op elkaar zitten. Ook dat is uitzonderlijk, vertelt Linda.

LINDA «Vorig jaar had de politie hier al lang gestaan en hadden ze die twee meegenomen. Expliciete seksuele handelingen in het openbaar mogen niet, ook hier niet. Daarvoor moet je in de clubs zijn. Vorig seizoen greep de politie al in als twee meisjes met elkaar bezig waren. Dit jaar is er veel minder politie. Er zijn klachten geweest vanuit het centrum: dat de politie té streng werd. Toen mocht er niks meer, nu mag blijkbaar weer alles.»

Het koppel van daarnet is vervangen door een felle Braziliaanse, wier billen trillen alsof ze een drilboor vasthoudt. Plots hoor ik een snerpend gefluit in mijn rechteroor. Naast mij staat een ober-annex-buitenwipper druk te gebaren naar een man die net is binnengeglipt. Hij is alleen, en daarom niet welkom. Alleen koppels mogen hier komen.

Achter ons, net buiten de bar, staat een trieste rij mannen naar de danseressen te gluren. ‘We noemen ze de eenzame rukkers,’ zegt Linda. ‘Hoe ze erbij staan, als kleine jongetjes voor een gigantische snoepwinkel!’

In de darkroom

Ik besluit met Christophe een kijkje te nemen in de Jul’s, een kleine ondergrondse parenclub in de uitgangsbuurt. Ook hier worden alleen koppels en trio’s toegelaten, en geldt een ‘sexy’ dresscode. Ikzelf draag een brave zomerjurk van H&M en val duidelijk uit de toon. De portier van de Jul’s kan het niet laten: ‘Wat een mooie jurk hebt u aan, madame! Zelf gemaakt?’ De entree kost 35 euro per koppel, maar daar krijg je ook een consumptie voor.

De binneninrichting verschilt weinig van die in een gewone discotheek, behalve dan dat iedereen hier halfnaakt rondhuppelt. Maar de modeshow op straat vond ik interessanter. Ik laat mijn gids achter bij de bar en ga buiten een luchtje scheppen. Of liever: dat probéér ik.

Ik vind de uitgang niet meer. Eerst kom ik in een bedompte rokerskamer terecht tussen friemelende en grijpgrage handen, dan in het toilet, en plots sta ik in een donkere ruimte. In het duister ontwaar ik twee omhoogstekende vrouwenbenen met hoge hakken, en daartussen een pompend silhouet. De darkroom! Fuck! Terugtrekken! Voor ik goed en wel in de gang sta, springt een klein, kalend mannetje met alleen maar een onderhemdje aan op me toe. Hij grijpt mij in de taille en vraagt met blinkende oogjes: ‘Je peux vous servir, madame?’ – ‘Heel vriendelijk van u, maar nee...’

In het gezelschap van Christophe voel ik me wel veilig genoeg om de darkroom te verkennen. De ruimte is klein en slecht verlucht. In het vuile licht van de nooduitgang ben ik getuige van een dubbele penetratie – vrouw met twee mannen. Een kringetje mensen kijkt gebiologeerd toe. Achter ons is het een komen en gaan van koppels die zich in de nepleren zetels nestelen. Alles verloopt zwijgend. Je hoort alleen gefrunnik, geritsel, geslurp, gezucht, zacht gekreun. De betonnen vloer onder mijn voeten is drassig.

‘Wat een verschil met de Belgische parenclubs,’ zucht Christophe.

CHRISTOPHE «Daar is het allemaal veel properder. Zo’n natte vloer zou bij ons nooit kunnen. Bij de Belgische parenclubs betaal je een som aan de ingang en daar zit alles inbegrepen: eten, drinken, douches, een vestiaire... Zo’n kastje om je kleren in op te bergen vind ik het minste. Een vriend van mij is ooit eens in een Franse parenclub zonder vestiaire geweest. Midden in de nacht merkte hij dat zijn broek gestolen was, met zijn huissleutels erin. Hij heeft de slotenmaker om vier uur ’s nachts mogen laten komen, terwijl hij daar in zijn onderbroek stond.

»In de Belgische parenclubs begint het ook allemaal veel vroeger: om elf uur loopt iedereen al in lingerie rond. De mensen weten waar ze voor gekomen zijn. De Fransen treuzelen veel te veel, de eerste uren gebeurt er bijna niets. In België wordt er eerst wat gedronken en gegeten, gedanst, en dan spreek je boven af. De kamers hebben er allemaal een thema: een politiebureau met cel, een dokterskabinet met gynaecologenstoel, een kerk met biechtstoel, een treinwagon... Er is ook altijd een kruis tegen de muur gespijkerd voor de sm-liefhebbers. Hier heb je alleen een fantasieloze neukruimte, en wordt veel minder contact gelegd en gepraat. Eigenlijk kom ik niet naar Cap d’Agde voor de clubs. Dit zijn gewoon neukclubs.»

Varkensbaai

De volgende ochtend – het is een stralende dag – maak ik aan de ingang van het naturistencentrum kennis met het huisreglement. Artikel 1: ‘Integrale naaktheid is verplicht, zowel in het dorp als op het strand, zodra de klimatologische omstandigheden het toelaten.’ Wie iets te veel textiel draagt, wordt door de ‘baywatchers’ vriendelijk aangemaand om de kleren uit te laten.

‘Maar goed ook,’ vindt Erwin, een Vlaamse boekhouder die we in een strandbarretje ontmoeten.

ERWIN «Er wordt hier veel te veel gekleed gelopen, en wij storen ons daaraan. Dat zijn mensen van het textielstrand van hiernaast. Ze komen zogezegd joggen, en dan zie je ze loeren. Ik vind het gewoon niet fair. Ik laten zien, zij ook laten zien!»

Erwin en zijn vrouw komen al naar Cap d’Agde sinds de jaren tachtig.

ERWIN «We zijn wel een hele tijd weggebleven vanwege onze dochter. We wilden niet dat ze al dat seksgedoe zou zien. We zijn toen naar gewone naaktstranden op vakantie gegaan. Nu we terug naar Cap d’Agde komen, hebben we hier een appartementje gekocht.»

Het is tijd voor een strandwandeling. Voor ons ligt het familiestrand, waar de papa’s en mama’s liggen te bakken en de kinderen zandkastelen bouwen. Christophe wil me meenemen naar het strand een kilometer verderop. ‘La baie des cochons’, noemen de Fransen het, zegt Christophe. ‘Of ’t vuil strandje,’ zegt Erwin. ‘We gaan naar de vetzakken, zeggen wij onder mekaar.’

CHRISTOPHE «Je ziet er soms koppels in volle actie, met penetratie en al, gewoon op het strand. Dan staan ze er direct met vijftig op te kijken.»

ERWIN «Als je vanachter staat, kan je bijna niks zien. Dan is het drummen! Er zijn er zelfs die tussen de benen van de andere toeschouwers doorkruipen op handen en voeten, om toch maar niks te missen. (Lachje) Ik moet toegeven dat ik mij daar zelf ook al aan bezondigd heb.»

CHRISTOPHE «En als het koppel gedaan heeft, krijgen ze een daverend applaus. Ze hébben ook graag publiek. Het is een openluchttheater.»

Terwijl we naar la baie des cochons wandelen, merk ik plots dat er geen kinderen meer zijn. Je ziet alleen nog volwassen lijven, glimmend van de zonneolie, al dan niet frutselend aan elkaar. Homo’s, één vrouw met twee mannen, travestieten... Ik zie de Penis in al zijn verschijningsvormen: kleine strotjes en priegelige wormpjes, maar ook slurven, tuinslangen en dikke wortels. De meeste vrouwen zijn geschoren en hebben een ringetje in de vagina: lijkt nog het meest op een dichtgeritst portemonneetje.

Tot vorig jaar waren piercings bij mannen een echte hype, vertelt Christophe. ‘Een paar jaar geleden kon je ze al van ver horen aankomen, klingelend van de piercings in hun balzak, hun tepels, overal...’ We passeren een opgetutte travestiet met grijze, lange lokken. Het enige dat zijn mannelijkheid verraadt, is de vlag die halfstok tussen zijn benen hangt.

Le gendarme de Saint-Tropez

We raken in gesprek met Alain, een Waalse beeldhouwer die we onder een Stella-parasol vandaan plukken. Hij zegt meteen dat we een dag te laat zijn: gisteren was het echt heavy in de duinen.

HUMO Wat is er dan gebeurd?

ALAIN (enthousiast) «Er was een meisje – waar is ze? Daarnet liep ze hier nog rond! Ze gaat drie keer op een middag in de duinen. En ze neemt álle mannen. Ze pijpt. Iedereen. Een bloedmooie meid, een jaar of dertig, heel vriendelijk, maar insatiable – onverzadigbaar.

»Rond de middag gaat ze de eerste keer de duinen in, ze komt terug, en twee uur later, hup!, is ze weer vertrokken. (Schudt zijn hand) Pfoe... C’est presque un travail! Het is bijna wérk (lacht). Het is echt te veel, ongelooflijk. Maar ze is wel heel zacht en lief. Ze beantwoordt helemaal niet aan het beeld van de nymfomane. Al dat sperma, ik denk dat ze er eten en drinken aan heeft. Gisteren waren er wel vijftig mannen. Voor één meisje!»

HUMO U overdrijft.

ALAIN «Hélemaal niet! Zodra er ergens een groepje samentroept in de duinen, komen alle mannen erop af als vliegen. Ze staan hun beurt af te wachten, en zij gaat maar door, zij gaat maar door. Gisteren duurde het een dik uur. Weet u, er zaten zwarten bij (knipoogt en maakt een gebaar van vijfentwintig centimeter).

»Vandaag is de politie langsgeweest. Een halfuurtje geleden zijn ze hier op het strand gepasseerd, te voet. Hun manier om te zeggen: (vermanend vingertje) oppassen, gisteren ging het te ver...

»Please, schrijf niet dat het hier een decadente boel is. Paris Match heeft tien jaar geleden een artikel gepubliceerd over Cap d’Agde: dat hier grote strandorgieën werden gehouden, met foto’s erbij. De politie heeft grote schoonmaak gehouden, toen. De prefect kon er niet mee lachen, want Agde is ook voor families bedoeld. Het is goed zoals het is, zonder publiciteit.»

HUMO Komt u hier al lang?

ALAIN «Een jaar of twintig. Altijd met mijn vrouw. We zijn geen echte échangisten, maar mélangisten.»

HUMO Wat is het verschil tussen een échangiste en een mélangiste?

ALAIN«Een échangiste doet aan partnerruil mét penetratie. Een mélangiste doet ook aan partnerruil, maar er is geen penetratie. Verder kan alles. Negentig procent van de swingers zijn eigenlijk mélangisten. Er zijn steeds minder échangisten: dat heeft, denk ik, met ziektes te maken.»

HUMO Heb je nooit gevoelens voor de vrouwen met wie je vrijt?

ALAIN«Geen verliefdheid, wel vriendschap. Het vlees heeft niks met liefde te maken. Mijn vrouw denkt er ook zo over. C’est un état d’esprit, een filosofie. Ik vind het beter dan tegen elkaar te liegen. Ik heb getrouwde kameraden die niet libertijns zijn: zij gaan niet naar parenclubs, maar ze hebben wel maîtresses. Als mijn vrouw en ik hier komen, doen we alles met ons tweetjes: we gaan samen naar de sauna, samen naar het strand... En we zijn nog altijd bij elkaar, na al die jaren. We vertellen elkaar alles. Ik vind dat gezonder.»

Terug in de strandbar ontmoeten we Pascale uit Brugge, moeder van drie volwassen kinderen en sinds een paar jaar overtuigd échangiste. ‘De politie heeft het ons hier vorig jaar erg lastig gemaakt,’ klaagt ze, sippend aan een cocktail.

PASCALE «Het was bijna een heksenjacht. De agenten patrouilleerden te paard, en telkens als ze iets zagen dat niet pluis was, galoppeerden ze daar naartoe – het zand spatte alle kanten op. Of ze lagen op de loer aan de reddingspost en verrasten de groepjes in de duinen.»

HUMO Klinkt een beetje als ‘Le gendarme de Saint-Tropez’.

PASCALE«Het wás ook precies zoals in die film met Louis de Funès! Een vriend van ons, een homo, was op een keer in de duinen aan het wandelen op zoek naar andere homootjes in actie. Plots merkt hij een groepje van acht, negen man op die bezig zijn, en in de verte ziet hij de gendarmes aankomen. ‘Ik zal die mannen eens rap gaan verwittigen dat de flikken op komst zijn,’ denkt hij. Maar hij is nét te laat en hij wordt mee ingerekend.

»Voor straf moesten die langs de gewone openbare weg terug naar Agde lopen, drie, vier kilometer verderop. Ze hadden niks aan en bijna niks bij zich. Eén had een klein handdoekje, de ander een klein rugzakje om ervoor te houden, een derde had een luchtmatras die hij rond zijn middel plooide... En zo strompelden ze in stoet terug naar Agde (lacht). Eén van die homo’s vond het nog vernederender dan de anderen: hij was politiecommissaris in Engeland.»

Joost en Mia, een ouder koppel uit Ninove, doen in Cap d’Agde alleen aan naturisme, niet aan ‘al het andere’.

JOOST «We weten dat het bestaat, maar we doen daar niet aan mee. Het is de eeuwige discussie tussen de naturisten pure nature en wat ze in Frankrijk les libertins noemen. De twee bestaan hier naast elkaar, maar wij zijn dus gewoon naturisten. Ik vind het wel een verademing, een naturistenstrand: de mensen zijn hier rustig, ontspannen, relaxed. Je hoort de kinderen niet schreeuwen en je hoort niet één radio. Op de camping is er alleen het gefluit van de vogels.

»Er zijn dagen dat het hier nogal een spektakel is, dat wel. Het is theater, ja, maar als je het één keer gezien hebt, weet je het wel, vind ik. Het zou me niks zeggen om zelf mee te doen. Ik laat iedereen vrij, zolang het maar twee gescheiden werelden blijven.

»Iedereen in België kent de reputatie van Cap d’Agde wel. Ik herinner me zelfs afleveringen van ‘Wittekerke’, jaren geleden, waarin het ging over twee koppels die aan partnerruil deden: één van die koppels kwam ook altijd naar Cap d’Agde. Tja, het nachtleven is hier wel zo, maar wij komen ’s avonds nooit buiten. Wij kijken naar vtm, via satelliet.»

Honden niet toegelaten

HUMO Hoe leg je eigenlijk contact met andere koppeltjes, als je partnerruil overweegt? Ik heb gelezen dat het codewoord onder swingers hier ‘bonsoir’ is.

ERWIN«‘Bonsoir?’ Dán zou ik er elke avond een stuk of dertig moeten hebben! (buldert) Nee, je maakt eerst toch wel kennis, om te zien of het klikt. Partnerruil is geen simpele zaak: de koppeltjes moeten om te beginnen met elkaar kunnen opschieten als koppel. Dan komt er nog iets bij: de ene man moet de andere kunnen uitstaan. En de vrouwen moeten elkaar ook kunnen hebben, anders komt het niet goed. Soms zit je een hele nacht elkaar af te tasten, maar gebeurt er uiteindelijk niks. Dat hoort er allemaal bij: af en toe een kale reis. (Denkt even na) Maar hier zijn er niet zoveel kale reizen (lacht). Mijn criteria zijn uiterlijk, en hygiëne, natuurlijk.

»Je moet goed weten waar je mee bezig bent, anders loopt het fout. Ik heb het al dikwijls zien gebeuren dat de man of de vrouw verliefd wordt op iemand anders. Of het eindigt ermee dat de koppels definitief van partner ruilen.»

PASCALE «Mij valt vooral op dat de vrouw altijd beslist. Zij kiest de koppeltjes uit waarmee contact wordt gelegd, zij wikt en beschikt. Als de vrouw niet wil, no party tonight.»

CHRISTOPHE«In parenclubs heb je twee soorten bezoekers. Je ziet het direct als ze binnenkomen: dát is een goed koppel, die zullen zich hier amuseren, en díé zullen hier met ruzie weer vertrekken. Mensen die naar parenclubs gaan om hun seksleven te verrijken, weten goed wat ze willen, hoe ver ze kunnen gaan, hoever hun partner kan gaan...

»Maar mensen die een dorre periode in hun seksleven doormaken en die zeggen: ‘We gaan eens naar een parenclub om uit die dagelijkse sleur te raken...’ Tja, nog voor de avond om is, zit het spel op de wagen. Jaloezie hé... Als het in je seksleven niet meer marcheert, moet je zeker niet naar een parenclub gaan. Dan ben je beter af met een seksuoloog.»

’s Avonds lopen we in de Melrose Linda en Dirk weer tegen het lijf. Voor ons drumt een sm-koppeltje zich tussen het volk: een zwaar getatoeëerde man draagt een soort zweep, een kat met negen staarten, in het zijzakje van zijn broek, en houdt zijn halfnaakte vrouw aan de ketting. ‘Die zaten daarstraks nog in het restaurant naast ons te eten,’ stoot Linda me aan.

LINDA «Ze waren al in tenue. Er waren mensen in het restaurant die vonden dat dat niet kon, omdat er ook kinderen zaten te eten. De baas heeft hen toen aangesproken, en ze hebben hun zweep en de ketting achter de toonbank gelegd.

»Filmen en fotograferen is op het hele terrein taboe, en misschien maar goed ook. Ik heb eens op klaarlichte dag een sm-koppel door de straten zien flaneren: deze keer was het madam die meneer voorttrok aan de hondenketting. Zij ging inkopen doen in de supermarkt; voor de deur was een plekje waar je je hond kon vastleggen, en daar heeft ze haar man doodleuk tussen de andere honden vastgebonden. (Lacht) Dát vond ik er wel over.»

Call of the wild

Die nacht laten we, moe maar voldaan, de zweterige disco’s achter ons. Christophe vergezelt mij naar het hotel, hij vindt het te gevaarlijk voor een vrouw alleen.

CHRISTOPHE «’s Nachts lopen in het dorp veel eenzame mannen rond, dikwijls in bendes van drie of vier. Ze gaan in de appartementen gluren of hopen dat ze mee worden uitgenodigd door een koppel om madam te verwennen terwijl meneer erop staat te kijken. Eén keer was ik met mijn vrouw en een Frans koppel naar ons appartement gegaan, en de volgende ochtend vonden we een man op ons terras, slapend voor het raam. Díé was rap weg hoor! (lacht) En bij onze buren, ook swingers, hing de terrasdeur op een ochtend vol vlekken. Dan weet je ook: de voyeur is langsgeweest!»

In de flatgebouwen zijn de meeste lichten gedoofd. De muziek van de discotheken achter ons sterft uit. Boven ons staat een heldere sterrenhemel, en de lucht is aangenaam koel. Stilte alom. Door het openstaande raam op de derde verdieping klinkt de langgerekte, extatische roep van een vrouw.