Rik Verheye en Ella Leyers over hun ideale lief: ‘Ja, ik val op blonde vrouwen. Vooral met opgestoken haren’

In een uitgebreid coververhaal bericht onderzoeksweekblad Dag Allemaal vandaag over de prille relatie tussen Ella Leyers en Rik Verheye. Stond die liefde al langer in de sterren geschreven? Zelf komen de twee geliefden in het artikel niet aan het woord, dus doken we eens enkeldiep ons archief in voor de ‘Tussen Hemel & Hel’-afleveringen van Ella en Rik. Wat verwachten zij van het leven en de liefde?

Rik Verheye in 2017: ‘Ik val op rustige vrouwen. Die maken het beest in mij los’

Wie op een willekeurige weekdag een terrasje op het Antwerpse Zuid betrekt, loopt kans dat hij in anderhalf uur tijd Bent Van Looy, Pedro Elias, Natalia Druyts, Matteo Simoni en William Boeva (in een wel érg grote auto) spot. Nog een geluk dat ook Rik Verheye van de partij is, wijlen Jay Vleugels zo u wil: enkel hij is vandaag onze interviewee.

Rik Verheye «Hier in Antwerpen-Zuid loopt het vol met bekende mensen, hè? Ergens nog een geluk, want ik word hier wat meer met rust gelaten dan elders. Man, heftig dat het soms is sinds ‘Call-boys’! Vaak is het wel plezierig, maar bij momenten is het ook gewoon vermoeiend. Het gebeurt weleens dat er een groepje grieten op me afkomt voor een selfie: altijd weer staat er dan zo’n lurk bij te kijken die pissig is dat de aandacht van zijn harem even niet naar hem gaat. En dan gaat dat van: ‘’t Schijnt dat jij bekend bent? Ja, ik ken je niet hoor, ik kijk enkel naar Amerikaanse series.’ De grap is dat ze nooit weten wat ze moeten antwoorden als je ze vervolgens vraagt naar wélke Amerikaanse series ze dan zoal kijken. ‘Euh… ‘Grey’s Anatomy’ en zo.’ Sure, gast!

»Maar al die aandacht werkt ook weleens in mijn voordeel. Zo stond ik eens in de file op de A12, tussen Brussel en Antwerpen, en werd ik door de politie aan de kant gezet. Ik dacht: ‘Ze zullen gezien hebben dat ik aan het rode licht met mijn iPhone aan het prullen was.’ Dus ik meteen: ‘Ja, sorry, ik weet het, ik had dat niet moeten doen.’ – ‘Maakt niet uit, kerel. Wij willen gewoon een selfie.’ (lacht)»

HUMO Ergeren de mensen rondom je zich ook weleens aan jou?

Verheye «Ja, ik kan nogal heftig en druk zijn. Vooral als ik met Matteo en de anderen samenzit: dan zijn we fameus in ons element. Fijn, maar wanneer er dan andere mensen bij komen zitten, zie je ze weleens denken: ‘Kalm aan, boys.’ Ah, daar heb je hem net, op zijn fietsje. (Steekt zijn duim op) ‘Hey, Theo!’»

Matteo Simoni (roept) « Interview?»

Verheye «Dennumo! Tussen Hemel en Hel!»

Simoni (gedecideerd) «Dat zijn altijd de beste artikels.»

HUMO Wat is voor jou de hemel op aarde?

Verheye «De hemel op aarde beleef ik nu. Ik heb een bende superfijne mensen om me heen. En laat ik er niet onnozel over doen: ik kom niks tekort. Ik heb ook het gevoel dat ik in een clubje zit waar ik me echt thuis voel. Toen ik in mijn Herman Teirlinck-jaren naar ‘In de gloria’ of ‘Het eiland’ keek, kon ik alleen maar hopen: ‘O, ik wil ook ooit zoiets doen!’ En plots gebeurt het dan daadwerkelijk, en klikt het ook op persoonlijk vlak met de Jakke (Jan Eelen, red.). En inmiddels werk ik onder de vleugels van Woestijnvis, een bedrijf waar ik me óók al geweldig goed thuis voel.»

HUMO Wat ben je daar nu aan het doen?

Verheye «Tot aan de opnames van het tweede seizoen van ‘Callboys’ zal ik vooral met enkele fictie-ideeën bezig zijn, dingen die ik met anderen schrijf. Maar meer kan en mag ik daar nog niet over zeggen.»

HUMO Hoe ziet jouw hel op aarde eruit?

Verheye «De hel op aarde zou ik beleven als mijn moeder er niet meer zou zijn. Ik heb een ongelooflijk goeie band met haar, wellicht ook omdat ik op mijn 7de mijn vader ben verloren – hij stierf aan alcoholisme.»

HUMO Nooit bang om in dezelfde val te trappen?

Verheye «Niet echt, nee. Sowieso heb ik een ingebouwde, onbewuste rem: ik heb nogal snel de neiging om me mottig te voelen als ik wat te veel drink. Dit gaat raar klinken, maar op zo’n momenten zie ik in een flash mijn moeder voorbijkomen. ‘Hola!’ denk ik dan. ‘Laat ik toch maar een watertje drinken.’»

HUMO Eet je graag?

Verheye «Ja, ik ben echt een bon vivant. Ik jog regelmatig en ik ga ook fitnessen, maar mijn grootste training is nog het constant intrekken van mijn buikje (lacht). Maar ik barbecue graag, jong! Echt waar, ik zou dat de hele dag lang kunnen doen. En tapa’s: o ja! Qua eten ben ik wel nogal conservatief: ik kies altijd wat ik al ken. Dat zal mijn West-Vlaams kantje zijn, vermoed ik: angst voor het nieuwe. Vroeger, toen ik nog in Knokke woonde, bestelde ik altijd hetzelfde op restaurant: garnaalkroketten, côte à l’os en een dame blanche. Zalig! Tegenwoordig ga ik dat nog weleens eten, alleen is de dame blanche nu een Irish coffee geworden.

»Ik heb trouwens ooit eens hond gegeten in Vietnam, zonder dat ik het wist, weliswaar. Toen ik twee dagen later nog eens langs dat eetstandje passeerde, riep de kok me toe: ‘Hey, you like the doggie!’ Mijn lief en ik zaten aan de overkant op hotel, dus ik dacht: ‘Shit, die mens heeft ons vannacht bezig gezien.’ Niks van: hij had het wel degelijk over hondenvlees.»

HUMO Hoe ziet jouw artistieke zenit eruit?

Verheye «In het algemeen hou ik meer van ambachtelijke dan van conceptuele kunst.

»Op Herman Teirlinck kregen we kunstgeschiedenis van Kurt Van Eeghem, en hij deed iets heel bijzonders: in plaats van gewoon les te geven, nam hij ons mee op bezoek bij bekende kunstenaars. De eerste in de rij – ik ga het nooit vergeten – was Luc Tuymans. Hij werkte in een atelier ergens achter het station van Antwerpen, en in die witte, steriele ruimte stond een gigantische ton vol met peuken. Het leek wel een sketch: toen we binnenkwamen, was-ie al aan het roken, en de hele tijd dat we er waren, is-ie blijven doorpaffen. Een aansteker had hij niet, dus hij was constant aan het overtoepen: was zijn ene sigaret bijna op, dan stak-ie er een andere mee aan. Erg ontnuchterend, vond ik, net als zijn Echt Antwaarpse betoog: ‘Ik lig in maainen hotelkamer in Tokkio, en ik zien ne schoewene lichtinval. Ik pak ne fotto met maainen iPhone en ik stuurikkik dieje deur naar de Sing Yong Táng’. Dat was dan één of andere Chinees die voor hem werkte, en die die foto groot uitprintte, zodat de beroemde kunstenaar het later exact kon overschilderen. Ik had echt het gevoel: dit is hier een fabriek.

»De week erop gingen we naar het atelier van Sam Dillemans, waar het wel een kraakpand leek: het lag er vól met schilderijen, en in het midden stond dan die woest ogende figuur, de belichaming van de romantische kunstenaar. Die mens leefde vier of vijf nachten per week in dat atelier – hij sliep op een matras op de grond, half onder de klodders verf – en in het weekend ging hij naar zijn vriendin. Ik dacht: ‘Hmm. Ik heb precies toch meer met zo’n Sam Dillemans dan met een Tuymans’. Al apprecieer ik die mens zijn werk enorm.»

HUMO Wat bezorgt je geestelijk genot?

Verheye «Doen wat ik nu doe: verhalen verzinnen, dialogen uitschrijven. Jezelf afbeulen totdat je helemaal kapot bent, even later met een kop vol houtschilfers in de file staan voor de Craeybeckxtunnel, een goeie plaat opzetten en denken: ‘Fok ja, goed gewerkt vandaag!’.»

HUMO Welke plaat mag dat zijn?

Verheye «Onlangs heb ik heel hard met mezelf moeten lachen, omdat ik me ineens realiseerde dat ik al een halfuur in de auto aan het shaken was op de meest schrale plaat die je je kunt voorstellen: ‘El mismo sol’ van Álvaro Soler, een soortement Enrique Iglesias van den Aldi. Pas op, ik hou ook van muziek die écht goed is (lacht). Op dit moment ben ik heel veel naar Warhaus aan het luisteren, en naar Goose, en ook naar de Compact Disk Dummies. Allemaal West-Vlamingen, hè? Je kent dat nummer wel van Sting, ‘Englishman in New York’: zo voel ik me heel vaak als West-Vlaming die in Antwerpen woont, en dat heeft mijn chauvinisme behoorlijk versterkt.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Verheye (grijnst) «Je weet wat ik ga zeggen, hè?»

HUMO Ik denk het wel, ja. Misschien moeten we dan maar meteen overgaan naar je favoriete onenightstand?

Verheye «Wil je echt een naam hebben?»

HUMO Ik wil echt een naam hebben.

Verheye «Ik heb haar deze week nog gezien, maar ik vind het een beetje raar om haar te vernoemen, want ze is zwanger. Maar euh… ik vind haar wel een onwaarschijnlijk mooie vrouw. Heel naturel ook, en daar hou ik wel van. Ik heb een hekel aan bimbo’s.»

HUMO Een naam, Rik.

Verheye «Dina Tersago (lachje). Ik zat met haar in ‘De club’, en ik dacht: ‘Gadverdimme, zeg!’ Man, ik vond dat ze er gewéldig uitzag. Net zoals haar fijne man, die vlak naast haar stond. Ah, en weet je wie ik ook altijd geweldig aantrekkelijk heb gevonden? Scarlett Johansson.»

HUMO Er tekent zich een patroon af.

Verheye «Blonde vrouwen, bedoel je? Ja, of goed geblondeerd. Sowieso vrouwen met opgestoken haren. Vroeger viel ik op van die palmbomen à la Pebbles uit ‘The Flintstones’ – ik droomde er weleens van dat ik Bamm-Bamm was, haar vriendje (lacht). En Jessica Alba, daar was ik ook helemaal zot van. Ik val op meisjesachtige vrouwen, vrouwen met een lief gezichtje. En ze moeten ook iets rustigs hebben, omdat ik zelf niet rustig ben. Ja meneer: dan komt het beest in mij helemaal los!»

Ella Leyers in 2013: ‘De Michael Ballacken van deze wereld hoeven mij geen twee keer te vragen’

Graag hadden wij u in deze inleiding vermaakt met enig poëtisch gemijmer over haar prachtige blauwe ogen, haar lange, goudblonde haren en haar lach ‘als een klaterende waterval’, maar we hebben zo het gevoel dat we u meer van dienst zijn met een antwoord op de vraag ‘Waar kénnen wij Ella Leyers toch ook weer van?’

Welaan: Ella Leyers (24), tweede van vier dochters uit het huwelijk van Jan Leyers en Anne Meunier, speelde tussen 2003 en 2006 het personage van Saartje Dubois in ‘FC De kampioenen’, en vormde met haar oudere zus Dorien een opgemerkt (want behoorlijk vrijpostig) interviewduo in ‘Eurosong 2006’, de editie die werd gewonnen door Kniezwengel Kate. De reden waarom u Ella een tijdlang op het scherm heeft moeten missen, is eenvoudig: van 2007 tot 2011 woonde ze in New York, waar ze een acteeropleiding volgde aan de American Academy of Dramatic Arts. Die studie heeft haar duidelijk geen windeieren gelegd.

Ella Leyers «Ik ben nu twee jaar terug in België – met een vriendin deel ik een appartement in het centrum van Antwerpen – en sinds juni vorig jaar ben ik eigenlijk constant aan het acteren. Ik speel de hoofdrol in de doktersreeks ‘Binnenstebuiten’, die op dit moment op vtm loopt, en ik heb een bijrol in ‘Zuidflank’, een serie over een Limburgse familievete, die in de herfst zal worden uitgezonden. En verder zit ik midden in de opnames van twee films: ‘Het vonnis’ van Jan Verheyen en ‘Halfweg’ van Geoffrey Enthoven – vanmorgen stond ik nog op de set.»

HUMO Heb je met zo’n drukke agenda nog wel tijd om er deze zomer even tussenuit te knijpen?

Leyers «Toch wel: in augustus ga ik met een goeie vriend op vakantie naar Sardinië. Ik ben al vaak in Italië geweest, en ik vind het daar altijd de max: de mensen, de natuur, het eten... Enfin, alle clichés over Italië (lacht). Het wordt m’n eerste keer Sardinië, maar ik heb me laten vertellen dat ze er prachtige stranden hebben.»

HUMO Ik kan me zo voorstellen dat jij erg populair bent bij de Italiaanse mannen: lang, blond, blauwe ogen.

Leyers «Dat is wel zo, ja. En die Italianen laten ook geen gelegenheid onbenut om vleiende opmerkingen te maken. Maar bon, ik weet niet of dat per se aan mij ligt. Mijn zussen zien er compleet anders uit, maar in Italië hebben we allevier evenveel touche. Ik denk dat Italiaanse mannen vallen op meisjes in het algemeen.»

HUMO Op welk type mannen val jij? Of om je maar gelijk de Vraag der Vragen voor te leggen: wie is je favoriete onenightstand?

Leyers «Wel, laten we zeggen dat de Geert Van Rampelber­gen van deze wereld het mij geen twee keer zouden moeten vragen. Net zomin als de Tom Waesen en de Michael Ballacken.»

HUMO De Michael Ballacken?

Leyers «Ja! (lacht) Dat zweterige, donkere haar van hem met die blanke huid eronder, en dan die mooie ogen – een héél aantrekkelijke man, vind ik. Nu, omdat ik wist dat deze vraag ging komen heb ik hem gisteren nog eens gegoogeld, en op foto’s ziet hij er toch minder goed uit dan tijdens een wedstrijd. Heel jammer dus dat hij gestopt is met voetballen: nu vind ik hem maar de helft zo aantrekkelijk meer.»

HUMO Tijdens de fotoshoot heb ik je ook iets over Wesley Sneijder horen zeggen. Die voetbalt wel nog.

Leyers «Ik denk niet dat ik ooit een interessant gesprek met hem zou kunnen voeren, laat staan dat ik met ‘m zou willen trouwen, maar ik vind Wes ley Sneijder wel een catch. Hij heeft vooral een mooi gezicht, vind ik. Al is hij me wel wat klein. En volgens mij is het ook een echte John (lacht). ’t Lijkt me zo het type dat na een avondje in de discotheek niet vies is van een klein vechtpartijtje. En in de auto zet hij ongetwijfeld steevast van die boenkaboenkmuziek op. Ik háát boenkaboenkmuziek.»

HUMO Wat vind jij wel goeie muziek?

Leyers «Led Zeppelin, Rory Gallagher, Van Morrison, Stevie Wonder, Paul Simon. ‘Ouwepattenmuziek’, volgens mijn ex-lief, maar daar ben ik het niet mee eens. Ooit heb ik hem eens ‘Beast of Burden’ van de Stones laten horen: ‘Luister hier maar eens naar, en zeg dan nog eens dat het ouwepattenmuziek is’. ‘Hmmm, nee,’ ging het al na een halve minuut op verveelde toon, ‘dit doet me echt niks’. Ik dacht: ‘Man, jij bent dood vanbinnen.’»

HUMO Waarna je hem uiteraard meteen hebt gedumpt?

Leyers (lacht) «Dat nu ook weer niet.»

HUMO Hoe ken jij al die ‘ouwepattenmuziek’ eigenlijk? Via je vader?

Leyers (knikt) «Op m’n veertiende wilde ik keicool doen door een oude platenspeler van de zolder te halen en op mijn kamer te zetten. En daarna ben ik zo wat platen gaan zoeken in de collectie van mijn pa.»

HUMO Wat vind je van zijn eigen groep, Soulsister?

Leyers «Goed. Heel goed zelfs, ik ben er tamelijk zot van. Wat ik soms ook weleens stom vind, want je kunt het maar moeilijk opzetten wanneer er mensen bijzijn: dat zou nogal lullig overkomen. Meestal luister ik er dus naar wanneer ik op de fiets zit. Ik ken heel hun back catalogue vanbuiten, maar mijn favoriete nummers zijn eigenlijk niet zo bekend: ‘Crush’ en ‘Get It Together’.»

HUMO Weet je welk liedje ik nu al de hele dag in mijn hoofd heb? ’t Is niet van Soulsister, maar het heeft wel met jou te maken.

Leyers «Met mij?»

HUMO Yep.

Leyers «Ah, is het ‘Ella elle l’a’ van France Gall?»

HUMO Correct.

Leyers «Wist je dat ik naar dat nummer vernoemd ben? Toen mijn ma hoogzwanger was, hoorde ze dat liedje eens op de radio tijdens het strijken. Op een gegeven moment komt ons vader binnen, en ze zegt: ‘Zeg, wat vind jij van de naam Ella?’ Waarop hij: ‘Dát is het!’ Ze wisten dat ik een meisje ging worden, hè.»

HUMO Vierentwintig jaar later ben jij goed op weg om een echte BV te worden. Een droom die uitkomt?

Leyers «Nee. Integendeel zelfs, ik voel me er eerder ongemakkelijk bij. Een paar dagen geleden zat ik op de tram en een meisje sprak me aan: ‘Komt gij op tv?’ Eigenlijk een heel clevere openingsvraag, want in feite werd ik gedwongen om meteen al ja te zeggen. Toen ze me daarop vroeg of ze een foto van me mocht maken voor haar zus, heb ik dus ook maar ja gezegd, al vond ik het supergênant tegenover de andere mensen op die tram. Het probleem is: als je weigert, dan vinden mensen je arrogant. Ik heb dat vroeger vaak genoeg over mijn papa horen zeggen, waardoor ik dat tot op zekere hoogte wil vermijden. Het gevolg is dat ik in zulke situaties nogal raar begin te doen.»

HUMO Wat is voor jou de hel op aarde?

Leyers «Om het in het Engels te zeggen: being outnumbered by stupid people. Laatst was ik in een parfumerie, en ze gaven daar een korting van twintig procent op bepaalde parfums. Ik koos dus een flesje uit, en aan de kassa checkte ik of ze die korting wel correct doorvoerden. Dat bleek niet het geval, dus ik wees het meisje achter de kassa erop dat ze een fout maakte. Waarop zij: ‘Da is niet waar’. Ik zeg: ‘Jawel, tel zelf maar uit. Twintig procent van dat bedrag afhalen, en je houdt zo veel over.’ – ‘Da is echt niet waar.’ Ze heeft er dan haar collega’s bijgehaald, en die begonnen me letterlijk in mijn gezicht uit te lachen. Echt waar, hè? Terwijl ik wel degelijk gelijk had. Ik zeg: ‘Mannen, laat die korting maar zo, I don’t care’. Ik had geen zin om daar een scène te maken. Sometimes it’s just not worth it, you know?»

HUMO I know.

Leyers «Ja, sorry, na al die jaren in New York voel ik me soms wel een soort Astrid Bryan: ik doorspek mijn Nederlands constant met Engelse woorden en uitdrukkingen. Soms zeg ik zelfs zoiets als ‘Leg dat maar op de boekenschelf’ (lacht).»

HUMO Speaking of which: lees je graag?

Leyers «Heel graag, al kom ik er de laatste tijd niet zo veel meer toe. Maar weet je wat ik soms leuk vind? Geen zin hebben om aan een boek te beginnen, het toch doen, en dan blij verrast worden. Zo was ik vroeger bang om aan Hemingway te beginnen, omdat hij me een Echte Schrijver leek, zo eentje die Grote Literatuur bedrijft. Maar toen ben ik dus eens in één van zijn boeken begonnen en dacht ik: ‘Hee, dit is eigenlijk écht tof.’ ’t Is misschien wel tachtig jaar oud, maar het gaat óók over zuipen en over wijven en over schrijvers die in plaats van te schrijven pastis zitten te drinken in de zon.»

HUMO Gebeurt je ook wel eens het omgekeerde? Dat een boek waarvan je veel verwacht had, helemaal niks blijkt?

Leyers « Welja, ik ben zo eens begonnen in ‘Broere’ van Bart Moeyaert, en dat kon ik echt niet aan. Er komt zo’n passage in voor waarin hij als kind onder tafel zit, en de letters ‘proeft’ van de mensen die aan die tafel zitten te praten. En dan gaat het zo van: ‘En de o klinkt bol en zalig en warm, en de e is blauw en mooi en smaakt naar het heelal’ of iets in die geest. Dat gewild artistiekerige, ik ben daar te nuchter voor, geloof ik.

»Zo heb ik ook een hekel aan van die iets te kunstige mensen die je wel eens op vernissages of in theatercafés tegenkomt, ik weet niet of je het type kent. Onlangs nog ging ik na een toneelvoorstelling iets drinken met een paar mensen, en er was daar iemand die met zo’n opgeschroefd, bijna Hollands accent stond te oreren: ‘Oh, die zin over de drrraaiende kolk der liefde, die vond ik zo prrrachtig! De woordkeus, en de schítterende nuances!’. ‘Man,’ denk ik dan, ‘hebben wij wel hetzelfde stuk gezien?’»

HUMO Zoals je het nu zegt, stel ik me er een oudere heer met een foulard bij voor.

Leyers (lacht) «Je hebt evengoed jonge gasten die zo zijn, hoor. Van die acteurrrs die van Herman Teirlinck komen, en dan met een sigaret en een zonnebril op het terras van de Duifkens of de Pallieter (bekende Antwerpse theatercafés, red.) gaan zitten Dat discussiëren over de Vergankelijkheid van het Bestaan, of iets van die orde. En als je ze dan vraagt ‘En, wat doe jij eigenlijk?’ dan antwoorden ze: ‘O, ik ben vooral veel aan het lezen.’ (lacht)

»Kijk, ik ben een actrice, en ik doe mijn job graag en met veel overgave. Maar ik voel me eerder een entertainer dan een kunstenaar. Ik leer mijn tekst vanbuiten en probeer ‘m goed te brengen, en als mensen er van genieten: fijn. Maar grote kunst? Nee. Picasso: dát is grote kunst.»

HUMO Wat is voor jou de hemel op aarde?

Leyers «Wat ik altijd weer geweldig vind, is dat gevoel van voldoening na een drukke dag waarin alles gelukt is. Neem nu vandaag: om zeven uur moest ik op de filmset zijn, waarna ik heb gedraaid tot één uur. Daarna ging ik naar de studio van Diego (Franssens, red.) voor de fotoshoot – ik had een lift gekregen van iemand op de set – en na de foto’s kwam jij op de proppen om dit interview met mij te doen. Straks heb ik nog één afspraak, en dan zit het er op voor vandaag. Wanneer ik dan eindelijk thuiskom, zal ik waarschijnlijk doodmoe zijn, maar ik zal wel denken: opdracht volbracht. Daar kan ik dus echt gelukkig van worden.»

HUMO Ben jij ook wel eens minder gelukkig met het leven?

Leyers «Niet vaak, maar het gebeurt. Meestal is dat ’s avonds: plots word ik zonder aanwijsbare reden overvallen door een slecht gevoel, en zit ik een halfuur te wenen. Op zo’n momenten moet ik echt tegen mezelf zeggen: ‘Leyers, serieus, wat is nu eigenlijk het probleem? Je bent gezond, je hebt een job, met je familie gaat het goed, je woont in een tof appartement...’ Meestal gaat het dan wel beter. Maar ’t is precies zoals Peter Van den Eede zegt in dat toneelstuk van Compagnie De Koe, ‘De wederopbouw van het Westen’: ‘Ik ben zó goed gezind dat het elk moment kan omslaan.’ (lacht) Wel, dat gevoel herken ik dus. Maar mijn dipjes zijn nooit existentieel; fundamenteel sta ik heel positief en enthousiast in het leven.»

HUMO Kun jij troost vinden in eten?

Leyers «Ik eet wel graag, ja. Maar wil jij nu een bruggetje slaan naar de vraag ‘Wat is je culinaire top?’ (lacht)»

HUMO Ja.

Leyers «Dit gaat heel stom klinken, maar weet je wat ik echt het lekkerste vind dat er is? Na een barbecue een stukje stokbrood nemen, en er dan alle vleeskruimels, restjes van sauzen en sap van tomaten en komkommers op mijn bord mee opdeppen. Het zal vast niet culinair verantwoord zijn, maar ik kan daar intens van genieten.»

HUMO Wat is voor jou het hoogste lichamelijke genot?

Leyers «Ik vind het geweldig om na het eten op de zetel te ploffen en in slaap te vallen bij ‘Het journaal’. Vooral het moment waarop je bijna slaapt maar nog net beseft dát je in slaap aan het vallen bent, vind ik hemels. En wat ik echt helemáál het summum vind, is wanneer iemand op dat moment héél traag over de binnenkant van je onderarm streelt.»

HUMO Een vriendje?

Leyers «Dat mag een vriendje zijn, ja. Of mijn zus.»

HUMO Ben jij eigenlijk bezet, Ella? Onze vrijgezelle mannelijke lezers vragen zich dat luidop af.

Leyers «Móét ik dat vertellen?»

HUMO Nee. Maar die vrijgezelle mannelijke lezers zouden het wel appreciëren.

Leyers (lacht) « Hmm... Zet daar anders maar (samenzweerderig lachje) bij. Duidelijk genoeg?»