Stijn Meuris: ‘Twee dagen nadat Lidia uit die kliniek ontslagen was, slaagde haar zelfmoordpoging wel. Ze was 26’

Op de doemdagklok is het twee en een halve minuut voor twaalf. In Kortrijk, op een donderdagavond in januari, is het dan weer twintig over acht. De Concertstudio aldaar, 230 zitplaatsen, is aardig volgelopen. Die man gaat hardop na of het lichaam van de huidige minister van Financiën in de kofferbak van zijn auto past. Boosheid lijkt zijn natuurlijke staat; hij is tot in het merg teleurgesteld in de Vlaamse en Belgische politiek, hij pikt het niet meer en is daardoor tot alles bereid. Voor hij een eind maakt aan de excellentie in zijn kofferbak, zal hij gedurende anderhalf uur bevlogen tekeergaan tegen waardigheidsbekleders als Pieter De Crem, Joke Schauvliege, wijlen Steve Stevaert, Maggie De Block, Marie-Christine Marghem, John Crombez en Philippe De Backer. ‘Tirade’ is het juiste woord.

De volgende ochtend – het is nog steeds twee en een halve minuut voor twaalf op de doemdagklok – zit ik in Gent tegenover de man die sprekend op Stijn Meuris lijkt, omdat hij in oorsprong en in wezen Stijn Meuris ís. Alles wat hij de afgelopen tijd heeft gemaakt, grijpt als tandraderen in elkaar. Op ‘Vigilant’, de nieuwe plaat van zijn band Meuris, staan enkele songs in de geest van ‘Tirade’, en de betonblokken, de zogeheten new jerseys, waarover hij een filmpje heeft gemaakt voor ‘4x7’ op Canvas, spelen een rol in de theatrale liquidatie van de minister van Financiën.

Stijn Meuris (52) durft van alles aan, in allerlei disciplines, maar wat is hij volgens zijn inschatting nog het meest?

STIJN MEURIS «Sinds ‘Tirade’ heb ik voor het eerst in mijn leven het gevoel dat ik artiest ben. Ondanks al mijn uiteenlopende projecten ben ik altijd blijven denken: ‘Anderen kunnen het veel beter. Ik ben niet echt een zanger, en misschien ook geen tekstschrijver.’ ‘Artiest’ blijft een moeilijk begrip: er kleeft in mijn geval ook gêne aan, maar daar wil ik niet langer flauw over doen. Ik ben een aantal mapjes die onder de noemer ‘artiest’ in dezelfde la liggen. Ik heb ook altijd jobs gecombineerd. Na een optreden van Noordkaap primeerde altijd het gevoel: ‘Morgen om negen uur weer gaan werken.’ En dat was ook zo, want ik was toen journalist bij Het Belang Van Limburg.»

HUMO Noordkaap voelde, hoe vaak je ook optrad met die band, dus meer als een hobby aan dan als je beroep.

MEURIS «Het woord ‘hobby’ heb ik altijd vermeden, maar laat ik zeggen dat mijn bezigheden me wel tot een mentale spreidstand dwongen. Keer op keer moest ik schakelen in mijn hoofd: zwetend en vol adrenaline stapte ik ergens in Vlaanderen of Nederland van het podium en even later, in het bestelbusje naar huis, begon ik voor de krant het interview voor te bereiden dat me ’s ochtends te wachten stond. En intussen zal ik me toen ook al wel hebben afgevraagd: ‘Wat ben ik nu? En wanneer zal ik datgene wat ik ben eerlijk bij z’n naam kunnen noemen?’»

HUMO ‘Artiest’ dan maar.

MEURIS «Dat woord zit me nog altijd niet lekker. Ik denk dat ik een renaissancemens ben, of klinkt dat wat duur? Als tiener week ik al af van het traject dat men me voorhield. Het woord ‘carrière’ heeft me altijd al beklemd. De ene dag doe ik vocaal, begeleid door luide muziek, een stervend varken na op het podium, de volgende dag geef ik een lezing over sterrenkunde, de dag erna speel ik ‘Tirade’ en tussendoor schrijf ik columns, geef ik opinies of bedenk ik een tv-programma. En daarna ben ik in mijn tuin met een kruiwagen in de weer, wat ik óók leuk vind.»

HUMO Je durft verschillende disciplines aan, maar twijfel je ook weleens aan je talent?

MEURIS «Vandaar juist mijn gêne. Maar ik vind dat ik stilaan moet weten wat ik kan. Ik weet dat ik geen zanger ben, maar een performer. En ik weet ondertussen wel dat ik een songtekst kan schrijven. Een gevoelig punt is dat ik geen muzikant ben. Ik heb het er vaak over met de leden van mijn band, en die zeggen dan: ‘Je bent wel een muzikant, maar je speelt geen instrument.’ Voor mij is dat een wezenlijk verschil, voor hen niet.»

HUMO In ‘Tirade’ noem je jezelf langs je neus weg ‘een ADHD’er en een halve autist’.

MEURIS «Ik ben geen autist, en ‘een halve autist’ kun je niet zijn. Ik heb dat er gisteravond uitgeflapt. Maar goed, als ik het over autisme heb, bedoel ik dat figuurlijk: ik kan me enorm verliezen in een bepaalde interesse. Ik heb thuis zo’n 1.500 maandbladen over vliegtuigen tussen 1920 en 1970. En ik heb ongeveer 700 dure bladen over de scheepsbouw van weleer. Mijn vriendin denkt dat die verzamelingen met mijn hang naar vroeger te maken hebben. Dat klopt niet helemaal, want ik ben geen pijproker die met een plaid over z’n knieën voor de open haard zit te mijmeren over hoe het ooit was. Maar ik heb wel heimwee naar een soort eenvoud, die ik in die oude vliegtuigen en schepen meen te zien. Dat zal wel een illusie zijn, maar je moet je toch ergens aan vastklampen. Ik ben nog altijd op de hoogte van wat er in de popmuziek gaande is, maar als het erop aankomt, grijp ik terug naar grootheden als Van Morrison, Nick Cave of Morrissey.»

HUMO Wanneer is ADHD voor het eerst bij je vastgesteld?

MEURIS «Ik had het wellicht al als kind, maar pas vier jaar geleden is het gediagnosticeerd. Voor alle duidelijkheid: ’t is geen ziekte, hè.»

HUMO Maar ook geen levenshouding.

MEURIS «Neen, maar ik ga nooit zeggen dat het een tragedie is. Ik heb zelfs de indruk dat ADHD ervoor heeft gezorgd dat ik doe wat ik doe. Door ADHD ben ik bijvoorbeeld ongeschikt als lokettist, en in een kantoortuin moet je me ook niet neerpoten, want anders zou ik zowel mijn collega’s als mezelf gek maken.»

HUMO Neem je medicatie?

MEURIS «Ja. Rilatine had geen effect op mij, zelfs niet in de hoogste dosis. Ik neem Concerta, een middel dat mijn concentratievermogen verhoogt.»

HUMO Ik vermoed dat jij in een gezelschap erg aanwezig bent.

MEURIS «‘Vermoedt hij’ (lacht). Ik ben me daar niet van bewust, dat is mijn probleem. Ik wil aldoor verhalen vertellen en soms kom ik in een groep mensen terecht die daar geen behoefte aan hebben, of bij wie het ongepast is. Maar ik doe het toch, omdat ik niet kan verdragen dat er niets gebeurt. De subtiele code die aangeeft dat ik maar beter m’n mond kan houden, heb ik niet altijd door.»

De deugd domheid

HUMO Even terug naar ‘Tirade’. Je hebt voorspeld dat je last zou krijgen met die monoloog. Is het al zover?

MEURIS «Niet in juridische zin, gelukkig. Het algemene sfeertje op de sociale media is intussen: ‘Go get him!’, en daar hou ik geen fijn gevoel aan over. Kijk, veertien zalen lopen vol voor ‘Tirade’. Dat programma zal dus in een behoefte voorzien. Daar ben ik nog het meest van geschrokken, want mijn opzet was zeer bescheiden. ‘Tirade’ was als experiment bedoeld, en dat is het nog steeds, maar ik heb er al twee keer mee in de Roma gestaan, en één keer in de AB, toch niet de kleinste zalen. Ik heb me wel al afgevraagd: ‘Waarom moet ík dit doen? Ik ben 52! Waarom staat er niemand van 26 op die de klus klaart?’ Ik besef dat dat een ouwelijke opmerking is, maar evengoed is het een terechte vraag. Waar zit nu de 26-jarige die de krant leest en zich afvraagt: ‘Wat is er aan de hand, man? Zo kan het toch niet verder?’»

HUMO De bottomline van ‘Tirade’ is: de Belgische politiek, zoals die door de huidige regering bedreven wordt, deugt van geen kanten. Zeggen populisten en hun aanhangers niet grosso modo hetzelfde?

MEURIS «’t Is een wankel evenwicht. Ik besef elke dag dat ik me wel taalvaardiger uitdruk dan iemand die iets op hln.be zwiert, maar dat we toch ook punten van overeenkomst vertonen. Dat wil ik eigenlijk niet, want ik wil beschaafd blijven, maar ik kan niet anders dan vaststellen dat het in se nobele beroep van politicus naar een zorgwekkende graad van idiotie is afgedreven.»

HUMO De thematiek van ‘Tirade’ is de jongste tijd een beetje ondergesneeuwd door wat die vervloekte Trump zoal aanricht, hè?

MEURIS «O, ja. Donald Trump lijkt de hufterigheid waartegen ik in ‘Tirade’ tekeerga, te legitimeren door ze als een kwaliteit voor te stellen. Na de eerste speech van Trump zei de voorzitter van Vlaams Belang: ‘Dat was ónze toespraak.’ Die was dus trots op een volstrekte klotespeech! Wauw! We betreden een nieuwe wereld waarin domheid en brutaliteit deugden zijn. En het erge is dat daar geen satire tegen opgewassen is, want die loopt van Trump af als water van een eend. Ik zou op dit ogenblik niet graag een Amerikaanse stand-upcomedian zijn, nu alles van Trump al geparodieerd is: zijn uiterlijk, zijn spreektrant, zijn beperkte woordenschat. Wat nu?»

HUMO Wat moet het optimale effect van ‘Tirade’ zijn?

MEURIS «Voor mij is het een ventiel, een uitlaatklep. Ik zit natuurlijk niet te hopen dat er één of andere politieke beweging uit ‘Tirade’ zal ontstaan, want dat soort autoriteit heb ik niet. En wil ik ook niet. Maar ik hoop wel dat de mensen die ‘Tirade’ hebben gezien – dat zijn er intussen al veel – elkaar ergens vinden. En dat ze beseffen: ‘Wij zijn niet individueel boos, we zijn het blijkbaar met velen tegelijk.’ Kijk, ik ben niet het type van de rebel die met kasseien gooit. Ik ben ook niet pro kasseien gooiende vakbondsmilitanten – er is zelfs een zekere afstand tussen mij en het syndicalisme, wat wellicht vreemd is voor iemand die toch links georiënteerd is. Ik hoop altijd weer dat het gezond verstand ook in barre omstandigheden zegeviert.»

HUMO Wat links georiënteerd betreft: in ‘Tirade’ noem je jezelf een ‘ex-linkse artiest’.

MEURIS «Ik ben mijn politieke kleur kwijt, ja. Maar ik weet dat ik diep in mijn hart nog altijd links ben. ’t Is te zeggen: als ik met de kop op het hakblok moet kiezen, dan opteer ik voor links, maar ik word niet vrolijk van wat ik vandaag ter linkerzijde zie. Links zegt: ‘We zijn collectief verrechtst en daar kunnen wij niet tegenop.’ Wat een ongelofelijke bullshit! Als je in deze tijd als oppositie niet de slagkracht vindt om op z’n minst íéts te veroorzaken, hoe slecht ben je dan niet bezig?»

HUMO Ik moet nu aan ‘Oud links’ denken, een nummer op ‘Vigilant’, waarin je het hebt over linkse arrivés.

Meuris «Een song die je letterlijk mag nemen: ik heb beschreven wat ik op een zonnige dag op een terras aan de Dageraadplaats in Antwerpen heb gezien. Voor één keertje zat ik daar niet obsessioneel kranten en weekbladen te lezen. Ik keek om me heen en registreerde enkele vertegenwoordigers van oud links: geen geitenwollensokkentypes, maar hippe en chique oudere vrouwen die uit liefhebberij misschien wel wijn verbouwen in Toscane. Maar het brugje in dat nummer is belangrijk: ‘Ik herken mezelf in hen / als iemand die met moeite went / aan wat rechts is / en wat nog rest van links’.»

HUMO Kaviaarsocialisten heetten ze vroeger.

MEURIS «Dat begrip is in hun kringen uiteraard taboe, maar ik vind het nog steeds valabel. Het zijn díé gasten die er maar niet in slagen om een geloofwaardige tegenbeweging op gang te brengen. Het volstaat niet meer om in een hippe Antwerpse buurt een affiche aan je raam te hangen waarop staat waar je voor of tegen bent. Pas op, ik heb bijna medelijden met oud links, want valt er nog wel op te tornen tegen rechts? Bovendien zou ik ze de kost niet willen geven, al die mensen die links beweren te zijn en stiekem op de N-VA stemmen. En ik ben er zeker van dat sommigen mij op grond van ‘Oud links’ van rechtse sympathieën zullen verdenken.»

HUMO Uit wat voor nest kom je, politiek gezien?

MEURIS «Mijn ouders waren socialisten, zonder militant te zijn. Mijn moeder was arbeidster in een sigarenfabriekje in Valkenswaard en daarna heeft ze als caissière bij Delhaize gewerkt. Mijn vader was vanaf zijn 14de een arbeider, een tandwieldraaier. Hij heeft zich opgewerkt en zat uiteindelijk in de directieraad van een bedrijf in Eindhoven, maar hij bleef rood stemmen. De verontwaardiging over corruptie en onrecht zat hem bijna medisch aantoonbaar in het bloed, en dat vermogen tot verontwaardiging heb ik van hem geërfd.»

Leven na Lidia

HUMO ‘Tirade’ is ook een Hall of Shame.

MEURIS «Een beperkte Hall of Shame: Theo Francken komt er bijvoorbeeld al niet in voor.»

HUMO Wijlen Steve Stevaert dan weer wel. Als ik het goed heb, was je met hem bevriend.

MEURIS «We waren goede kennissen. In het licht van de tragische gebeurtenissen denk ik dat niemand nog goed weet of hij nu een vriend of geen vriend was van Steve. Ik twijfel er geen seconde aan dat Steve, die eigenlijk Robert heette, in zijn beginjaren heel oprecht was. En transparant. En goed. Kortom, een toppoliticus. Maar er is iets met hem gebeurd, iets wat ik niet kan bewijzen, maar het lijkt op hybris uit de Griekse tragedies, overmoed.»

HUMO ‘Macht corrumpeert en absolute macht corrumpeert absoluut,’ zei Lord Acton ooit langs zijn neus weg.

MEURIS «Erg toepasselijk op Steve. In Limburg was zijn macht op een bepaald moment absoluut: zelfs zelfverklaarde Vlaams Blokkers gingen op hem stemmen. Ik heb afgehaakt toen ik begon te voelen dat hij niet meer ‘van de mensen’ was. Hij zwaaide nog wel naar Jan en alleman als hij door Hasselt fietste, maar hij was veranderd, volgens mij onder invloed van zijn entourage. Er hing hem een rechtszaak wegens aanranding boven het hoofd, die voor het eerst in zijn leven over zijn persoon ging. Alle andere rechtszaken waarbij hij betrokken was, gingen over financiële belangen, bemoeienissen en constructies. Ik besef altijd weer dat Steve Stevaert explosieve gespreksstof is. Het woord ‘omerta’ komt in me op – niet toevallig een song op onze vorige cd.

»Het is vreselijk dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Ik was er enorm door geschokt, temeer omdat Lidia, mijn vriendin, in 2003 ook zelfmoord heeft gepleegd. »

HUMO Wat blijft er na veertien jaar over van zo’n verschrikkelijke gebeurtenis?

MEURIS «Ik woon nog in hetzelfde huis, en ik woon daar graag. Maar sindsdien ben ik nog nooit in mijn auto gestapt zonder even naar de exacte plek in de garage te kijken waar het gebeurd is.

»Ik wist dat ze als tiener aan een ernstige vorm van borderline had geleden. Ze sprak er openlijk over, maar ze zei dat het ‘iets van vroeger’ was, iets dat ze overwonnen had. Op een bepaald moment werd ze ontslagen op haar werk. Ik dacht: ‘Te gek! Enkele weken niksen en dan weer iets anders!’ Een typische ADHD-reactie wellicht. Maar zij leek dat ontslag maar niet te kunnen verkroppen. Haar twee zussen waarschuwden me, bijna tot mijn verbazing, want ik had altijd gedacht dat borderline nu ook weer niet zó erg was. Zij herinnerden zich wat de psychiater van Lidia destijds had gezegd: ‘Borderline verdwijnt nooit volledig. Bij een ingrijpende gebeurtenis kan het zó terugkomen.’ Enkele weken later deed ze een eerste zelfmoordpoging. Zeer onvoorspelbaar: alsof iemand rustig met je zit te praten op een terras, ineens opstaat en zich de polsen oversnijdt. Lidia probeerde zichzelf in brand te steken, waarna ze in Kortenberg is opgenomen. Twee dagen nadat ze uit die kliniek ontslagen was, slaagde haar poging wel. Ze was 26.

»Uiterlijk kon je totaal niet aan haar merken dat ze suïcidaal was. Ze was zelfs vrolijk. Pas veel later kreeg ik te horen dat er geen dodelijker persoonlijkheidsstoornis is dan borderline. Van de ene dag op de andere was Lidia er niet meer en ik moest verder. Ik heb met Monza songs over die gebeurtenis geschreven: ‘Alles half’, ‘Dood aan alle meisjes’ en ‘Naar men zegt’. Dat moest. En mijn weerzin tegen zelfmoord is verdubbeld.»

HUMO Alle liefdesliedjes op ‘Vigilant’ hebben een kronkel, een element dat wringt en tegen de romantiek indruist: ‘Truckstop’, ‘Wollef’, ‘Fonkeling’.

MEURIS «‘Wollef’ is een raar nummer, over een vrouw met de oogopslag van een wolf. De femme fatale, die haar voordeel doet met haar aangeboren dierlijkheid: ik neem aan dat Arno wel twintig zulke vrouwen kent. Ze leven van prooien: ik begrijp volledig dat een vastgoedmakelaar uit de provincie als een blok valt voor zo’n vrouw en er vervolgens in ijltempo aan ten onder gaat. Je moet vreselijk oppassen voor dat type.»

HUMO Wat is de kiem van het nummer ‘Vigilant’?

MEURIS «Het feit dat we overal gezien worden. We kunnen ook overal gefilmd of gefotografeerd worden, door iedereen die een iPhone bij de hand heeft. Ik heb het moeilijk met het gemak waarmee we inmiddels de naargeestige toekomstvisie van George Orwell achterhaald hebben. Maar er is nog iets: in 2016 hoorde ik politici, niet geheel toevallig N-VA’ers, op de televisie een aantal keren het woord ‘vigilant’ gebruiken. Een tijd later dook er een verhaal op over debatfiches: minder goede sprekers onder de N-VA-politici zouden van het partijbureau steekkaarten krijgen met begrippen en uitdrukkingen die ze geregeld moeten laten vallen in interviews. In mijn fantasie stond het woord ‘vigilant’ daar ook op. ‘Vigilant’ vind ik overigens een mooi woord.»

HUMO Net als ‘Maraboet’?

MEURIS «Ja, een islamitische dorpstovenaar in Noord-Afrika. Eén mooi woord is soms voldoende om er een song uit te ontwikkelen. Maar goed, zo’n maraboet, een in een lange jas gestoken idioot met een staf, konden we vroeger als exotisch afdoen, maar nu bepalen vergelijkbare gasten het wereldbeeld van IS. Ze hebben écht autoriteit gekregen, terwijl die analfabeten van het zuiverste water zich vroeger in het dorp tot het smeren van geneeskrachtige zalfjes beperkten. Nu zetten ze anderen aan om met een vrachtauto een menigte te vermorzelen. En hun staf hebben ze door een kalasjnikov vervangen. Maar ‘Maraboet’ kan evengoed op een popster slaan, of op één van de vele bedrieglijke politici door wie ik me ben gaan afvragen: ‘Waar heb ik in godsnaam in geloofd?’»

17 en zwanger

HUMO Mijn favoriete nummer op ‘Vigilant’ is ‘Bimbo van het jaar’, een ongemakkelijk liefdesliedje waarin haast terloops sprake is van abortus.

MEURIS «Mijn vriendin heeft mij een tijdlang streng toegesproken over mijn idee om dat nummer als single uit te brengen: ze vond het wel een mooi nummer, ‘maar wat gaan de mensen denken, Stijn?’. ‘Hoezo?’ vroeg ik, want ik was me van geen kwaad bewust. Toen ik die tekst nog eens tot me liet doordringen, zag ik in dat de mensen misschien wel zouden denken dat ik die vijftiger ben die het met een meisje van 17 aanlegt, dat hij ook nog eens zwanger maakt. Kijk, dat is nu fictie (lacht).»

HUMO ’t Is een wrang, maar tegelijk erg lief en meedogend nummer.

MEURIS «‘Hoe je me vertelde / en mij wist te melden / dat je deftig werk gevonden had / in die breezerbar in de benedenstad / vlak bij de school waar je maar even zat / maar dat dat tijdelijk was omdat een jongen uit je klas / jou dronken had voorspeld dat jij succesvol werd / met heel veel geld / en een serie op teevee / een kwisje, ja / ’s nachts om halftwee.’ Ik hoef ’s nachts maar de tv aan te zetten of ik zie zo’n meisje aan een roulettetafel staan. Iemand heeft haar vast een grote carrière bij de tv voorspeld. Ik heb geen kinderen, maar ik word overrompeld door een vaderlijk gevoel als ik zo’n meisje zie. En ook wel door compassie. Ocharme. En die man is trots op haar. Hij blijft wakker om haar ’s nachts op de televisie te zien: ‘Zij is weer op tv.’»

HUMO A propos, ben je bewust kinderloos?

MEURIS «Kinderen maken gewoon geen deel uit van mijn plan de campagne, en ’t komt me goed uit dat mijn vriendin dat ook denkt. Ik hou van kinderen en van jonge mensen in het algemeen. Ik ken mezelf, en ik weet niet of ik een leven met kinderen wel zou aankunnen. Ik ben alweer drie dagen uithuizig. Ik heb veel respect voor mensen die dat allemaal georganiseerd krijgen. Hoe dóén mijn muzikanten dat, een goede, aanwezige vader zijn?

»Nu ja, als je het goed organiseert, blijkt dat behapbaar, maar ik denk dat ik er net iets te onverantwoordelijk voor ben. Wat raar is, want ik heb nood aan burgerlijk comfort, aan rust en evenwicht. Mijn huis is afbetaald en we hebben genoeg om aangenaam te kunnen leven. Ik heb een veilige cocon nodig, want anders zou ik ronddolen, en dat wil ik tot elke prijs vermijden. Daarom heb ik me ook nooit laten gaan in drugs of drank, terwijl ik gelegenheden zat had om dat te doen. Ook dat heb ik aan ADHD te danken: ik wil controle over mezelf. Ik wil wel ver gaan in van alles, maar ik moet verbonden blijven met de veilige cocon. En toch doe ik soms dingen die niet normaal zijn. Na ‘Tirade’ heb ik al gedacht: ‘Heb jij deze zin als verstandige mens uitgesproken voor een publiek van 1.200 man in de Roma? Dat ben jíj toch niet?’ Ik heb het nu over beledigingen. Wat ik in ‘Tirade’ over Maggie De Block zeg, zou ik buiten de context van het theater nooit zeggen. Het is me te plat. Maar ik zeg op het podium dingen die ik als fictie ervaar.»

HUMO Het publiek van ‘Tirade’ gaat er volgens mij nog het meest van uit dat de man op het toneel Stijn Meuris is, en geen personage.

MEURIS «Ja, en dat werkt de dubbelzinnigheid in de hand. Ik kan je wel vertellen dat de woede op het toneel mijn authentieke woede is, maar er zijn beledigingen in mijn discours geslopen waarvan ik me achteraf al herhaaldelijk heb afgevraagd: ‘Ben je echt zó boos?’ Anderzijds weet ik ook wel dat het publiek niet op ‘Tirade’ afkomt voor de nuance. Ik heb het enkele keren bij welgestelde en kunstminnende mensen thuis gebracht. Veel zijden sjaaltjes, kleding van Paul Smith, veel Audi’s op de oprit. Op zo’n avond kwam er een echtpaar op me af dat me op bedaarde toon zei: ‘Stijn, dit kun je niet maken. Besef jij wel dat je Johan Van Overtveldt, een bestaande, levende minister, op het toneel vermoordt?’ Ik antwoordde: ‘Wacht eens even, ’t is fictie, hè? Theater.’ En zij weer: ‘We hebben duidelijk aangevoeld dat je het meende.’ Dat zou ik als een compliment kunnen zien, maar ik raakte wel in paniek, waarna ik wekenlang in dubio heb gezeten. Ik heb het bezwaar van dat echtpaar uiteindelijk naast me neergelegd. Het heeft me wel doen nadenken over mensen als jij en ik, die enorm tolerant en rekkelijk zijn, en die alles proberen te plaatsen. Wij kennen Hans Teeuwen, Theo Maassen, Freek de Jonge. Maar nu zijn er heel veel mensen die ons referentiekader niet meer delen. Als je ironisch bent, dan moet je er stilaan een emoji bij zetten die ironie aangeeft, want anders heb je veel kans dat je verkeerd begrepen wordt. Dat is akelig.»

'De subtiele code die aangeeft dat ik maar beter m'n mond kan houden, heb ik niet altijd door'

HUMO Je bent 52. Beleef je nu goede tijden in vergelijking met wat voorafging?

MEURIS «Neen, want wat rest, is altijd minder dan wat voorafging. In ‘Gigant’, een nummer van Noordkaap, zing ik dat ik ‘halfweg in dit leven’ ben. Toen ik dat schreef, was ik 28. Ik zing dat nummer nog steeds, en ’t is bijna pijnlijk nu. Maar ondanks het feit dat ik 52 ben, is mijn energie nog intact. Mijn vader had die energie ook, maar die is plots gestorven aan de gevolgen van hartaneurysma, een explosie van een slagader. Hij voelde zich niet goed, ging naar de huisarts en daar is hij doodgegaan. Op z’n 72ste was hij nochtans drie keer zo sterk als ik. Ik denk dat ik op dezelfde manier zal sterven.»

HUMO Staat er een houdbaarheidsdatum op rock-’n-roll als beroep?

MEURIS «Hier bewijst Arno van niet. Diep in de 60 en still going strong. Maar ik vraag me wel af: ‘Is er een punt waarop het gênant wordt?’ Ik hoop dat ik dat punt zelf kan detecteren, en als mensen die ik waardeer me erop wijzen, dan zal ik aanvaarden dat het genoeg is geweest.»