Lees ook: ‘Hoe Eva Pauwels afkickte van alcohol’
Het ene moment zit je nog in Metropolis en druipen in ‘Trainspotting’ de drek, de heroïnenaalden en de cold turkeys van het scherm, en drie kwartier later word je bij een knetterend haardvuur vergast op champagne en kaviaar in de majestueuze villa van Jacques Vermeire en zijn vriendin Eva Pauwels aan het meer van Keerbergen. In dit deel van de wereld lijkt de zelfkant van het bestaan niet meer dan een smakeloze grap: miserie komt hier enkel voor in een occasionele kwade droom. Hier heerst vrede, zoveel is duidelijk. En grote liefde ook -zo groot zelfs dat mijn gastheer en gastvrouw besloten hebben weldra in het huwelijk te treden. En dat er mensen zijn die zich vragen stellen bij het grote leeftijdsverschil tussen de twee tortelduiven - Jacques is 45, Eva nèt geen 20 - dat zal hen worst wezen.
(Verschenen in Humo op 5 november 1996)
Dit wordt Eva’s eerste grote interview, en ze heeft er duidelijk zin in. Met het enthousiasme van een jong veulen steekt ze kaarsjes aan, schenkt ze glazen vol en stopt ze mij fijne hapjes toe. Vervolgens vlijt ze zich, in haar strakke jeans, cowboyboots en slobbertrui, gezellig naast me neer in de witte leren fauteuil. Haar blonde haren ruiken naar een Scandinavisch dennenbos, haar ogen zijn blauwer dan een Finse gletsjer. Heel even ben ik weer verliefd op Agnetha Fältskog van Abba. Jacques trekt zich discreet terug in een uit-hoek van de immense living, waar hij het gesprek quasi-onachtzaam volgt. We zullen hem de volgende twee uur niet meer horen. En dat is maar goed ook, want over het doel van deze missie kan geen misverstand bestaan: wij zijn op zoek naar de vrouw achter de mens Vermeire, naar de raison d’étre van de clown, naar het groene blaadje tussen de kiezen van de bok, naar de Schone in de schaduw van het Beest.
HUMO Wanneer heb je Jacques Vermeire voor het eerst ontmoet?
EVA «Vier jaar geleden, tijdens een zaaloptreden in Gent. Ik ben altijd een heel grote fan van Jacques Vermeire geweest: al vanaf de eerste keer dat ik hem op tv zag, was ik verkocht. Als jong meisje ging ik ‘s avonds op straat affiches van zijn optredens van de muren trekken om ze in mijn kamer op te hangen. Toen ik op een gegeven moment hoorde dat Jacques in Gent zou optreden, bij ons in de buurt, was ik in alle staten: ik moest en ik zou naar dat optreden gaan. En aangezien mijn moeder ook een grote fan was, zijn we samen gegaan. We zaten achteraan in de zaal, en tijdens de pauze zei ik tegen mijn moeder: ‘Ik ga de kleedkamer van Jacques Vermeire zoeken en hem om een hand-rekening vragen.’ Nog voor mijn moeder iets kon zeggen, was ik al verdwenen, richting kleedkamers. Toen ik Jacques uiteindelijk had gevonden, vroeg hij me hoe ik heette, en ik zei: ‘Eva.’ Toen gaf hij me een foto van zichzelf waarop hij had geschreven: ‘Voor Eva, van Adam.’ (lacht)»
HUMO Die Jacques toch: altijd in voor een frats en een grol.
EVA «Die foto heb ik diezelfde avond nog ingekaderd, en die hangt vandaag nog steeds aan de muur.
»Na de pauze ben ik naar mijn plaats teruggekeerd, en toen het optreden gedaan was, ben ik nog een praatje met Jacques gaan maken. Ik zei hem dat ik een grote fan was en dat ik erg had genoten van zijn sketches. Bij het afscheid gaf hij me drie kussen. Op weg naar huis, in de auto naast mijn moeder, was ik in de zevende hemel.»
HUMO Je was verliefd.
EVA «Waarschijnlijk wel, maar op het moment zelf besefte ik dat nog niet. Ik was een kind: wat wist ik op die leeftijd van verliefdheid?
»Toen ik weer thuis was en Jacques’ foto had ingelijst, heb ik een heel lange brief naar hem geschreven waarin ik in geuren en kleuren mijn voorbije avond beschreef: ik schreef wat er allemaal was gebeurd, hoe blij ik was dat ik hem had ontmoet, hoe fijn ik het zou vinden om hem nog eens te zien. En een maand later belde Jacques me op. ‘Hallo, het is Jacques Vermeire hier,’ zei hij. Ik dacht dat ik flauwviel. (lacht) Hij bedankte me voor mijn mooie brief, en hij zei dat het de eerste keer was dat hij naar een fan belde. We hebben toen zeker een uur aan de telefoon gehangen en over koetjes en kalfjes gepraat. Het klikte meteen tussen ons.
»Jacques zei me dat zijn intenties puur vriendschappelijk waren en dat ik niets anders achter zijn telefoontje hoefde te zoeken.»
HUMO En dat deed je dan ook niet?
EVA «Nee.»
HUMO Een man van 40 die je vader had kunnen zijn en die ‘puur vriendschappelijk’ een uur naar je belt: voor jou was er geen vuiltje aan de lucht?
EVA «We vonden het gewoon heel fijn om met elkaar te praten, voor de rest was er niks aan de hand. Het bleef trouwens niet bij dat ene telefoontje: ik schreef geregeld nieuwe brieven naar Jacques, en hij begon me ook steeds vaker op te bellen. Na verloop van tijd belden we elkaar iedere zondag: dat werd onze vaste telefoondag. Dat heeft zo ongeveer een jaar geduurd, en toen moest Jacques opnieuw in Gent optreden. Hij vroeg me of ik niet wilde komen, en vanaf die dag ging ik steeds vaker naar zijn optredens kijken. Tijdens de pauze zat ik dan honderduit tegen hem te kletsen. Mijn vader bracht me meestal en hij kwam me ook weer halen.
»Op een gegeven moment hebben we dan eens ergens privé afgesproken, en daarna zijn we elkaar vaker gaan zien.»
HUMO Was het grote leeftijdsverschil geen probleem? Er gaapt een kloof van 25 jaar tussen jullie.
EVA «We wisten allebei dat het eigenlijk niet kón: een oudere man met een meisje dat nog naar school ging. We wisten dat mijn ouders gechoqueerd zouden zijn, en dat we ook een heleboel andere mensen voor het hoofd zouden stoten, met name de fans van Jacques. Jacques was bang dat hij een deel van zijn publiek zou verliezen. Maar onze gevoelens bleken sterker te zijn dan alle argumenten samen om elkaar niet meer te zien.»
HUMO Hoe reageerden je ouders?
EVA «Die hebben het er een hele tijd heel moeilijk mee gehad: veel ruzies en discussies. Pas toen mijn moeder begreep dat het me menens was en dat ik voor Jacques wou vechten, dat ik hem desnoods stiekem zou zien als ik geen toelating kreeg - dat ik er zelfs de goede relatie met mijn familie voor op het spel wou zetten - stelde ze voor, Jacques eens uit te nodigen en met hem te praten. Dat vonden Jacques en ik natuurlijk een goed idee, en een week later zat hij bij ons aan tafel. Mijn moeder had eigenlijk maar één vraag voor hem: ‘Wat zijn uw plannen met mijn dochter, meneer Vermeire?’ En Jacques antwoordde: mag mij alles verwijten wat u wil, mevrouw, maar één ding niet: dat ik uw dochter doodgraag zie.’
»Na dat gesprek zijn de gemoederen enigszins bedaard. Vanaf toen mocht Jacques ook af en toe eens bij ons op bezoek komen. Mijn ouders begonnen te begrijpen dat wij elkaar echt graag zagen en dat Jacques zijn bedoelingen oprecht waren. Ze dachten: ‘Of we haar nu verbieden om hem te zien of niet, ze doet het toch.’ Dus vonden ze dat ze Jacques maar beter af en toe eens bij ons thuis konden uitnodigen dan dat ik hen iets wijsmaakte om hem in het geniep te kunnen zien.
»Vanaf toen konden we alles heel openlijk doen, Jacques kwam me thuis afhalen en bracht me ‘s avonds weer braaf terug om tien uur.»
HUMO Dat moet niet gemakkelijk voor Jacques geweest zijn: een grote jongen zoals hij die zich aan de avondklok van je ouders diende te houden.
EVA « Dat wist mijn moeder natuurlijk ook: mijn moeder is een maand ouder dan Jacques. Maar zo waren de regels, en wij dien-den ons aan de regels te houden. Jacques heeft het vertrouwen van mijn ouders nooit geschonden. Hij bracht mij altijd op tijd terug naar huis. Dat was de enige manier om mijn ouders ervan te overtuigen dat hij mij echt graag zag - door te laten zien dat hij dat allemaal voor voor mij overhad. Voor hetzelfde geld had hij gezegd: ‘Je ouders kunnen de boom in. Jij blijft vanavond bij mij slapen.’ Maar zo zit Jacques niet in elkaar: hij wist wat er op het spel stond. Hij hield zijn horloge constant in de gaten, en hij heeft ervoor gezorgd dat ik geen enkele keer te laat thuis was. Hij heeft zich altijd als een perfecte gentleman gedragen.»
HUMO Hoe schieten je ouders vandaag met Jacques op?
EVA «Heel goed. Alle bezwaren zijn de voorbije twee jaar weggevallen. Mijn moeder blijft hier zelfs geregeld logeren. En ook mijn vader heeft Jacques leren appreciëren. Maar mijn vader volgt sowieso mijn moeder, want zij is de baas in huis (lacht).
»Voor mijn ouders is stiptheid en discipline altijd heel belangrijk geweest. Als ik om tien uur thuis moest zijn, moest ik niet proberen om een minuut later te komen. Ik heb ook heel lang moeten wachten voor ik mocht uitgaan. Toen ik 14 was, gingen er al een paar van mijn vriendinnen uit. Ik niet: ik zat zaterdagavond altijd voor de tv. Toen vond ik dat wel erg, maar nu niet meer, want ik heb het eigenlijk nooit echt leuk gevonden om in rokerige discotheken rond te hangen, veel te drinken en me door gasten te laten versieren.»
HUMO Je bent nooit echt jong geweest, hè?
EVA «Nee, ik ben altijd heel rijp geweest voor mijn leeftijd. De andere meisjes van mijn klas konden mij nooit goed volgen. Ik was een buitenbeentje. Zeker toen ik 15 werd, kreeg ik het heel moeilijk: ik stond opeens veel verder dan mijn vriendinnen. lk was niet meer geïnteresseerd in hun domme spelletjes; ik hunkerde naar het èchte leven. Ik had het gevoel dat ik in een stroomversnelling was geraakt en dat zij achterop bleven. Ik kon niet wachten op de dag dat ik 18 zou worden en op mijn eigen benen kon gaan staan.
»Ik heb altijd naar oudere mensen opgekeken, al van jongsaf aan. Als mijn broer en ik ‘s avonds moesten gaan slapen, vond ik het altijd heel erg dat ik niet beneden mocht blijven, zeker als mijn ouders bezoek hadden. Ik wou horen waar die grote mensen over spraken: hun leven boeide mij mateloos. Toen ik Jacques leerde kennen, wist ik: hier heb ik lang op gewacht. Eindelijk was ik een man tegengekomen met wie ik serieus kon praten over de dingen die mij echt interesseerden, zonder al dat kinderachtige gedoe waar de meeste andere meisjes - en jongens - van mijn leeftijd zich mee bezighielden.»
HUMO Jongens van je eigen leeftijd hebben je nooit bekoord?
EVA «Nee. Ik heb nog wel een paar vriendjes vóór Jacques gehad, maar dat was eigenlijk alleen maar om te lachen. Toen ik 13 was, had ik een vriendje van 17. En een jaar later nog een jongen van 19. Maar die jongens hebben me nooit echt geboeid. Veel verder dan handjes vasthouden ging ik ook niet. Het ging me eigenlijk vooral om de jacht, om de uitdaging: een keer dat ik de jongen had die ik wou, interesseerde hij me al niet meer.»
HUMO Die jongen van 19 had wellicht heel andere plannen met je dan alleen maar je handje vasthouden?
EVA «0 ja, maar dat interesseerde me niet: hij moest zich schikken naar wat ik wou. Omdat hij dat niet kon, heb ik hem laten vallen. Ik hou heel veel van seks, maar ik heb altijd tegen mezelf gezegd: ‘Ik kruip nooit met de eerste de beste in bed. Ik geef mijn lichaam alleen maar aan de man van wie ik denk altijd te zullen blijven houden.’»
HUMO Jacques!
EVA «Inderdaad. Jacques is de Ware Jacob voor mij. Hij biedt mij zekerheid: ik weet wat ik aan hem heb.»
HUMO Het uiterlijk speelt voor jou geen rol?
EVA «Natuurlijk wèl! Kijk naar Jacques: iedereen mag zeggen wat hij wil, maar ik vind Jacques de mooiste man die ik ken. Hij heeft vooral heel mooie ogen, mooie handen en mooie benen. En hij heeft ook veel sex-appeal.»
HUMO Wat vonden je klasgenoten ervan toen ze te horen kregen dat je een verhouding had met Jacques Vermeire?
EVA «Ze begrepen er niks van. Wat doet gij nu met zo’n oude vent?’ vroegen ze. ‘Ge doet het voor het geld. En hij doet het voor de seks.’
»Ik begon stilaan alle contact niet mijn vroegere vriendinnen te verliezen: we groeiden steeds verder uit elkaar. Het enige wat hen interesseerde, was het weekend. Ze stelden zichzelf maar vier vragen: ‘Naar welke dancing gaan we dit weekend, op welke house gaan we dansen, welke drugs gaan we nemen, en welke gast mag er op ons kruipen?’ Ik had op dat moment een totaal ander leven. Toen ik 18 was, woonde ik al samen met Jacques en hield ik me bezig met de dingen waar de meeste volwassen vrouwen zich mee bezighouden: is het huis proper? Moet er nog naar de Delhaize worden gegaan? Welk eten zal ik vandaag klaarmaken?»
HUMO Waren je klasgenoten niet jaloers op je?
EVA «De hele school was jaloers op mij! Maar het ergste vond ik dat de leraars mij ook anders gingen behandelen toen ze wisten dat ik met Jacques was. Ze vernederden me en lachten me uit in het bijzijn van de hele klas. En ook in de andere klassen werd er met mij gelachen. Op een gegeven moment leek het wel alsof de hele school over mij aan het roddelen was. Ze zagen foto’s van mij en Jacques in de boekjes staan, ze wisten dat wij samenwoonden, ze zagen dat ik mooie en dure kleren droeg en dat ik iedere dag met de auto van Keerbergen naar school kwam, ze zagen mij en Jacques op het Gouden Oog... Ze konden gewoon niet verdragen dat ik in een wereld van glitter en glamour terecht-gekomen was.
»Het werd steeds erger. Overal in de school hingen foto’s van mij en Jacques die ze uit de boekjes hadden gescheurd, en er werden zelfs eieren en sinaasappels tegen mijn auto gegooid.
»Eén keer ben ik uit mijn krammen geschoten, toen bleek dat een paar leraars zich hadden voorgenomen het mij extra moeilijk te maken. Ik werd voortdurend aan het bord geroepen en overhoord: ‘Eva denkt toch dat ze beter is dan een ander,’ op die manier. Ik ben toen op een gegeven moment het kantoor van de directeur binnengestormd en heb geroepen: ‘Zo gaat het niet verder! Als u hier niks aan doet, vertrek ik!’ De directeur heeft toen alle leraars samengeroepen, met mij erbij, en ik heb hen gezegd dat ik als een normale leerling behandeld wenste te worden. Daarna ging het iets beter, maar ik was toch heel opgelucht toen ik eindelijk mijn diploma had en nooit meer naar school hoefde te gaan. Het was trouwens helemaal niet zo vanzelfsprekend: iedere dag met de auto van Keerbergen naar Gent en weer terug...»
HUMO Waar kwam die auto vandaan? Een cadeautje van Jacques?
EVA (glimlacht) «Jawel: voor mijn achttiende verjaardag. Een BMW Cabrio. Jacques zei: ‘Je krijgt een auto en je mag kiezen welke, maar kies maar een veilige, want dat is het allerbelangrijkste,’»
HUMO Je loopt ook met een GSM rond.
EVA «Die heeft Jacques me gegeven omdat hij zich ongerust maakte. Als ik nu ‘s avonds ergens in panne val, kan ik hem altijd bellen.»
HUMO Sta je er wel eens bij stil dat Jacques over 25 jaar een bejaarde man zal zijn?
EVA (lacht) «Jacques zal nooit een bejaarde man zijn. Oud en jong: dat zit toch allemaal in je hoofd? Jacques is heel jong van geest: over 25 jaar zal hij nog altijd in de fleur van zijn leven zijn. Hij is helemaal niet het type om zich te laten gaan. Zolang hij bij mij is, zal hij nooit met een klak op zijn hoofd rondlopen.»
HUMO Heb je hem al een paar slechte gewoontes moeten afleren?
EVA « Door mij draagt hij nu gelukkig geen witte sokken meer, alleen maar zwarte (lacht).»
HUMO Hoe vaak zie je Jacques eigenlijk? Hij staat erom bekend een workaholic te zijn die zelden thuis is.
EVA «Vroeger was Jacques inderdaad bijna nooit thuis: hij werkte de hele dag, en ‘s avonds deed hij meestal nog een zaaloptreden, gemiddeld vijf keer per week. Maar sinds een jaar treedt hij niet meer op, omdat hij ‘s avonds bij mij wil zijn. Hij heeft zich in het verleden kapot gewerkt, en hij wil nu zoveel mogelijk genieten van zijn vrije tijd, samen met mij. We kijken dan wat tv, of we nodigen vrienden uit, of we gaan naar een concert; we zijn pas naar Céline Dion gaan kijken, en binnenkort gaan we naar Eros Ramazzotti. We trekken er ook geregeld een weekend op uit. Dit weekend vertrekken we, bijvoorbeeld, voor een paar dagen naar New York.»
HUMO Blijf je vandaag nog een even grote fan van de komiek Jacques Vermeire als vijf jaar geleden?
EVA «Absoluut. Zoals hij op een podium, gewoon door een ander petje op te zetten, duizend-en-één typetjes kan spelen: dat doet niemand hem na. Jacques is uniek.»
HUMO Veel mensen vinden hem ordinair.
EVA «Ik weet het, en ze hebben voor een stuk gelijk: Jacques brengt kaka-pipi-humor. Maar dat is nu eenmaal zijn stijl. Wie daar niet van houdt, moet maar niet kijken. Ik stoor mij niet aan die kritiek.»
HUMO En Jacques zelf? Hoe zwaar gaat hij gebukt onder kritiek? Ik herinner me dat hij helemaal ontdaan was toen zijn film ‘Max’ - nochtans een kaskraker - zwaar werd aangevallen in de pers.
EVA «Niet alleen ‘Max’ werd zwaar aangevallen: ook zijn eerste ‘Oei, Jacques!’ werd langs alle kanten fel bekritiseerd. Kritiek kan Jacques heel diep raken, maar toch probeert hij er ook altijd iets van te leren. ‘Critici zijn ook maar mensen die hun werk doen,’ zegt hij altijd, ‘En soms hebben ze gelijk.’
»Ik heb de laatste tijd zelf ook behoorlijk wat achterklap en kritiek moeten incasseren. Dat was toch jullie Dwarskijker die mij, na mijn optreden in ‘Her Swingpaleis’ op de BRTN, ‘een geblondeerde trien met gekleurde lenzen’ noemde, en ‘een onnozel wicht dat haar diploma niet eens had gehaald’? Welnu, Dwarskijker heeft het drie keer bij het verkeerde eind: mijn haar is niet geblondeerd, ik draag géén gekleurde lenzen, en ik heb mijn diploma wel gehaald.» (Dwarskijker zegt eigenlijk: let op mijn woorden: het vriendinnetje van Jacques Vermeire, pseudo-blond met helblauwe oogschaduw, gaat het ook helemaal maken. Hoe dat kind zich meteen thuis voelde tussen de andere grote lichten, alsof ze wist dat ze één van hen was! Beroemd zijn zonder ooit te weten waarom: dat lijkt haar vast wel wat’, nvdr.)
HUMO Hoe anders is Jacques bij jou dan wij hem kennen?
EVA «Hoe kennen jullie hem?»
HUMO Als een lolbroek, een grapjas, een smoelentrekker.
EVA «De meeste mensen denken dat Jacques een onnozele lul is, zoals DDT in ‘FC De Kampioenen’. In het beste geval denken ze dat hij een clown is die alleen maar domme smoelen kan trekken en altijd lawaai maakt. Maar in werkelijkheid is Jacques een heel rustige man. Hij kan heel serieus zijn, en hij is heel slim: hij weet alles over geld, zakendoen, economie en politiek. De meeste mensen hebben een totaal verkeerd beeld van Jacques Vermeire.»
HUMO Vindt hij dat erg? Zou hij niet liever hebben dat iedereen een juist beeld van hem had?
EVA « Zolang de mensen zijn videocassettes maar kopen: dat is het belangrijkste. Jacques is en blijft een geboren commerçant. Hij is veel liever zakenman dan komiek.»
HUMO Heb je al veel van hem geleerd?
EVA «Jacques heeft me vooral geleerd in sommige gevallen mijn mond te houden, om diplomatisch te zijn. Jacques is een geboren diplomaat. Hij heeft met niemand ruzie. Ik bewonder hem echt voor de manier waarop hij met mensen omgaat. Hij zal nooit iets slechts van een ander zeggen, je zal hem nooit over iemand horen roddelen.»
HUMO Heeft hij eigenlijk ook wel een slèchte kant?
EVA «Ja, hij is bang voor wat de mensen over hem denken. Hij wil niemand voor het hoofd stoten. Als wij vroeger over straat liepen, sloeg hij nooit zijn arm om me heen; hij gaf me ook nooit een hand, Hij zei: ‘Dan is het precies alsof ik wil stoeten met mijn jonge vrouw.’ Ik heb hem dat echt moeten leren. En nu doet hij dat spontaan. Ik heb hem ook geleerd om voor zijn gevoelens uit te komen: hij mág huilen als hij verdriet heeft, dat is geen schande.»
HUMO Jullie gaan binnenkort trouwen. Voor Jacques is het zijn tweede huwelijk, want hij heeft al een echtscheiding achter de rug.
EVA «Jacques is veel te vroeg getrouwd: hij was nog maar 23.»
HUMO Jij moet veel zeggen: je bent nog geen 20!
EVA «Maar ik weet wel goed wat ik doe: ik kies heel bewust voor dit huwelijk. Jacques is zonder na te denken getrouwd. Hij had een lief, hij studeerde af en hij trouwde: zo. ging dat in die tijd. Hij is zeven jaar getrouwd geweest en is toen gescheiden. Hij heeft me onlangs nog gezegd: ‘Ik zou die vrouw niet meer herkennen mocht ik ze nog eens tegenkomen.’»
HUMO Ben je je ervan bewust dat één op de drie huwelijken tegenwoordig op de klippen loopt?
EVA «Ik ga ervan uit dat wij trouwen om getrouwd te blijven. En samenwonen is niet goed genoeg voor mij: ik wil trouwen en kinderen krijgen. Zo snel mogelijk. Ik wil dat mijn kinderen een jonge moeder hebben.
»Nee, ik ben niet bang dat Jacques me ooit zal bedriegen. Waarom zou hij? Hij zegt altijd: Ik heb een mooie vrouw, een jonge vrouw en een goede vrouw. Waarom zou ik naar andere vrouwen kijken?’ Maar mocht hij dat toch doen, dan is het voor mij gedaan. Dan ben ik weg, voorgoed. Mannen krijgen bij mij maar één kans.»
