‘Velen zullen met mij sterven en ze verdienen het'

(Verschenen in Humo 3243 in 2002)

Op 5 april 1994 schoot de 27-jarige Kurt Cobain zichzelf door het hoofd in de flat boven de garage van zijn huis in Seattle. Hij liet een vrouw achter (Courtney Love), een tweejarige dochter (Frances Bean), een groep (Nirvana), drie platen (‘Bleach’, ‘Nevermind’ en ‘In Utero’), een song die omarmd werd door een hele generatie (‘Smells Like Teen Spirit’) en honderdduizenden fans. Én 23 notitieboeken, alles samen achthonderd pagina’s invallen, lijstjes, overpeinzingen, songteksten, brieven aan vrienden en geliefden, tekeningen en plannen. Ruim acht jaar na zijn dood verschenen wereldwijd ‘De dagboeken’ van Kurt Cobain.

Op de eerste bladzijde gebiedt Cobain: ‘Niet in mijn dagboek lezen als ik weg ben.’ Daaronder staat een correctie van latere datum: ‘Oké, ik ga nu naar m’n werk. Als je vanmorgen wakker wordt, wil je dan mijn dagboek lezen. Look trough my things and figure me out.’ Het typeert ten volle de schizofrene twijfelaar die de Nirvana-frontman was. 23 schriftjes lang gaat hij op zoek naar authenticiteit, in de wereld rondom hem én in zijn eigen bast. Zijn notities bulken van teenage angst, onzekerheid en zelfhaat, misschien nog het meest na het succes van ‘Smells Like Teen Spirit’ en ‘Nevermind’.

Eerst brengt Humo een exclusieve selectie uit Cobains’ notities vóór de release van ‘Nevermind’, van bij het prille begin: in een brief aan Dale Crover van de Melvins onthult Cobain hun groepsnaam (‘OH ONZE LAATSTE & DEFINITIEFSTE NAAM IS NIRVANA (oeoe griiiiezelige mystieke doem)’), verontschuldigt zich voor zijn taalgebruik (‘JAJA interpunctie, ik was heel vaak stoned toen ik dat moest leren’) en brengt verslag uit van een genoeglijk avondje ten huize van Nirvana-bassist Chris Novoselic.

***

Genoeg over platen oh behalve dat chris en ik op een avond vorige maand lsd hadden genomen terwijl we naar de late show zate te kijken (genept van johnny carson) en paul vevere en the Raiders waren er op, en die waren wel zo afgrijselijk stom! Een beetje rondspringen met snorren en proberen leuk te wezen en maf te doen. we vonden het om te kotsen dus ik vroeg aan chris Heb jij platen van paul revere & the raiders? Hij zei ja, dus ik begon door zijn Gigantische Verzameling te struinen en vond de platen van Revere en sloeg ze kapot. en hij werd kwaad, toen moest hij lachen en ik doorzocht de rest van de rij en vond Eagles, Carpenters, Yes, Joni Mitchell. en zei teleurgesteld. ‘wat moet je met die fuckplaten?’ en toen hebben we dus de rest van de avond ongeveer 250 kloterige chris novoselicplaten kapot zitten slaan. niet alleen maakten we de woonkamer zo een stuk ruimer, maar chris verklaarde ook na afloop dat hij zich gereinigd voelde en gerevitaliseerd.

***

(kladje voor een brief aan een platenfirma)

Wij zijn bereid te betalen voor het merendeel van het persen van 1000 exemplaren van onze LP en van de volledige opnamekosten. We willen gewoon op jullie label.

Zoudt u ons ALSTUBLIEFT! kunnen antwoorden met fuck off, of GEEN belangstelling zodat wij niet nog meer geld hoeven verspillen aan het sturen van nog meer tapes? Bedankt.

NIRVANA

***

Ik heb het gevoel dat er bij onze generatie een universeel besef leeft dat alles al gezegd en gedaan is. Dat is waar, maar wat geeft dat. Het kan nog steeds leuk zijn te doen alsof.

***

In een laatste poging om duidelijk te maken dat dit meisje niet het syndroom van down had of een mongool was, is er het bewijs dat Lake Side High School geen faciliteiten heeft of ooit heeft gehad om cronische geestelijk gehandicapten te onderwijzen. Sterker nog, Darrin, Ace en Trevor hadden ook vaak les met haar & zij zat ook bij de normale lessen voor normale mensen. Veel naïeve klotekinderen noemden haar gewoon achterlijk omdat ze nooit wat zei.

Ik had besloten om niet alleen maar op mijn dak te zitten en te denken aan springen maar echt zelfmoord te plegen en ik ging deze wereld niet verlaten voordat ik echt wist hoe het is om te neuken. Dus op een middag na school ging ik alleen naar haar huis, en ik nodigde mezelf uit en ze vroeg of ik een paar twinkies wilde en ik ging bij haar op schoot zitten en zei ‘zullen we neuken’. En ik raakte haar tieten aan en zij ging naar haar slaapkamer en ging zich dan voor mijn ogen staan uitkleden met de deur open en ik keek & ik realiseerde dat het echt gebeurde dus ik probeerde haar te neuken maar ik wist niet hoe het moest en vroeg haar of ze dit ooit eerder had gedaan en zij zei heel vaak vooral met haar neef. Ik werd kotsmisselijk van de geur van haar vagina & haar zweet dus ik vertrok. Mijn geweten vrat zo aan mij dat ik een week niet naar school kon gaan en toen ik eindelijk ging, moest ik voor straf in het kantoor nablijven voor spijbelen en die dag kwam de vader van het meisje schreeuwend binnen met de beschuldiging dat iemand misbruik van zijn dochter had gemaakt & zij gingen de kamer van de directeur in en schreeuwden tegen elkaar & ze kwamen eruit met een jaarboek & wilden haar mij laten aanwijzen. maar dat kon ze niet omdat ik dat jaar niet op was komen dagen toen er foto’s werden genomen. & dus begonnen de geruchten in de lunchpauze en de volgende dag heeft zij mijn naam genoemd en iedereen stond me op te wachten om tegen me te schreeuwen en te vloeken & te spugen en ze noemden me de imbecielenneuker. Omdat een heleboel mensen mij mochten waren de kampen gelijk verdeeld, maar ik kon de hoon niet aan dus op een zaterdagavond werd ik high & dronken & liep naar de spoorweg & ging liggen & wachtte op de trein van 11.00 & ik legde 2 grote stukken cement op mijn borst & benen & de trein kwam dichterbij & dichterbij. En hij ging over het andere spoor naast mij in plaats van over mij heen. Dus nam ik iedere dag de bus naar de Lake Side School op de Jenkins Lane & in plaats van naar school te gaan nam ik LSD terwijl ik door het bos wandelde. Zodat mijn moeder dacht dat ik op school zat & de politie hield mij op een avond aan bij een footballwedstrijd & ik moest mee naar het bureau & ze namen mijn bekentenis van wat ik gedaan had op tape op en ze zeiden dat haar familie niks kon doen omdat ze 18 is en niet geestelijk gehandicapt. Maar die trein had me genoeg angst aangejaagd om te proberen mezelf te rehabiliteren & ik leek steeds beter gitaar te kunnen spelen dus werd ik minder manisch-depressief, maar ik had nog steeds geen vrienden want ik haatte iedereen omdat ze zo nep waren.

***

Gegroet,

NIRVANA is een driemansband voortgekomen uit het darmenstelsel van een stad van redneckhouthakkers genaamd Aberdeen WA, en de hippiecommune uit Bainbridge Island. Nog maar 7 maanden bij elkaar mochten Kurdt - gitaar, zang - Chris, bas en Chad, drums een single opnemen voor Sub Pop Records, een demo (& een nummer op een Sub Pop 200 compilatie), succes & roem en een aanhang van miljoenen fans; de verkoop van hun gebotteld zweet & haarlokken zijn tot nog toe de grootste goudmijn gebleken, maar voor de toekomst zijn poppen, broodtrommels en lakens gepland. aanstaande april wordt een LP verwacht op de prachtige kantoren van het mondiale Sub Pop hoofdkwartier. De talentscouts Bruce Pevitt (alias Henry Mancini) en Johnathan Poneman (alias fred flinstone) hebben ‘de jongens goed behandeld’. De jongens hopen in de toekomst meer projecten met ze te doen.

NIRVANA klinkt als Black Sabbath die The Knack, Black Flag, Led Zeppelin & the Stooges speelt, met een snufje bay city, Marine boy, Scheidingen, Drugs, Platen met Geluidseffecten, de Beatles, Young Marble Giants, Slayer, Leadbelly, Iggy.

NIRVANA ziet dat de muzikale undergroundsien aan het vastroesten is en ontvankelijker wordt voor de grote commerciële platenlabels. Wil NIRVANA dit veranderen? Vergeet het maar! We willen er munt uitslaan & de kont van de bobo’s likken in de hoop dat we hogerop komen & neuken met lekkere wijven die eruit zien als wassen beelden & een verplichte AIDS-test moeten ondergaan 2 weken voor het verstrekken van backstage-pasjes. binnenkort hebben we een spuitbus met antichickspray nodig. binnenkort zijn we bij je in de stad & vragen we of we bij je mogen logeren & van je winkel gebruik mogen maken. binnenkort doen we gloria & louie louie als toegift op benefietconcerten met al onze beroemde vrienden.

We weten best dat er ooit in de sixties een band was die NIRVANA heette maar daar moet je ons niet mee verwarren omdat die volkomen KUTKLOTESHIT waren.

Doei

***

Mijn songteksten zijn een grote berg tegenstrijdigheden, het zijn netzoveel heel oprechte meningen en gevoelens die ik heb als sarcastische en hopelijk - humoristische afrekeningen met de cliché-bohémienidealen die al jaren opgebrand zijn. Ik bedoel dat het lijkt of iemand die liedjes schrijft maar twee kanten op kan. Of het zijn sombere, tragische zieners als Morrisey of Michael Stipe of Robert Smith of het is zo’n lollige, maffe blanke goser van het feesten, beesten & de rest vergeten-type als Van Halen of al die andere heavy metaltroep.

Ik bedoel ik ben graag gepassioneerd en oprecht, maar ik hou ook van lol trappen en de droplul uithangen.

Engerds verenigt u.

***

Woorden zijn de pest. Ik bedoel, alles is al gezegd. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een echt interessant gesprek heb gehad. WOORDEN zijn niet zo belangrijk als de energie die je krijgt van muziek, vooral live. Ik geloof niet dat ik ooit goede beschrijvingen van gedrukte songteksten heb gekregen, behalve WHITE ZOMBIE waarvan de teksten me eraan herinneren dat er maar een beperkt aantal woorden zijn in de Engelse taal en dat de meeste goede beeldspraken al zijn gebruikt, net als goede namen voor bands, titels van LP’s om het over de verdomde muziek zelf nog niet eens te hebben.

***

Oh ja, ik heb besloten om uiteindelijk een H-verslaafde te worden en langzaam te verrotten op de straten van Idaho of een middle of the road-staat die erop lijkt.

Ik wil niet dat mijn kleindochter mijn vuile rubberen ondergoed verschoont terwijl ik op rice-krispies zuig en me vastklamp aan het leven om er herinneringen over te kunnen ophalen als een professionele herinneraar. Trouwens, er zit al een gat in mijn geheugen van te veel wietroken een paar jaar terug. Ik zag een stel Hippies in de Merve Griffin Show die beweerden dat ze een NEUSSPRAY hadden waar je geheugen beter van werd.

***

(Uit een brief aan Eugene Kelly van de Vaselines)

Goed, we hebben de oorlog gewonnen.

Patriottische propaganda is in vol bedrijf.

Wij hebben het voorrecht om Desert Stormruilkaarten, -vlaggen, -bumperstickers en vele videoversies van onze glorieuze overwinning te mogen kopen. Als ik over straat loop waan ik me op een partijcongres in Nuremberg.

***

Ik ervaar spot als een bedreiging.

Ik ben me overbewust van de oprechtheid van mijn stem.

Ik hou van seks met mensen.

Ik hou van mijn ouders maar ik ben het oneens met zo’n beetje alles waar zij voor staan.

Ik begrijp en respecteer de waarde van religie voor anderen.

Mijn emoties worden beïnvloed door muziek.

Punk rock betekent vrijheid.

Ik gebruik stukjes en beetjes van de persoonlijkheden van anderen om die van mezelf te vormen.

***

Ik hou van punk rock. Ik hou van meisjes met rare ogen. (Maar mijn lichaam en geest laten me niet toe ze te nemen.) Ik hou van drugs. Ik hou van passie. Ik hou van goed gebouwde dingen. Ik hou van onschuld. Ik hou van en ik ben dankbaar voor de arbeider wiens bestaan het de kunstenaar mogelijk maakt geen ongeschoolde arbeid te hoeven doen.

Ik hou ervan gulzigheid om zeep te helpen. Ik hou ervan mijn kaarten verkeerd uit te spelen.

Ik hou van verschillende muziekstijlen. Ik hou ervan de draak te steken met muzikanten van wie ik vind dat ze de muziek als kunst beledigen of plagiejaat plegen door hun genant, zielige versies van hun werk te exploiteren & op te dringen aan het publiek.

Ik hou ervan gedichten te schrijven. Ik hou ervan de gedichten van anderen te negeren. Ik hou van vinyl. Ik hou van de natuur en van dieren. Ik hou van zwemmen. Ik hou ervan bij mijn vrienden te zijn. Ik hou ervan op mezelf te zijn. Ik hou ervan me schuldig te voelen omdat ik een blanke Amerikaanse man ben.

Ik hou van slapen. Ik hou ervan mijn mond te vullen met pitjes en ze al lopend in het wilde weg uit te spugen. Ik hou ervan kleine kefhondjes in geparkeerde auto’s te pesten. Ik hou ervan mensen zich gelukkig en superieur te laten voelen als reactie op mijn verschijning. Ik hou ervan me bevooroordeeld te voelen tegen mensen die bevooroordeeld zijn. Ik hou ervan sneeën in de buik van baby’s te maken en dan de sneeën te neuken tot het kind sterft.

Ik hou ervan te dromen dat er ooit een dag komt dat er onder alle jongeren ter wereld een gevoel van algehele solidariteit heerst. Ik hou ervan bedrieglijke pogingen te doen om conflicten te vermijden. Ik hou ervan er stellige meningen op na te houden die ik alleen kan verdedigen met mijn oeroprechtheid.

Ik hou van oprechtheid. Ik ben niet oprecht, dit zijn geen meningen. dit zijn geen wijze woorden, dit is een bijsluiter, om alle aansprakelijkheid af te wijzen voor mijn gebrek aan opleiding, voor mijn verlies van inspiratie, voor mijn verlammende zucht naar affectie en mijn plichtmatige schandelijke gedrag jegens velen die ongeveer van mijn leeftijd zijn. Het is niet eens een gedicht. Het is gewoon een Grote Hoop Stront net als IK.

Ik hou ervan God af te zetten. Ik hou ervan Christus te aborteren. Ik hou ervan schapen te neuken. Ik hou van de troost te weten dat vrouwen in het algemeen superieur zijn en van nature minder gewelddadig dan mannen. Ik hou van de troost te weten dat vrouwen de toekomst zijn van rock & roll.

Ik ben nu in mijn verdrietige fase, hiervoor was het naïeve haat. Ik wil als eerste iets ontdekken en verstoten voor het populair is. Voor morgen is de hetkanmenietschelen-fase voorspeld en ik kijk er niet naar uit. Misschien zullen groentes de chemicaliën die ik binnenin produceer verspreiden, een makkelijk excuus (deze chemicaliën). Ik pak mijn instrument nog maar zelden. Het gaf altijd zo’n kick. Werken aan muziek is geen verplichting. Nu is het tijdverspilling om te repeteren.

***

Een heroineverslaafde manisch-depressieveling drijft in een warme ontwenningstank, hij zingt leonard cohen, masturbeert, kijkt naar golfers die vissen en droomt van een postzegelverzameling.

De koning der woorden is: ALLES

Ik kan alleen neuken en zingen.

Heb je ooit het gevoel gehad dat het je zo aan je hart gaat dat je je ziektekiemen wilde vermoorden?

Wie worden de koning en koningin der verschoppelingen?

***

Ik was ongeveer 13 en worstelde met het gebruikelijke prepuberale, haat je ouders, wou dat je nog steeds met poppen kon spelen maar in plaats daarvan voel je je buitengewoon raar in het gezelschap van meisjes-syndroom. Ik was een knaagdierachtige, onderontwikkelde, hyperactieve spast die met zijn hele torso in één broekspijp van zijn jeans paste, en ik was gefrustreerd, ik moest wat stoom afblazen. Ik ging naar de bioscoop met mijn vrienden. We zagen ‘Over the Edge’. Over the edge is een verhaal over probleemjongeren, vandalisme, ouderlijke verwaarlozing, en eerst en vooral projectontwikkeling.

***

Het is best mooi dat je er ruim van kan leven. Maar afgezien van de financiële zekerheid is het niet echt een geweldig beroep. Een van de grootste bezwaren die ik heb is het gevoel dat ik 24 uur per dag word beoordeeld. In een band zitten is hard werken en het applaus op zich is het gewoon niet waard, tenzij je het nog steeds leuk vindt te spelen. En dat vind ik nog steeds leuk god wat geniet ik ervan om live te spelen, het is de meest primaire manier om energie kwijt te raken die je kan delen met andere mensen afgezien van seks en drugs. dus als je met drugs een goed liveconcert ziet en later op de avond seks bedrijft, dan heb je zo ongeveer alle principes om je energie kwijt te raken wel gehad, en we moeten allemaal stoom afblazen. Het is makkelijker en veiliger dan gaan demonstreren bij abortusklinieken, of de Heer loven of je Medemens pijn willen doen.

Ga dus naar een concert, dans wat in de rondte en copuleer.

***

Ik vind dat deze maatschappij ergens zijn besef van wat kunst is is kwijtgeraakt. Kunst is expressie, voor expressie heb je 100% volledige vrijheid nodig en met onze vrijheid om onze kunst uit te drukken zijn ze behoorlijk aan het fucken. FUCK, het woord fuck heeft net zoveel connotaties als het woord kunst en ik ben ver voorbij het punt dat ik terloops ga zitten klagen over dit probleem tegen de rechtse controlefreaks die de grootste kunstvernielers zijn. Ik ga niet rustig en letterlijk zitten klagen tegen JULLIE! Ik ga godverdomme moorden. Ik ga godverdomme je MACHO, sadistische, zieke, rechtse, religiebeschermende meningen over hoe wij moeten handelen volgens JULLIE voorschriften vernietigen voordat ik doodga, velen zullen met mij sterven en ze verdienen het. TOT ZIENS IN DE HEL. liefs Kurdt Kobain.

***

Ik heb geen geduld om wat ik begrijp om te zetten in de vorm van een gesprek. De meeste gesprekstof had ik verbruikt tegen de tijd dat ik negen was. Ik voel alleen met grommen, schreeuwen en klanken en met handgebaren en mijn lichaam. mijn geest is doof.

***

Als je wil weten hoe het hiernamaals voelt, doe dan een parachute om, stap in een vliegtuig, spuit een lekkere hoeveelheid heroine in je aderen en doe daar dan meteen een dosis lachgas bovenop en springen maar. of, steek jezelf in brand.

***

Chemicaliën zijn het helemaal vandaag de dag, vandaag neem ik net zoveel chemicaliën als mijn glibberige handjes te pakken kunnen krijgen, omdat die geur me aan jou doet denken, precies zoals ze zeiden in de reclame. de geur van gisteren is er vandaag nog steeds, ik ben gestrand. compleet gestrekt gegaan en geobsedeerd. Ik moet weg omdat jij hier nog steeds in mijn lucht aanwezig bent, aan het fucken met mijn reukzin, mijn ether binnendringen. je geur hangt nog in de lakens & in de badkamer, mijn bank stinkt naar jou! je hebt je ondergoed hier achtergelaten & je jas & platen & geur, hier, in mijn herstellingsoord. de plek waar ik naar toe ben gekropen om dood te gaan als een kat onder een huis als ie aangereden is en ligt te wachten.

***

Ik ben een man, 23 jaar en ik geef melk. Mijn borsten zijn nog nooit zo geïrriteerd geweest, zelfs niet na tietjesknijpen door de pestkoppen op school. Die hadden daar beneden al haar lang voor ik niet meer met poppen speelde. Ik heb al maanden niet gemasturbeerd omdat ik mijn fantasie kwijt ben. Ik doe mijn ogen dicht en ik zie mijn vader, kleine meisjes, duitse herders & nieuwslezers, maar geen geile, lippentuitende, naakte vrouwelijke sexpoezen, die in extase beven voor de denkbeeldige standjes die ik in mijn hoofd heb opgeroepen. Nee, als ik mijn ogen dichtdoe zie ik hagedissen & softenonbaby’s, de kinderen die misvormd zijn omdat hun moeders slechte anticonceptiepillen hebben gebruikt.

Ik ben serieus bang mezelf aan te raken.

***

En behaarde, zwetende, macho-seksistische en racistische eikels die binnenkort zullen verdrinken in een poel van scheermesjes en sperma in de opstand van jullie kinderen, de bewapende en gedeprogrammeerde kruistocht, die de vloeren van Wall Street zal bevuilen met revolutionair puin, zowel de minste als de meeste van twee kwaden vermoorden en een eeuwigdurende steriele en bacteriële, plant- en kruidkundige zuivering van het bedrijfsleven teweegbrengen waar onze voorouders met verbazing en ontzag naar zullen staren. De vertegenwoordigers van de Amerikaanse mannelijke verkrachtingen in meer dan 1 opzicht zullen aan hun ballen worden opgehangen met de bladzijden van het zaadlozers partijprogramma op hun lichaam vastgeniet.

Je voordoen als de vijand om de mechanismes van het rijk binnen te dringen en van binnenuit langzaam te laten wegrotten

Het moet van binnenuit gebeuren - het begint met de schoonmakers en de cheerleaders, oh well, whatever, nevermind.

***

Hoi, ik ben 24, van het mannelijke geslacht en geboren in de blanke, lagere middenklasse aan de kust van de staat Washington. Mijn ouders hadden een compact stereomeubel met imitatienerf en een doos met 4 lp’s met de laatste radiohits van het begin van de jaren ‘70 genaamd ‘Good vibrations’ van Ronco. Er stonden hits op als ‘Tie a Yellow Ribbon’ van Tony Orlando & Dawn en ‘Time in a bottle’ van Jim Croche. Na jaren van bidden en smeden kochten ze eindelijk een tinnen drumstel voor me met papieren trommelvellen uit een Sears-catalogus. Binnen een week had mijn zuster de vellen doorboord met een schroevendraaier. Ik moest huilen van ‘Seasons in the sun’. Mijn moeder speelde een nummer van Chicago op onze piano, hoe het nummer heette weet ik niet meer maar de melodie zal ik nooit vergeten. Van mijn tante kreeg ik voor m’n 7de verjaardag een Blauwe Hawaiiaanse slidegitaar met versterker, in die eerste belangrijke jaren had ze me ook de eerste 3 beatles-lp’s gegeven waarvoor ik haar voor eeuwig dankbaar ben omdat mijn muzikale ontwikkeling anders waarschijnlijk tot stilstand was gekomen als ik me nog een jaar langer had moeten onderdompelen in de Carpenters en Olivia Newton John. In 1976 kwam ik erachter dat de beatles sinds 71 uit elkaar waren. Mijn ouders gingen uit elkaar en ik trok in bij mijn vader, in een trailerpark in een nog kleinere houthakkersgemeenschap.

De vrienden van m’n vader haalden hem over om lid te worden van de platenclub van Columbia en al snel kwamen er bijna één keer per week nieuwe platen bij in mijn trailer en tegen 77 hadden we een behoorlijke collectie opgebouwd.

***

(uit een brief aan Tobi Vail van Bikini Kill, voorjaar 1991, een paar dagen na de opnames van ‘Nevermind’)

De band heeft nu een imago: het anti-gulzigheid-, materialisme- en consumentisme-imago wat we willen verwerken in al onze clips. In de eerste - smells like teenspirit - lopen we door een winkelcentrum en gooien we duizenden dollars in de lucht terwijl de winkelcentrumgangers zich er als aasgieren op storten om er zoveel mogelijk te pakken te krijgen, daarna lopen we een juwelier binnen & slaan de hele boel aan gort in een uitbarsting van door anti-materialisme opgestookt punkrockgeweld, daarna gaan we naar een peptalk-bijeenkomst op een middelbare school waar de cheerleaders Anarchisten-A’s op hun sweaters hebben en de schoonmakende-militante-revolutionairen geweren met bloemen in de lopen uitdelen aan alle juichende leerlingen die zich verzamelen op de binnenplaats en hun geld & sierarden & Andrew Dice Clay-tapes op een grote stapel gooien, die steken we daarna in brand en dan rennen we schreeuwend het gebouw uit. Oh, heeft twisted sister dat al niet ‘s gedaan?

Toen we in L.A. waren, werden we bijna vermoord door bendeleden. Nou ja, zo ongeveer. Dave Franz en ik stonden op het parkeerterrein van een beroemde vrouwenmodderworstelaarsnachtclub, om lewds te scoren, toen plotseling twee benzinedruipende auto’s naast ons kwamen staan en vijf cho-los met messen en pistolen naar de auto liepen die het dichtst bij ons stond en tegen elkaar begonnen te schreeuwen & vloeken in hun bendetaaltje. Maar toen, onder het motto ‘Om te beschermen en te dienen’ verschenen de smerissen, wat de bandieten op het lumineuze idee bracht ‘m te smeren in hun auto’s, wat uitdraaide op een wilde achtervolging. Er waren zelfs helikopters met zoeklichten.

Het spreekt vanzelf dat we onze lewds scoorden en aftaaiden. We hadden een leuk optreden met fitz of Depression in een heel klein koffiehuis genaamd de jabberjaw. We waren onbeschrijflijk opgefokt van de drank en de drugs, speelden vals en nogal eh, slordig. Ik had ongeveer een kwartier nodig om mijn gitaarsnaar te verwisselen terwijl mensen me uitkafferden en me een dronken Robyn Zander noemden (leadzanger van cheap trick?).

Na het optreden rende ik naar buiten om te kotsen. Toen ik terugkwam zag ik dat Iggy Pop er was. Dus ik gaf hem een slordige naar kots stinkende zoen en omhelsde hem. Hij is echt een aardig en cool en vriendelijk en interessant iemand. Het was vermoedelijk het egostrelendste moment van mijn leven. Zoals je nu wel in de gaten zal hebben, heb ik het de laatste tijd veel over drugs gehad. Misschien is het tijd voor de Betty ford-kliniek of de Richard Nixon-bibliotheek om te voorkomen dat ik mijn bloedarmoedige, knaagdierachtige lichaam nog langer mishandel. Ik kan bijna niet wachten tot ik weer thuis ben (waar dat ook is) in bed, neurotisch en ondervoed en klagen over het kutweer en dat is precies de hele oorzaak van mijn ellende. Ik mis je, Bikini Kill.

Ik hou totaal van je.

Kurdt.

***

Het leven is bij lange na niet zo heilig als het besef van hartstocht.

***

Ik moest zo heftig kotsen dat mijn maag zich letterlijk bijna binnenstebuiten keerde, dit om jullie de gevoelige, haarfijne zenuwen te laten zien die ik heb onderhouden en grootgebracht als mijn kinderen. Iedere zenuw afzonderlijk garneer en marineer ik alsof God me had geneukt en deze kostbare eitjes had geplant en ik paradeer er parmantig mee rond in pauwetriomf en moederlijk trots als een hoer die wordt ontheven van de plichten van herhaalde verkrachting en martelpraktijken en een taak met meer waardigheid krijgt toegewezen, de alledaagse goeie ouwe gezonde huis- tuin en keukenprostitutie. Mijn veren zijn mijn poesje.

(Uit: Kurt Cobain, ‘De dagboeken’ (vertaald door Michèle Bernard, Erik Bindervoet & Robbert-Jan Henkes), De Bezige Bij.)