Waarom para Olivier Pirson volgens zijn ex-vrouw hun twee kinderen heeft gedood: ‘Hij vond ze te duur. ‘Ik ga ze koudmaken,’ zei hij’

Voor het krijgshof voorgoed wordt opgedoekt, heeft het nog een last post geblazen die menig waarnemer vals in de oren klonk: in de zaak-Olivier Pirson oordeelde de jury in al haar wijsheid dat de para die met zijn twee kinderen in de Maas was gereden geen schuld trof. Onvrijwillige doodslag, heette het. Het kwam hem op zes maanden gevangenisstraf met uitstel te staan. In eerste aanleg had de krijgsraad Pirson veroordeeld tot twintig jaar opsluiting voor moord met voorbedachten rade. Een rechtvaardige straf, vond Ariane Moreau, de ex van Pirson, de moeder van de twee verongelukte kinderen Sven (6) en Romy (5). Nu kan ze haar oren niet geloven: Moreau weigert in een ongeval te geloven. De dood van haar kinderen blijft het tragische hoogtepunt van een onverkwikkelijke vechtscheiding.

HUMO Kunt u zich nog herinneren waarom u, twaalf jaar geleden, verliefd bent geworden op Olivier Pirson?

ARIANE MOREAU «Ik begrijp het zelf niet meer. Een chemische reactie, zeker, een andere verklaring heb ik niet.

»We hebben elkaar voor het eerst ontmoet in een Naamse disco. Hij had, ik zal het nooit vergeten, een rode clownsneus op. Dat typeert hem wel: hij is een amuseur. Dat nam me ook voor hem in; het was een coup de foudre, jazeker. Maar hij is niet alleen een potsenmaker, die mensen aan het lachen brengt, hij is ook een manipulator. Al bij onze eerste ontmoeting vertelde hij een leugentje om bestwil. Hij beweerde dat hij para was, terwijl hij nog in het laatste jaar mechanica, beroepsonderwijs, zat.»

VADER MOREAU «Hij was eenentwintig.»

HUMO Hij was niet slim, bedoelt u?

MOREAU «Als je op je tweeëntwintigste uit het beroepsonderwijs komt, ben je geen primus.»

HUMO De familie van Olivier Pirson vraagt zich af waarom jullie zo snel, één jaar na de eerste ontmoeting, getrouwd zijn.

MOREAU «We waren verliefd, we wilden samenwonen. Olivier heeft me ten huwelijk gevraagd ten tijde van zijn opleiding tot onderofficier in Aarlen. Normaal moest hij zondagavond laat in de kazerne zijn, maar als we trouwden, moest dat pas op maandagochtend. Echt romantisch was het huwelijksaanzoek dus niet (lacht).»

Een kleine para

HUMO U hebt het over een militaire carrière. Maar een militair, van wat voor rang ook, is nog geen para.

MOREAU «Waarom niet?»

HUMO Een para, mevrouw Moreau, is een Rambo.

MOREAU «U overdrijft. Ik zag geen verschil met een doorsnee-militair, behalve dan dat de para’s geregeld op manoeuvres vertrokken. Dat was wel opwindend, ja, maar meer zocht ik daar niet achter: het waren uitjes waarbij ze op kosten van de staat aan parachutespringen deden.»

HUMO Hebt u hem ooit in de kazerne bezocht?

MOREAU «Als hij me uitnodigde voor een sinterklaasfeestje of de uitreiking van de graden, dat soort dingen, maar speciale dingen heb ik er niet opgemerkt. Er hing l’ ambiance de travail, zoals bij mij op kantoor, in het nationaal instituut voor geografie (Ariane Moreau was cartografe, red.). Hij was wel apetrots op zijn baret. Hij deed niks liever dan als para in de stad te lopen pronken, c’était la gloire.

»Bij de geboorte van Sven was hij in de zevende hemel: een zoon! Een kleine para! Ik was daar blij om: Olivier zat goed in zijn vel. Wat kon ik daar op tegen hebben?»

HUMO U was een gelukkig koppel tot ‘93 of ‘94, zeggen kennissen.

MOREAU «In ‘93, heb ik achteraf vernomen, is hij een verhouding begonnen met Bénédicte Henrot, de nicht van de vriendin van mijn schoonvader. Op familiefeestjes kwamen we elkaar tegen. Ze wist dat we gelukkig met elkaar waren, en toch heeft ze Olivier verleid. Elle l’ a allumé. Misschien heeft ze niet beseft waartoe het zou leiden, maar zij is het begin van alle onheil.

»Het was een zware tijd. Ik had mijn werk verloren, in zeventien maanden beviel ik van twee baby’s, dat is knokken: ‘s nachts wakker worden, melkflessen maken, pampers verversen, met kinderwagens rondlopen. Misschien is Olivier daarop afgeknapt. Na de geboorte van Romy is Bénédicte hem achternagelopen en, ja, ze had ‘m beet. Allicht verpersoonlijkte zij, als jonge vrouw zonder kinderen, de vrijheid die hij zo plotseling was verloren. Ik weet het niet. Ik herhaal het, ik wist nergens van: pas na het overlijden van de kinderen, in ‘98, kwamen ze ervoor uit. Toen waren ze al járen samen.»

HUMO U hebt als reden voor de echtscheiding wel aangehaald dat hij u bedroog.

MOREAU «Dat had hij me gezegd, ja, maar niet met wié. Op missie in Schotland, zogezegd, onder militairen, maar hoe de vork juist in de steel zat, zei hij niet. Dat heeft iedereen voor me verborgen gehouden; de hele schoonfamilie was op de hoogte, alleen ik wist het niet.»

VADER MOREAU «Zelfs de padre, de aalmoezenier van de kazerne, heeft altijd zedig gezwegen.»

HUMO Eerste sergeant Olivier Pirson was populair bij zijn ondergeschikten die met name zijn camaraderie en jovialiteit waardeerden. Bij zijn oversten stond hij minder hoog in aanzien. Ze noemden hem onverantwoordelijk.

VADER MOREAU «Zijn officieren zagen hem niet zitten. Op VN-vredesmissie in Somalië heeft hij het met zijn superieuren aan de stok gehad omdat hij hun vertrouwen beschaamde. Een officier heeft letterlijk gezegd: ‘In oorlogstijd wil ik zo’n type niet in mijn peloton.’

»Hij heeft geluk gehad dat men in de kazerne van Flawinne, bij Namen, om een onderofficier-mecanicien verlegen zat. Anders hadden ze hem eruit gegooid.

»Neem het van mij aan: Olivier Pirson was niet gelukkig in het leger.»

HUMO Sprak hij daar met u over?

MOREAU «Hij betreurde het voor onderofficier te zijn gegaan. ‘Ik was liever soldaat gebleven,’ zei hij. Dan had hij tenminste geen verantwoordelijkheid hoeven te dragen, daar hield hij niet van. Hij wilde zich ook niet verantwoordelijk voelen voor zijn kinderen, hè.»

HUMO Wanneer hebt u voor het eerst vermoed dat het met uw relatie de verkeerde kant uitging?

MOREAU «De eerste keer dat hij me wilde verlaten. Hij had geen gevoelens meer voor me, zei hij. Dat was in ‘95.»

VADER MOREAU «Tijdens zijn opleiding tot mecanicien, in ‘94, bleef hij in de loop van de week ook al liever in de kazerne dan naar huis te komen.»

MOREAU «Ik besefte niet dat het niet ging in ons huishouden. Ruziemaken? Deden we niet. Hij was er nooit!»

HUMO En als hij er, bij wijze van uitzondering, wel was?

MOREAU «Dan kocht hij een jeep, die hij in de garage van zijn oma opknapte. Ik voelde dat we steeds minder dingen samen deden, maar ik dacht: ‘Dit waait wel weer over.’ Toen hij voor het eerst zei dat hij wegging, geloofde ik hem niet.

»Probleem voor hem: ik was werkloos. Zijn advocaat zal hem vast verteld hebben dat ik, in geval van scheiding, een hoop geld zou hebben gekost. Daarom heeft hij nog een jaar gewacht - om de alimentatie binnen redelijke perken te houden. Hij heeft gewacht tot ik slaagde voor een examen als ambtenaar. In september ‘96 kon ik aan de slag op het ministerie van het Waals Gewest; in oktober ging hij er vandoor.

»Dat laatste jaar was niet fijn: hij was voortdurend weg. Op manoeuvre, zogezegd, of in de gym. Hij nam steroïden om aan bodybuilding te doen, at paardenbiefstuk, terwijl wij het met gehakt of worst moesten stellen. En ‘om wat extra geld binnen te brengen’ werd hij portier in een disco. Enfin, hij vluchtte; hij wilde zo weinig mogelijk thuis zijn.

»Toen hij voorgoed wegging, in november ‘96, is het in agressie geëindigd. Hij heeft me bont en blauw geslagen omdat ik, voor ik mijn eerste salaris had gekregen, tienduizend frank van onze gemeenschappelijke rekening had gehaald. Maar ik had ook zoveel kosten: de elektriciteit, het water, de huur van het huis - álles. Hij ging fijn bij zijn oma inwonen.»

Nazi-jeep

HUMO Hij beweert dat u hem geprovoceerd hebt.

MOREAU «Hij heeft ook gezegd dat ik mezelf lelijk heb toegetakeld. Even ernstig: ik was bij mijn kinderen toen hij met zijn vader naar me toegekomen is.»

VADER MOREAU «Na het bezoek van vader en zoon had Ariane sporen van wurging in haar hals. Olivier beweert dat hij haar bij de hals heeft gegrepen om haar trappen af te weren. Meneer, er is bij hem geen enkel spoor van geweldpleging gevonden. Niks.»

MOREAU «Hij heeft me pijn willen doen, denk ik. Zijn vader hield de kinderen in bedwang, terwijl ik op de grond lag en huilde van pijn, en intussen trapte Olivier maar op mijn hoofd en in mijn zij, als op een bal. Ik heb dat bij de politie aangegeven, waar het zonder gevolg is geklasseerd: binnen het huwelijk kan kennelijk alles. ‘Différend familier’, heette het. ‘Familiaal geschil’, daarmee was de kous af.»

HUMO Olivier Pirson verwijt u ook dat u een gat in de hand hebt. U gaf te veel uit, zegt hij, u gooide met het huishoudgeld.

MOREAU «Ik kan daar kort op antwoorden: we leefden met zijn vieren van één salaris met een huishuur van twintigduizend frank. Il n’ y pas de secret. Maar: we hebben nooit geld hoeven te lenen omdat ik het zo strikt beheerde. Eén keer zijn we met vakantie gegaan, met de caravan van mijn vader en de wagen van mijn broer naar Montpellier - het was onze enige gezinsvakantie in zes jaar huwelijk.

»Voor een vrouw met een gat in haar hand ben ik weinig op vakantie gegaan. Ik heb geen juwelen gedragen, en niet één keer een nieuwe jas gekocht.»

HUMO Hij heeft het over vierhonderdduizend frank die u er in twee jaar tijd zou hebben doorgejaagd.

MOREAU «Hij heeft een jeep gekocht.»

VADER MOREAU «Een Kubbelwagen, een Duitse jeep uit de Tweede Wereldoorlog.»

MOREAU «Olivier is geobsedeerd door het nazisme: alles wat naar het grote Duitse verleden verwijst, moest hij hebben. Modelbouw was zijn hobby, hè. Alle Duitse oorlogsmaterieel maakte hij na. En: hij kocht Duitse helmen, Duitse affiches, Duitse encyclopedieën, Duitse gasmaskers, Duitse brillen. Hij bewonderde de nazi’s. Nee, een fascist is hij zeker. Een racist? Toen hij van zijn missie in Rwanda was teruggekeerd, kon hij geen zwarte meer zien. Op een dag liepen we er in de stad een voorbij, ik dacht dat hij ‘m ging doden. Wit van woede werd hij.»

HUMO Meneer Moreau, u hebt in ‘98 een brief geschreven waarin u aanvoert dat Olivier Pirson door de VN-vredesmissies in Rwanda en Somalië een ander mens is geworden. U bent daar later op teruggekomen.

MOREAU (snel) «We dachten dat hij door de missies veranderd was. Fout. Hij is veranderd door zijn omgang met Bénédicte Henrot - hij was zijn gezin moe.»

VADER MOREAU «Ik blijf erbij dat hij In Rwanda en Somalië ‘elk respect voor het menselijk leven’ heeft verloren - de woorden van een studente psychologie. Hij had geen gevoelens meer, wat vaker gebeurt bij soldaten die van een oorlog terugkeren. Het enige wat rest is: berekening. De ouders van Bénédicte Henrot zijn herenboeren met hectáren grond, dat speelt een rol, jazeker. Hij heeft ook om het geld voor haar gekozen.»

HUMO Geld, geld, geld.

VADER MOREAU «Twee dagen na de begrafenis van de kinderen heeft Olivier een brief naar de begrafenisondernemer geschreven waarin hij alles verwierp wat hij de voorafgaande dagen had getekend. Die handtekeningen waren hem ‘afgedwongen’. De kosten voor de begrafenis moesten maar op de familie Moreau verhaald worden.

»Ariane heeft via het gerecht verkregen dat ook hij zijn deel zou betalen.»

Geweld zonder grenzen

HUMO Zag u, toen hij uit Rwanda en Somalië terugkeerde, ook in dat para’s meer doen dan parachutespringen op kosten van de staat? Het was allicht een trauma voor hem.

MOREAU «Een trauma? Ah mon dieu, hij was in de wolken! Overal en aan iedereen, te pas en te onpas, liet hij foto’s zien van de lijken die hij ginds had gezien.»

VADER MOREAU «Zelfs aan de kinderen.»

HUMO Hebt u die foto van hem met zijn combat boots bovenop een gehandboeide Somalische tiener aan de pers gelekt?

MOREAU «Ik heb ‘m gebruikt om aan te geven wat voor gewelddadig type hij is. Maar de krijgsraad bougeerde niet. Daarom heb ik ‘m ook naar de minister van Landsverdediging en de pers gestuurd.»

VADER MOREAU «Ná de dood van de kinderen.»

HUMO Is Pirson als para gewelddadig geworden?

MOREAU «Dat was hij al langer. Vergeet niet dat hij voor geweld van school is gestuurd.»

VADER MOREAU «Hij is met een Engelse sleutel achter een leraar aangegaan.»

MOREAU «Het gezin waarin hij is opgegroeid heeft een geschiedenis van geweld: zijn moeder is geregeld door zijn vader in elkaar geslagen, daar zijn tal van klachten en medische certificaten van.»

VADER MOREAU «De prefect van de school waar hij als veertien- of vijftienjarige zat, had het over ‘buien van geweld waarin hij geen grenzen meer kent’.»

HUMO Met permissie, maar Olivier Pirson noemt ú een ex-huurling. En, zegt hij, u hebt banden met het Front National.

MOREAU (snel) «Front National? Mama heeft een dokter geconsulteerd die voor het Front stemmen werft. Dat is alles.»

VADER MOREAU «Ik kan u foto’s laten zien van de zwarte mensen die ik bij me thuis heb gelogeerd: de dochter van een Zaïrees volkscommissaris, de dochters van een ambassadeur van Ivoorkust - met veel plezier ving ik ze op. Een racist kun je me niet noemen.

»En ex-huurling? In juli ‘60 bevond ik me als dienstplichtige van de luchtmacht in Congo. In feite zat mijn diensttijd erop, maar het Katangese leger heeft me voor enkele maanden ‘geleend’. Dan ben je toch geen huurling?»

HUMO Hij suggereerde dat u ook wel van een beetje geweld op zijn tijd houdt.

VADER MOREAU «Meneer, ik ben een leraar gitaar, van opleiding fysiotherapeut. Ben ik het prototype van een geweldenaar?»

MOREAU «En mama heeft kunstgeschiedenis gestudeerd; mijn ouders zijn veeleer love and peace-types, soixantehuitards.»

HUMO U hebt hier anders wel een indrukwekkende stapel oorlogsvideo’s liggen, zie ik.

VADER MOREAU «De luchtmacht, hè, die fascineert me. Vanuit Amerikaans perspectief, welteverstaan, niet vanuit Duits.»

Bezoekplicht

HUMO Hoe reageerden de kinderen op de oorlogszucht van hun vader?

MOREAU «Ze waren te jong om te beseffen waar het om ging, maar laat ik eerlijk zijn: een ritje in de jeep vonden ze reuze. Welk kind rijdt daar niét graag in rond?

»In elk geval was Sven geen jongen die soldaatje speelt. Hij was een kleine artiest.»

VADER MOREAU «Een poëet.»

MOREAU «Hij stelde de mooiste boeketten voor me samen, met veel irissen, dan was ik blij. Hij was ook dol op de natuur, dat had ik mijn kinderen bijgebracht. Ik heb Sven en Romy geleerd de schoonheid van een spin in te zien. Dan nam ik zo’n diertje op mijn hand en liet ze het van alle kanten bekijken, zo wisten ze dat ze nergens bang voor hoefden te zijn.»

VADER MOREAU «Ze had Sven ook bij de plaatselijke voetbalclub ingeschreven, maar dat was niks voor hem. Hoe vaak zag ik hem niet achter het doel liggen, op zoek naar insecten of bloemen of wat dan ook, alleen de bal ontsnapte aan zijn aandacht (lacht).»

MOREAU «Romy was spitanter.»

VADER MOREAU «Ze kookte graag met haar mama, samen pannenkoeken bakken, dat soort dingen. En tekenen! Als het maar aan haar fantasie appelleerde.»

HUMO Hoe hebben de kinderen de moeilijke jaren van de scheiding beleefd?

MOREAU «Sven niet zo best. Die ene keer dat Olivier me geslagen heeft, is hij door een diep dal gegaan: hij kon het niet verkroppen. Maar na onze verhuizing is hij gelukkiger dan ooit geweest. Ons huis, mijn werk, hun school, alles lag op wandelafstand van elkaar - ik had veel tijd voor de kinderen. Sven bloeide helemaal op.

»Alleen, hij wilde niet naar zijn vader als die bezoekrecht had, onder geen beding. Nee, ik had niks op die bezoeken tegen, integendeel: ik vond het goed dat Olivier zijn rol als papa opnam. Ik had ook weleens behoefte aan een weekend voor mezelf. Maar als Sven naar hem toe moest, verstopte hij zich onder een oud bed, waar ik hem niet onderuit kreeg.

»Olivier was ervan overtuigd dat ik de kinderen tegen hem opzette, terwijl het net omgekeerd was: hoe vaak heeft hij de kinderen niet laten zitten, als hij weer eens geen zin had ze op te halen?»

VADER MOREAU «In het eerste onderhoud met de vrederechter, een gesprek over het hoederecht van de kinderen, vroeg de advocaat van Olivier of het hoederecht over de kinderen door Michel Pirson, de vader van Olivier, uitgeoefend mocht worden. Olivier wilde de kinderen helemaal niet. Uiteraard weigerde de rechter dat verzoek.»

VADER MOREAU «Hoe vaak hebben we niet tevergeefs op Olivier gewacht? En Romy maar huilen: ‘Mijn papa ziet me niet meer graag.’ Dan bleef hij weg zonder een woordje uitleg.

»Ik heb daarvoor ook een klacht ingediend bij de politie: hij respecteerde het bezoekrecht niet.»

HUMO Dacht u nooit: ‘Misschien is het maar best dat ze hun papa niet zien’?

MOREAU «Ik kon me niet voorstellen dat hij zijn kinderen pijn zou doen. Dat verwacht je toch niet van een vader?»

HUMO Hij had zijn vrouw wel pijn gedaan.

MOREAU «Bon, na elk bezoek aan hun vader keek ik de kinderen na op blauwe plekken of andere sporen van geweld of misbruik, maar dat doen alle moeders, me dunkt. Dat gebeurt onbewust.

»Ik was wel ongemakkelijk als ik ze in zijn wagen zag vertrekken. Hij maakte ze nooit vast met de veiligheidsgordel. En hij reed hard. Maar ik wist dat de kinderen het goed hadden bij Marie-Paule, de vriendin van Michel Pirson. Dat stelde me wel gerust. Nee, over die mensen geen kwaad woord.»

HUMO Was Olivier Pirson boos omdat hij alimentatie moest betalen?

MOREAU «Hij vond het ongehoord, dertienduizend frank per maand voor zijn kinderen.»

HUMO Tegenover collega’s heeft hij verklaard: ‘Als het zo doorgaat, ‘je vais les flinguer’, dan schiet ik ze neer.’

MOREAU «Dat geld stak zijn ogen uit. Hij vergat dat het niet alleen voor de kinderen was: ook het huis moest worden betaald. We konden met zijn drieën toch niet in een studiootje hokken?»

Verenigd in de dood

HUMO Wanneer zijn jullie officieel gescheiden?

MOREAU «Dat zijn we nog altijd niet.»

VADER MOREAU (zwaaiend met een document) «Toch wel, vanochtend heb ik de officiële bevestiging gekregen. (Tot Humo) Voilà, een scoop voor u (lacht).»

MOREAU «In ‘99 heb ik de procedure gewonnen: ik was officieel vernederd, geslagen en achtergelaten. Tegen die beslissing is hij in beroep gegaan. Maar goed, kennelijk heb ik nu in beroep weer gelijk gekregen.»

HUMO In de brief waarin u de scheiding aanvraagt, staat: ‘Als Olivier Pirson besluit terug te keren, mag hij dat altijd doen.’ Was u nog verliefd op hem?

MOREAU «Hij had me verlaten omdat hij ‘geen gevoelens’ meer voor me had. Ik begreep dat niet, ik wist niet van een ander - ik wachtte nog op hem.

»Veel koppels maken een crisis door. Als je twee kinderen hebt, geef je het niet zomaar op; ik wilde met hem verder. Ik dacht: ‘Hij zit slecht in zijn vel.’

»Nu ben ik boos op mezelf dat ik zo onnozel ben geweest.»

HUMO Hebt u het gevaar voorvoeld?

MOREAU «Enkele maanden voor het drama, op een zondagavond in mei, heb ik iets akeligs meegemaakt. De bel ging. Ik deed open: niemand voor de deur. Maar opeens sprong Olivier tevoorschijn, trok me bij de haren en spuugde in mijn gezicht - ook daarvoor ben ik naar de politie gegaan. Tegen spugen konden ze niks beginnen, zeiden ze daar. Ik heb geantwoord: ‘Op een dag gebeurt er iets vreselijks, en dan zijn jullie verantwoordelijk.’

»In de grote vakantie ging het van kwaad naar erger. Olivier en ik zouden om beurten twee weken op de kinderen passen. Bon, zijn eerste beurt sloeg hij meteen over: hij dook enkele dagen te laat op.

»In augustus moesten de kinderen terug naar hem, maar Sven wilde weer eens niet. Ik drong aan, ik moest werken, ik zeg: ‘Sven, je moét!’ Maar hij bleef zitten onder zijn bed. Ik stelde Olivier voor Sven te brengen als hij tot rust was gekomen. Daarop is Olivier woedend met Romy vertrokken: ‘Of hij komt nu mee, of hij komt niet!’

»Later, toen Sven weer tot rede was gekomen, heb ik Stéphanie opgebeld, een dochter van Marie-Paule (de vriendin van opa Michel Pirson, nvdr.). ‘Laat Sven morgen maar komen,’ zei Stéphanie. En over Olivier hoefde ik me niet te veel zorgen te maken. De kinderen verbleven bij hen, zei ze. ‘Olivier is er toch nooit.’

»’s Anderendaags breng ik Sven. Komt Olivier daar in een laaiende furie aanzetten, me uitmakend voor het vuil van de straat. Ook Sven, een ventje van zes, moest het ontgelden: ‘Jou wil ik nooit meer zien!’ Romy klampte zich in paniek aan me vast, ze loste me niet meer. Uiteindelijk ben ik met de twee kinderen naar huis gereden met de daver op mijn lijf. Ik heb gelijk een brief naar de advocaat geschreven: ‘Ik vrees voor het leven van mijn kinderen.’ Ik eiste ook het volledige hoederecht over ze op. In de blik van Olivier had ik gezien dat er iets niet pluis was: ce jour-là il était fou.

»Dat was 10 augustus, op 5 september heeft hij de kinderen omgebracht.

»Op 4 september moest ik ze afstaan, hè: dat schreef de wet voor.»

VADER MOREAU «In de loop van de nacht van 4 op 5 september is Romy naar de kamer van haar broer verhuisd, hebben we vernomen: kennelijk wilde ze koste wat het wil haar laatste nacht op aarde samen met haar broer doorbrengen.»

MOREAU «Unis dans la vie, unis dans la mort - verenigd in het leven, verenigd in de dood.»

Spierwit, koud en dood

HUMO Was het moord met voorbedachten rade?

MOREAU «Jazeker, maar het was niet lang van tevoren gepland: enkele dagen, enkele uren, dat weet ik ook niet precies.»

VADER MOREAU «Olivier heeft in de loop van het onderzoek bekentenissen afgelegd: (na de test met de leugendetector is hij overgegaan tot bekentenissen die hij later weer heeft ingetrokken, red.) hij zou op 5 september zelf zijn besluit hebben genomen. Ik geloof hem. Het is een kwestie van uren geweest.»

HUMO Wat is die bewuste dag in hem gevaren?

MOREAU «In het dossier staat niet vermeld dat hij op 5 september nog met zijn vader én vriendin ruzie heeft gemaakt. Zijn vriendin moest de kinderen niet: als de kinderen kwamen, maakte zij zich uit de voeten. En Michel Pirson heeft Olivier gesommeerd zich ook eens zélf met zijn kinderen in te laten. Olivier voelde zich in de steek gelaten.

»Bovendien had ik eind augustus de indexatie van de alimentatie aangevraagd, en had de bank begin september, op mijn verzoek, geld van hem teruggeëist omdat het van onze gemeenschappelijke rekening kwam. Dat zat hem allemaal niet lekker. En, dat weet ik, hij leed aan helse rugpijnen. Al die dingen samen hebben hem allicht een moorddadige woede in hem ontstoken. Hij zag geen uitweg meer.»

VADER MOREAU «Misschien was hij oorspronkelijk van plan zich samen met de kinderen van kant te maken. Ik sluit de these van zelfmoord niet uit. Misschien heeft hij inderdaad de veelbesproken fles antivries, Forever, 57 frank in de winkel, pure methanol, in een opwelling uit de koffer gehaald en in de cola of Fanta van de kinderen gegoten. Methanol heeft in eerste instantie dezelfde uitwerking als alcohol: het verdooft.»

HUMO Olivier Pirson houdt vol dat het om een ongeval ging. De kinderen ruzieden op de achterbank, hij draaide zich om en verloor de controle over het stuur. Zo, zegt hij, is hij in de Maas gesukkeld. Hoe bewijst u dat hij hen heeft vermoord?

MOREAU «Er zijn zoveel verdachte elementen. Ten eerste: de omstandigheden van het ongeval. Hij heeft wel erg lang met zijn wagen tegen de vangrail aangereden en nergens, in de loop van dat traject, heeft hij op de rem getrapt - er is geen remspoor te bekennen. Twee: zijn houding in de wagen na het ongeval. Hij, een para en mecanicien, heeft geen enkele poging ondernomen de kinderen te redden. Sterker nog, hij heeft zelfs niet op het bovenhalen van de lichamen van de kinderen gewacht om met de ambulance te vertrekken. Drie: zijn gedrag tegenover mij ná het ongeval. Hoe hij me ‘s avonds aan de telefoon sprak, nergens bleek dat het om onze kinderen ging die ooit uit liefde waren geboren. Ik was zo ondersteboven dat ik het woord ‘dood’ niet uit mijn mond kreeg. Ik zeg: ‘De kinderen zijn spierwit, ze zijn koud, ze liggen in het mortuarium.’ - ‘C’est normal, ils sont morts, t’es con?’ Dát zei hij dus. Hij had geen zin in een gesprek, hij was moe, hij wilde slapen: ‘Je suis crevé, je vais me coucher.’»

HUMO Olivier Pirson beweert zelf dat hij nog heeft geprobeerd het portier links achteraan te openen.

VADER MOREAU «Wat is er gebeurd? Hij is langs het raampje van het rechterportier vooraan uit de zinkende auto ontsnapt. ‘En,’ vraagt een speurder in het dossier, ‘hebt u zich nog naar de kinderen omgedraaid?’ - ‘Nee.’ ‘Waarom niet?’ vraagt de speurder. - ‘Weet ik niet.’

»Nee, hij zwemt om de auto heen en stelt vast dat het linker achterportier op slot is - de centrale vergrendeling is stuk. Pech.

»In zijn bekentenissen staat een zin die me gechoqueerd heeft. ‘Toen ik rond de wagen zwom, besefte ik dat ik een stommiteit beging.’ Welke vader zegt zoiets?»

MOREAU «Hij heeft op zijn missies als para zoveel levensbedreigende situaties meegemaakt, en nu deed hij niks.

»Als de kinderen bij bewustzijn waren geweest, waren ze zelf uit de auto gezwommen, daar ben ik zeker van. Ze konden zwemmen, jawel. Ik had ze, nadat Olivier er op een keer mee had gedreigd ze te verdrinken, in een zwemclub ingeschreven. Sven kon zwemmen én duiken, Romy was klaar met haar ‘watergewenning’. Maar kennelijk waren ze ingeslapen of gedrogeerd, enfin, ze waren niet bij bewustzijn.»

Een klein prinsesje

HUMO Er zijn ook vier ooggetuigen die, onafhankelijk van elkaar, hebben verklaard dat Olivier Pirson na het ongeval geen enkele reddingspoging heeft ondernomen en zich door de stroming heeft laten meevoeren naar de verst afgelegen oever van de Maas.

VADER MOREAU «Tijdens de reconstructie heeft hij verklaard: ‘Ik zwom van het voertuig weg om mijn dochter niet meer te horen.’»

MOREAU «Maar niemand van de getuigen heeft kinderen horen huilen, wat ook niet kon: de kinderen waren in slaap. Daarom is ook niemand van de getuigen in het water gesprongen; ze wisten niet dat zich nog kinderen in de auto bevonden.»

HUMO Denkt u dat de kinderen in hun laatste ogenblikken hebben geleden?

MOREAU «Mijn huisdokter heeft me verteld dat de verdrinkingsdood zeer pijnlijk is. Er is de paniek, de angst - je ziet jezelf sterven. Maar methanol heeft dezelfde effecten als alcohol: mijn kinderen waren dronken. Ze hebben niks gevoeld. Tenminste, dat hoop ik uit de grond van mijn hart.»

VADER MOREAU «De duiker die de kinderen uit het wrak heeft verlost was gefrappeerd door de serene uitdrukking op hun gelaat. ‘Ze lijken niet geleden te hebben,’ zei hij. Ze vertoonden ook geen sporen van verdrinking; hun ogen waren toe.»

MOREAU «Men zegt dat ze de verdrinkingsdood zijn gestorven, ik ben het daar niet mee eens. Ze zijn vergiftigd en bij hun laaatste ademtocht hebben ze water binnengekregen. Een koffielepeltje: de kinderen hadden bijna geen water in hun longen - Sven zelfs helemaal niks.

»Toen ik mijn kinderen in het mortuarium zag liggen, viel het me op hoe mooi ze wel waren. Romy was een kleine prinses, helemaal wit. Sven was enigszins getekend, een beetje rood in zijn gezicht. Maar ook: mooi en rustig.»

HUMO Wanneer bent u van het ongeval op de hoogte gebracht?

MOREAU «Drie uur na de feiten, via mijn ouders. Ik ben gelijk naar het ziekenhuis gegaan. In shock - het woord ‘dood’ kreeg ik niet over de lippen. Ik stelde me voor aan de receptie: ‘Ik ben de moeder van Sven en Romy: er is een ongeluk met ze gebeurd.’ - ‘Een ogenblik.’ Lieten ze een vrouw komen die me, zonder één woordje uitleg, de weg naar het mortuarium wees: ‘Hier hebt u ze.’ Dat was de psychologische opvang: geen troostend woord, geen pilletje, geen spuit, niks. En op een bepaald moment vroeg de hoofdverpleger: ‘Ça y est? Vous avez fini votre cinéma?’ Hij wilde zo snel mogelijk de formaliteiten met de begrafenisondernemer regelen.»

HUMO Haat u Pirson?

MOREAU «Haat is een gevoel; ik heb geen gevoelens meer voor hem. Hij is de moordenaar van mijn kinderen. Ik wil ook geen haat, ik wil gerechtigheid. Ik ben boos op het gerecht dat die moordenaar, ondanks de hoge bewijslast, laat lopen.

»De krijgsraad achtte hem schuldig aan moord met voorbedachten rade, volgens het krijgshof is hij totaal onschuldig. Hoe legt u dat uit? Ze hebben hem zelfs niet veroordeeld voor het niet verlenen van bijstand aan personen in nood. Ik begrijp dat niet.»

HUMO De verdediging van Pirson verklaarde het als volgt: ‘In het krijgshof hebben, in tegenstelling met de krijgsraad, hogere officierenzitting. Mensen met een hoger IQ. Allicht heeft dat gespeeld.’

MOREAU «Wie benoemt die hogere officieren? De politiek. Wie is minister van Defensie? André Flahaut van de Parti Socialiste. En met wie is meester Uyttendaele, de advocaat van Olivier Pirson, getrouwd? Laurette Onkelinx, ook een kopstuk van de PS. Voilà. Moet ik daar een tekeningetje bij maken? Het was een politiek proces: de mensen die over het lot van de moordenaar van mijn kinderen hebben geoordeeld, hebben in de eerste plaats aan hun carrière gedacht.»

VADER MOREAU «Vindt u het normaal dat een jury van vijf mensen uit vier leden van dezelfde familie bestaat? Het leger is één grote familie.»

Wolven onder elkaar

HUMO De militaire rechtbank wordt binnenkort opgeheven.

VADER MOREAU «Ze hadden het beter een beetje vroeger gedaan.»

MOREAU «Les loups ne se mangent pas entre eux. Militairen beschermen elkaar.»

VADER MOREAU «In een assisenzaak zitten mensen van allerlei gezindten in de jury, dàt is een garantie voor een eerlijk proces. Ik zeg u: in een assisenzaak gaat hij niet vrijuit.»

HUMO Nu gaat Olivier Pirson met zijn advocaten ook nog eens de speurders laten onderzoeken. Ze zouden hem op onrechtmatige wijze tot bekentenissen hebben gedwongen. En hij claimt ook een schadeloosstelling van bijna anderhalf miljoen frank.

MOREAU «Geld, hè, geld, geld, geld.»

HUMO Gaat u in cassatie?

MOREAU «Ik heb er het geld niet voor.»

VADER MOREAU «En waarom zouden we? Weer hetzelfde meemaken? Vier militairen die onder één hoedje spelen.»

MOREAU «Wij horen niet door een militaire rechtbank te worden berecht. Mijn kinderen zijn geen militairen, het ongeval gebeurde op een zaterdag, Olivier was vrij. Het is niet eerlijk - het recht is krom in België.»

VADER MOREAU «We moeten, het toch doen, Ariane, een vzw oprichten en in cassatie gaan.»

MOREAU «Als ik het geld had, zou ik in cassatie gaan, dan zou ik desnoods naar het Europees hof trekken om de zaak voor een burgerlijke rechtbank te laten beslechten. Maar ik heb het geld niet. Het recht is voorbehouden aan de elite.»

HUMO Kunt u nog leven zonder kinderen?

MOREAU «Ik laat me niet kapotmaken. Mij zul je niet zien zitten pruilen in een hoekje en kalmeermiddelen nemen en me laten gaan in drank of weet ik veel wat. Dat zouden zij maar al te graag hebben, dan winnen zij. Mijn kinderen hebben altijd een vrolijke, ondernemende, opgeruimde moeder gehad. Dat blijf ik, hoe zwaar het me ook valt: Olivier werkt op twee kilometer hier vandaan, Bénédicte op één kilometer, en ik zit er tussenin.»

HUMO Bent u intussen, zoals dat heet, aan een nieuw leven begonnen?

MOREAU «Nee.»

HUMO Zult u dat ooit kunnen?

MOREAU «Je hele leven lang alleen blijven is ook geen oplosssing. Nee, ik hoop ooit weer gelukkig te worden met een man, desnoods iemand met kinderen, graag zelfs. Ik begrijp Bénédicte Henrot niet - kinderen zijn prachtige wezentjes, ook al zijn het niet de jouwe.

»Iedereen, daar ben ik van overtuigd, draagt een vlammetje in zich. Als de nood het hoogst is, flakkert het op. Je bent veel sterker dan je denkt.

»Ik heb het geluk niks dan goede herinneringen aan mijn kinderen te bewaren. Ik ging met hen naar zee, we kampeerden - we deden zoveel mooie dingen samen. Voor hen zal ik me, waar ze zich nu ook bevinden, niet laten verslonzen. Ik wil niet dat die kleine engeltjes boven een moeder zien waarvoor ze zich moeten schamen.

»Ik geef niet op.»

PAGE 27