Boezemvriend zwaait Marc Leemans uit: ‘Het zal voor mij een eer zijn om mee te betalen voor je pensioen’

Marc Leemans zal in 2024 niet langer voorzitter van ACV zijn. Of het om een ontslag gaat? Ja, maar nee, maar toch ja: de man verklaart dat hij er zelf de brui aan geeft, maar laat zich toch ontslaan zodat hij op brugpensioen kan en zo recht heeft op een werkloosheidsuitkering. Uit elke hoek klinkt kritiek, behalve uit één: Humo kon exclusief de hand leggen op de bedankingsspeech van zijn boezemvriend Lu Van Compernolle, die hem een hart onder de riem steekt.

Beste Marc,

Als levenslange boezemvriend is het een eer om je te mogen toespreken op je pensioenfeest, want… Excuseer Marc, ik word er door je kameraden van de vakbond net op gewezen dat dit geen pensioenfuifje is maar een ontslagfeest. Ik wist niet dat zoiets bestond, laat staan dat er ook daar champagne geserveerd werd, maar als iemand zoiets verdient, dan jij, Marc.

We leerden elkaar jaren geleden kennen als studenten maatschappelijk werk. We hokten samen tijdens onze studies, waardoor ik elke dag versteld stond van je tomeloze interesse in de wereld. Ik zie de posters nog hangen aan je slaapkamermuur: de Golden Gate, de Tower Bridge, de Brooklyn Bridge, de Brug der Zuchten... Een wereldreiziger in het diepst van je gedachten, en toch altijd gewoon gebleven. Zo ben je je hele leven nooit vergeten waar de ‘C’ in ‘ACV’ voor stond. Maar: immer met open blik, en kritisch waar nodig. Altijd zal ik me bijvoorbeeld die keer herinneren dat je het gek vond dat de Almachtige enkel op de zevende dag gerust had na zijn schepping. ‘Als hij vroeger gestopt was, dan had hij toch ook gewoon de vijfde, zesde én de zevende dag kunnen rusten?’, merkte je op. Geen speld tussen te krijgen. Nu pas heb ik door wat je daarmee bedoelde, Marc. Een bewijs van je visie.

Het is dan ook dankzij die visie en je volharding dat je uiteindelijk bij de vakbond aan de slag bent kunnen gaan, waar je van je hobby, zomin mogelijk werken, eindelijk ook je beroep kon maken. Maar ook toen mocht ik nog veel van je leren. Dat je een groene vuilzak bijvoorbeeld niet hoeft te strijken voor je gaat staken. ‘Want aan het piket is geen protocol, net zoals in de ruimte’, zei je. Weet je nog, Marc? En het is nog slecht voor je strijkijzer ook, heb ik ondervonden. Het doet daarom ook mìj pijn om te zien hoeveel kritiek je nu krijgt op je verdiende rust na twaalf jaar als vakbondsvoorzitter. Economen als Stijn Baert - de Geert Noels voor hipsters - en Geert Noels - de Stijn Baert voor ouwe lullen - nemen je nu op de korrel, en politici als Theo Francken, mensen die nog niet op een vakbondslid zouden spuwen als die in brand stond, betichten je zelfs van sociale fraude. Nu merkt Theo wel vaker fraude op tegenwoordig, vooral als het hem eens niet uitkomt, maar weet dan dat ik altijd achter je zal staan, Marc.

Want weten zij veel dat je ontslag op maat het gevolg is van je diepgewortelde liefde als syndicalist voor de kleine man. Weten zìj veel dat je vorige week op Facebook het bericht las van Eva Pauwels, en met haar zoveel Vlamingen, die liever bewust werkloos was dan een nieuwe betrekking te zoeken? Met je symbolische ontslag neem je het namelijk niet alléén op voor jezelf, maar ook: voor hén. Want als een christelijk vakbondsvoorzitter weet je: ‘Oordeel niet, opdat er niet over ù geoordeeld wordt.’ Evengoed had je nog enkele jaartjes, tot je ware pensioengerechtigde leeftijd, kunnen uitbollen. Koffie schenken in de ACV-kantine. Soep bedelen aan de piketten. De telefoon bemannen voor wanneer er weer eens een late vijftiger of vroege zestiger in tranen de vakbond belt omdat ze als zogezegde werkweigeraar op de hielen gezeten worden door de RVA. Maar nee, ook je laatste daad als vakbondsvoorzitter stond bol van de syndicale symboliek: een hartenkreet voor de kleine man. En dat van een grote, gròte meneer.

Marc, het zal voor mij een eer zijn om mee te betalen voor je pensioen. Of toch tot het eindelijk aan mij is. Nog een jaartje of drie, vier momenteel. Gesteld dat de pensioenleeftijd niet nog eens opgetrokken wordt. Of de lopende band waar ik sta uitbesteed wordt aan China.

Je vriend,

Lu