Dagboek van de enige West-Vlaamse Deliveroo-bezorger: ‘Dat nieuw type fiets, is dat niet gewoon een huifkar?’

Groot nieuws voor mensen die niet op een euro kijken bij het stillen van hun honger, maar die ook te lui zijn om op restaurant te gaan: maaltijdleverancier Deliveroo breidt binnenkort fors uit in Vlaanderen, en voegt maar liefst 131 nieuwe steden en gemeenten toe aan hun netwerk. Een groot deel daarvan, zo blijkt, in West-Vlaanderen: dat werd tijd, zo weet ook Yannick de Ketelaer (19), Deliveroo-leverancier die momenteel nog héél West-Vlaanderen tot zijn actieterrein rekent om rond te kunnen komen. Een blik in zijn dagboek onthult: ‘Deliveroo-rijder zijn in West-Vlaanderen: je moet er iets voor overhebben’.

Maandag

De week begint al goed: een levering in Bredene, en aan de coördinaten te zien gaat het weer om een stelletje naturisten die door al dat bibberen op het naaktstrand een hongertje hebben gekregen. Ik installeer mijn brede banden en trek iets aan dat makkelijk uit te spelen is: de kledingvoorschriften daar in Bredene zijn strikt - namelijk: géén kleding - en ze gelden voor iedereen, helaas ook voor leveranciers.

Ik haal eerst de bestelling op in de vismijn van Oostende, en zie bij aankomst dat ze bijzonder toepasselijk is: grijze garnalen, van die kleine. Op de terugweg passeer ik langs Lange Nelle, de sinds kort beruchte vuurtoren van Oostende. Totaal verblind rij ik de havengeul in. Deliveroo-rijder zijn in West-Vlaanderen: je moet er iets voor overhebben.

Dinsdag

Het is weer eens gebeurd. Met een lading McDonald’s in mijn rugzak ànderhalf uur gezocht naar de Houten Gooftstraat in Veurne. Pas na lang zwerven, en de weg gevraagd te hebben aan meerdere voorbijgangers, heb ik door dat ik eigenlijk in de Gouden Hoofdstraat verwacht werd. Ik slaak een zelfs in het West-Vlaams duidelijk verstaanbare vloek, en maak me op voor een boze klant. Al een geluk dat ik als inwijkeling waarschijnlijk niets van zijn verwensingen zal verstaan.

Na mijn ronde krijg ik weer eens telefoon van Karl Vannieuwkerke: of ik als fervent fietser nog altijd niet geïnteresseerd ben in een gesponsord wielertenue van ‘Vive le vélo’. Ik stuur hem opnieuw wandelen na hem nog een keer uitgelegd te hebben dat Deliveroo de VRT niet is, en dat ze bij ons niet lachen met dat soort sluikreclame.

Woensdag

Verzamelen geblazen op het West-Vlaamse hoofdkwartier van Deliveroo, waar we door het management op een powerpointpresentatie getrakteerd worden. Het betreft een nieuw proefproject dat ze als eerste onder de West-Vlaamse bezorgers willen lanceren. Even voelen we ons vereerd dat we uitverkoren zijn als pioniers, tot één bezorger de terechte vraag stelt of de nieuwe fiets die ze ons willen laten uitproberen - eentje met vier wielen, voortgetrokken door een paard, en met een bedekte laadruimte achterin waarin naast bestellingen ook droog stro vervoerd kan worden - niet gewoon een huifkar is.

De bezorger krijgt te horen dat hij ontslagen zou worden voor zijn brutaliteit, mocht hij niet noodgedwongen aan de slag zijn als zelfstandige. Buiten op de parking geef ik mijn nieuw ros de sporen, en vervolg ik mijn ronde. Ju djuk!

Donderdag

Een klant in het volgende dorp heeft konijn met pruimen besteld. Eitje, denk je dan, maar dat is buiten de afstand gerekend die in West-Vlaanderen tussen twee dorpen kan liggen. En dan vooral als je, zoals nu, op zo’n landweggetje vast komt te zitten achter een tuffende tractor. Ik twijfel even om een deel van de route af te snijden langs de uitgestrekte velden aan mijn linkerzijde, maar dat plan laat ik toch maar varen: sinds die ene ongelukkige bezorger in de buurt van Ieper op die manier op een obus gereden is, is het angstbeeld van een koude maaltijd afleveren aan de klant toch iets minder erg geworden. Van die jongen is na lang zoeken alleen zijn fiets teruggevonden, hoog in een boom in de buurt van Kortrijk.

Vrijdag

Hop, de honger van de klant jaagt mij deze avond richting Knokke. Ik kom er graag, want de kans op een gulle fooi is er hoger dan in pakweg Middelkerke. Mijn gps stuurt me naar de zeedijk, waar mijn gezicht betrekt eens ik in zee een boot zie dobberen, en besef wat er aan de hand is: alweer zo’n rijke lullo die vanop zijn plezierjacht trek gekregen heeft, en de belofte dat we óveral leveren iets te letterlijk genomen heeft. Sinds die collega die op die manier verdronken is door het gewicht van zijn tas, waag ik me niet meer aan zulke nachtelijke zwempartijen. Ik gooi de pizza quattro stagioni vanop de pier het water in, en druk op ‘afgeleverd’. Dan maar geen fooi.

Zaterdag

Vreemde bestelling opgehaald voor een klant in De Panne, ergens bij een plaatselijk pretpark: een grote bestelling bonen - ik zou niet graag degene zijn die dié moet fretten - en een al even grote lading gebakken peren. Ik weet intussen wel beter dan vragen te stellen.

Zondag

Ping! Bestelling vanuit Wevelgem: een levering voor de Vanackerestraat. Ik ken de plek niet en zoek snel de route op op mijn smartphone. Daarna vertrek ik, maar ik ben precies niet de enige die de oproep gekregen heeft. Een massa fietsers, een peloton bijna, komt uit de richting van Gent en rijdt dik in de weg op weg naar het stadscentrum. Het zijn er zelfs zoveel dat de politie de zijwegen afgesloten heeft: nog een geluk! In de laatste rechte lijn voor mijn bestemming zie ik mijn kans schoon en passeer ik de hinderlijke wielertoeristen langs links.

Vreemd: bij aankomst, zodra ik afgestapt ben, wil iedereen ineens met mij op de foto. Het duurt bijna een uur voor ik aan iedereen uitgelegd krijg dat het eten koud wordt, en dat ik er na mijn levering meteen weer vandoor moet. De volgende bestelling wacht! Nadat ik in het tumult vriendelijk maar kordaat een boeket bloemen geweigerd heb - ‘Sorry, alleen betalingen met bank- of kredietkaart’ - steekt iemand me een truitje over mijn hoofd. Door de drukte ben ik niet bij machte te weigeren, en ik ben Wevelgem al buitengereden wanneer ik eindelijk de kans krijg om te zien wat erop staat. ‘Vive le vélo’. Verdomme, Karl.