Paashaas of klokken? We zijn hopeloos verdeeld: ‘Oma liep, niet onverdiend, een blauw oog op’

Onze samenleving is hopeloos verdeeld en de tweestrijd sijpelt overal binnen. Pasen komt eraan, en je weet nu al dat de vrolijke kreet van oma – ‘Kindertjes! Gauw naar de tuin! De paasklokken zijn geweest!’ – in heel wat families op beleefd stilzwijgen zal worden onthaald, in het bijzonder door familieleden die tot de strekking paashaas behoren. Later op de dag, terwijl de kinderen in de veranda hun oogjes zitten te verknallen voor één of ander schermpje, zal een discussie ontstaan. Haas of klok? Dan vallen er vaak bittere woorden.

HUMO Heeft die discussie enig nut?

ANKE SCHOELAARS (gezinstherapeute) «Ja! Ze is heel geschikt om andere conflicten te ontmijnen. Zo moest ik de familie V. begeleiden in een ruzie over een erfenis. Het ging over een stuk bouwgrond: de helft wou het verkopen, de andere helft niet. De kinderen haalden alle middelen boven om hun zin door te drijven. Auto’s van broers werden besmeurd met kak van parkieten...»

HUMO Parkietenkak? Waarom?

SCHOELAARS «Vogelkak kan autolak ernstig beschadigen.»

HUMO En is parkietenkak extra schadelijk?

SCHOELAARS «Nee, parkietenkak is niet per se uitzonderlijk bijtend. Het is dus niet zo dat het gevoeg van deze vogels de opperkoning der koetswerkaanvretende vogeldrollen zou zijn. Er werd waarschijnlijk voor deze excrementen gekozen om een signaal te geven. Eén van de broers – ze zijn met twaalf – is namelijk een gedreven parkietenkweker.»

HUMO En op die manier zette hij een soort handtekening bij zijn wandaad?

SCHOELAARS «Niet echt. Het kon ook een verwittiging zijn: ‘Heul niet mee met de parkietenkweker!’ Het was allemaal heel complex.»

HUMO Maar hoe raak je aan parkietenkak als je geen kweker bent?

SCHOELAARS «De héle auto was besmeurd. Zulke hoeveelheden zijn een werk van maanden, zelfs voor een kweker met dertig of veertig parkieten. Nee, die smurrie was waarschijnlijk via het internet gekocht. De dader kon om het even wie zijn.»

HUMO Hoe herken je parkietenkak?

SCHOELAARS «Daar moet je een kenner voor zijn. Merkwaardig was dat de oma, de weduwe van de overledene die de bouwgrond bezat, meteen zei: ‘Dat lijkt wel parkietenkak!’ Dat werd later bevestigd door een labo. Maar hoe kon het mens dat zo snel weten? Het maakte haar meteen verdacht.»

HUMO Waarom zou zo’n omaatje zoiets doen? En hoe?

SCHOELAARS «Misschien had ze een paar criminele tieners ingehuurd. Oma had voorgesteld de bouwgrond uit te graven en hem eerlijk te verdelen over alle rechthebbenden. Maar niemand vond dat een goed plan. Wilde ze haar kinderen tot die oplossing dwingen door hun auto’s te vernielen? Eén van haar zonen liet haar een maand lang schaduwen, maar er werd niets verdachts opgemerkt. Dat leidde tot het vermoeden: ‘Ze is gewiekster dan we denken. Ze heeft gemerkt dat ze wordt geobserveerd.’»

HUMO Wat heeft dat allemaal met de paashaas te maken?

SCHOELAARS «Toen ik werd gevraagd om te bemiddelen, heb ik een verzoeningsvergadering belegd. Die liep helemaal fout: de ontmoeting eindigde in een vechtpartij waarbij zelfs oma een blauw oog opliep. Niet onverdiend trouwens, want ze had een schoondochter bewerkt met een staafmixer – die gelukkig niet was aangesloten.

»Om de situatie te ontzenuwen, heb ik geroepen: ‘Even iets anders, wat is jullie standpunt over paaseieren? Ik bedoel: paashaas of klokken?!’ Onmiddellijk begonnen ze dáárover te bakkeleien, maar gelukkig op een beschaafdere manier.»

HUMO En die erfeniskwestie?

SCHOELAARS «De consensus was: dat probleem pakken we later wel aan, nu hebben we iets belangrijkers op te lossen. Want die bouwgrond kun je maar één keer verkopen, maar Pasen is er elk jaar opnieuw.

»Ze hebben een voorlopige regeling getroffen: de klokken droppen hun eieren in de achtertuin, en tien minuten later komt de paashaas. Dat beest constateert dat er veel te weinig paaseieren zijn, en legt er nog eens evenveel eitjes bij. Op die bouwgrond. Dat wordt tot op de gram nauwkeurig berekend, de hele familie is daar twee weken lang mee bezig. Ja, het is mooi om iedereen dan in de weer te zien met tabellen en weegschaaltjes, als een prachtige, hechte familie. Ontroerend, eigenlijk.»