'Paffen in Bar Van Ranst, want daar kan het virus niet tegen'

Volgende week zendt Canvas de legendarische 'Belpop'-aflevering over The Clement Peerens Explosition uit. Dat zegt al genoeg, we gaan deze inleiding dus kort houden, want in de bondigheid toont zich de meester, en niets is zo vervelend als een brok tekst waarbij je je achteraf de vraag stelt: wat stond daar nu eigenlijk in? Heb ik iets bijgeleerd? Ben ik innerlijk verrijkt door die ellendige woordenfile? Daarom laten we de meester zelf aan het woord, niet straks maar nu, meteen, weliswaar na een misschien niet zo originele, maar in deze tijden onontkoombare vraag.

HUMO Hoe heb je de coronaperiode beleefd?

CLEMENT PEERENS «Wel, die lockdown was de tijd van mijn leven, echt waar. De eerste dagen was het wat lastig, maar daar kwam verandering in toen ik midden in de nacht ineens wakker werd door vreemde geluiden in mijne kelder, die werden veroorzaakt door Mauro Pawlowski.»

HUMO Zat Mauro plots te musiceren in uw kelder?

PEERENS «Nee. Ik dacht trouwens eerst dat ik te maken had met een aboriginal die voor zijn eigen elektriciteit zorgde, want het klonk als een didgeridoo, maar ook als een dieselaggregaat. Ik dus voorzichtig den trap af, en in de kelder zag ik een groot en harig ding tegen de chauffageketel liggen. In het schaarse straatlicht dat door het venstergat naar binnen scheen, zag dat er toch wat akelig uit. Maar het bleek dus de Mauro te zijn die daar lag te snurken.»

HUMO Wat lag Mauro daar te doen?

PEERENS «Moet ik alles twee keren zeggen of wat? Die lag daar te snurken, en wel in slapende toestand, zoals dat bij snurken gangbaar is, oké? Ik ben een fleecedekentje gaan halen en heb dat over hem gelegd. De volgende morgen was hij verdwenen, maar er lag wel een briefke: 'Merci voor het dekentje, MP'.»

HUMO Dat was wel heel attent van Mauro.

PEERENS «Denkte? Niks van, die gast was ribbedebie met dat fleecedekentje. Ik wou hem bellen met de mededeling: ik wil mijn fleecedekentje terug, ondankbare hond! Maar toen dacht ik: hola, ik heb hier nog een Chinese rotgitaar liggen. Dus ik bel naar de Mauro en ik zeg: 'Mauro gast, ik heb iets dat perfect bij u past: een Italiaanse gitaar van het merk Vespa met een riem van Pools bizonleer. Een vintagestuk zoals gij er intussen ook stilaan één zijt. 800 euro en ze is van u, én ge krijgt er dat fleecedekentje bij.' Toen viel de Mauro zijne nikkel: 'Ha, ik heb vannacht in uwe kelder geslapen!'»

HUMO Hoe kwam Mauro in uw kelder terecht?

PEERENS «Ik woon in een oud kot, op de rand van het district Borgerhout. Daar ligt nog een ongebruikt stuk premetro, én een onafgewerkt station: Stuivenberg. Via de riolering, die daar manshoog is, geraakt ge overal binnen. Een paar vrienden van de Mauro hadden in dat metrostation een café ingericht. Wat zeg ik, een café? Dat spel was voorzien van een dansgedeelte, ne lounge, een hamburgerkraam en een goei frituur. Het heet Bar Van Ranst. Beetje flauwe grap, maar ja.»

HUMO En daar heb je de lockdown doorgebracht?

PEERENS «Ja. Ik ben daar de volgende dag met de Mauro naartoe gegaan, die gast begon tussen haakjes bijna te bleiten toen hij die gitaar zag, geëmotioneerd als 'm was. Hij wou in mijn armen vallen, maar ik heb gezegd: 'Hohoho! We gaan hier wel aan social distancing doen hè makker!'»

HUMO Werd de social distancing daar goed gerespecteerd?

PEERENS «Tussen de meeste mannen wel. Maar het was daar eigenlijk wel veilig, want daar werd stevig gepaft, en het coronavirus is niet bestand tegen nicotine. Bar Van Ranst werd hoe langer hoe aangenamer, na een week was daar al een ontbijtzaak, en niet veel later hebben ze daar ook nog een schoenwinkel geopend, want de uitbaters hadden gemerkt dat er relatief weinig vrouwen naar Van Ranst kwamen.»

HUMO Was dat een succes, die schoenwinkel?

PEERENS «Jongen toch! Een schoenwinkel die dag en nacht open is, en dan nog de enige van heel de stad, daar moet ik toch geen tekeningske bij maken?!»

HUMO En sindsdien ben je goed bevriend met Mauro?

PEERENS «Zeker. Maar er is wel een moeilijk moment geweest toen hij zijn 800 euro terug wou, omdat hij had ontdekt dat er onder die Vespa-sticker, die ik er had opgeplakt, een andere merknaam stond. Ik heb toen gezegd: 'Jaja Mauro, dat zijn nogal charels hè, die Italianen! De deugnieten! Maar ja, ik moet ze u niet leren kennen, zeker?' Hij gaf mij gelijk, en daarmee was de kous af.

»Maarre... hoe interessant dit gesprek ook is, ik moet ervandoor. Want er is seffens een concert van Liam Gallagher in Bar Van Ranst. En volgens de geruchten zou de Noel er ook bij zijn, dus dat zou wel eens een historisch moment kunnen worden.»