‘Sabena hield koppig vast aan de vastgeroeste klassieke wetenschap’

Het tragische einde van onze nationale luchtvaartmaatschappij heeft diepe littekens nagelaten, niet alleen bij de werknemers van Sabena, maar ook bij hun kinderen. Wij tekenden een ontroerende getuigenis op.

Karla Deeckens «Mijn vader was piloot bij Sabena. Toen het daar in de jaren 90 slecht begon te gaan, wilde hij iets ondernemen. Hij stelde voor dat hij zijn eigen vliegtuig zou gebruiken, om kosten te besparen.»

HUMO Had je vader een eigen passagiersvliegtuig?

Deeckens «Ja, een Karla 303. Mama had dat gebouwd en naar mij genoemd. Ik zat toen in het derde leerjaar, vandaar die 303.»

HUMO Hadden jullie thuis een vliegtuigfabriek?

Deeckens «Achter in de tuin stond een schuurtje, en daar bouwde mama dat vliegtuig.»

HUMO Hoe groot was dat toestel?

Deeckens «Niet zo heel groot, dat schuurtje mat amper drie bij zes meter. Maar we wisten dat Sabena zou moeten krimpen. En minder passagiers betekent kleinere vliegtuigen, zei mama altijd.»

HUMO Hoeveel personen kon de Karla 303 vervoeren?

Deeckens «Vier: een piloot, een stewardess en twee passagiers. Mijn moeder had altijd al stewardess willen worden, en ze hoopte die droom waar te maken met haar eigen vliegtuig. Er kon nog een boordwerktuigkundige mee, gesteld dat het een klein mannetje was, en op voorwaarde dat geen enkele passagier bagage bij zich hadt.»

HUMO Bij zich hadt? Waarom maakt u een dt-fout?

Deeckens «Bij Sabena zijn in het verleden veel fouten gemaakt, maar ik wil aantonen dat fouten van alle tijden zijn.»

HUMO Heeft dat vliegtuig ooit gevlogen?

Deeckens «Mijn moeder was een trotse vrouw. Ze wilde het vliegtuig niet laten opstijgen vooraleer Sabena had toegezegd dat ze het zouden inzetten. Maar Sabena wilde eerst het bewijs dat het kon vliegen. Zo ontstond een patsituatie. Ik heb toen voorgesteld dat mama en papa een eigen luchtvaartmaatschappij zouden opstarten. Maar mama zei: ‘Eet maar gauw je yoghurtje op, en dan naar school!’ Ik werd dus niet ernstig genomen. Dat is erfelijk, vrees ik. Mijn mama werd ook niet ernstig genomen. In elk geval niet door Sabena.»

HUMO En door wie word jij niet ernstig genomen?

Deeckens «Door het Brussels Air Museum. Ze willen de Karla 303 niet opnemen in hun collectie. Het is een schande, we hebben het hier over een historische machine die Sabena had kunnen redden.

»Maar er zijn nog veel meer mensen die mij niet serieus nemen. Mijn buurvrouw weigert te geloven dat ik de afgevallen bladeren van haar gazon kan verwijderen door ze als een oranjebruine wolk door het luchtruim te laten vliegen, naar het recyclagepark. Daar laat ik ze nederdalen in de juiste container. Dat doe ik met inzet van mijn paranormale gaven en voor een bescheiden vergoeding.»

HUMO En dat lukt je?

Deeckens «Ik laat mijn eigen afgevallen bladeren liggen waar ze liggen, dat is ecologisch de beste strategie. Maar als Cindy – zo heet die trut – mij niet ernstig neemt, dan moet ze haar man maar blijven bevelen die bladeren bijeen te harken tot hij er een lumbago van krijgt. Zelf steekt ze geen gemanicuurde poot uit.»

HUMO Kun je dan niet even een demonstratie geven om haar te overtuigen?

Deeckens «Heb ik gedaan: ik liet wat bladeren omhoog dwarrelen in haar tuin. Cindy zei dat het gewoon door de wind kwam, die domme gans. Ja, natuurlijk stond er flink wat wind, die had ik namelijk veroorzaakt. Die bladeren hebben geen schroefjes of straalmotortjes, ik laat die naar het containerpark waaien. Die telekinetische gaven heb ik trouwens ook van mijn moeder. De Karla 303 was een vierzitsbank met een plexi koepel die door haar paranormale krachten het luchtruim kon kiezen. Maar ja, bij Sabena hielden ze koppig vast aan de klassieke vastgeroeste wetenschap, die al zoveel onheil had gebracht. En nog steeds brengt, helaas. Daar moet ik geen tekeningetje bij maken! Maar als ik dat wél zou doen, dan zou je potlood sierlijk over het blad papier zweven.»

Woe 8 december, Canvas 20u20: Sabena