Spoorloos verdwijnen: een nieuwe hype, vooral onder mannelijke prille veertigers

Spoorloos verdwijnen is een nieuwe hype, vooral onder mannelijke prille veertigers. Ze verschuilen zich in tuinhokken, vakantiehuisjes en leegstaande fabrieken. Vaak worden ze binnen de halve dag gevonden door waakzame buren of jongeren die het net op die plek op een coronazuipen wilden zetten. Maar soms lukt het. Dennis D. wist tien dagen onder de radar te blijven zonder dat iemand ook maar een vermoeden had van waar hij zat. Hoe speelde hij dat klaar?

DENNIS D. «Regel één is: verdwijn ongemerkt, deel je plannen met niemand. Ik ben op de dag van mijn verdwijning gewoon na het werk naar huis gereden, heb wat kleren en toiletspullen ingepakt en ben vertrokken.»

HUMO Zonder afscheid? Geen briefje achtergelaten of zo?

DENNIS «Nee. Gewoon naar zee gereden, en daar heb ik een tijd in een hotelletje gezeten. In Wenduine. Ik heb daar veel tv gekeken, want het was slecht weer.»

HUMO Wanneer heb je beslist om terug te keren naar je gezin?

DENNIS «Dat is een uitstekende vraag, want daar ligt de kern van het spoorloos verdwijnen: wanneer ben je spoorloos verdwenen? Als je even naar de bakker gaat zonder iemand daarvan te verwittigen? Of als je twee uur in de file staat en je gsm doet het niet?

»Dat is een groot probleem in de wereld van het spoorloos verdwijnen: er zijn geen officiële regels, er is zelfs geen belangenvereniging die ze zou kunnen opstellen. Daarom heb je nog steeds amateurs die met veel poeha verkondigen dat ze vorige week bijna een hele dag onvindbaar waren. Sukkels!

»Ik ben zelf na tien dagen teruggekeerd. Dat leek mij een acceptabele periode. Het kan natuurlijk langer, maar dat maakt je niet spoorlozer, toch? Dat is een punt dat ik alvast op tafel zal leggen als er ooit een Liga voor Spoorloze Verdwijners komt: hoe spoorloos moet je zijn?»

HUMO Hoe werd je bij je terugkeer ontvangen?

DENNIS «Zonder ophef. Mijn vrouw Pipa en de kinderen zaten te ontbijten, en ik ben gewoon mee aangeschoven. De jongste vroeg of ik een boterham met choco voor hem wou maken. Ik heb hem gezegd: ‘Boterhammen maken? Dat doet de bakker! Maar ik wil er wel eentje voor je smeren.’

»Toen zag ik dat er een man aan tafel zat die ik vaag van ergens kende. Mijn vrouw stelde hem voor: Jonas van het oudercomité, waar ze zelf ook lid van is.»

HUMO Vroeg je vrouw niet waar je was geweest?

DENNIS «Nee. Ze zei wel dat ze gebeld hadden van het werk, en ze had spontaan gezegd dat ze dacht dat ik ziek was, die schat. Ik moet dus nog voor een doktersbriefje zorgen. Zonder die slimme ingeving van Pipa had ik het waarschijnlijk niet gered, dan waren ze mij komen zoeken met slimme camera’s, helikopters, honden met infraroodbrillen, noem maar op. Want het is een ongelijke strijd. Ook dat moet een aandachtspunt worden van de Liga, als die er ooit komt: een beetje fair play is niet te veel gevraagd, lijkt mij.»

HUMO Was het je eerste spoorloze verdwijning?

DENNIS «Ja, maar zeker niet de laatste, ik heb de smaak te pakken. Toen ik later die dag tegen Pipa zei dat ik tien dagen lang onvindbaar was geweest, antwoordde ze: ‘O, wat goed, dat zou je vaker moeten doen. Misschien kun je vanavond al ergens in je auto gaan slapen?’ Die aanmoediging deed deugd. Na het avondeten ben ik meteen vertrokken. Het was trouwens niet lekker, want die Jonas had gekookt, en dat is een veganist.»

HUMO Was die man ook spoorloos verdwenen?

DENNIS «Dat had ik niet meteen in de gaten. Maar toen ik naar mijn auto liep om weer even spoorloos te verdwijnen, kwam een vrouw met holle ogen en een boos bakkes naar me toe. ‘Zit die vuile vrouwenloper van een Jonas hier?’ schreeuwde ze. Ik antwoordde dat ik geen weet had van een Jonas, want je moet andermans verdwijnplezier niet vergallen. Er speelde ook eigenbelang mee. Die man zit in een oudercomité, die heeft dus ervaring met het besturen van een vereniging. Hij zou een geschikte kracht zijn om mee die Liga op te richten. Een moeilijk punt blijft het vinden van leden, want de beste kandidaten zijn natuurlijk per definitie spoorloos, en nog geen klein beetje!»