ToscanoloogIGOR BLEYDENS
Waarom de Strade Bianche zo'n flutkoers is: ‘In Toscane is niks te zien: geef mij maar Kuurne’
Wat is het verschil tussen de échte wielerliefhebber en de wáre wielerliefhebber? De echte wielerliefhebber wordt al uitzinnig als een stelletje coureurs door regen en hagelbuien over een vervloekte Vlaamse steenweg dokkert. Voor de ware wielerliefhebber ligt de lat hoger. Er mag al eens door een fraai landschap worden gefietst, waar ieder boerderijtje, ja zelfs het simpelste hek of de nederigste sloot iets te vertellen heeft. Wat heeft zo’n sloot dan te vertellen? Dat weten wij niet, maar we vernemen het graag van onze wielercommentators.
Het is in het stralende licht van deze sportwetenschappelijke inzichten dat we mogen stellen dat het wielerjaar pas dit weekend begint, met de Strade Bianche. Want dat ding wordt gereden in... het heerlijke Toscane!
HUMO Wat maakt Toscane zo bijzonder?
IGOR BLEYDENS (Toscanoloog) «Bijzonder? Er is niks te zien. Je hebt er een hoop heuvels, ja. Maar heuvels heb je overal, en als je er één hebt gezien, heb je ze allemaal gezien.»
HUMO Toscane heeft toch ook zijn legendarische kunststeden: Firenze, Siena, Pisa...?
BLEYDENS «Dat zijn toch maar veredelde versies van de kringloopwinkel. Allemaal ouwe brol, dat heeft weinig met kunst te maken.»
HUMO Valt de David van Michelangelo ook onder die noemer?
BLEYDENS «Mijn oma zou het ding niet eens op het dressoir willen zetten, gesteld dat het daar het geschikte formaat voor had. Van mij mogen ze dat beeld onmiddellijk tot keukenbladen en vensterbanken versnijden. De inboedel van al die musea is namelijk totaal niet relevant. En dat is toch het minste wat je van kunst mag verwachten: dat ze relevant is!»
LEES OOK:
Delphine Lecompte getuigt: ‘Ik ben meermaals verkracht in een isoleercel, het was traumatisch en onvergeeflijk’
De 7 hoofdzonden van Bockie De Repper: ‘Na een eetvideo lag ik als een heroïneverslaafde te trillen in mijn zetel – ik heb toen oprecht even gevreesd voor mijn leven’
1 Jaar Operatie Sky: ‘Ze zijn onder ons, de griezels die je vrouw ontvoeren en dagenlang verkrachten om je onder druk te zetten’
HUMO Maar die kunst vertelt toch iets over het verleden?
BLEYDENS «Voor gezeur over het verleden hoef je niet naar Toscane. Geef mij dan maar Willebroek! Daar heb je verschillende cafés waar je elke dag kunt horen: ‘Ik stond op de wielerpiste van Roubaix toen Vanderaerden daar zijn kassei won!’ Of: ‘Ik heb T.C. Matic vijf keer live gezien, waarvan één keer in Willebroek!’ En: ‘Mijn vader kocht – luister nu goed! – in 1976 – héél belangrijk! – een Ford Fiesta. Dat was dus – let op! – een Ford Fiesta van – ge gaat het niet geloven, maar het is zo! – de eerste – jawel: de éérste! – generatie!’
»Akkoord, dat gezeur is niet altijd even interessant, maar je hoeft er niet de eentonige en milieuvervuilende reis naar Toscane voor te ondernemen.»
HUMO Maar u bent wel Toscanoloog?
BLEYDENS «Ik ben daar weleens geweest. Na een half uur heb je alles gezien wat er te zien valt, namelijk niets. En dan ben je dus een kenner. Weet je, zelfs hun wielerwedstrijden stellen niks voor. Die Strade Bianche is een saaie witte stofwolk die door dat even saaie landschap glijdt. Geef mij dan maar Kuurne-Brussel-Kuurne!»
HUMO Waarom?
BLEYDENS «Omwille van Kuurne. Kuurne is een bruisende, moderne gemeente, waar heel wat te zien is. Als je heel Kuurne wilt afstappen, kom je met een weekendje niet toe. Er wonen prachtige, sympathieke mensen. Maar ze hebben één charmante tekortkoming: ze zijn te bescheiden, ze doen niet aan city marketing. Je weet dus niet wat je te wachten staat als je Kuurne bezoekt. Maar ik kan je vertellen: mijn mond viel open van verbazing. Die kerkjes en kapelletjes! Die boerderijen! Die dorpskernen! Ik kom daar nu al jaren, maar nog steeds overvalt mij op de vrijdagmiddag die sprankelende spanning, die heerlijke hartslagverhoging: straks mag ik weer naar Kuurne! En als ik dan op de E17 de vreugde voel, die euforie bijna, die met elke afgelegde kilometer alleen maar toeneemt, dan denk ik weleens: ‘Wat ben ik blij dat ik niet naar Toscane moet!’
»Ja, ik heb medelijden met die sukkelaars die hun zuurverdiende geld gaan vergooien aan de Toscaanse middenstand, aan pastakokers en wijnverpatsers en ander krapuul dat de hele ‘The Godfather’-reeks drie keer heeft bekeken om te leren hoe je Engels moet spreken met een Italiaanse tongval, want dat vinden de buitenlanders authentiek en dan ben je in gedachten bezig aan een volzin waarvan je niet eens meer weet hoe hij begon omdat je ondertussen ook op het verkeer moet letten, want het kan op een vrijdagavond druk zijn op de wegen naar Kuurne, dat hoorde ik onlangs nog in een café in Willebroek, en het klopt helemaal, en dat heeft natuurlijk zijn redenen!»
Strade Bianche
Canvas, zaterdag 5 maart, 11.40
