‘50-plussers worden in de armoede geduwd, terwijl wij toch zeker onze bijdrage aan de samenleving hebben geleverd’

Ik wil graag reageren op de reeks ‘Sweet Sixty’ in Humo 4297 tot 4300.

Ik las in een weekendkrant dat mensen die dit jaar 60 worden, nog als babyboomers worden weggezet. Iemand die een beetje research doet, weet dat de mensen die geboren zijn tussen 1955 en 1970, tot een verloren generatie behoren.

Ik ben geboren in 1958 en word dit jaar 65. Ik behoor tot de eerste generatie die het op materieel en financieel vlak minder goed heeft dan de ouders, die volop konden meesurfen op de voorspoed van les Trente Glorieuses.

Tien jaar geleden kon je nog op je 60ste met pensioen gaan. Nu moeten we aan de slag blijven en presteren zoals een twintiger, want van een ‘landingsbaan’ hebben maar bitter weinig werkgevers iets gehoord.

Als je op je 60ste je job verliest en er niet in slaagt ander werk te vinden en die job gedurende minstens één jaar (voltijds en zonder onderbreking) uit te oefenen, dan loopt de degressiviteit van je uitkering door. Nu moet ik zien rond te komen met 838 euro per maand.

Uit een recente studie van de Universiteit Gent blijkt dat zelfs 50-plussers de grootste moeite hebben om nog een volwaardig contract te krijgen. Op die manier worden we in de armoede geduwd, terwijl wij toch zeker onze bijdrage aan de samenleving hebben geleverd.

Nog een belangrijk verschil met de babyboomers: van brugpensioen is er geen sprake meer. Nu heet dat het Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag (SWT), maar door het feit dat je oproepbaar bent, denk je best tien keer na voor je in dat stelsel stapt.

Gelukkig blijven de mensen van die verloren generatie meestal niet bij de pakken zitten. Ze maken er ondanks alles het beste van, proberen goed voor hun kroost en hun ouders te zorgen en… zeggen de dingen zoals ze zijn.

Ben Isebaert, Kortrijk.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: