Advocaat Michaël Verhaeghe: ‘Ik kan niet vatten dat men maar blijft inbeuken op Bart De Pauw en zijn gezin’

In Humo 4263 zegt advocaat Christine Mussche over de zaak-Bart De Pauw dat Bart al lang weer aan het werk zou zijn als hij voor bemiddeling had gekozen, waarbij ze zichzelf ziet als iemand die dat met gemak voor elkaar zou hebben gekregen. Tenminste, zo voegt ze eraan toe, als Bart De Pauw voor alles schuld zou hebben bekend, in behandeling zou zijn gegaan en schadevergoeding zou hebben betaald. Dus ook voor die acht van de twaalf gevallen waarvoor hij door de rechtbank van stalking werd vrijgesproken.

Ik was eerst niet van plan om daarop te reageren, maar ik moet wel. Als mens, omdat ik niet kan vatten dat men maar blijft inbeuken op Bart De Pauw en zijn gezin, zowel persoonlijk als professioneel – hij zit nog steeds werkloos thuis. En als advocaat, omdat dergelijke uitspraken er volledig over zijn. Ik zou net zo goed kunnen beweren dat ik de groep vrouwen die hun proces hebben verloren, die beproeving had kunnen besparen door de bemiddeling effectief te laten doorgaan.

ln het dossier heb ik veel onwaarheden gezien, maar wat er rond de bemiddeling is rondgestrooid, spant toch wel de kroon. Ik heb het nu even niet over de vragen tot bemiddeling aan de VRT, helemaal in het begin, maar wel over de bemiddelingspoging van augustus 2018, waar meester Mussche op doelt in haar interview. Die poging werd al in detail besproken door Liesbet Stevens van het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen in De Standaard van 20 oktober 2020.

In dat interview legde mevrouw Stevens de schuld voor het mislukken van die bemiddelingspoging bij Bart De Pauw. De gesprekken tussen hem en een aantal dames die gepland waren op 3 en 4 september 2018, waren volgens haar uitgesteld, omdat de advocaten van de burgerlijke partijen het dossier nog niet hadden kunnen inzien. Dat is een leugen: zij hadden het dossier, inclusief de twee verklaringen van Bart De Pauw, al eind april 2018 kunnen inzien. Dat zij de bemiddeling beëindigd hebben omdat ze na het vastleggen van de afspraken geschrokken zouden zijn van wat Bart De Pauw in zijn verklaringen had gezegd, was dus een uitvlucht.

Enkele weken later werd die bemiddelingspoging gelekt naar de pers. Er hoeft geen tekening bij dat zo’n lek elke ernstige bemiddeling finaal de nek omdraait.

Waarom die uitvlucht? Ik heb hier een uitgesproken visie op en heb dat ook in de rechtbank gepleit. De burgerlijke partijen vormden een diverse groep met uiteenlopende belangen. De meeste dames hadden er geen enkel belang bij dat er een proces zou komen. Er waren er ook – en dan denk ik in de eerste plaats aan Maaike Cafmeyer, die alles in gang had gezet en hoopte anoniem te blijven – die juist beschutting zochten, toen hun anonimiteit wegviel door de inval van de politie bij de VRT en de huiszoeking aldaar. Maaike Cafmeyer wist maar al te goed dat haar verhaal aan alle kanten rammelde en dat is uit de rechtszaak ook gebleken: de rechtbank heeft haar niet geloofd en Bart vrijgesproken.

Een echte bemiddeling houdt in dat men er onbevangen en in het grootste vertrouwen aan begint. Zo is het niet gelopen. Mijn visie is dat een oplossing van het conflict sommige partijen juist níét goed uitkwam. Laten we niet vergeten dat Liesbet Stevens én Christine Mussche herhaaldelijk in interviews verklaard hebben dat de zaak-De Pauw een katalysator moest worden die de #MeToo-beweging een duw in de rug moest geven. Ook niet te vergeten: alle kosten van het proces aan de kant van de burgerlijke partijen werden betaald door het instituut van Liesbet Stevens.

Het is simpel: een proces dat niemand wil, komt er niet. Punt. Er was niet alleen een lek over de bemiddelingspoging, maar er werd ook informatie doorgespeeld aan een bevriende journalist. Die riep Bart De Pauw in februari 2019 op om in de raadkamer om de opschorting te vragen. Dat wil zeggen dat de verdachte akkoord gaat dat hij schuldig wordt verklaard, in ruil voor de stopzetting van het proces, zonder straf. De oproep, die werd herhaald door het OM in de rechtbank, gold voor alle twaalf beschuldigingen. Bart De Pauw werd uiteindelijk vrijgesproken voor acht tenlasteleggingen. De oproep tot opschorting kwam er dus op neer om Bart schuldig te doen pleiten voor zaken die hij niet gedaan heeft. Dat kan toch geen werkwijze worden om processen te vermijden?

Het is niet alleen goedkoop om op een moment dat de zaak definitief is beslecht, voor de zoveelste keer na te trappen, maar het is bovenal schandalig om dat te doen door met de waarheid een loopje te nemen. Bart De Pauw en ik hadden niets liever gehad dan een open en eerlijke dialoog met de betrokken dames. Niets meer, maar ook niets minder.

In het interview zegt meester Mussche ook nog dat ze medelijden heeft met Bart De Pauw. Ik hoop dat ze dat ernstig meent, want het is erg op zijn plaats.

Mr. Michaël Verhaeghe, advocaat, Brussel.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: