‘Als een vrouw huilt, bedenk dan dat ze daar geen enkele reden voor heeft’

Herman Brusselmans gaat iedere week op zoek naar het verhaal achter een opvallende kop in de krant of op een nieuwssite.

La Rocca is afgebrand, en het verwoestende vuur liet niks van de keet over, behalve een halve muur, een stuk vloer van een vierkante meter en in één van de toiletten een pissijn waarin Patje ­Krimson altijd zeikte. Dat pissijn wordt binnenkort tentoongesteld in het Toiletmuseum in Hasselt, waarin trouwens ook een struik is opgenomen waarachter Patje Krimson ooit eens gescheten heeft. Maar niet alleen figuren als Patje ­Krimson waren te vinden in de beroemde Lierse discotheek. Zo is Rihanna er ook eens geweest na een concert in het Sportpaleis. Veeleisend was ze niet, ze wilde alleen een barkruk, een pakje sigaretten, vijf Moscow Mules en een man van minstens 2 meter die haar, terwijl ze op de barkruk hing, zou vingeren. Patje Krimson stelde zich kandidaat, maar na meting bleek hij slechts 1 meter 98 groot te zijn. Ten slotte besloot Rihanna zichzelf te vingeren, op voorwaarde dat de andere aanwezigen elk 5.000 euro betaalden om haar zelfbevrediging te aanschouwen. Dat was een peulschil voor de meeste stamgasten van La Rocca. Als simpele handarbeider, werkloze buizenfitter, Marokkaan met een halftimebaantje als afwasser in het halalrestaurant van oom Muharem, invalide vrouw van 120 kilo of muzikant die minder dan honderdduizend platen verkocht, kon je in La ­Rocca niks gaan zoeken, behalve Patje Krimson, die nooit honderdduizend platen heeft verkocht, maar gedoogd werd omdat hij tussen drie en vier uur ’s nachts op de toog ging staan, z’n broek opende en met z’n zwans begon te zwaaien, wat veel aantrekkingskracht had op de meisjes.

De meeste van die meisjes waren regelrechte hoeren en sletten. Ze deinsden er niet voor terug om te dansen met hun tetten bloot, vulgaire bewegingen te maken met hun kruis, of aan een beroemdheid te vragen of ze hem mochten pijpen. Veel beroemdheden zeiden daar nee tegen, onder wie Koen Wauters, Bart Peeters en David Guetta, omdat die allemaal een vaste relatie hadden, maar ik zei ja, omdat ik in die tijd vrijgezel was, en als één of andere temeier me wilde pijpen, waarom zou ik haar ontgoochelen? Dus op die welbepaalde zaterdag, toen ik per toeval aanwezig was in La Rocca, ging ik met zo’n slet in een bezemkast staan en ze pijpte mij. Ze had er totaal geen talent voor. Halfweg zei ik dan ook: ‘Hou er maar mede op, Kelly, voor je opgespoten lippen ontploffen.’ Ze barstte in tranen uit, wat me geen kloten kon schelen, want ik zeg altijd: ‘Als een vrouw huilt, bedenk dan dat ze daar geen enkele reden voor heeft.’

De aandachtige lezer zal zich afvragen of een man met stijl, intelligentie en misantropie zoals ik zich wel naar La Rocca diende te begeven. Nou ja, het was een eenmalige gebeurtenis, en ik was erg eenzaam in die jaren, en ik had aan m’n toenmalige beste vriend Walter Grootaers gevraagd of we niet samen een avondje de baan op konden. Walter was altijd bereid om me uit de brand te helpen en eerst gingen we een hapje eten in restaurant Kwaak Kwaak in Herenthout, waar men gespecialiseerd was in kikkerbilletjes. Walter at er vierentwintig en ik drie, want van meer dan drie kikkerbilletjes krijg ik om de één of andere reden altijd de kakkerij.

Na de eenvoudige doch voedzame maaltijd reden we in de Volkswagen Passat van Walter naar La Rocca. We waren nog maar net binnen of Patje Krimson kwam ons enthousiast goeiendag zeggen, maar Walter zei: ‘Krimson, ga achter een struik schijten.’ We bestelden een whisky-cola en stonden ons rot te vervelen tussen al dat geteisem en dat zwetende gajes en de rest van het voor 90 procent uit homo’s bestaande publiek, tot er een slet naar Walter kwam en vroeg of ze hem mocht pijpen. Walter zat in een relatie en was zeer bang voor z’n verloofde, en stamelde dus: ‘Nee! Zeker niet! In geen geval!’ Derhalve stelde de slet de vraag aan mij. ‘Ja, oké,’ zei ik, ‘hoe heet je?’ ‘Kelly,’ zei ze, en wat later vonden we de bezemkast waarin de mislukte pijpsessie zou plaatsvinden. Daarna zei ik tegen Walter: ‘Heb je ooit zo’n slechte muziek gehoord?’ Walter zei: ‘Nee, nog nooit, we gaan ervandoor.’ Hij bracht me naar Gent, waar ik in m’n vrijgezellenflatje zes keer na elkaar de cd ‘Reading, Writing and Arithmetic’ van The Sundays beluisterde, in slaap viel, en in m’n dromen zag hoe aan de horizon enorme vlammen de hemel kusten.