‘Als er budget is om Junior Planckaert aan een lief te helpen, dan ook voor een deftige reportage over het leven van een leerkracht'

Er is al zeer veel geschreven en gediscussieerd over het leerkrachtentekort en over leerkrachten in het algemeen. Iedereen heeft wel een mening. Het ene kamp beweert dat leerkrachten niet moeten zeuren, want ze hebben zoveel vakantie. Het andere kamp beweert dat de job als leerkracht ondergewaardeerd wordt, als zelfs een minister beweert dat voorlezen niet pedagogisch onderbouwd is. Als zelfs ouders niet waarderen wat je doet voor de kinderen.

Hoe meer er in die zin over geschreven wordt, hoe minder snel we leerkrachten zullen aantrekken tot het onderwijs. Want het is een job die je met hart en ziel moet uitvoeren, net zoals elke job. De taak van een leerkracht is simpel: je moet kinderen helpen zich te ontwikkelen. Punt.

Ja, er is papierwerk. Ja, er is werkdruk. Ja, de maatschappij is veranderd. Ja, de kinderen zijn niet meer zoals vroeger (gelukkig maar, een teken dat de mens evolueert). Maar daartegenover staan zoveel positieve aspecten die niet genoeg benadrukt worden: de glimlach die je ’s ochtends op het gezicht van een kind tovert, de vooruitgang die je plots ziet, de verwondering die je opwekt, hoe ze zelfstandig en zelfsturend leren met vallen en opstaan, enzovoort.

Stop het gezeur en het gezaag en beklemtoon de positieve punten. Toon de maatschappij wat het is om een leerkracht te zijn. Er zijn programma’s over topdokters, de buurtpolitie, de noodcentrale, boeren die een vrouw zoeken, mannen die een lief zoeken. Als er budget en tijd is om Junior Planckaert aan een lief te helpen, is er ook budget en tijd om eens een deftige reportage te maken over het leven van een leerkracht.

Jelke Hanselaer, Aalst.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: