‘Als Stromae over zijn problemen praat, luistert iedereen, maar ik vind nergens gehoor’

Als Stromae over zijn problemen en zelfmoordgedachten praat, luistert de hele wereld mee. Wanneer ik met die problemen kamp, krijg ik zelden gehoor. Mijn familie bekijkt me alsof ik van een andere planeet kom. Ze begrijpen niets van mij. Dat is altijd zo geweest.

Ik heb alles alleen moeten verwerken: de geboorte van mijn prematuur kind, de postnatale depressie die daarop volgde, mijn vechtscheiding, en de financiële problemen waar ik nu nog mee worstel. Mijn ouders, allebei nog in leven, hebben nooit iets van mij begrepen en hebben me niet gesteund, niet geholpen, ook niet financieel, terwijl ze er toch warmpjes bij zitten. Ik zit momenteel in een depressie, kan mij geen psycholoog meer veroorloven wegens een te klein pensioentje.

Ik heb over die periode een dichtbundel gepubliceerd, waarvoor ik een aanmoedigingsprijs van de Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal-en Letterkunde kreeg, met daarin onder andere dit gedicht:

ze leeft in spelonken van verdriet
waar ademnood het hoogst is
de echo van haar snikken
botst ratelend tegen vochtige muren
die in alle wreedheid zwijgen
en haar koesteren als een graf
dichtgemetseld met nooit gesproken
woorden

L.M., Brecht.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: