‘Als we niet begroet worden, weten we dat het Vlamingen zijn’

Het was een hele opsteker om in Humo 4306 drie positieve brieven te kunnen lezen over leven in Wallonië. Ook wij hebben geen negatieve ervaringen met buren of boeren, integendeel. Wij hebben in 1989 een oude hoeve gekocht en gerestaureerd in een mooi dorp in de provincie Luxemburg, en we wonen daar nu sinds we met pensioen zijn.

Bij ons eerste bezoek na de koop lag er wel een mesthoop tegen onze gevel en we dachten: o jee, dat begint hier al goed! Maar nu bleek dat de overbuur die daar gedeponeerd had om de waterleiding vorstvrij te houden, want het was putje winter.

Toen ik in de tuin moeizaam aan het spitten was, kwam een andere buur langs en zei: ‘Mais arrète, tu vas te tuer! Attends un peu!’ Een ogenblik later was hij daar met zijn tractor en ploeg en het veld was omgeploegd in vijf minuten. Zijn vader heeft de week daarop het gazon ingezaaid! Zo hebben we tal van ervaringen met de dorpelingen, altijd bereid te helpen.

We namen deel aan festiviteiten, huwelijken en begrafenissen. We nodigden buren uit om mosselen te komen eten en we namen ze al eens mee naar Antwerpen. Overal waar je mensen tegen komt, op wandelingen of in de winkel, klinkt een hartelijk ‘Bonjour!’, en als ze niks zeggen, weten we dat het Vlamingen zijn.

We komen nog wel vaak naar Antwerpen, maar zijn altijd wel blij dat we terug naar de rust, de pure lucht, de prachtige natuur en de lieve mensen kunnen. Wel vangen we soms geruchten op, buiten ons dorp, van enkelingen die het beu zijn om door bepaalde Vlamingen of in de media uitgescholden te worden voor luiaards en profiteurs, terwijl we zelf zien hoe hard de mensen om ons heen werken. Jammer!

F.A., Wellin.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: