Arnon Grunberg: ‘Smeer mij in met poep, lieve Marco. Laat mij uw teckel zijn’

Arnon Grunberg richt elke maand het woord tot een markante figuur uit het nieuws en geeft gratis advies.

Waarde Marco Goecke,

Begin deze maand, een dag of tien voor u wereldberoemd werd door een critica van de Frankfurter Allgemeine Zeitung met poep van uw teckel in te smeren, publiceerde Annette Embrechts in de Volkskrant een interview met u, waarin voornoemde teckel een prominente rol speelt. Ik citeer: ‘Ik kocht Gusti veertien jaar geleden toen hij een puppy van een half jaar was. Hij is mijn alles, mijn zielsverwant. Je leert zo veel van een dier als beste vriend. Ik kan iedereen zulk sociaal gezelschap aanraden.’

Alsmede: ‘Gusti heeft tics door een breindefect. Ik moest een speciale verklaring meenemen om hem Amare in te krijgen. Dat cultuurhuis laat geen huisdieren binnen, net als het vijfsterrenhotel Hotel Des Indes, ooit mijn favoriet. Belachelijk toch? Nu staat zwart op wit dat ik niet functioneer zonder hond.’

Dit werpt een ander licht op uw ietwat onbesuisde actie die ervoor zorgde dat u opstapte als directeur ballet bij de Staatsoper in Hannover. Het gezelschap zal uw stukken nog blijven dansen, maar of u daar ooit een nieuw stuk zal kunnen maken is onzeker.

Terwijl iedereen die het interview van Embrechts had gelezen had kunnen weten dat u ietwat wankel in het leven staat en daarom eerder hulp en mededogen verdient dan onze afkeuring. Wie verklaart niet zonder hond te kunnen functioneren, wie dat zwart op wit laat zetten, zal allicht ook de uitwerpselen van zijn hond gebruiken om meningsverschillen mee te beslechten.

In wat voor cultuur we leven mag wel blijken uit het feit dat niet alleen de intendant van de Staatsoper maar ook de minister van cultuur van Nedersaksen, Hannover is de hoofdstad van Nedersaksen, zich met uw teckel en zijn uitwerpselen hebben bemoeid.

Aan een goede vriendin schreef ik vanochtend: ‘In andere tijden zou de actie van Goecke performancekunst zijn genoemd.’

Een andere vriendin, de danseres Ester Natzijl, liet me weten: ‘Goecke en ik hebben lang geleden samen balletlessen gehad op het conservatorium. Dat kan ook nog invloed hebben gehad. Hij hield heel erg van filosofie en had altijd een boek onder zijn arm als hij niet met een port de bras bezig was.’

U hebt het boek niet afgezworen, dat blijkt ook uit het artikel van Embrechts, u noemt Ingeborg Bachmann, u noemt Rose Ausländer, Marguerite Duras, u zegt overigens dat Pina Bausch uw leven heeft gered, maar uw Gusti, die eigenlijk Gustav heet, is uw alles. Hij staat op de bergtop.

Het is te makkelijk dat te ridiculiseren. Ik echter neem de liefde tussen mens en teckel serieus, al was het maar omdat mijn vriendin een teckel heeft en deze hond haar gezicht regelmatig aflikt en zij mij hetzelfde laat doen. Aanvankelijk vond ik dat vies, maar nu heb ik me erbij neergelegd dat het verschil tussen teckel en man, tussen hondenhok en mensenbed, minimaal is. Als onze zoon ondeugend is wordt hij in het hondenhok gestopt en slaapt de teckel in het kinderbedje om kind en hond eraan te laten wennen dat zij gelijkwaardig zijn.

Ik dacht daar het mijne van, wel moet ik zeggen dat onze jongen het heerlijk vindt in het hondenhok. En geleidelijk aan heeft de trots het van de bedenkingen gewonnen, trots dat wij dierenrechten serieus nemen en dat dat ten koste gaat van mensenrechten, tsja, je wint wat, je verliest wat.

Lang heb ik gedacht dat u de critica, Wiebke Hüster, met voorbedachten rade hebt ingesmeerd. Want wie loopt door een theaterfoyer met een zakje hondenpoep in zijn hand? Maar pas toen ik las dat uw Gusti uw alles is, en dat hij ook nog ziek is, besefte ik dat het goed mogelijk is dat Gusti zich bij u op de kamer ontlast. Dat u op weg was naar buiten met de keutels van uw alles, dat u in de foyer van het theater mevrouw Hüster tegenkwam en dat het u zwart voor de ogen werd.

U herinnerde zich hoe ze in haar krant had geschreven dat het publiek, kijkend naar uw ballet In the Dutch mountains, ‘sterft van verveling’, enfin ze heeft zelf in meerdere interviews verklaard dat haar recensie een Verriss was, een klarer Verriss nog wel, maar dat ze toen u die avond in Hannover op haar afkwam dacht, meneer Goecke heeft recht op een gesprek.

U zei, volgens haar, dat ze een Hausverbot opgelegd zou hebben gekregen. U zei, dat mensen vanwege haar stuk hun abonnement zouden hebben opgezegd en toen schijnt u de hondenpoep uit uw tas te hebben gehaald en tegen haar rechterwang te hebben ‘geknald,’ daarna schijnt u het zakje op de grond te hebben gegooid.

Hoeveel hondenpoep daadwerkelijk op de rechterwang van de critica is beland is mij onduidelijk.

Fraai is het allemaal niet, dat geef ik toe.

Maar ik zou er deze draai aan geven: uw Gusti is uw alles. En daarom zijn ook zijn keutels alles voor u. (Zoals ik ook de poepluiers van mijn zoon liefheb.)

Uw hondenpoep-actie was een onbeholpen poging tot liefde.

Ik wacht met smart op uw choreografie Hundekot-Attacke. Ik ben bereid erin te dansen.

Smeer mij in met poep, lieve Marco. Laat mij uw teckel zijn.

Alleen de perverse liefde is de ware liefde.

Uw

Arnon Grunberg