Arrivederci sorella Reinhilde!

Antwerpen is een onmiskenbaar mooie stad. Maar ik vond ze altijd nog wat mooier op de dagen dat ik bijvoorbeeld van het Mechelseplein naar de Vrijdagmarkt wandelde en onderweg ingehaald werd door een vrouw op een fiets en met een bloem in het haar. Ze gleed met die fiets door de stad op de galante manier waarop ook een indiaan en zijn kano onder de moede maan naar de zee toe schuiven.

Die laatste paar woorden heb ik van Paul van Ostaijen geleend, een dichter. Ook uit Antwerpen. U moet ooit en ten minste zijn ‘Bezette stad’ lezen, jongelui! Of herlezen, iets oudere dames en heren.

Of u moet gewoon, zoals ik weleens doe, op een bank gaan zitten tegenover het mooie standbeeld dat Wilfried Pas aan Van Ostaijen wijdde en dat te vinden is in het parkje halverwege de Minderbroedersrui, niet ver van het bijzondere Letterenhuis aldaar.

Die vrouw op die fiets, dat weet u ondertussen wel, was Reinhilde Decleir. Ze schreef voor zover ik weet geen poëzie en dat was ook niet nodig, want ze was zelf een gedicht. Ik kende haar niet goed, maar ik heb wel een paar keer met haar gepraat en heb ooit eens een film ingeleid in het clubhuis van Tutti Fratelli, waar ik wonderwel ontvangen werd en na een kwartier al aanvoelde wat voor een warme sfeer er heerste - voor, op en achter het podium. Als honorarium ontving ik met graagte een sandwich met camenbert en twee glazen goede rode wijn.

‘Tutti fratelli’ is Italiaans voor ‘Alle Menschen werden Brüder’. Maar om Reinhilde en haar talrijke medewerksters heen voelde ik dat het bij Tutti Fratelli toch ook een zaak was van tutte sorelle.

Arrivederci sorella.