Au revoir, Michel!

Waarom toch gaat iedereen dood, deze weken? En waarom houdt Hein ook zo genadeloos huis in de zachte wereld van de muziek? Jazzpianisten als Ellis Marsalis of McCoy Tyner en een eigenzinnige saxofonist als Lee Konitz zullen we nu alleen nog kunnen horen als we een plaatje opzetten. Little Richard weg, al kan ik niet geloven dat die rust vindt in zijn kist. Phil May ook, de getormenteerde zanger van de bewust onsuccesvol gebleven en meer dan een bluesgroep The Pretty Things. Om nog te zwijgen over Astrid Kirchherr, de zwarte weduwe van de vroege Beatles-basgitarist Stu Sutcliffe, een lieve vrouw bij wie ik in 1994 op een zonnige namiddag urenlang op de koffie mocht in haar stemmige flat in een rustige Hamburgse straat. Op vraag van dit weekblad, want iemand had een film van haar leven gemaakt. Ze had het kapsel van The Beatles uitgevonden, zegt men. Maar ze maakte vooral mooie foto's van hen. ‘Oh dear, what can I do? / Baby's in black and I'm feeling blue’.

En blue was ik zeker toen ik vernam dat ook de Franse acteur Michel Piccoli voortaan van sets en scènes verdwenen zal zijn. De eerste keer dat ik hem bewust bezig zag, speelde hij een rol zonder woorden. Hij bralde alleen maar. Hij was een boze arbeider die een holbewoner was geworden als protest tegen het kapitalisme. De film heette ‘Themroc’. Zulke rollen speelde die Piccoli dus. Later zag ik hem graag en veel en in de verkeerde volgorde bij topcineasten als Godard, Buñuel, Hitchcock, Scola en Malle. En ook in heel wat minder werk. Maar dat viel mee: zelfs als er niets te spelen viel, speelde hij toch iets. Want hij was iemand.