‘Beste Christian Drosten, u bent mijn lievelingsviroloog’

Arnon Grunberg richt elke maand het woord tot een markante figuur uit het nieuws en geeft gratis advies.

Beste Christian Drosten,

Van alle virologen die de afgelopen maanden zijn verworden tot onze huisvriend, of lievelingsvijand, bent u mijn lievelingsviroloog. Hoe dat komt, heb ik niet onderzocht. De één zal zeggen: omdat u Duitser bent. Een ander zal spreken over slordig onderdrukte homoseksuele verlangens - waarom een viroloog? Een derde zal beweren dat het te maken heeft met uw sterrenbeeld. Ik denk dat het in de eerste plaats door uw gezichtsuitdrukking komt, u kijkt naar de wereld met permanente weemoed in uw ogen, zoals heden ten dage menigeen naar de wereld kijkt met permanente strijdlust in de ogen. U lijkt het virus te willen bestrijden met weemoed. De laatste keer dat ik iets met weemoed heb willen bestrijden, was liefdesverdriet de tegenstander.

Eind april gaf u een interview in The Guardian met de kop: 'Voor menigeen ben ik de boosdoener die de economie om zeep helpt.' In dat interview hebt u het over de 'preventieparadox'. Hoe beter een land in staat bleek het virus en de verspreiding ervan te bestrijden, hoe eerder het volk zal zeggen dat de maatregelen overdreven waren, dat het virus slechts een excuus was om een stap in de richting van een dictatuur te zetten.

Nu is de kans op een dictatuur altijd aanwezig, en de volksgezondheid is een prachtig excuus voor zo'n stap, maar tot nu toe lijkt het mee te vallen met de dictatuur in naam van de volksgezondheid. Het is veelzeggend dat zij die zich zorgen maken om z'n dictatuur veelal aanhangers zijn van extreemrechtse partijen of gelovigen in deze of gene samenzweringstheorie. Bill Gates. Soros. 5G. De Joden duiken altijd weer op.

Eind mei drukte Der Spiegel een interview met u af. U bent in korte tijd, zo schreven de journalisten, het object van bewondering en haat geworden. Op Twitter hebt u meer dan driehonderdduizend volgers, miljoenen mensen luisteren naar uw podcast. U reageerde met bescheidenheid die uit de mond van menigeen vals had geklonken, maar ik geloofde u. U zei dat u het nauwelijks opmerkte, dat de podcast aanvoelde als een dialoog met wetenschapsjournalisten en dat u voorafgaand aan het virus elke twee jaar een tweet verstuurde. Hoelang de bescheidenheid zal duren, valt te bezien. Roem heeft duistere neveneffecten. Gelukkig leeft u in een land waar de politici niet de behoefte voelen de competitie aan te gaan met experts, anders dan in Amerika, waar uw collega Fauci bij elke persconferentie zijn best moet doen om de president niet al te zeer te ontrieven.

In het interview met Der Spiegel zegt u dat de wetenschappers al rond carnaval beseften dat het virus rondwaarde in Duitsland, dat politici luisterden naar uw waarschuwingen en dat zo het scenario van tienduizenden doden, waarover Merkel had gesproken, voorkomen werd. Daar is de preventieparadox weer.

Een Duits persbureau citeerde u recentelijk dat u vreest voor een nieuwe golf naar aanleiding van een uitbraak in een vleesverwerkingsbedrijf nabij Rheda-Wiedenbrück. In Rheda-Wiedenbrück heb ik eind jaren negentig aangename dagen doorgebracht. Ik zat in de jury van een schrijfwedstrijd voor jongeren, georganiseerd door een grote uitgeverij nabij Rheda-Wiedenbrück. Daarna had ik genoeg van jury's.

In mijn nieuwe thuisland Amerika hebben de brandhaarden zich verplaatst naar het zuiden en het westen. Wie bijvoorbeeld vanuit Florida naar de staat New York reist, moet twee weken verplicht in quarantaine. Wie dat niet doet, riskeert een boete van 2.000 dollar. Een paar weken geleden was ik nog in Florida. Ik was net op tijd thuis.

En Amerikanen mogen voorlopig de Europese Unie niet in. The New York Times had het over de vernedering dat Amerika samen met Brazilië en Rusland tot de meest besmette landen wordt gerekend. Eerlijk is eerlijk: Europeanen mogen ook voorlopig Amerika niet in. Wij doen ons best politiek niet te laten meewegen in onze beslissingen, zei een woordvoerder van de EU, maar voor de Amerikaanse president is alles politiek.

De dochter van een vriendin woont in Panama, en dat hele land is tot nader order een gevangenis geworden. Het kan altijd erger. Wie er niet meer tegen kan, gaat maar poëzie lezen in Panama of series kijken.

Vandaag vroeg een taxichauffeur aan mij: 'Is dit al de tweede golf of zitten we nog altijd in de eerste golf?' Ik antwoordde: 'Ik ben geen expert, maar volgens mij is dit nog de eerste golf. De tweede golf komt deze winter.' Dat stelde hem merkwaardig genoeg gerust. Ik hoop dat mijn antwoord uw goedkeuring kan wegdragen.

In The New York Times lees ik verder dat de strijd tegen het virus in Zuid-Amerika bemoeilijkt wordt door verregaande vormen van corruptie. Een maand of twee geleden was er bijna geen papieren krant te krijgen, maar nu zijn her en der papieren kranten weer te koop in New York. Ik vind het heerlijk de krant vast te houden. Daarna was ik mijn handen grondig. Je moet iets doen.

Uw studie over de vraag hoe besmettelijk kinderen zijn, is her en der bekritiseerd, maar ik zeg: wie zonder zonden is, werpe de eerste steen. Ik volg de voorschriften min of meer, maar vooral volg ik uw voorbeeld. Weemoed is het wapen, gelatenheid is het schild, een stuk zeep is onze dolk, een viroloog onze erotische droom.

Hartelijke groet,

Arnon Grunberg