‘Bevrijd de dolfijnen en bevrijd uzelf!’

Wie heeft ooit gezegd dat het leven dolfijn moet zijn? Het is een smet op het blazoen van het kneuterige oubollige conservatieve mercantiele neogotische volstrekt artificiële Brugge dat wij nog steeds een dolfinarium hebben, en het valt onmogelijk te verdedigen.

Educatief? Nee, hooguit een combinatie van naïviteit, sentimentaliteit, traditie en kapitalisme (zoals bijna alles in Brugge). Esthetisch? Wat is er zo mooi aan de psychotische grijns van een dolfijn? Het is de gekwelde en gepijnigde grimas van een angstig uitgebuit vernederd en afgestompt zeezoogdier dat tegennatuurlijke trucjes moet opvoeren voor een emmer dood voedsel waar het in betere omstandigheden zelf naar op zoek zou moeten gaan. Het is beschamend en potsierlijk. Het getuigt van zeer slechte smaak. En van een zeker sadistisch genot.

Sinds de mens, 300.000 jaar geleden, in contact kwam met het dier, heeft hij het op alle mogelijke manieren voor zijn kar gespannen, opgejaagd, getergd, geranseld, gestrikt, vergiftigd, verorberd, gelooid, gekooid, gevild, gedomesticeerd, gemummificeerd, opgezet, opengereten, gestenigd, verkracht, gefolterd, op de korrel genomen, in microgolfovens gestoken, volgespoten met hormonen, meegesleurd in te kleine tasjes naar te warme landen, gebruikt als gadgets in films en reclamespots en op Instagram, bespot, bespuwd, verdelgd, misprezen, misbruikt, gefnuikt, zijn gebied ingenomen en het te grazen genomen telkens als het verward en gedesoriënteerd (en volstrekt ongewild) in een mensentuin terechtkwam en een peuter voor een prooi aanzag.

Het dier werd huid en werktuig. Voedsel en kruiperig gezelschap. Aas en beschermer. Nar en pispaal. Mythisch wezen, vijand, demon, rivaal. Het dier is altijd de eerste die een pak rammel krijgt wanneer de mens te maken krijgt met een gebroken hart, een ontslag, een kapot wafelijzer, een lekkende hartklep en andere onvermijdelijke tegenslagen.

In de loop van de 18de eeuw ontstonden de eerste Europese dierentuinen, pretparken en circussen. Ondertussen zijn we godzijdank gewend geraakt aan circussen zonder dieren, maar schabouwelijke ellendige deprimerende roofvogelshows en slome sjokkende lethargische pony- en kamelenritjes zijn nog steeds schering en inslag in Europese amusementsparken. Overigens ben ik in zo’n amusementspark (ik ben daar als activist) nog nooit een gelukzalig stralend zoogdier tegengekomen, aan geen enkele kant van de tralies.

En breek me de bek niet open over stierengevechten. Traditie? Heksenverbrandingen, lynchpartijen en pogroms kun je ook traditie noemen. Maar geen enkele weldenkende mens zal dergelijke tradities willen reanimeren.

De meeste mensen hebben een sentimentele schizofrene relatie met dieren: ze eten dieren en daarna gaan ze naar de zoo en maken ze oogcontact met een gorilla (niet gestoord door enige biologische kennis, niet beseffend dat hun oogcontact agressief en bedreigend overkomt) tot de gorilla woest en gestresseerd en opgewonden uit zijn gevangenis ontsnapt en door zijn bewakers wordt neergeknald.

Of men adopteert, voedert en bezoekt een bepaald aantrekkelijk bevonden ‘bevoorrecht’ dier, men gaat elke dag naar de zoo, kust het glas, dwingt een speciale relatie af met het dier, tot het elk contact met zijn soortgenoten uit de weg gaat en verleert, en uiteindelijk door de groep wordt verstoten.

Dierentuinen beroepen zich op hun pedagogische taak en op hun kweekprogramma’s, maar het commerciële gewin primeert. Dat weet zelfs het kleinste kind. Elk weekend zie ik lange rijen alleenstaande alcoholistische moeders met hun dreinende peuters, gescheiden vaders met hun baldadige pyromane kleuters en verveelde getatoeëerde stiefvaders met hun gegeneerde pokdalige puberende stiefzoons die liever naar een concert van Zwangere Guy zouden gaan of wiet zouden roken met een vijf jaar oudere studente grafische vormgeving met blauwe haren, voluptueuze dijen, een pruilmondje zoals Isabelle Adjani in ‘L’Eté meurtrier’, een wenkbrauwring en een T-shirt van Greenpeace of Judas Priest, aanschuiven aan het dolfinarium van Boudewijn Seapark, dat abominabele verfoeilijke verwerpelijke mistroostige aftandse bolwerk dat het een goed idee vindt om sociale extreem gevoelige intelligente empathische majesteitelijke zeezoogdieren te veroordelen tot petieterige bassins, en om ze om de haverklap onnozele kunstjes te laten opvoeren ter vermaak van de barbaarse holle zielloze scrupuleloze mensenkudde.

Er zijn zoveel mogelijkheden om een lamlendige zaterdag- of zondagmiddag in Brugge wat draaglijker te maken: ‘Moby Dick’ lezen, de liefde bedrijven met een joviale Litouwse coniferenscheerder, fantaseren over seks met een brute barbaarse onvoorspelbare Montenegrijnse messenslijper, een fles appeljenever en drie camembertschijven soldaat maken, een sonnettenkrans over Calamity Jane neerpennen, je huis verlaten en een groet brengen aan de Vlaamse primitieven en aan Gustave Van de Woestyne in het Groeningemuseum, je huis verlaten en lelijke kantdoekjes en opzichtige drakenbeeldjes stelen in één van de vele zielloze souvenirwinkels die de Wollestraat rijk is, of gewoon je glanzende geestige spitsvondige genadeloze bedlegerige moeder bezoeken met eclairs en een biografie van Orson Welles.

Maar de doffe platte hersendode fantasieloze meute kiest ofwel voor een blikkerende schreeuwerige vulgaire superheldenfilm in Kinepolis met een exorbitant geprijsde kuip popcorn op de schoot van het reeds zwaarlijvige glucose-hysterische kroost, ofwel voor de gelaten veelgeplaagde vernederde terneergeslagen zeezoogdieren die korzelig en vol heimwee naar de oceaan met hun vinnen zwaaien naar uw doffe zombieachtige over het paard getilde kinderen in Boudewijn Seapark, door hoepels springen, en gewurmd in een piratenpitteleer moeten doen alsof ze corrupte inhalige boeven zijn die zopas een zeeroverschat hebben gevonden.

Ik roep op tot een boycot van het dolfinarium van Brugge! Het is geen gezellige uitstap, het is niet onschuldig en het is niet educatief. Het is dierenmishandeling. En wat is er in hemelsnaam mis met een loslopende eekhoorn in Tillegembos? Wat is er mooier dan een loslopende rode eekhoorn die geen piratenpitteleer moet dragen en geen gekunstelde bevalligheid moet uitstralen: ongetemd, mysterieus, ongrijpbaar, onbevattelijk schoon en uitgesproken autonoom?

Als u bang bent om uw dure sneakers van Nike of Adidas vuil te maken, draag dan stomme spotgoedkope laarzen van Decathlon. Of loop eens blootsvoets door het bos. Mos en aarde zijn niet vies, toch zeker niet in vergelijking met de plakkerige geïnfecteerde zetels van Kinepolis en andere bastions van ongebreidelde wansmaak en materialisme.

Bevrijd de dolfijnen en bevrijd uzelf!

Delphine Lecompte, Brugge.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: