‘Bij de poëzie van Delphine Lecompte kom ik tot rust’

Ik ben nu halfweg in de dichtbundel ‘Vrolijke verwoesting’ van Delphine Lecompte. Ik word al lezend, gedicht na gedicht na gedicht, dieper en dieper ondergedompeld in haar bizarre, ontregelende, surrealistische wereld. Om het langzaam tot mij te laten doordringen, sluit ik af en toe eventjes de dichtbundel en valt mijn oog steeds opnieuw op de fijne trekken van Delphines gelaat op de achterflap, een voorbarig dodenmasker, of toch zo goed als. Een ingetogen treurende Maria-Magdalena, een extatische berustende martelares: die foto van Stephan Vanfleteren neemt mij mee. Op de wc, in exclusieve afzondering en met mijn broek op mijn enkels, kom ik tot rust. Haar verzen lezend vergeet ik de dagelijkse sleur. De afdruk van de bril staat reeds als een vreemde tatoeage op mijn gat. Dat zal mijn vrouw zeker niet appreciëren. Zeker niet dat ik te lang op onze enige wc deze dichtbundel koste wat het kost met groeiende belangstelling wil uitlezen.

Luc Maeckelbergh, Antwerpen.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: