‘Buiten vloog er net een luchtschip van Panamarenko over’

Bataclan: Rudy Vandendaele, Humo-sterkhouder voor het leven, zorgt wekelijks voor geletterd variété.

Sinds ik van de Federale Pensioendienst leef, gaat er weleens een week voorbij waarin ik geen andere mensen dan mijn naaste naaste zie. Een lot- en tijdgenoot heeft mij al voor vervreemding van de buitenwereld gewaarschuwd. 'Voortaan ligt de eenzaamheid voor ons doorlopend op de loer,' zei hij ook nog. Nadat ik zijn woorden had overwogen, besloot ik op een achternamiddag toch maar naar een staande receptie te gaan. Iemand die op mijn discretie is gesteld, had iets te vieren waarbij ik naar verluidt niet mocht ontbreken. De wereld was toen nog net niet op slot, en het volk meende nog naar goedvinden in de rondte te mogen niezen. Mijn naaste naaste, die aan keramiek doet, kon me niet vergezellen want ze moest dringend allerlei aardewerk van sgraffiti voorzien - Wikipedia weet daar meer over dan ik. Er zat dus niets anders op dan me in mijn ongewapende eentje onder de mensen te wagen. In de receptiezaal nam ik meteen een verkeerde afslag, waardoor ik op een verre kennis strandde, een man die nog een paar jaar ouder is dan ik en dan ook terstond weekhartig wordt als hij zich de ijsbloemen op de vensterruiten van zijn eertijdse slaapkamer herinnert, een krappe, onverwarmde ruimte die hij in zijn jongensjaren met twee à drie broers en een vrijgezelle, onwelriekende oom moest delen. Die goeie kouwe rottijd. Op doceertoon stond hij nu Billie Eilish, fenomeen én repertoire, uit te leggen aan twee onmiskenbare vertegenwoordigers van haar generatie. Ik hunkerde naar de mondsnoerder 'OK boomer', maar die twee jongelui, een meisje en een jongen, gaven geen sjoege.

Om van de boomer en zijn praatjes weg te komen, zwaaide ik naar een denkbeeldige bekende aan de andere kant van de zaal en haastte me diens imaginaire kant op. In de vlucht nam ik weer een verkeerde afslag, die opnieuw naar iemand uit de periferie van mijn kennissenkring leidde, een gevorderde vijftiger die de merkwaardige neiging heeft om mij in vertrouwen te nemen. Het is me bekend dat hij op een opwindend, maar uiterst ingewikkeld liefdesleven kan terugzien - een spoor van vernieling, zo u wil. Inmiddels is hij een casanova op zijn retour die laatst, na enig tinderen, bij een vrouw was beland die hem niet onberoerd liet. Toen zij zich even had verwijderd, bladerde hij schielijk in twee boeken die op tafel lagen: 'Alles over hoofdpijn en aangezichtspijn' en een bestseller van Griet Op de Beeck, 'met veel potloodaantekeningen en uitroeptekens in de marge'. 'Toen ben ik ertussenuit geknepen,' zei hij met een schuldbewust glimlachje. Achter mij snerpte op dat moment een vrouwenstem: 'Wie we daar hebben!' Ik draaide me om en wist op slag dat ik Agaath niet meer kon ontlopen. Ik kom haar vaker tegen in het wild, of we dat nu willen of niet. Een tijd geleden onderhield ze me uitputtend over 'de oude ziel die in haar huist'. 'Vast beter dan een lintworm,' wilde ik zeggen, maar op Agaath probeer ik liever geen geintjes uit. Eén van ons beiden heeft geen gevoel voor humor. Ik ben er nog niet helemaal uit wie. Aan de zijde van Agaath rees een vrouw op die - zoiets verzin je niet - Etiennette bleek te heten. Ze was radicaal kortgeknipt en torste oorhangers ter grootte van koekoeksklokgewichten. Mocht ik op het uiterlijk van mensen afgaan, dan zou ik denken dat Etiennette de plaatselijke vrouwenbeweging zodanig heeft vooruitgeholpen dat er op aandringen van Sofie Lemaire al een straat naar haar is genoemd, of een steeg, of op z'n minst een cul-de-sac. 't Schiet me te binnen dat 'Cul-de-sac' een prachtfilm van Roman Polanski is, uit 1966, toen er nog volop ijsbloemen op de vensterruiten bloeiden. Etiennette keek mij steeds vernietigender aan terwijl Agaath op ruzietoon het woord tot me richtte: 'Niet dat ik Humo nog lees, maar dat stukje waar je naam onder staat, 'Rataplan' of zo, waar gáát dat eigenlijk over? Waar wil je héén met dat oeverloze gebadineer? What's the point?' Als bij toverslag liet een kelner toen pal achter ons een vol dienblad neerkletteren, en in het opschuddinkje ben ik er als een haas vandoor gegaan. Buiten, waar ik ondanks de pandemie opgelucht ademhaalde, vloog er net een luchtschip van Panamarenko over. Het ratelde als een oud rijwiel op een klinkerweg. Ik was de enige die het bemerkte. Welnu, thát's the point.

Rudy Vandendaele