‘De Belgische Clasico is die tussen Standard en Anderlecht’

Een dag voor Anderlecht – Club Brugge van 16 oktober kopte Het Laatste Nieuws: ‘Hoefkens klaar voor zijn eerste Clásico als coach’. Hoefkens is de coach van Club. Oud-speler Timmy Simons zei in Het Nieuwsblad dat er 27 weken op voorhand al over de topper werd gepraat: ‘Als we destijds iets tegen die van Anderlecht zeiden, was het iets venijnigs.’ Klopt, maar Timmy en HLN vergissen zich van week. De Belgische Clásico werd op 23 oktober gespeeld: Standard – Anderlecht.

Ik herinner me inderdaad sublieme venijnigheden. Jef Jurion, aanvoerder van Anderlecht, kwetste in de editie van 1966 rechtsbuiten Léon Semmeling van Standard eens diep zonder dat die het woord begreep. ‘Prulleke.’

De Clásico werd nog niet zo genoemd, Anderlecht – Standard was gewoon de wedstrijd van het jaar, geen suffige imitatie van Real Madrid – Barcelona. De ouderwetse staanplaatsen gaven het stadion de sfeer die bij zo’n match au sommet paste. Opeengepakt stonden de supporters als een heen en weer deinende massa van veertigduizend kopjes op de tribunes. Niemand zwaaide met een vlag, tifo’s waren nog niet in de mode. Het decor was grijs, dreigend, sfeervol.

Op weg naar de warming-up wurmden de spelers zich over straat en dwars door het vijandige publiek heen naar het bijveld. Hier en daar kreeg je een duw en een scheldwoord mee, soms werd je een minuutje ingesloten door een tiental trouwe Luikse supporters. Fijne tijden. Voetballers en fans hoefden niet meer – zoals in de 19de eeuw, toen de confrontatie tussen het College van Melle te Gent en het St. Franciscus Xaverius Instituut uit Brugge de Clásico van het Belgisch voetbal was – eerst te bidden voordat ze de tegenstander een klap verkochten. Het terrein waar de activiteiten plaatsvonden was destijds ook al prettig afgebakend: op en rondom een veld van honderd bij zestig meter. Overzichtelijk. Iets daarvoor, in het zogenoemde ‘volksvoetbal’ (veldslagen tussen nabije dorpen of twee teams, het ene samengesteld uit gehuwden, het andere uit vrijgezellen) moesten spelers en supporters nog door vele kilometers akkerland ploegen om in het bezit van de varkensblaas te komen. De namen van de toenmalige topdorpen zijn niet geboekstaafd, maar de affiche Duffel versus Lier heeft vast legendarische gevechten opgeleverd. Ze doen me niets, ik ben een kind van Anderlecht en Standard. Dus zaten we zondag de 23ste braaf voor de televisie. Clásico!

Een halfuur voor tijd werd de wedstrijd gestaakt wegens levensgevaarlijke toestanden in het Luikse strafschopgebied, dat door de paars-witte supporters met vuurpijlen en voetzoekers was gebombardeerd tot oorlogsgebied. Rookpluimen boven Luik. Traangas in de straten. 23 gewonden bij de hulpposten. De jongens en meisjes in het uitvak waren het namelijk zat. Wanneer hun club acht van de veertien wedstrijden verliest en op vijf punten van de degradatiestreep staat, is het ‘krediet op’. Enter de sloopkogel. HLN: ‘De Clásico op Standard moest gewonnen worden. Dat kwam een deel van de ultra’s zaterdag in Neerpede nog eens duidelijk maken aan de spelers en staf. De boodschap viel in dovemansoren.’

Halverwege de nederlaag zaagden de ultra’s stoelen uit het vak, verbrijzelden uren later de ruiten van de spelersbus, richtten in de wijk hun vlammenwerpers op de Luikse troepen en tussen de bedrijvigheden door eisten ze zingend het ontslag van hun clubcoach. RSC Anderlecht zal naar de raddraaiers moeten luisteren, was de teneur van alle commentaren in de ochtendkranten. Het bestuur gehoorzaamde nog dezelfde dag.