‘De corrupte mainstreammedia zullen u wijsmaken dat ik deze verkiezingen heb verloren’

BEST LOSER’S SPEECH IN THE HISTORY OF MANKIND • Door Donald J. Trump, the Poor Man’s Jimmy ‘Peanut’ Carter

«Dear Citizens of the Real America! De corrupte mainstreammedia zullen u wijsmaken dat ik deze verkiezingen heb verloren. Dit waren de meest vervalste verkiezingen sinds de moord op Julius Caesar. In het geniep werden honderden miljoenen stembiljetten bijgedrukt, lukraak rondgestuurd en door wildvreemden ingevuld weer teruggestuurd. Niet door een Russisch trollenfabriekje dit keer. Het waren Chinezen en vermoedelijk zelfs álle Chinezen.

Míjn kiezers zijn bereid zelf voor mij te stikken in plaats van mij te láten stikken.

Maar ook al spanden alle spleetogen, vleermuizen, virussen, bijstandsnegers, tacovreters en dwergen genaamd Michael Bloomberg tegen mij samen, toch kom ik als morele en dus echte overwinnaar uit het strijdperk. Tot nijd van onze verzamelde inktkoelies. Die ratten van de vierde macht willen maar één ding: de andere machten vervangen. Zoals ik dat in mijn eentje vier jaar lang heb klaargespeeld. Ik wel! Vandaar hun jaloezie.

En vandaar ook dat die verwijfde, chardonnay sippende en elkaar pijpende zielenpoten er extra kraaiend van genot op zullen wijzen dat ik een tweetal kiesmannen minder in de wacht heb gesleept dan mijn zogenaamde opponent, Sleepy Creepy Joe. Eindeloos giechelend zullen onze politiek correcte paparazzi op alle zenders jubelen dat hij zelfs zeven miljoen stemmen méér bij elkaar heeft gescharreld dan ik. Dat is, toegegeven, nog vier miljoen miljoen meer dan vorige keer al werd behaald door Hillary Clinton. Een kijf- en zeikwijf wier naam iedereen al lang vergeten zou zijn indien ík niet vier jaar geleden met haar de vloer had aangeveegd. Het was trouwens de beste veegbeurt die het arme mens ooit heeft gekregen en één van de beste die ikzelf ooit heb gegeven.

Zolang ik maar kan vegen! Dan ben ik niet vies van de typische klussen voor suburban housewives. Zeker niet als ik tegelijk een nasty feministe belachelijk kan maken. Ze gebruikt als politica niet eens haar eigen naam, maar die van haar aalgladde echtgenoot, achter wiens rug ze meer dan eens de sporen van echtbreuk en erger op heeft mogen soppen. Tot zover de enige parallel tussen Sad Hillary en een échte huismoeder.

Zodoende heeft ze meer met mij gemeen dan haar lief is, en samen hebben we allebei geen bal te maken met al die onbetrouwbare sloven in hun halve achterbuurten. Die bitches hebben vorige keer Hillary, en dit keer mij, massaal in de steek gelaten. Maar ik wend niet voor, zoals Democraten doen, dat ik een hechte band zou hebben met die teven. Geen hond zal het geloven, maar mijn grootste troef in de politiek is mijn radicale eerlijkheid. Kom er maar eens om. Ook in mijn eigen partij. Voor zover The Grand Old Party mijn doortocht zal overleven. Tegen mijn oprechtheid is niets bestand. Ik ben een wandelende deodorant, verdelger van alles wat stinkt naar onwaarachtigheid.

Juist daarom trekt ieder van mijn rally's meer volk dan alle rally's van alle presidentskandidaten van de afgelopen vijftig jaar samen. Ja, zelfs in tijden van corona! Míjn kiezers zijn bereid zelf voor mij te stikken in plaats van mij te láten stikken. Dát noem ik een electoraat. Dát zijn patriotten. En zíj worden nu, door deze wanverkiezingen, nog meer opgelicht dan ik. Maar geen nood. Ze zullen mij, en in mij zichzelf, wel wreken. Het verzet tegen de elites begint vandaag pas goed. Met alle middelen, en ondergronds als het moet. Dus nee, ik ben nog lang niet weg. Ik zal juist meer aanwezig zijn dan ooit. Ik begin mijn eigen Fox News en mijn eigen Twitter. Zonder gezeur van Senaat of adviseurs. The best is yet to come!

JOE DOUGH

Maar goed, we moeten het hier ook even hebben over de zogenaamde winnaar, Joe Dinges. Dat het zo lang duurt voor ik aan hem toekom, zegt genoeg. Wat valt er in godsnaam te zeggen over hem? Deze verkiezingen draaiden – zoals alles, de afgelopen veertig jaar – om mij. Alleen daarom heeft Joe zogenaamd gewonnen. Zijn enige kwaliteit is deze: hij vormt in alles mijn tegendeel. Iets wat we met evenveel aplomb kunnen zeggen over de amoebe, de mossel en de vetplant. Drie entiteiten die eveneens een ruggengraat missen, een smoel die je niet snel vergeet en een stel hersens dat nog werkt.

Volgens mijn vele critici was mijn beleid 'een ramp'. Een 'tsunami van onsamenhangende en vaak tegenstrijdige besluiten'. Nou! Maak je borst maar nat voor Poor Old Joe. Hij staat al tweehonderd jaar bekend als de Kwispedoor van 't Capitool. Het spuugbakje waarin iedereen met gerust gemoed zijn ideologische fluim kwijt kan. Van Mitt Romney tot Bernie Sanders, zeg maar: van mormoon tot mongool. Dat is vast handig in een saloon, maar wie wil 's avonds in zo'n politieke rocheltrog eerst roeren en hem dan tot de bodem leegdrinken? Als wondermiddel, bestaand uit niets dan slijmerige compromissen?

Ik zal u een geheim verklappen. Ik heb Joe Biden láten winnen. Al na een maand of twee als president zal hij een dusdanige ramp blijken te zijn dat de communisten in zijn partij - en behalve hijzelf zijn ze dat allemaal - de macht zullen grijpen. Nog twee maanden later leggen álle Amerikanen het land plat, door middel van een algemene staking en een petitie om mij opnieuw te benoemen. Dit keer tot President voor het Leven. Het spijt me, maar ik kan u nu al zeggen dat ik weiger. Een volk dat mij wegstemt, heeft geen recht meer op mijn genie.

Temeer omdat ik eindelijk verlost ben. Niet alleen van het getreiter en getreuzel dat men 'democratie' noemt - de dictatuur van het amateurisme. Maar ik zal eindelijk ook ontheven zijn van de verplichting om te hokken in dit bouwvallige krocht dat een leider van mijn allure onwaardig is. Het enige goede aan het Witte Huis is zijn adjectief. Maar als het aankomt op wonen, verkies ik een wolkenkrabber met een zwembad in het penthouse, een bordeel in de kelder en een golfterrein rond de parking. Daar zou ik de helft van Washington voor hebben moeten platgooien. Als ik van één ding spijt heb, is dat ik het niet heb gedaan. Het zou minder hebben gekost en meer effect hebben geressorteerd dan die hopeloos onafgewerkte tuinmuur op de grens met Mexico.

OVERRATED

Het Amerikaanse presidentschap is zoals het Chinese covid-19: overrated. Ik ben de enige op de planeet die weet waarover ik spreek. Ik heb het ene gehad en het andere bekleed, ik vond ze allebei even bescheten, ik heb ze alle twee met glans overwonnen en ik laat ze achter mij zoals een gebruikt condoom zonder knoop erin. En als ik eerlijk mag zijn? Ik vond corona spannender dan het kroonloze leiderschap van een land dat gedoemd is te verdwijnen in de vorm die we nu kennen. Erg is dat niet. Alles verdwijnt, zo is de natuur. Het bestrijden van de staat is bovendien de essentie van mijn temperament. En het bestrijden van ideologie is de enige ideologie van álle Republikeinen. Zeker als ze de hoogte ambten mogen invullen. Als iemand u dus zegt dat ik mislukt ben als president, mag u hem namens mij in het gezicht uitlachen. Slaan mag ook. Ik zal de boetes en de ziekenhuisrekening met plezier betalen. Als ik tenminste tegen dan niet ben gepluimd door mijn schuldeisers, Deutsche Bank op kop.

Mislukt? Ik heb onze staat in vier jaar tijd meer afgebroken dan de Democraten hem in veertig jaar weer herop kunnen bouwen. Ik heb mijn vrienden en alle andere grote bedrijven zodanig veel belastingaftrek toegekend dat de grafiek van onze staatsschuld nog steiler is gestegen dan die van onze coviddoden. We hebben zelfs België procentueel voorbijgestoken! En ik heb, tot slot, meer conservatieve rechters geïnstalleerd dan om het even welke van mijn voorgangers.

Ik weet niets van gedichten af, maar volgens mij valt dat simpele feit onder de noemer 'poëzie'. Uitgerekend ik, die al decennia gevechten lever tegen alle rechtbanken... Ik, die leef van minnelijke schikking naar procedurepleidooien en alle mogelijke vertragings- en intimidatietechnieken... Ik die met het loon dat ik heb verspild aan advocaten een tweede Las Vegas had kunnen bouwen... Diezelfde 'ik' heeft in vier jaar tijd tweehonderd rechters aangesteld! Ze zullen de verkiezingsuitslag misschien alsnog in mijn voordeel kunnen doen kantelen. En ze zullen uiteindelijk het recht op abortus en het homohuwelijk weer afschaffen. Omdat mijn vurigste supporters niet bestaan uit neo-Ku Klux Klanners, maar uit devote kwezels die uitgerekend in mij, met mijn frivole levenswandel, de Heiland zagen die hun hemel nu reeds op aarde kon opbouwen... Uiteindelijk komt alles neer op vastgoed. Ook het Huis van God.

Verliezen is het nieuwe winnen, waarde vrienden. Nog nooit in de geschiedenis van de mensheid heeft een sterveling zo groots, zo grandioos en gewillig op zijn doos gekregen als ik. Indien verliezen een kunst zou zijn, mag je spreken van een meesterwerk dat de Sixtijnse Kapel degradeert tot kindertekening. Of nee: tot de onleesbare droedel die Poor Joe al binnen een paar weken zal neerkrabbelen, in de overtuiging dat hij zijn handtekening zet onder een wet die mijn wetten vernietigt.

En ik? Ik zal de geschiedenis ingaan als hét symbool van een kwijnend wereldrijk, zoals Nero en Caligula dat waren voor Rome. Duizenden biografieën, honderden films en series, miljarden cartoons, analyses en satirische stukjes zullen aan mij worden gewijd. En zo zal ik langer leven dan het land dat ik amper vier jaar lang zo formidabel vlekkeloos heb bestuurd. Tot nut van mezelf en eindeloos vermaak van iedereen.»