‘De gehandicapte moet de regels volgen, de overheid niet’

Langs omwegen heb ik mijn kinderwens in vervulling laten gaan, en ik werd pleegouder. De eerste jongen was 18 maanden oud toen hij in ons gezin kwam, de tweede slechts 7 weken. Ik deed er alles aan om hen een goede opvoeding te geven, maar ik weet nu dat opvoeding slechts bijzaak is. Je kunt je best doen en géén resultaten boeken, omdat erfelijkheid voor een groot deel je leven bepaalt.

Tijdens de zoektocht naar oplossingen voor de kinderen ben ik halftijds gaan werken. Als ik het had over mijn pleegkinderen met een handicap, kon ik niet altijd op begrip rekenen. Gelukkig gaf ik niet snel op. Ik kon hen niet in de steek laten, maar mijn strijd was meestal een eenzame strijd.

Na een incident mocht ik de oudste jongen niet meer naar het internaat brengen. Maar dagelijks 120 km rijden was niet haalbaar. Een procedure tegen de beslissing van de directie was zinloos. Er was wel een plaats vrij in een school op 175 km afstand! Dat heb ik acht maanden gedaan, tot ik een plaats vond in een intercommunale vereniging voor hulp aan gehandicapten (IGL). Hij woont daar nog steeds en het gaat goed met hem.

Tegelijkertijd was de jongste pleegzoon niet langer welkom op zijn school. Het CLB kon niet begrijpen waarom. Gesprekken brachten geen soelaas , en een oplossing liet drie weken op zich wachten. Uiteindelijk heeft hij geen diploma behaald.

Ik bleef ondertussen vrijwillig voor de jongens zorgen, want zeker winst opleverde voor de overheid.In die tijd kreeg een pleegouder een dagvergoeding die beduidend lager lag dan de subsidie voor een IGL.

Inmiddels is het Perspectiefplan 2020 afgerond in het gehandicaptenbeleid , en van een verbetering kun je niet spreken. Ondanks beloften heeft mijn zoon nog steeds geen persoonsvolgend budget. Waarom de ene wel een budget krijgt en de andere niet, hangt af van de ernst van de handicap.Toch vind ik het een vorm van discriminatie. Ik begrijp dat mensen met zware handicap het budget nodig hebben, maar mensen met een lichtere handicap moeten zich ook kunnen handhaven in de samenleving.

Een gehandicapte persoon kan zonder persoonsvolgend budget meestal niet gaan samenwonen. Vaak hebben ze een relatie met iemand die ook een uitkering heeft, maar als ze onder één dak wonen, wordt er één uitkering gestopt. Die mensen worden op die manier in de armoede geduwd. Hier kan dat budget het verschil maken.

Mensen met een uitkering vinden ook geen woonst via vastgoedbureaus, zelfs al hebben ze een bewindvoerder die maandelijks de huur betaalt. Ze moeten dan wachten op een sociale woning, in het geval van mijn pleegzoon al acht jaar.

Gehandicapte personen zijn al jaren van ondergeschikt belang en het zou goed zijn dat daar eindelijk verandering in komt. Het persoonsvolgend budget is een recht, maar het wordt al jaren niet uitbetaald. De gehandicapte moet van zijn kant wel altijd zijn plichten naleven, op straffe van boetes. Waarom doet de overheid niet wat ze moet doen?

Lynn Schevenels.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: