‘De leerkracht moet weer respect krijgen’

Er wordt gezegd dat men volop zoekt naar oplossingen voor het lerarentekort en dat men zo snel mogelijk met tegemoetkomingen zal komen. Waarom duurt alles dan zo lang en komen er geen doeltreffende oplossingen uit de bus? Studiezalen zitten vol met leerlingen omdat er geen vervangers op de arbeidsmarkt te vinden zijn. Leraars behoren stilaan tot een uitstervend ras. De nood is bijzonder hoog, maar de al ondernomen actie blijft bedroevend beperkt.

Als zoon van een leerkracht Duits-Engels in de derde graad secundair onderwijs en als laatstejaarsstudent economie-moderne talen in het secundair onderwijs op diezelfde school ben ik steeds meer geneigd om het beroep van een leerkracht niet als één van de zwaarste jobs, maar wel tot dé zwaarste job in onze maatschappij te bestempelen.

Veel mensen vinden: ‘Och, een leerkracht, wat moeten zij doen?’ en ‘Zijn vier maanden vakantie dan nog niet genoeg?’ Mensen zijn zich nog altijd niet bewust van de planlast bij leerkrachten. De talloze vergaderingen, stapels verbeterwerk, uren voorbereidend werk, terugkerende onderwijshervormingen en verplichte extra taken worden vergeten. De voortdurende afkeurende blikken als je het woord leerkracht maar durft uit te spreken: dit alles en veel meer zorgt ervoor dat mensen niet meer voor deze job kiezen.

Verder is er de motivatie en houding van de leerlingen. Wanneer ze rond 8 uur de schoolpoort binnenwandelen, doen ze dat blijgezind. Maar als ze een halfuur later de klas binnenkomen, duurt het niet lang voor de eerste hoofden op de schoolbanken belanden. Ze zijn uitgeput na een vermoeiend weekend. Ze moeten uitrusten op school. Het aantal aandachtige en meewerkende leerlingen is beperkt. Leerkrachten worden niet zelden genegeerd door leerlingen. Vanmorgen kreeg mijn leerkracht geschiedenis weer geen antwoord op zijn boeiende vraag. Naar goede gewoonte beantwoordde ik die dan.

Jammer dat de inzet alsmaar van slechts enkele leerlingen moet komen. Het beroep van een leerkracht is voor veel jongeren totaal niet sexy en een respectvolle houding tegenover het onderwijzend personeel moet steeds vaker afgedwongen worden. Arrogante opmerkingen als ‘Dat studeer ik niet hoor!’ en ‘Waarom leren we dit eigenlijk?’ worden alledaags. Werkt er iets demotiverender?

Niet dat er geen motiverende momenten meer zijn voor de leerkrachten. En ja, er zijn nog leerlingen en ouders die sympathie opbrengen voor het beroep. Helaas is het de minderheid. Petje af voor de gedreven diehards die er dagelijks voor blijven gaan en het beste uit zichzelf naar boven halen omdat ze er in blijven geloven dat ze goed zijn in hun job en hun doel kunnen bereiken bij de jongeren.

We moeten ervoor zorgen dat het lerarenberoep weer aantrekkelijk wordt. Een stijging van het loon volstaat niet. Er is nood aan respect voor het lerarenambt. Een opwaardering van dit knelpuntberoep dringt zich op. Niet met woorden maar daden zal het beroep in ere hersteld worden, en zal de instroom van beginnende leerkrachten hopelijk groter worden dan de uitstroom.

Thibo Temmerman, via mail.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: