‘De school sluiten wegens corona maakt het nog moeilijker voor wie het al moeilijk heeft’

Ik zou graag een balans opmaken na twee weken onderwijs met covid-19.

1 september: ons team heeft er zin in. Met veel vlaggen en een zelfgemaakt lied worden onze ketten vol enthousiasme onthaald. De meeste toch, want door een late terugkeer uit een rode vakantiezone zijn er een aantal afwezig. Later op de week lopen de klassen geleidelijk vol.

4 september: één van onze leerlingen test positief. Bij elk positief geval moeten we contact opnemen met het CLB, dat dan vertelt wat de volgende stappen zijn. De juf had nauw contact met de leerling en moet zich laten testen. Ze mag tien dagen niet naar school komen. Gelukkig hebben we zorgondersteuners die de klas in afwachting kunnen overnemen.

7 september: een tweede leerling uit dezelfde klas wordt positief getest. Het CLB beslist om de klas in quarantaine te plaatsen. Gelukkig is de klasjuf niet ziek en kan ze in afstandsonderwijs voorzien.

8 september: in de ochtend wordt een kleuterleidster onwel en ze gaat naar huis. Opnieuw kan een zorgondersteuner inspringen. Ondertussen hebben we al acht zieke personeelsleden.

10 september: ’s avonds vernemen we dat een hulpopvoeder die thuis was positief heeft getest. Ook hij heeft met enkele kinderen nauw contact gehad. Dezelfde avond probeert onze directeur de ouders van de betrokken kinderen te bereiken: ook zij moeten zich laten testen en dus in quarantaine gaan.

11 september: onderweg naar school krijg ik telefoon van de kleuterjuf, ze heeft positief getest en is emotioneel erg aangedaan. Directe collega’s met wie ze nauw contact had, moeten terug naar huis. Er is geen personeel meer om de derde kleuterklas op te vangen, de kinderen moeten met de ouders terug naar huis. Andere ouders twijfelen om hun kind naar binnen te laten gaan. We overtuigen hen om hun kind toch aan de schooldag te laten starten. Nog anderen zijn in paniek. Eén moeder staat met de tranen in de ogen: haar kind heeft het moeilijk, ze kan hem niet ondersteunen en is radeloos. Ze vreest haar werk te verliezen als ze opnieuw twee weken moet thuisblijven om haar kinderen op te vangen. Ik beloof haar te bellen, maar ik weet nu al dat er geen oplossing is.

De rest van de dag is puur crisismanagement. Nadat de stad op de hoogte is gebracht van de situatie, moeten plots alle klassen naar buiten op de speelplaats. Later wordt iedereen toch weer naar binnen gestuurd en bereiden we de kinderen voor op afstandsonderwijs tijdens de komende weken. Er worden boeken meegegeven, ons computerpark wordt verdeeld aan wie er het meeste nood aan heeft. Snel snel proberen we nog wat ICT-wijsheid mee te geven. Het plan was om onze kinderen en de ouders er bij de start van het schooljaar in te ondersteunen, maar we zijn in snelheid gepakt. Ondertussen is het middag. We vragen de ouders om hun kind te komen afhalen. Onze school wordt voorlopig tot en met woensdag gesloten. Alle personeelsleden en kinderen van de lagere school wordt gevraagd zich te laten testen.

Een test betekent minstens tien dagen quarantaine, ongeacht het resultaat. De school gaat voor minstens even lang dicht. Gezonde kinderen en personeelsleden worden gedwongen tot quarantaine en afstandsonderwijs. Dat was eigenlijk geen piste meer voor het basisonderwijs.

Stoepbezoeken en afhaalmomenten voor materiaal, zoals in het voorjaar, zijn nu niet mogelijk. Ook noodopvang valt weg. Wat met kinderen die geen rustige werkplek hebben? Wat met kinderen van wie de ouders niet in staat zijn om te ondersteunen? Wat met ouders die hun job verliezen omdat ze noodgedwongen thuis moeten blijven? Wie alle hulp nodig heeft, wordt het hardst getroffen. Door een beperkt aantal positieve tests is de hele school dicht. Uiteraard primeert gezondheid op onderwijs, maar een kind onderwijs ontzeggen is niet de oplossing. Het maakt het nog moeilijker voor wie het al moeilijk heeft.

En moeilijk is het, niet alleen voor de leerlingen, maar ook voor ons team. Lesgeven in een stad als Brussel vraagt dikwijls om een spreidstand, maar bovenstaande context vraagt een spagaat waar niet iedereen de lenigheid toe heeft.

Konden we dit voorkomen? Met net dat tikkeltje meer afstand houden, nog meer onze handen wassen, ouders meer afstand laten houden aan de schoolpoort? Maar zelfs dan: de kans op een positieve test is er altijd. Wij zijn misschien de eerste school in Brussel die de deuren tijdelijk moet sluiten, maar we zullen zeker niet de enige school zijn waar positief wordt getest.

Sofie Gervoyse, zorgcoördinator Hoofdstedelijke basisschool Klavertje Vier, Brussel.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: