‘De Super League is niets meer dan een ordinaire machtsgreep van de Europese topclubs’

Het is in de voetbalwereld trendy om nieuwe competities en formats te plannen, waarin de supersterren de degens kunnen kruisen. Denk maar aan de BeNeLiga, de Nations League en de Super League, opgericht door Europese topclubs. Die Super League moet een Europese topcompetitie worden met vijftien permanente clubs en vijf roterende clubs, bepaald door een resem kwalificatieprocedures. Wie die vijftien permanente leden zijn? Dat beslissen de topclubs zelf. Zo mag bijvoorbeeld AC Milan (al zeven jaar geen Champions League-club meer) aantreden, maar Atalanta niet. Zo mag Juventus meedoen, maar Ajax, Lyon en Porto, die de laatste jaren de Oude Dame hebben uitgeschakeld in de Champions League, niet.

Ondanks de mooie woorden van Super League-voorzitter Florentino Perez, is het duidelijk dat het niet meer is dan een ordinaire machtsgreep van de Europese topclubs. Het is geen toeval dat de twaalf stichtende clubs tot de rijkste twintig ter wereld behoren. Zes van de twaalf komen uit Engeland, waar de competitie al jaren leeft van astronomisch hoge televisiegelden.

Ondanks al die financiële middelen behalen de meeste topclubs niet de verhoopte successen. Het duidelijkste voorbeeld is Juventus, dat met de aankoop van Ronaldo in 2018 hoopte om eindelijk zijn CL-droom waar te maken, maar sindsdien nooit de halve finale haalde en nu zelfs de titel in Serie A uit handen lijkt te geven. Voorzitter Agnelli is dan ook al lang voorstander van de geldmachine die de Super League moet worden. Denk ook aan Arsenal en Tottenham, topclubs op de dool die respectievelijk zevende en negende gerangschikt staan in de Premier League. Tottenham werd in de Europa League uitgeschakeld door Dinamo Zagreb na een smadelijke 3-0 nederlaag. Beide ploegen dreigen Europees voetbal, en dus heel wat inkomsten, mis te lopen.

En laat dat nu de kern van de zaak zijn. De Europese topclubs willen niet langer instabiliteit op Europees niveau. Geen vervelende underdogs meer die tv-gelden afsnoepen, geen kleine tegenstanders die beter voetballen. Nee, gewoon elk jaar Europees voetbal en een smak televisiegelden, daar draait het om. Daarom organiseren de topclubs nu zelf die competitie. En daarom mogen rijke ploegen die verveld zijn tot Europese subtoppers, toch permanent lid worden.

Wie weet, blijkt het gewoon een drukkingsmiddel om de UEFA te overtuigen verdere toegevingen te doen in de onderhandelingen over de hervormingen van de Champions League. Maar de boodschap is duidelijk, geen enkele van de twaalf clubs, hoe volks hun imago ook mag zijn, kan nog beweren dat ze de fans en het voetbal op de eerste plaats stelt. Vooral voor ploegen als Liverpool en Barcelona, die verklaren hun fans te vertegenwoordigen, is dat pijnlijk. Het Europese topvoetbal staat misschien wel op zijn hoogste niveau ooit, maar mooier wordt het er niet op.

Stan De Feyter, Brasschaat.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: