‘De VS hebben maar één les geleerd uit Vietnam: de pers moet aan het handje lopen’

Als er ooit één intellectueel zwaargewicht in het Witte Huis heeft gefunctioneerd, dan wel Harvardprofessor Henry Kissinger, die naar mijn mening als belangrijkste politieke verdienste heeft dat hij Richard Nixon ervan weerhouden heeft om een atoombom te gooien op de guerrilla van Vietnam en aan te sturen op vredesgesprekken, wat hem in 1973 samen met onderhandelaar Le Duc Tho de Nobelprijs voor de Vrede heeft opgeleverd (de Vietnamese topdiplomaat zou deze erkenning achteraf weigeren omdat van vrede weinig te merken viel in zijn land).

Minder fraai is de rol van Henry Kissinger in onder meer Chili, waar de VS de democratisch verkozen socialistische president Allende middels een economische boycot en hun buiksprekerspop Pinochet ten val hebben gebracht. En aan deze tragedie zou men het Argentinië van Videla en een hele reeks Amerikaanse militaire en economische interventies in Latijns-Amerika kunnen toevoegen.

De historische waarheid gebiedt mij te wijzen op de aanwezigheid van onze nationale trots bij al deze humanitaire tragedies: de FAL van FN Herstal (naast de Russische kalasjnikov decennialang het populairste handwapen in vrijwel alle dictaturen van links of rechts plus bij extremistische bendes zoals Al Shabaab in Afrika, en bij deze moorddadige waanzin rijst telkens de vraag waar het geld vandaan komt om gesofisticeerd vernietigingstuig aan te kopen waar er geen geld is voor onderwijs noch gezondheidszorg).

In haar vrij recent vertaalde sublieme roman ‘De winter voorbij’ schrijft Isabel Allende: ‘De verslavendste drug die er bestaat: straffeloze macht.’ Volgens mij komt dat idee van Noam Chomsky, de éminence grise van de kritische politieke filosofie (op zijn 93ste nog altijd even vlijmscherp en briljant).

Wat Henry Kissinger blijkbaar moeilijk valt, is toe te geven dat Washington helaas maar één les heeft geleerd uit het debacle van Vietnam, met name de invoering van embedded journalism bij hun volgende imperialistische interventies (Afghanistan, Irak, Syrië plus indirect Israël): de oorlogsmisdaden in het voormalige Indochina werden immers aan de hele wereld en ook in eigen land getoond dankzij Amerikaanse journalisten, filmmakers en filmvedetten zoals Jane Fonda. Voortaan moest de pers aan het handje lopen van de plaatselijke Amerikaanse militaire bevelhebbers. Al bleven er heroïsche uitzonderingen zoals Robert D. Kaplan en onze eigen Rudi Vranckx (ook al weigert hij het epitheton ‘heroïsch’).

Moet ik verwijzen naar de vermoorde Anna Politkovskaja om evenwicht in dit betoogje te brengen?

Staf De Wilde, De Haan.

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: