‘De war on drugs kan zo winstgevend worden dat het druggebruik afbouwen nare gevolgen zou hebben voor ál wie de oorlog voert’

Bart De Wever en Ahmed Aboutaleb werken samen aan prima ideeën en initiatieven om de drugshandel en -misdaden te bestrijden. Toch heb ik vier bedenkingen bij het Humo-interview met de burgemeesters van Antwerpen en Rotterdam.

Ten eerste: beide heren willen - terecht - gebruikers demotiveren. Onder meer door ze doen beseffen dat ze door hun gebruik geweld, moord en misdaad sponsoren. Maar het is twijfelachtig of dat redelijke argument veel effect heeft. We leven in een tijdperk van direct genot, opwinding, vrolijkheid, afleiding, afwisseling. Verdedigers van het winstprincipe, van vrijheid en hebzucht kunnen moeilijk pleiten voor een leven vol schoonheid, creativiteit, eenvoud, vrijgevigheid, compassie, contemplatie, stilte.

Ten tweede laten De Wever en Aboutaleb het gevaar onvermeld dat de war on drugs zo winstgevend wordt dat het druggebruik afbouwen nare gevolgen zou hebben voor ál wie de oorlog voert. Neem de Verenigde Staten, waar de drugsbusiness gigantisch is. Aan de officiële kant heb je de politiediensten (met hun helikopters, boten, informatica enzovoort), het gerecht (met de bijbehorende diensten van/kosten voor experts, vertalers, gebouwen, celwagens). Aan de privékant heb je de gevangenissen (met hun personeel, leveranciers van voedsel, bouwmaterialen). En de veiligheidssector (aankoper van onder meer pepperspray, traangas, kogelvrije vesten, walkietalkies) is nauw verweven met de gigantische privé-industrie naast het leger: de meeste logistieke diensten in oorlogsgebied zijn in privéhanden. Bovendien is de advocatuur in de VS één van de grootste economische spelers.

In Europa zijn we gelukkig nog niet zover. Wél zien we al lang dat de advocatuur wetten en regels systematisch misbruikt om de rechtsgang te vertragen en de kosten omhoog te jagen.

Ten derde: De Wever kaart terecht aan dat het Nederlandse gedoogbeleid de misdaad de facto steunt. Wie in de jaren 80 en 90 geregeld van Gent naar Terneuzen reed, kocht niet meer de maximale 5 gram in een plaatselijke coffeeshop maar kocht in een apart lokaaltje 100 gram van de uitbater. Het klopt ook dat cannabis ernstige psychoses kan veroorzaken. Maar iedere nuancering afwijzen, zal dát ons vooruithelpen? Waarom denken we niet na over hoe we de fouten in andere landen kunnen vermijden?

Ik ken tientallen mensen die al dertig jaar met mate blowen, zonder problemen. Dat komt doordat de cannabis uit landen als Marokko, Nepal en Afghanistan die we sinds de jaren 60 kennen veel zachter en evenwichtiger samengesteld zijn dan de gevaarlijke nederwiet die vandaag te koop is. Waarom laten we veilige(re) drugs niet exclusief door een officiële instantie (zoals de Société d’exploitation industrielle des tabacs et des allumettes in Frankrijk) aankopen en verkopen bij de apotheker of aan een speciale toog in de supermarkt? Voor een fractie van de straatprijs, zelfs na accijnzen. Wie weet zijn er wel bruikbare tussenoplossingen?

Ten vierde: hoe kleingeestig is het om de hele progressieve beweging te kleineren aan de hand van de puberale excessen van woke? Dat een stelletje onbenullen vindt dat we Shakespeare niet meer mogen spelen, ‘Huckleberry Finn’ niet mogen lezen, dat we de kleine vrienden van Sneeuwwitje geen dwergen mogen noemen, maakt dat elk initiatief tegen uitbuiting, seksueel geweld, racisme of homofobie belachelijk?

Het moet pijnlijk zijn voor Bart De Wever. Met zijn oude humaniora, zijn bewondering van Plato, Aristoteles, Cicero en de verlichting koestert hij ongetwijfeld harmonie, verfijning, matigheid, evenwicht, wijsheid. Jezelf zo tot simplificatie laten verleiden: het moet beslist jeuken.

Jan Deckers, Gent

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: