Delphine Lecompte: ‘Bart Schols mag mij altijd uitnodigen om een potje Monopoly te spelen in zijn fermette’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Ik ben erin geslaagd om de Poëzieweek te doorspartelen. Ik had drie voordrachten. De eerste was op Gedichtendag zelf, in de bibliotheek van de grimmige barre desolate immorele badstad Middelkerke. Ik droeg twee korte venijnige gedichten voor en sprak daarna lijzig over de Bulgaarse kermiswaarzegster die voorspelde dat ik op mijn 41ste verjaardag vermoord zou worden in een mistroostig caravanpark te Jabbeke door een lugubere klompenmaker met een harpoen. Maar er gebeurde helemaal niets, nochtans bevond ik mij in een mistroostig caravanpark te Jabbeke op mijn 41ste verjaardag en mijn gesprekspartner was een lugubere klompenmaker met een harpoen. We spraken gemoedelijk over ‘Pin Ups’ van David Bowie, over mozaïekwratten, over teleurstellende Moldavische kwatrijnen en over telekinese. We dronken geuze en de klompenmaker stond erop mijn clitoris te vertroetelen met zijn harpoen en daarna trakteerde hij mij op een portie bitterballen in frituurzaak De Drie Morbide Fluiteenden.

Na mijn anekdote over de lugubere klompenmaker vroeg ik: ‘Zijn er vragen?’ Een flamboyante gepensioneerde trampolineverhuurder vroeg: ‘Wie is je favoriete Humo-collega?’ Ik antwoordde ontwijkend: ‘De bloedmooie imbeciele vogelwichelaar die de horoscooppagina verzorgt.’ Een hypochondrische palingviller die bij de pinken was, zei kribbig: ‘Humo heeft geen horoscooppagina.’ Ik zei: ‘Hoepel op, pedantic wanker!’

Er viel een ongemakkelijke stilte en daarna ontstond er commotie toen de bibliotheekkogelvingergekko uit zijn terrarium ontsnapte. ‘Geen paniek, geen paniek,’ zei ik paniekerig toen het monsterlijke geschubde nietsontziende schuimbekkende gedrocht het podium op stormde. De gekko ging ervandoor met het bibliotheekexemplaar van ‘De dieren in mij’. Ik zei pseudo-achteloos: ‘Een kogelvingergekko met uitstekende smaak. Zijn er nog vragen of mag ik stilaan terugkeren naar Brugge, waar ik van plan ben om in mijn douchecel te masturberen met mijn pennenzak van Pantera die is gevuld met onheilspellende gerbilschedeltjes, smakeloze kolibriebroches en kneuterige sleutelhangers van het James Ensorhuis?’ Er kwam nog een vraag: ‘Mocht Erik Van Looy je uitnodigen om een potje te armworstelen, zou je er dan op ingaan?’ Ik zei: ‘Erik mag mij uitnodigen voor allerlei soorten potjes en worstelingen, ik zal er altijd op ingaan.’ Een laatste vraag: ‘Ben je werkelijk in de ban van Bart Schols, of doe je maar alsof?’ Ik zei dromerig: ‘Bart Schols mag mij altijd uitnodigen om een potje Monopoly te spelen in zijn fermette, en als de hotels en pionnen in mijn aarsopening terechtkomen, dan zal ik achteraf gewagen van een geslaagde afspraak. Maar als het niet ontaardt in gewelddadige seks en de strijkijzerpion van Bart Schols braaf op het spelbord blijft, dan is dat ook oké.’

De tweede voordracht viel op een zaterdag, het was opnieuw in een bibliotheek. In Koekelberg deze keer. Niemand at uit mijn handen en een psychotische fazantenstroper probeerde me de kop in te slaan met een bronzen muskuskangoeroerat. De oude kruisboogschutter neutraliseerde de fazantenstroper.

De derde voordracht was het geestigst, omdat ik het over ‘de wildheid in de kunsten’ mocht hebben in WARP te Sint-Niklaas. Ik improviseerde maar wat, iedereen was stomdronken. Ik sprak over de gulzige vunzige tomeloze gehavende hitsige Francis Bacon wiens homofobe boosaardige militaristische paardenfokkende vader zijn stalknechten de opdracht gaf om de 8-jarige Francis mores te leren in de stallen, maar Francis genoot met volle teugen van de robuuste hoefsmeden.

Nu is het even wat rustiger. Dat is goed, want ik ben drie boeken aan het afwerken: een nihilistische roman over een aan lager wal geraakte boomchirurg die het in zijn hoofd steekt dat hij bevriend moet raken met Dave Lombardo. Een zelfhulpboek voor hardleerse suïcidale luierfetisjisten. En een biografie over Georges de Mestral: uitvinder van de klittenband. Mijn nieuwe uitgever, de mollige sluwe trouweloze minzame vergevingsgezinde Sam De Graeve, is in zijn nopjes dat hij mij onderdak mag bieden. Al vindt hij het wel lastig dat ik hem om de 22 minuten mail en vraag: ‘Wat klinkt beter: masturbatie met een mueslireep of masturbatie met een buxusschaar?’ Dan scheept hij mij af: ‘Ik ben aan het ontbijten met de ghostwriter van Luc Appermont, Delphine.’ Of: ‘Ik ben oogdruppels aan het bestellen voor mijn neurotische incontinente aanbiddelijke maltezerhond. Ik moet een account aanmaken, het is een heel gedoe want ze aanvaarden mijn wachtwoord Delphine_vaginaleafscheiding653 niet.’

Het is nochtans een sterk wachtwoord.