Delphine Lecompte: ‘Brooke Shields begon pas te jammeren over ‘de kinderporno’ in ‘Pretty Baby’ toen het lucratief werd’

Er werd een documentaire gemaakt over Brooke ‘niets KOMT tussen mij en mijn strakke Calvin Klein-jeansbroek’ Shields waarin ze vertelt over de ‘vetzakkerij’ waaraan journalisten en regisseurs haar onderwierpen toen ze minderjarig was.

Het is erg cynisch en ondankbaar dat de documentaire ‘Pretty Baby’ werd genoemd. ‘Pretty Baby’ slaat uiteraard in de eerste plaats (?) op haar ravissante uiterlijk. Maar het is ook een wrokkige ongepaste onterechte moralistische sneer naar de enige interessante film waarin Brooke Shields ooit te zien was: ‘Pretty Baby’ van Louis Malle.

Is de film ‘Pretty Baby’ kinderporno, zoals dwaze preutse puriteinse fanatieke fantasieloze fundamentalistische oerconservatieve Amerikanen beweren? Nee, natuurlijk niet! ‘Pretty Baby’ van Louis Malle is grote kunst. Brooke Shields verdient het niet om ‘Pretty Baby’ op haar palmares te hebben.

Ik ben sowieso niet geïnteresseerd in de plotsklapse valse verontwaardigde gewiekste inhalige mercantiele teerhartigheden van een kleurloze verrukkelijke dommige oninteressante actrice zoals Brooke Shields, doch dit terzijde.

Shields speelt een fictief kindhoertje in de smaakvolle gesofisticeerde subtiele prikkelende dramafilm ‘Pretty Baby’, een film die ik helaas niet met al te veel verve kan verdedigen omdat ik hem niet heb gezien.

Een film van Louis Malle die ik wel heb gezien: ‘Le souffle au coeur’. Een zogenaamd verdorven film over incest, met een moeder als pleger. Een moeder! Een moeder die haar zoon bepotelt! Het is een wrange rauwe tedere ambigue film die op geen enkel moment pedofilie of incest verdedigt laat staan verheerlijkt, maar wel op delicate hartverscheurende indroevige melancholische poëtische wijze de complexiteit en de loyaliteit van een misbruikt kind toont. Zonder moraliserende aaitjes over de kruin, godzijdank. Zonder happy end.

Louis Malle ging er wellicht (ten onrechte) van uit dat de gemiddelde filmkijker wel slim genoeg zou zijn om te beseffen dat incest niet door de beugel kan, dat hoefde hij toch niet nog eens extra in de verf te zetten?! Dat zal hij gedacht hebben.

Een kleine essentiële zijsprong: Slayer schreef ooit een liedje over Mengele. Het heet ‘Angel of Death’, het staat op hun meesterwerk ‘Reign in Blood’. Het liedje werd bestempeld als ‘controversieel’, omdat de tekst geen kritiek bevat op Mengele. De reactie van Jeff Hanneman: ‘Spreekt het niet voor zich dat Mengele een slechte mens was? Dat zou ik toch niet hoeven te vertellen?’

Wat me nog het meest choqueert aan al die slaafse kruiperige hysterische sentimentele recensies van de documentaire over Brooke Shields is dat de film ‘Pretty Baby’ op één hoop wordt gegooid met vulgaire kleffe waardeloze potsierlijke troep als ‘The Blue Lagoon’.

En waarom huilt iedereen mee met de bloedmooie bevoorrechte actrice die haar schaapjes op het droge heeft? Die, gewiekst als ze is, pas begonnen te jammeren en te blaten toen de tijd er rijp voor was, nu het lucratief is? Cynisch gesteld.

Men huilt met Brooke Shields mee omdat ze mooi, wit, rijk en smetteloos is.

En ze heeft natuurlijk de tijdgeest mee. Naargeestige thema’s mogen niet meer aan bod komen: perverse, duistere, pedofiele, sadistische, misogyne, gecompliceerde personages worden systematisch uit Amerikaanse films en romans gehaald. Racistische fietsenmakers, kannibalistische luchtballonvaarders, gokverslaafde parkietenkwekers en necrofiele tegelleggers mogen niet meer opgevoerd worden in fictieve werken. Wegens te rauw, te heftig, te immoreel, te morsig.

Maar de mens is rauw, heftig, immoreel en morsig.

Moordenaars mogen vreemd genoeg wel nog rondlopen in films, al mogen het uiteraard geen nihilistische uitbundige extatische irrationele sjamanistische moordenaars zijn. Het moeten het liefst steriele sierlijke sibillijnse superieure humorloze wraakengelen zijn die het hebben gemunt op abominabele Albanese pooiers en Afghaanse terroristen.

Het is niet nieuw, het geklaag van niet al te snuggere actrices zoals Brooke Shields. Ook Jodie Foster heeft een aantal antipathieke ongeloofwaardige verontwaardigde interviews gegeven over haar rol in ‘Taxi Driver’. In ‘Taxi Driver’ speelt ze een twaalfjarig kindhoertje, en dat doet ze goed. Ze beweerde in de interviews dat ze zich ‘uncormfortable’ voelde toen ze het hoertje Iris moest spelen.

O, echt? Wel, ik voelde mij ook ‘uncomfortable’ toen ik tegen mijn zin een spreekbeurt over Rembrandt moest geven op mijn 12de in de klas van meester Luc in het François Laurentinstituut. Ik werd niet betaald, in tegenstelling tot Jodie Foster.

En nu we toch bij Rembrandt zijn aanbeland… Is zijn werk ‘Titus aan de lezenaar’ dan ook kinderporno? Incest? En wat te denken van het schalkse riskante slimme ‘Lemon Incest’, een duet van de schaamteloze decadente libertijnse fijnzinnige meesterprovocateur Serge Gainsbourg en zijn dochter Charlotte, die tijdens de opnames 12 was. Al moet ik er eerlijkheidshalve aan toevoegen dat ‘Lemon Incest’ ook in 1985 moeilijk verteerbaar bleek voor de tere geschokte fatsoenlijke puriteinse hypocriete zieltjes die helaas van alle tijden zijn.

‘Lemon Incest’ werd een schandaal én een hit, net wat Serge zo graag wilde.

In tegenstelling tot het dwaze gansje Brooke Shields heeft Charlotte Gainsbourg wel interessante artistieke keuzes gemaakt op latere leeftijd: ze heeft samengewerkt met Jarvis Cocker en met Lars Von Trier, die ze de baas kon.

Björk, het zogenaamd buitenissige flamboyante aanstellerige over het paard getilde IJslandse pretparkelfje van het zevende knoopsgat beschuldigde Lars Von Trier van misogynie, Charlotte neemt het godzijdank voor hem op. Onvoorwaardelijk.

Mag een regisseur verlangen dat zijn actrices (en acteurs) de donkerte en demonen in zichzelf exploreren, en mag hij/zij eisen dat acteurs het onderste uit de kan halen in de naam van de kunst? Ja! Geeft dat aanleiding tot onbehagen en wrevel? Onvermijdelijk. Onbehagen en wrevel horen bij het leven. Maar werken in een troosteloze rumoerige sprottenfabriek is nog veel onbehaaglijker en wreveliger. En stukken slechter betaald dan op de filmset mogen staan van een lastig tiranniek onuitstaanbaar weergaloos genie zoals Lars Von Trier.

Gelukkig bestaan er nog dankbare acteurs die wijselijk hun mond houden. Want acteurs zijn toch op hun best wanneer ze acteren en zo weinig mogelijk interviews geven.

Enkele voorbeelden van bloedmooie formidabele lovenswaardige zwijgzame acteurs: Nastassja Kinski in ‘Tess’ van Roman Polanski. Mariel Hemingway in Manhattan van Woody Allen (oké, zij heeft een beetje gemopperd, maar laten we het gemopper van Mariel met de mantel der liefde bedekken). Kirsten Dunst in ‘Interview with the Vampire’ van Neil Jordan. Sue Lyon in ‘Lolita’ van Stanley Kubrick (al was ze eigenlijk te oud voor die rol, gaf Kubrick later zelf toe). Juliette Lewis in ‘Cape Fear’ van Martin Scorsese. Fairuza Balk in ‘Valmont’ van Milos Forman. Alle jongeren in alle films van Eric Rohmer. Björn Andrésen in ‘Death in Venice’ van Luchino Visconti (ook hier wat gezeur van de bejaarde Björn, die na ‘Death in Venice’ geen potten meer heeft gebroken). ‘The Virgin Suicides’, ‘Girl’, ‘Boy’, ‘Stand by Me’, ‘The Dreamers’, ‘Stealing Beauty’, ‘L’effrontée’, ‘American Beauty’, ‘The Night of the Iguana’, ‘Kids’, ‘My Own Private Idaho’…

Wat hebben deze films allemaal gemeen? Ze voeren verleidelijke jonge wezentjes op die zich soms bewust zijn van hun ‘macht’, hun ‘erotisch kapitaal’ zoals het zo lelijk heet. Weerloze prooien zijn het alvast niet, ze voeren de plak. Het zijn de vadsige protserige wanstaltige corrupte volwassenen die de kop van Jut zijn: ze raken bedwelmd door een argeloze fabelachtige jongeling en ze storten tragisch neer. De geriatrische saters en bejaarde geilaards gaan ten onder aan hun amechtige wanhopige koortsige lustgevoelens, ze delven het onderspit.

Maar soms is de liefde tussen een nimf en een sater haast gelijkwaardig, of toch op z’n minst ambigu. Dat mag, dat heet erotiek.

Moeten die films de vuilnishoop op? Omdat het niet klopt dat puberale nimfjes bekoorlijk zijn? Omdat oude mensen nooit verliefd worden op jonge frêle (of robuuste) wezens? Oude mensen raken constant in de ban van jeugdige lieftallige (of listige) schepselen. Het is nu eenmaal een wetenschappelijk feit dat jeugd (vruchtbaarheid) aanlokkelijk is. We zijn geprogrammeerd om te willen copuleren met de meest frisse meest blozende meest gezonde meest blakende verschijning. Met Brooke Shields en niet met Rosie O’Donnell. Met Charlotte Van den Broeck en niet met mij.

Overigens bestaat er een woord voor de seksuele voorkeur die sommige mannen (mensen) hebben voor puberende jongadolescente kinderen van pakweg 11 tot 14 jaar: hebefilie. Niet te verwarren met pedofilie.

Ooit beweerde ik dat er een pedofiel huisde in elk van ons. Een bespottelijke uitspraak, zelfs mijn erg wellustige onorthodoxe gulzige dwarse moeder tikte me toen op de vingers en zei: ‘Fientje, dat klopt niet hoor, dat er een pedofiel huist in elk van ons. Ik bijvoorbeeld val voornamelijk op Moldavische stukadoors, op analfabete schoorsteenvegers die graag kleren met een pinguïnmotief dragen, op norse lamaverzorgers die geen zier geven om Céline, en op roodharige neurotische dutsen die in de ban zijn van krasse Noord-Italiaanse madrigalen maar ook van Nick Nolte.’

Huist er dan misschien een hebefiel in elk van ons? Alleszins niet in mij, want ik val op versleten ex-truckers, op ontslagen kraanmachinisten, op verloederde Bosnische kooivechters, op Josh Homme en op Bart Schols. Maar ontkennen dat mensen op hun mooist zijn wanneer ze nog geen levervlekken, ontbrekende tanden, reuma, Korsakov, nekwratten en anusfistels hebben, is grotesk! Puberende nimfjes zijn prachtig, plagerig en esthetisch volmaakt.

Moeten ze daarom uitgebuit worden? Nee. Heeft Louis Malle Brooke Shields uitgebuit? Zeker niet! Hij heeft grote kunst gemaakt en nu bijt ze de hand die haar voedde.

Foei, Brooke, foei!

Ja, de mogelijkheid bestaat altijd dat pedofiele/hebefiele tuinmannen en andere ranzige types ‘Pretty Baby’ en de andere bovengenoemde cinematografische parels gebruiken als masturbatiemateriaal. De mogelijkheid bestaat ook dat ze de kindermodellen van Zeeman of de Aldi gebruiken als masturbatiemateriaal. Of een foto van Silvy Melody tijdens haar broze guitige ‘Ben’-periode. En wat te denken van haar duet met Danny Fabry, ‘De telefoon huilt mee’? Dat is zelfs voor mij een brug te ver!

Een andere mogelijkheid is dat pedofiele/hebefiele tuinmannen en andere ranzige types de bus nemen van Brugge naar Oedelem tijdens het spitsuur, zich vergapen aan de voluptueuze argeloze bakvissen en hun best doen om zo veel mogelijk blakende puberlijfjes ‘op te slaan’ om er later die avond mee aan te slag te gaan in hun miserabele zolderkamer boven een zieltogende reptielenwinkel. Of in hun riante villa, gevangen in een liefdeloos huwelijk met een dorre Senegalese bobijnster.

Hoe het ook zij: de fantasie is vrij.

Misschien zal ik straks fantaseren over een orgie met Axl Rose, Ritchie Blackmore, drie Montenegrijnse messenslijpers, vijf onstuimige sledehonden en 22 zenuwachtige fretten. Wellicht niet, want bestialiteit spreekt me niet aan. Maar mocht het me toch aanspreken, dan zou ik het recht hebben om erover te fantaseren.

Niemand heeft vat op de menselijke fantasie, niemand kan de fantasie van zijn medemensen aan banden leggen of zelfs maar weten wat er sluimert in de hitsige vunzige blasfemische bezeten geest van zijn medemensen. Gelukkig maar!

De tragische kortstondige sprankel van vrouwelijk en mannelijk schoon is al eeuwenlang een thema in de kunst: Titiaan, Reve, Caravaggio, Sofia Coppola, Heart, Lita Ford, Bernardo Bertolucci, Truffaut, Fien Troch, Bouguereau, Balthus, Ingres, Manet, The Beatles, Poison, Jerry Lee Lewis, Henri Cartier-Bresson, Collier Schorr, Larry Clark, KISS en mindere goden gingen ermee aan de slag.

Af en toe steken nijdige schijnheilige conservatieve toxische fundamentalistische moraalridders de kop op, ze brullen en tieren dat kunstenaars gevaarlijke schandalige abominabele schepselen zijn wier kunst verboden moet worden. Dan is het belangrijk dat wij, kunstenaars en liefhebbers van kunst, daar fel tegen tekeer gaan.

Waar blijft die felheid? Waar zijn de verdedigers van rauwe groteske smerige obscene wellustige kunst die aan de slag mag (nee MOET) gaan met onze donkerste krochten, kronkelingen, goestingen, neigingen en driften? Sta ik er weer alleen voor? Boe hoe hoe.

Gelukkig ben ik geen klager, zoals de ondankbare holle bekrompen Brooke Shields en Jodie Foster. Of zoals die geriatrische bittere wraakzuchtige muzen van Chuck Close en Picasso zaliger die zich plots menen te herinneren dat Chuck en Pablo geen aardige hoffelijke mannen waren die pralines, teckels, chocolade grafdelvers, marsepeinen rattenvangers en stola’s voor hen kochten. Wel integendeel: ze waren monsterlijk! Duivels! Misogyn! Manipulatief!

Je reinste onzin!

Maar ja: het favoriete tijdverdrijf van de jeugd van tegenwoordig (o nee, nu klink ik verschrikkelijk oud) is: zich wentelen in het slachtofferschap. Als ze geen talent hebben, nergens in uitblinken: dan is er nog altijd de slachtoffercultus. Het weeklagen en jeremiëren.

Laat me jullie waarschuwen, jongens en meisjes: jezelf wentelen in zelfmedelijden is het domste, lafste, meest destructieve, meest uitzichtloze, meest doffe wat je kunt doen. Tijdverspilling. Neem liever een gitaar, een bic, een tondeldoos of een penseel. Word een herrieschopper, een anarchist, een polemist, een pyromaan, een iconoclast, een misfit. Wees geen meeloper. Wees niet lichtgeraakt, wees hartstochtelijk! Wees weerbarstig, grillig, woedend, gutsend, tierend, vloekend, snerend en explosief!

Ja, ik ben weer aan het doorbomen… Maar het is nodig. Hoepel op, fatsoenrakkers!

Jullie zijn vies en eng, niet Louis Malle en ik.

Delphine Lecompte, Brugge

Hebt u ook een brief in de pen zitten? Mail naar openvenster@humo.be of vul onderstaand formulier in: