Delphine Lecompte: ‘De oude kruisboogschutter knalt een salvo fluitende winden af. En dan moet de colonoscopie nog beginnen’

Twee nieuwe mails vandaag: Maxi Zoo Nieuwsbrief (Vrolijk Pasen met je huisdier) en Joren van Radio 1 die me vraagt of ik in de week van 17 april ‘ambassadrice’ wil zijn van de Dark Side Of The Moon. Ik antwoord: ‘Zeker, Joren! En nog het liefst van al gratis, maar eerst wil ik vrolijk Pasen vieren met mijn tirannieke bastaardhondjes Bernard en Zohra die geen weet hebben van de erfzonde en de Bergrede, en ze zijn evenmin op de hoogte van het bestaan van Lars Ulrich en Vince Neil. Gelukkig kunnen ze in de hondenspeelweide een aardig woordje meespreken over spoelwormen en schurftmijten.’

Grappig weetje over Brain Damage (het voorlaatste liedje op DSOTM): het maniakale gelach dat te horen is, is het maniakale gelach van de vader van Naomi Watts: Peter Watts, destijds roadie van Pink Floyd. Mijn favoriete film met Naomi Watts is de volstrekt overbodige remake van Funny Games. Maar het was tenminste Haneke zelf die een remake van zijn film maakte. Robert Downey jr. heeft het plan opgevat om een remake te maken van de beste film ter wereld: Vertigo van Hitchcock. Hoogmoed moet altijd aangemoedigd worden, tenzij het afkomstig is van mediocre minkukels zoals Robert Downey jr.

Vandaag komt mijn gretige hitsige suffe volslanke hartelijke naïeve weke ontwapenende uitgever Sam De Graeve op bezoek. Ooit werkte hij voor Humo, nu niet meer. Humo en Sam zijn verwikkeld in een vechtscheiding, en wie is het kind van de rekening? Ik! Mijn ouders zijn gescheiden toen ik een zygote was, maar af en toe moesten ze noodgedwongen met elkaar communiceren. Over mijn eczeem, winkeldiefstallen, straatgevechten, brandstichtingen en vandalisme in kerken en mosselrestaurants. Mijn vader zei gelaten: ‘Laat het kind toch op de vuist gaan met verwaande blaaschirurgen, en kneuterige folkloremuseums in de as leggen.’ Mijn moeder zei wanhopig: ‘Het zal slecht aflopen met Fientje als we niet ingrijpen. Maar dat laat jou natuurlijk koud, jij kille nukkige egocentrische gefrustreerde calvadosverslaafde troubadour van het zevende knoopsgat!!’

Na het bezoek van mijn allesbehalve perverse uitgever begeleid ik de oude kruisboogschutter naar het plattelandsziekenhuis van Assebroek, hij moet een colonoscopie ondergaan. In de brochure staat: ‘Na het onderzoek zal je wellicht winden moeten laten, schaam je niet voor deze winden.’ De brochure werd klaarblijkelijk samengesteld door een Litouwse ex-pistoolschilder die niet vertrouwd is met de Vlaamse volksaard. De oude kruisboogschutter knalt een salvo fluitende winden af. En dan moet het onderzoek nog beginnen.

In de wachtzaal word ik aangesproken door een hypochondrische palingviller die een pet van Soundgarden draagt: ‘Hé, jij bent Delphine van De Slimste Mens. Mag ik een selfie?’ ‘Ja.’ Ik zie er verschrikkelijk uit op de foto: ik lijk op de wolf in Roodkapje die de grootmoeder heeft opgepeuzeld en haar ouderwetse nachtkledij heeft aangetrokken om Roodkapje te foppen. Mijn uiterlijk kwelt mij, vooral mijn neus die maar blijft groeien terwijl mijn kaakstructuur maar blijft slinken. Gelukkig heb ik nu de roem. Dankzij de roem word ik goed behandeld. Vooral door joviale Ethiopische aircoloonslaven en door raadselachtige analfabete schoorsteenvegers, maar ook door mijn verrukkelijke wellustige moeder en haar Moldavische stukadoor.

Na de colonoscopie gaan de oude kruisboogschutter en ik naar de ziekenhuiskantine. Er hangt een prikbord: er is grote vraag naar onhandelbare rottweilers, smakeloze lavalampen, kapotte faxmachines, chocolade grafdelvers en biografieën van Lita Ford. Verder willen opvallend veel mensen hun ontgoochelende kameleons, hun Playmobil mandrils, hun nautische dekbedovertrekken, hun Paraguyaanse vlaggenprikkers en hun platen van Styx kwijt.

De afspeellijst van de ziekenhuiskantine begint veelbelovend: Games Without Frontiers.

De oude kruisboogschutter knalt lustig mee. Ik word al mijn hele leven omringd door petomanen. Mijn grootvader vroeg me eens om een scène na te spelen uit Fanny en Alexander: ik moest met mijn aarsopening een kaars uitblazen en als het lukte zou ik extra zakgeld krijgen. Ik was zes.

Money, it’s a gas. Maar dan letterlijk.

Het lukte, ik kreeg extra zakgeld. Maar het maakte me niet gelukkig. Het was namelijk te weinig geld om een Afghaanse windhond, een krokodillenmummie, een masker van Ritchie Blackmore, een middeleeuwse tampontang en een brooddoos van Garfield te kopen. Gelukkig vond ik troost in de armen van de pedofiele tuinman. Hij was onkruid aan het wieden. Het onkruid was unieker dan de bloemen, om Gust Gils te parafraseren. De pedofiele tuinman zei: ‘Wat sta je daar te lummelen in je koddige gescheurde T-shirt van Bobbejaanland waar je nooit zal binnenraken? En waarom draag je geen ondergoed?’ ‘Ik draag geen ondergoed opdat je sneller de weg zou vinden naar mijn zesjarige clitoriskap.’ De pedofiele tuinman zei: ‘Je bent me er eentje!’ Daarna propte hij het handvat van zijn buxusschaar in mijn vagina. Een beetje later werd hij ontslagen, omdat hij te traag werkte.

De oude kruisboogschutter huilt. Hij huilt omdat hij negentig is en nooit meer zal mogen knijpen in de billen van een frisse minderjarige Wit-Russische truffelraapster. Zelfs niet in de mijne.