‘Delphine Lecompte heeft een versleten clitoris van continu te masturberen tijdens het verzinnen van erotische passages’

Ik ben van nature uiteraard een schrijver, en ik voer mijn vak naar behoren uit, maar nu ik net een nieuwe roman uit heb (‘Maanlicht van een andere planeet’) en m’n volgende boek (‘Geschiedenis van de moderne literatuur’) ook klaar is, zit ik in wezen ietwat zonder werk. Ik zou aan een nieuwe roman kunnen beginnen, en daaromtrent heb ik een paar ideeën: een keiharde aanklacht tegen het immigratiebeleid, getiteld ‘De vluchtelingen hangen m’n kloten uit’, of een liefdesverhaal over een 14-jarige jongen en z’n 34-jarige lerares aardrijkskunde, getiteld ‘De jonge lul en de oude kut’, of desnoods een vertelling over een Vlaamse rockgroep genaamd De Britse Variant, die een hit scoort met de song ‘Prinses Elisabeth is een lesbo’, waarop het koningshuis de band een proces aandoet, dat gewonnen wordt door De Britse Variant, nadat een schoolmeisje uit Etterbeek voor de rechtbank heeft getuigd dat ze de prinses gebeft, geschaard en gebuttplugd heeft, en plitsepletse heeft gedaan met de tietjes, en als dat geen lesbische handelingen zijn, wat dan wel? Maar goed, ik kan die romans altijd nog in de komende jaren schrijven, mede omdat ik thans een rustperiode van een paar maanden wil inlassen, om te bekomen van al m’n letterkundige werk, want vraag het maar aan andere professionals zoals Lize Spit, Jeroen Olyslaegers, Tom Lanoye, Arnon Grunberg, Delphine Lecompte, Christophe Van Gerrewey, Marc De Bel, Saskia De Coster, Stefan Hertmans, en Tommy Wieringa, en zij zullen m’n stelling bevestigen dat te veel aan één stuk doorschrijven niet goed is voor de fysieke en psychische gezondheid. Zo bijvoorbeeld heeft Tommy Wieringa last van reuma in z’n vingers, heeft Delphine Lecompte een versleten clitoris van tijdens het verzinnen van haar erotische passages continu te masturberen, en is Christophe Van Gerrewey zo zot als een paraplubak geworden. Vorige week liep hij naakt met een bos prei in z’n reet te roepen op straat: ‘M’n tante Sonja is zwanger van Marc Van Ranst, de vuile hoer!’

Het is wel zo dat ik, nu ik een tijdje niet aan m’n computer zit, een middel moet vinden tegen de verveling. Het is niet zo dat ik me de hele tijd verveel, daartoe amuseer ik mij te veel met naar ‘First Dates’ te kijken, m’n vriendin Lena achterwaarts in de poes te naaien, en op YouTube kijken en luisteren naar comedyoptredens van m’n grote idool William Boeva. Maar soms verveel ik me toch een klein beetje, en daar heb ik een oplossing voor gevonden: natuurfotografie. De natuur is immers prachtig, ook in de winter: het regent, het sneeuwt, het hagelt, het waait, het vriest, het is ijskoud, de wolken trekken in schitterende formaties door het zwerk, diverse dieren zijn op zoek naar voedsel, en bomen staan triest te vernikkelen als op een schitterend schilderij van Gustave Van de Woestyne. Plus, ik heb altijd al een zwak voor fotografie gehad, en maak geregeld prentjes met m’n iPhone, meestal van m’n vriendin Lena, onder meer als ze vol overgave beulingen staat te bakken, de plinten oppoetst, of stoeit met onze hond Aquí, maar voor waarachtige natuurfotografie heb je natuurlijk meer nodig dan een iPhone. Daarom heb ik een Nikon D5600 gekocht, een uitermate geavanceerd toestel, en gisteren trok ik eropuit, om de natuur in prachtige beelden vast te leggen. Ik ging daartoe naar de Bourgoyen, een beroemd natuurreservaat in Gent, en de eerste foto die ik maakte was van een haas die een vogel met een geknakte vleugel achternazat. Het beestje kon derhalve niet meer vliegen, en de haas wilde de vogel de kop afbijten, doch de vogel was hem voor en pikte bij de haas het linkeroog uit de kas. Al zeg ik het zelf, dat leverde een grandioze foto op, en ik kreeg er steeds meer zin in. M’n tweede foto was van een vader en een zoontje die op wandel waren. Het zoontje zat in de nek van de vader, die ineens een verkeerde stap deed, en het zoontje sodemieterde uit de nek van de vader en kwam onzacht op de grond terecht, met enorm krijsen tot gevolg. De foto die ik maakte van de woedende vader die het zoontje nog een klap tegen z’n kanis gaf ook, was magnifiek. Ik was dus goed op dreef, tot ik aan de oever van een meer uitgleed en met m’n klikken en klakken het water inpleurde, waarbij m’n Nikon uit m’n handen viel, en naar de bodem van het meer verdween. Goverdomme toch, zo’n duur toestel, en ik was het al meteen kwijt. Pissig besloot ik om de natuurfotografie op te geven, en des avonds begon ik aan de roman ‘De vluchtelingen hangen m’n kloten uit’, waarmee ik opnieuw hoop aan te tonen wie hier in Vlaanderen de literaire lakens uitdeelt.