Delphine Lecompte: ‘Het geheim van samenwonen is de humor en schoonheid inzien van elkaars borrelende darmen en onappetijtelijke bilnaadschilfers’

De voormalige vrachtwagenchauffeur logeert noodgedwongen bij mij omdat de schimmelplekken in zijn huurwoning onder handen worden genomen door een sinister antischimmelbedrijf. Af en toe gaat hij een kijkje nemen naar de werkzaamheden om de anti-schimmelkerels een hart onder de riem te steken. De magere spraak-zame ontwapenende antischimmelleider heet Przemek, een Poolse naam die ‘glorieuze gedachte’ betekent. De -dikke nukkige sombere antischimmelknecht is eveneens Pools, maar hij is argwanend en wil niet zeggen hoe hij heet. De voormalige vrachtwagenchauffeur koopt bier, cola, frisco’s en cervelaatworst voor hen. Ik zeg: ‘Dat is eigenlijk de taak van je huisbaas.’ Wat een stomme harteloze kleinburgerlijke uitspraak!

Samenwonen met de voormalige vrachtwagenchauffeur valt beter mee dan verwacht. Ik sta op om 3.30 uur en schrijf. Om 7.30 uur verplicht ik de dociele slaapdronken ex-trucker om me te vingeren, om 7.37 uur kom ik klaar. Daarna maak ik een wandeling met mijn tirannieke bastaardhondjes Bernard en Zohra. Zohra blaft onophoudelijk naar onzichtbare premie-jagers en naar omineuze Gordon setters die ergens staan te loeien in de verte. Bernard blaft zelden, daarom is hij veel populairder in de buurt.

Dankzij het meesterlijke weerbarstige dagboek ‘Jasper en zijn knecht’ van Gerbrand Bakker voel ik geen schroom meer om mijn bastaardhondjes op te voeren in mijn teksten. Jasper is de Griekse jachthond van de stugge taaie integere gekwelde homoseksuele boerenzoon Gerbrand.

Wanneer Bernard en Zohra en hun slaaf terug zijn van de wandeling is de voormalige vrachtwagenchauffeur zich aan het wassen in de -minuscule badkamer. Een beroemd citaat van Bette Davis gaat zo: ‘The secret of marriage is: separate bedrooms and separate bathrooms.’ Voor mensen met slechts één slaap- en badkamer geldt deze variant: ‘Het geheim van samenwonen is de humor en schoonheid inzien van elkaars borrelende darmen, woekerende melanomen en -onappetijtelijke bilnaadschilfers.’ Ik worstel nog het meest met de chaos die de voormalige vrachtwagenchauffeur aanricht in mijn voorraadkast. Mijn marsepeinen walvisvaarders, chocolade touwslagers, dildo’s van Splattered Mermaids, Friese kwark en onaangeroerde picklesbokalen zijn geordend volgens een dwangmatig onwrikbaar betekenisvol systeem. Maar hij werpt zijn half opgegeten preskop, obscene noedels, groteske rijstpap, afgeprijsde citroenmerenguetaart, lugubere wulken en walmende Normandische schimmelkazen achteloos en baldadig de kast in, bollo-smitto.

Alcohol! Plots is er opnieuw alcohol in huis. Ik drink al een hele tijd niet meer, maar uiteraard gun ik de tedere ex-trucker zijn broodnodige afstompende pilsjes. Ik vraag: ‘Moet ik je pijpen?’ ‘Nee.’ Ik doe het toch. Tijdens de pijpbeurt denk ik aan Lorena Bobbitt. Maar ook aan Goldie Hawn, aan mijn veelgeplaagde cholerieke theatrale overheersende moeder, aan -Johnny Depp, aan Vladimir Majakovski en aan Zelda Fitzgerald.

Nu kijken we naar een documentaire over Brian Jones, een gecompliceerde pesterige charismatische hitsige briljante rotzak met wallen onder zijn ogen. Die wallen kwelden hem, hij wilde ze chirurgisch laten verwijderen. Maar hij verdronk vroegtijdig. Hij was de oprichter van The Rolling Stones maar vond ‘zijn’ groep al snel rotzooi. Mick Jagger en Keith Richards palmden ‘zijn’ groep in en lachten in hun vuistje.

Na de documentaire zegt de voormalige vrachtwagenchauffeur wanhopig: ‘Het is nog maar vijf uur!’ Het is inderdaad nog maar 17.04 uur, ik lees mijn mails maar ik beantwoord ze niet. Ik ben chagrijnig en melancholisch. Ik luister naar ‘Wind & Wuthering’ van Genesis en denk hunkerend aan de bedeesde zeepzieder. Hij is net als Gerbrand Bakker de perfecte man: stug, enigmatisch, pervers, opstandig, roekeloos, broeierig, zwaarmoedig, belezen, listig, zorgzaam, homoseksueel en Noord--Hollands. Maar hij is geen boerenzoon en hij heeft geen hond. Hij heeft een kameleon, tenminste in mijn gedichten. De bedeesde zeepzieder is Jeroen van Kan. Hij presenteerde ooit ‘VPRO Boeken’, een prachtig programma waarin een pientere oneerbiedige interviewer (Jeroen) een diepgaand gesprek voerde met een onberekenbare aarzelende mopperende schrijver. Lolligheid en hysterie op een laag pitje. Het programma werd afgevoerd en toen kregen we het bespottelijke onsuccesvolle infantiele ‘Brommer op zee’ voorgeschoteld.

Bernard kakt alweer op de versleten kelim die ik onlangs heb gekregen van mijn moeder. Ze gaf me ook een filmposter van ‘Le Havre’, eveneens versleten.