Delphine Lecompte: ‘Het is onzin om intelligente uitspraken te verwachten van acteurs’

De acteurs Tine Reymer en Peter Van Den Begin hebben in Humo onzin uitgekraamd over het coronavaccin (en over antidepressiva) en nu krijgen ze bakken kritiek over zich heen. Ik vind de primitieve buitensporige vijandigheid die Tine en Peter over zich heen krijgen akeliger dan de dromerige simpele halfbakken theorieën die ze uitspuwen. Hopelijk komen we nooit in een maatschappij terecht waarin acteurs aan de deur kunnen gezet worden omdat ze kinderlijke hinderlijke uitspraken doen over de wetenschappelijke consensus, of gewoon vraagtekens plaatsen bij de strenge maatregelen die de maatschappij ons oplegt. In Amerika gebeurt dit al: Gina Carano werd van de set van ‘The Mandalorian’ geweerd omdat ze onwenselijke controversiële uitspraken had gedaan over de pandemie en de mondkapjesplicht, en omdat ze een wansmakelijke vergelijking had gemaakt met nazi-Duitsland.

Maar wat ik me dan vooral afvraag: wie zijn toch al die mensen die intelligente uitspraken verwachten van acteurs (en van andere vedetten)? Wie zijn die zielige ledige wezens die verlichting en onderricht willen ontvangen van zware verwaande opgeblazen acteurs en lichte onnozele hansworsten en vedetten?

Alsof het zo vreemd en atypisch is dat acteurs onzin uitkramen.

Acteurs moeten mooi, woest, wonderlijk, monsterlijk, charismatisch, exhibitionistisch, onuitstaanbaar, onvoorspelbaar en hypnotiserend zijn. Kneedbaar vooral. Er hangt vaak een illusie van diepgang en mysterie rond hen. Maar die diepgang en mysterie zijn bijna altijd maaksels, een gefabriceerd imago. En dat is oké: acteurs poseren, ze imiteren, ze bootsen na. Acteurs moeten wijs noch betrouwbaar zijn. Acteurs zijn geen orakels en geen leiders. We moeten naar hen kijken, we moeten ze niet volgen. Acteurs zijn vessels: ze spelen seriemoordenaars, oorlogsveteranen, gekwelde worstelaars, schizofrene clowns, melancholische hondentrimmers, mislukte schrijvers…

Ze worden weliswaar beroepsmatig geconfronteerd met de briljante slimme sluwe muzikale lucide profetische teksten van o.a. Tsjechov, Shakespeare, Ibsen en Tennessee Williams. Maar om dan meteen te verwachten dat ze die slimheid en luciditeit internaliseren is volgens mij teveel gevraagd. De beste acteurs van het oude gouden Hollywood waren oliedom: John Wayne, James Cagney, Humphrey Bogart, Steve McQueen, Clark Gable, Bette Davis, Ingrid Bergman, Joan Crawford, Elizabeth Taylor… Maar de sociale media bestonden toen nog niet en werkelijk niemand was geïnteresseerd in hun meningen over kunst, literatuur, de atoombom, Kierkegaard, slavernij, psychiatrische stoornissen, sekten, plagen, virussen en bacteriën.

Waarom zou men zich voor filosofische, spirituele, existentiële en wetenschappelijke inzichten wenden tot de holle frivole simpele wilde wispelturige primitieve diersoort de acteur? Bij mijn weten werden er geen cursussen virologie en microbiologie gedoceerd aan het Herman Teirlinck instituut, dus haal ik mijn schouders op wanneer ik de dwaze warrige raaskaltheorieën van Tine en Peter over de coronapandemie te lezen krijg in Humo.

Mijn steunpilaren en autoriteitsfiguren voor informatie over het virus zullen altijd de wetenschappers zijn die meer belang hechten aan eiwitaggregaties en Petrischaaltjes dan aan podia en spelprogramma’s. Wanneer ik ooit een hersentumor ontwikkel dan zal ik een afspraak maken bij een oncoloog en niet bij de witte heks van de Kleine Hoedenmakersstraat te Brugge. En als ik meer wil te weten komen over de trompetten van Toetanchamon dan bel ik een bevriende egyptoloog op, hoe boeiend de esoterische piramidetheorieën van de ontslagen kraanmachinist ook mogen zijn.

Onze maatschappij hecht veel te veel belang aan de meningen van flamboyante schreeuwerige sensuele bloedmooie leeghoofdige oelewappers en vedetten. Het is prijzenswaardig wanneer Joaquin Phoenix zijn podium tijdens de Oscaruitreiking gebruikt om een pleidooi te houden voor het veganisme en de klimaatstrijd. Maar ik denk dan toch vooral: vadsige verwende moralistische hypocriete wanker, neem nederig je beeldje in ontvangst, bedank je god, je vrouw en je regisseur, en trap het af!

Tine Reymer en Peter Van Den Begin zijn charmante magische formidabele acteurs, en hun uitspraken over de pandemie en het vaccin nemen niets weg van hun indrukwekkende acteerprestaties en palmares. Ik verwacht alleen geen sprong in mijn spirituele en culturele bewustzijn wanneer ik hun interviews lees, niemand zou zo’n sprong mogen verwachten. Ik kijk naar de prentjes, naar hun monumentale fotogenieke koppen: naar de scherpe listige enigmatische veelzijdige tronie van Peter Van Den Begin, en naar het zalige delicate broze hartverscheurende gezicht van Tine Reymer.

Als ik schurende en schokkende culturele inzichten wil ontvangen dan ga ik te rade bij o.a. Serrano, Stockhausen, en Schama. Maar op vlak van corona zal ik nog een tijdje zweren bij de kleurloze doch zeer gedecideerde en geruststellende ernst en expertise van Erika Vlieghe, Steven Van Gucht en co.

Delphine Lecompte

Reageren? Dat kan via openvenster@humo.be of het formulier hieronder: