Delphine Lecompte: ‘Hier experimenteerde de 8-jarige Lecompte voor het eerst met lsd, waarna ze de korzelige onscrupuleuze visboer een pijpbeurt gaf tussen zijn exorbitant geprijsde pijlstaartroggen en pladijzen’

Dichteres Delphine Lecompte bericht enthousiast over drankmisbruik, baldadigheden en amoureuze perikelen.

Ik word schrikbarend vaak aangesproken door vermaledijde parachutisten die beweren fan te zijn van deze column. Ze worden bijna altijd geplaagd door vreselijke ontsierende pigmentvlekken in hun aangezicht. Ze trakteren me op kersenbier en bieden me cunnilingus aan. Ik ga er meestal op in, behalve gisteren in Wenduine. De specifieke vermaledijde parachutist van Wenduine leek op Robin Williams in 'One Hour Photo’, bovendien liet hij zich te kritisch uit over mijn veelvuldige gebruik van Montenegrijnse messenslijpers, schizofrene alpacafokkers, verdorven touwslagers, incestueuze imkers, mislukte Bosnische berentemmers enzovoort.

Hij noemde het een ‘gemakzuchtig stilistisch trucje’. Ondankbare klootzak. Alleen mijn moeder mag kritiek leveren op mijn werk, wat ze uitbundig, vilein en hartstochtelijk doet. Tot ik haar de mond snoer met een welgemikte schaapscheerdersschaar of een gebroken fles balsamicoazijn van een pretentieuze delicatessenwinkel in de Smedenstraat.

De voormalige vrachtwagenchauffeur keert vandaag terug van Graspop. Ik wilde meegaan, maar mijn agorafobie en aversie voor tenten van de Decathlon staken een stok in het wiel. Vooral mijn agorafobie. De voormalige vrachtwagenchauffeur heeft uitsluitend genoten van de zogeheten misogyne platvloerse hardrockdinosaurussen waar sommige journalisten zo smalend over doen: Scorpions, Whitesnake, Steel Panther en Black Label Society. Hij heeft niet genoten van Within Temptation, en al helemaal niet van Jinjer. Ik zat ondertussen zielig, kribbig en jeukerig thuis in mijn eentje te luisteren naar ‘Surrealistic Pillow’ van Jefferson Airplane, maar ook naar ‘Peace Sells… But Who’s Buying?’ Van Megadeth. Ik heb een boontje voor Dave Mustaine. Hij lijkt een beetje op de clowneske Benedict zaliger, een jongetje uit De Panne met wie ik op 6-jarige leeftijd een goktempel trachtte te overvallen. We werden weggehoond. Benedict had een vader die poolreiziger was en een moeder die uitsluitend karnemelkpap at. Benedict hield van zijn waterschildpadden en van zijn plastic sheriffsterren en kalasjnikovs. Over zijn moeder zei hij vroegwijs: ‘Ze heeft een eetstoornis omdat mijn vader tederder is voor zijn sledehonden dan voor haar. Gelukkig is hij terughoudend genoeg om de bestialiteiten tot een minimum te beperken.’ Ik zei (toen al pervers): ‘Bestialiteiten in arctische omstandigheden bekoop je met je leven, tenzij je snel te werk gaat. Ik ben jaloers op poolreizigers, ze mogen ongestraft hun gezin in de steek laten en mystieke warmbloedige husky’s anaal penetreren.’

Grappig nieuws over De Panne: er wordt binnenkort een literaire wandeling georganiseerd, en mijn werk komt ook aan bod. De wandeling heet ‘Van Conscience tot Aspe’. Een betere titel was geweest ‘Van Conscience tot Lecompte’. Ik ben benieuwd naar de invulling. Ik stel het me als volgt voor, de gids stopt op het sloepenplein en zegt: ‘Hier experimenteerde de 8-jarige Lecompte voor het eerst met lsd, waarna ze de korzelige onscrupuleuze visboer een pijpbeurt gaf tussen zijn exorbitant geprijsde pijlstaartroggen en pladijzen.’ Op het strand: ‘In deze bunker werd Lecompte op 11-jarige leeftijd verkracht door zes sadistische zadelmakers en veertien abominabele chrysantenkwekers. Al moeten we het één en ander natuurlijk met een korreltje zout nemen.’ In de Prins Albertlaan: ‘Hier redde Lecompte het leven van de eerste zwarte postbode van De Panne. Hij stond op het punt om vermoord te worden door een meute glimmende windzeilers, narcistische makelaars, bulderende meubelmagnaten en verwaande blaaschirurgen die vonden dat hij een smet wierp op De Panne, omdat hij zwart was en bovendien een hazenlip had. Erg sympathiek en kruiperig was hij ook al niet. Hij leek het normaal te vinden dat hij het privilege had verworven om brieven, kogels en seksspeeltjes te bezorgen aan de jetset van De Panne.’ Enzovoort.

Ik woon nu bijna twee maanden in mijn nieuwe huis, mijn linkerburen hebben me eens zien optreden in Erpe-Mere (Ik vroeg: ‘Was ik indrukwekkend?’ Ze antwoordden: ‘Nee.’ - ‘Sod off, ungrateful wankers!’), en mijn rechterburen houden niet van de expliciete erotische taferelen in mijn teksten (Ik vroeg: ‘Zijn het vooral de magnifieke teelballen van de voormalige vrachtwagenchauffeur die in het verkeerde keelgat schieten?’ Ze antwoordden: ‘Ja.’ - ‘Rot op, kleinburgerlijke pezewevers!’).

Over die teelballen gesproken… Zo magnifiek zijn ze niet. Eerder banaal. Ze moeten binnenkort een operatie ondergaan. Een thuisverpleegster zal dan na de operatie langsgaan bij de voormalige vrachtwagenchauffeur om kompressen en zalven te pressen op het gehavende scrotum. Hopelijk ziet ze er niet uit als een jonge Sophie Marceau. Ooit was ik thuisverpleegster, ik bakte er niets van. Mijn favoriete patiënt was een 100-jarige vereenzaamde boerin die met een breinaald in haar beenzweren pulkte en die verbazingwekkend veel wist over hyena’s en over John Bonham.

Mijn minst favoriete patiënt was een gepensioneerde zwembadopzichter met een trotse kunstmatige darmuitgang, een verwende Siamese kat en een woonkamer vol bespottelijke Laurel en Hardy-parafernalia. ‘Waarom beven je handen?’ vroeg hij altijd streng en veroordelend. ‘Omdat ik een hopeloos alcoholistisch wrak ben, tiens!’ Ik wens het niemand toe om het fiere spetterende overvolle stomazakje van een Laurel en Hardy-sociopaat te moeten verversen net op het moment dat de gierende kokhalzende klappertandende paniek van de ontwenningsverschijnselen toeslaat. Behalve mijn bloedeloze boekhouders te Deinze, mijn jaloerse literaire vijanden en mijn hatelijke bekrompen rechterburen.