Delphine Lecompte: ‘Hij komt klaar op mijn buik, zijn goddeloze zaad blijft abnormaal lang warm en vloeibaar’

Mijn moeder toont me foto’s van tapijten: harde, bruine, Turkse, utilitaire, ongezellige tapijten. Tapijten die niet kunnen vliegen, tapijten waarop geen lome wellustige Mongoolse sprookjesvertellers en hitsige loensende oriëntaalse kamelendrijvers staan. Mijn gedachten dwalen af naar de Pakistaanse kleermaker die me in een bunker in De Panne met een rabarberstengel heeft ontmaagd, het was magisch. ‘De tapijten interesseren je precies niet,’ zegt mijn moeder streng. Ik zeg: ‘Ik verdien geen tapijt. Ik verdien koude tegels om op mijn blote knieën boete te doen, met een rottende opgezette wezel en een spijkerplank.’ Mijn veelgeplaagde moeder zucht theatraal.

Ik woon in een nieuw huis, maar ik heb nog steeds eczeem en ik ben nog altijd verliefd op de magnifieke teelballen van een versleten truckchauffeur die op het punt staat om levercirrose te krijgen. Mijn moeder vindt dat ik meer inspanningen moet doen om mijn nieuwe huis gezellig te maken, maar het lijkt me volstrekt zinloos: ik kan elk moment getroffen worden door een buikaneurysma of door de bliksem. En daarbij, overdag zit ik in de vieze zetel van de voormalige vrachtwagenchauffeur en ’s nachts slaap ik in de logeerkamer van de trouwe gewiekste paternalistische kruisboogschutter. Elke nacht droom ik van mislukte berentemmers en van Roger Waters.

Mijn gedichten gaan van kwaad naar erger, gelukkig heb ik geen enkele ambitie om ooit nog een boek in elkaar te flansen en extatisch te zijn over de twee jubelende recensies van pedante ex-kooivechters uit Apeldoorn die dan mijn deel zouden zijn. Mijn redacteur kwam afgelopen maandag op bezoek om me aan de tand te voelen over mijn poëtica. Hij is piepjong en denkt bijgevolg dat iedereen de plicht heeft om optimistisch, hardwerkend, calvinistisch en grootmoedig te zijn. Ik ben liever klagerig, venijnig, achterdochtig, eenzelvig, zwartgallig, gemakzuchtig en gewelddadig. Ik heb altijd met mijn schrijverschap geworsteld. Althans, sinds er naar mijn teksten wordt gegaapt door dorre gewichtige literatuurwetenschappers, is de pret vergald. Daarom heb ik besloten om kluizenaar te worden en mijn gedichten alleen nog door mijn moeder en Tom America te laten lezen. Mijn moeder is nu ook schrijfster, en om alles nog wat erger te maken: ze blinkt erin uit! Waarom kan ze niet uitblinken in ramen lappen of kweepeerjam maken, zoals een normale moeder? Of minder seksistisch: waarom kan ze niet uitblinken in pijpbeurten uitdelen aan norse lamaverzorgers en morbide scheepsherstellers?

Nu bedrijf ik de liefde met de voormalige vrachtwagenchauffeur. Hij komt klaar op mijn buik, zijn goddeloze zaad blijft abnormaal lang warm en vloeibaar. Is daar een verklaring voor? Ik probeer de taaie draad op te tillen en uit het raam te werpen, als een net. Een onzichtbaar net waarmee ik racistische schuldbemiddelaars en genadeloze vastgoedtycoons uitschakel. Ik kom ook klaar, minder taai, maar veel triomfantelijker en onbevangener. ‘Sap van Fientje,’ zegt de voormalige vrachtwagenchauffeur teder. Ik huiver.

Na de seks kijken we naar een concert van Metallica met strijkinstrumenten en een levensechte dirigent die liever werken van Mahler en Sjostakovitsj zou dirigeren, omdat hij nu eenmaal een onverbeterlijke snob is. De voormalige vrachtwagenchauffeur zegt: ‘Lars Ulrich is een ettertje, maar James Hetfield mag er zijn.’ Ik zeg: ‘Ik zou James Hetfield weleens van jetje willen geven.’ De voormalige vrachtwagenchauffeur lacht als een boer met kiespijn, hij vindt het niet fijn dat ik geil op beroemde rocksterren die ik nooit zal tegenkomen in de Carrefour Express. En zelfs al mocht ik ze tegenkomen, dan maak ik geen schijn van kans, want rocksterren vallen doorgaans op 11-jarige van huis weggelopen majorettemeisjes met guitige sproeten en vooruitstekende tanden en een minuscule hersenstam. Wie kan ze dat kwalijk nemen?

Ik zeg: ‘Mijn moeder wil een tapijt voor me kopen.’ De voormalige vrachtwagenchauffeur zegt een tikkeltje bitter: ‘Je moeder smijt met geld. Ze heeft drie huizen, tien sierkiwi’s en 37 monografieën over Robert Motherwell. Ik heb een beschimmelde huurwoning en een drankzuchtige schizofrene bovenbuurvrouw die jou een anorectische tyfushoer noemt.’ Ik zeg: ‘Ik heb al erger gehoord. Mijn moeder noemt me een boulimische seksmaniak, dat is accurater, ha ha ha.’ Soms voeg ik ‘ha ha ha’ toe aan vervelende vreugdeloze uitspraken, om de angel eruit te halen. Maar het werkt niet.